Βαδίζοντας στον Κόσμο σας

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+19Υ)
Απαντήθηκε πριν 42 μήνες

Βαδίζω στον κόσμο σας που φαίνεται φωτεινός
μα «σκότος περιβάλλει πανταχόθεν»
Τα πάντα καλύπτει πυκνός κονιορτός
Στη πλάτη μου βαραίνουν οι αιώνες

Αμεταμόρφωτος ακόμα, με δεσμά γενετικής,
μ' ανάγκες που κομπιάζουν το λαιμό μου
Εκείνες να φωνάζουν πως είμαι αρτιμελής,
εσείς …κοιτάτε στο παλτό μου.

Έλεος, σε σένα μπορώ ν’ αποταθώ,
ζητάω μοναχά το μερτικό μου.
Την λύση σου προσμένω, πόσο να κρατηθώ.
Δεν μου ‘μεινε πολύς από τον καιρό μου.

Περί αίματος (πάλι)

"Δημιούργησαν τεχνητό αίμα"
Επιτέλους.
Επί 30 περίπου χρόνια ονειρεύομαι την δημιουργία «πλαστικού» αίματος. Και να που σήμερα διάβασα στον Κυριακάτικο Αγγελιοφόρο πως μια ομάδα χημικών του πανεπιστημίου του Σέφιλντ (στη Βρετανία) κατάφερε να κατασκευάσει τεχνητό, πλαστικό αίμα, με ιδιότητες αντίστοιχες με αυτές του φυσιολογικού. Αν και αρχικά είχε σχεδιαστεί να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά και μόνο για τον στρατό (εμμ, γιατί άλλο;) η χρήση του θα επεκταθεί και σε άλλα επίπεδα, είναι πολύ χαμηλού κόστους και δεν χρειάζεται ειδικές συνθήκες φύλαξης αφού δεν έχει ημερομηνία λήξεως.
Θα ήθελα να πανηγυρίσω. Και πανηγύρισα. Ήταν το όνειρο μιας ζωής.
Αλλά με μια πιο προσεκτική ανάγνωση διέκρινα μερικά …«ελαττώματα». Το αίμα αυτό θα μπορεί βεβαίως να αναπληρώνει το φυσιολογικό αλλά μόνο «περιστασιακά» και μόνο σε περιπτώσεις ανάγκης. Το τελικό πρότυπο δεν έχει αναπτυχθεί ακόμα και δεν έχουν γίνει οι βιολογικές δοκιμές σ’ αυτό.
Παρ’ όλα αυτά το βήμα είναι μεγάλο. Και μας φέρνει πολύ πιο κοντά στο τέλος.
Αμήν.

Περί αίματος

Με αφορμή τα περί ΝΑΤ :
Η Ελλάδα δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της σε αίμα (εισάγει το 50% από Ελβετία) κι αυτό είναι γνωστό. Ιδίως τα πολυμεταγγιζόμενα άτομα αυτό το νιώθουν στο ...πετσί τους. Λίγοι οι σταθεροί εθελοντές αιμοδότες. Έλλειψη παιδείας, νοοτροπία. Σ’ αυτά να προσθέσουμε τις ...ιώσεις του χειμώνα και τις μετακινήσεις κατά τις καλοκαιρινές διακοπές.
Κι εδώ πάνω αρχίζει(;) το παράλογο του πράγματος.
1. Ενώ λοιπόν η Ελλάδα δεν μπορεί να καλύψει της ανάγκες της, εξάγουμε (ναι!!) αίμα στην Καμπούλ. Οι ανάγκες του Ελληνικού Κινητού Νοσοκομείου Εκστρατείας που βρίσκεται εκεί από πέρυσι τον Ιούνιο, καλύπτει τις ανάγκες του σε αίμα (ανά μήνα) και πλάσμα (ανά εξάμηνο) με αποστολές από την χώρα μας.
2. Ενώ συγκεντρώναμε χαλαρά 50.000 ασκούς πλάσματος που έδιναν το 30% της Λευκωματίνης (πανάκριβο παράγωγο αίματος) που χρειάζεται η Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια εισάγουμε το 100%. Σημειωτέον ότι όχι μόνο το 30% αλλά και το 50% θα μπορούσαμε να αποφύγουμε από αυτή την …αιμορραγία συναλλάγματος.
Όχι άσχετο το ότι το «αίμα» είναι το τελευταίο κάστρο (μετά την πτώση αυτού των μεταμοσχεύσεων) που ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει ακόμα κατακτήσει και εξακολουθεί να προστατεύεται από το δημόσιο.
Ο Θεός να μας φυλάει!

Πηγή: περιοδικό "Θέματα Μ.Α." (τεύχος 49)

Κάτι τρέχει (επιτέλους)

Τελικά ο διαγωνισμός για την εφαρμογή και στην Ελλάδα των σύγχρονων μοριακών μεθόδων ελέγχου αίματος (ΝΑΤ) έγινε πριν ένα μήνα, στις 24/4/2007. Υπάρχει ακόμα το θέμα, απ’ ό,τι ξέρω, της μεθόδου (σε «μονήρη» δείγματα ή σε «μικροδεξαμενές»). Στη χώρα μας μόνο το 60% των αιμάτων ελέγχεται με τις νέες τεχνικές. Μέρη που υπολείπονται είναι η Θράκη, η Κρήτη, η Ήπειρος (εκτός Ιωαννίνων και Λάρισας) και τα 2/5 της Αθήνας (π.χ. όλος ο Πειραιάς). Πάντως ακόμα και στα νοσοκομεία που γίνεται έλεγχος δεν είναι πάντα σ’ όλες τις φιάλες γιατί δεν ελέγχονται όσες έρχονται από άλλα νοσοκομεία είτε εκεί γίνεται έλεγχος είτε όχι.

Πηγή: περιοδικό "Θέματα Μ.Α." (τεύχος 49)

Ούτε νύχι από κατσίκα

Είχα 2-3 στη συλλογή μου απ’ αυτά τα τσιτάτα που λένε αυτοί που δεν θα ‘πρεπε να λένε, ως καλώς γνωρίζοντες, με αποκορύφωμα όλων το απαράμιλλο, που δυστυχώς επαναλήφθηκε κάποιες φορές από ραδιοφώνου, το: οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν την εποχή του Νώε επειδή δεν χωρούσαν στην Κιβωτό!!
Τώρα, αυτές τις μέρες, άκουσα (δεν ξέρω αν ήταν επανάληψη) και το άλλο: Δεν επιτρέπεται να φοράμε κατάσαρκα μάλλινο.
Γιατί; Έτσι λέει ο νόμος ο παλιός.
Ένας νόμος όμως παλαιωμένος και γηράσκων που είναι πλησίον αφανισμού και που εν πάσει περιπτώσει δεν ισχύει πλέον ούτε ως προς το ηθικό και σωτηριακό, ούτε ως προς το υγιεινό και διατροφικό μέρος. Άλλωστε: μετατιθεμένης της ιεροσύνης, εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσης γίνεται.
Τι να πεις; Καλύτερα να μη το αναλύσω άλλο και να το κατατάξω στα... fun

Να πάρω Φορητό;

Καιρό τώρα σκέφτομαι να πάρω έναν φορητό PC. Μπορώ να πω ότι από την αρχή υπήρχε αυτό το δίλημμα. Μετά πείστηκα από γνώστες του θέματος και αποφάσισα την αγορά του σταθερού που έχω. Δεν το μετάνιωσα. Τώρα όμως, πεντέμισι χρόνια μετά, το θέμα ξανάρχεται στην επιφάνεια για διάφορους λόγους.
Τα υπέρ είναι ότι θα έχω:
· Νέο μηχάνημα.
· Φορητό (θα με εξυπηρετεί στις μετακινήσει μου εκτός …έδρας και για την μεταφορά του στον …τεχνικό).
· Νέο λειτουργικό, Vista (εκσυγχρονισμός!!).
· Οθόνη TFT (καλύτερη για τα μάτια).
· Μεγαλύτερη χωρητικότητα (αν και δεν μου λείπει ο χώρος στους δίσκους).
· Χώρο (άλλου είδους). Θα «αδειάσει» το δωμάτιο. Ο φορητός διπλώνει, μαζεύεται, εξαφανίζεται.
Τα κατά είναι:
· Τα έξοδα. Δεν μου περισσεύουν 1000 euro.
· Νέο λειτουργικό, Vista. Μέχρι να το μάθω και να το συνηθίσω …!
· Μεταφορά των αρχείων μου, κατέβασμα (και πάλι) των προγραμμάτων που χρησιμοποιώ κλπ.
. Κάτι άλλο που υποθέτω ότι υπάρχει άλλα δεν ξέρω ή δεν μου έρχεται τώρα στο μυαλό. Ίσως πάλι είναι απλώς ο φόβος του άγνωστου ή της αναστάτωσης που θα έχω.
Μ' αυτές λοιπόν τις σκέψεις, ψήνομαι για (κάτι σαν) τον ACER ASPIRE 5633WLMi NV7300, και έχω πελαγώσει.

Πρωτομαγιά

Την Δευτέρα βρέθηκα στη Θεσ/νίκη. Μέχρι το μεσημεράκι τέλειωσα τις δουλειές που είχα να κάνω και πήγαμε για φαγητό στο Cosmos και ειδικά στο Hellas Μέλαθρον (δοκιμασμένη επιλογή από το πρόδρομο μαγαζί «Ούζου Μέλαθρον»). Σκέφτηκα λοιπόν να «εκμεταλλευτώ» την πρόσκληση φίλων απ’ την Βέροια να πάμε εκεί για να περάσουμε μαζί την Πρωτομαγιά.
Τηλεφώνησα, συνεννοηθήκαμε, πήγαμε. Πέσαμε και πάνω στα γενέθλια του Πέτρου!!
Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε (αργά) για τον τόπο της …αναψυχής. Στο δρόμο άρχισε να πέφτει δειλά μια βροχή που αποδείχτηκε ότι ο σκοπός της ήταν απλά να μας τρομάξει. Φτάσαμε πριν το μεσημέρι εκεί που συνηθίζουν από χρόνια να μαζεύονται την μέρα της Πρωτομαγιάς (ίσως και με άλλες ευκαιρίες, δεν ξέρω). Σε ένα κτήμα, κάπου έξω από την Νάουσα, για το οποίο δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να ξαναβρώ τον δρόμο.
Το μέρος ήταν υπέροχο. Παντού πρασινάδα, θαρρείς γκαζόν. Απ’ την μια πλευρά υπήρχαν περιμετρικά κάποιες ψηλές λεύκες που συνόδευαν στην διαδρομή του ένα υπέροχο ρυάκι. Υπήρχε ένα χαμηλότερο, επίσης καταπράσινο πλάτωμα. Κάπου στο βάθος έβλεπα ένα μποστάνι, δυο σειρές κλήματα, τριανταφυλλιές, λουλούδια, χαμηλά δεντράκια. Προς τα κάτω ξεχώριζα περιστερώνα, κάποιο κοτέτσι και κάποια άλλα κτήρια εκεί δίπλα και πίσω που δεν ενδιαφέρθηκα να εξερευνήσω. Μπαίνοντας, δεξιά δίπλα στη περίφραξη υπήρχε άφθονος χώρος για πάρκινκ. Στο κέντρο του κτήματος υπήρχε ένα σπίτι. Ή μάλλον κάτι που κάποτε θα γίνει σπίτι. Υπήρχε το τσιμεντένιο δάπεδο, μερικοί τοίχοι και μεγάλα κομμάτια νάιλον που συμπλήρωναν τα κενά. Μια ατέλειωτη ακόμα σκεπή, μια υποτυπώδη αλλά λειτουργική κουζίνα και WC και πολλά μα πάρα πολλά πλαστικά καθίσματα και τραπέζια. Φυσικά υπήρχε πολύς κόσμος. Και λόγω της βροχούλας όλοι είχαν μαζευτεί στο κτήριο.
Φαντάζομαι όμως πως αν ήταν αλλιώς, όλοι θα ήταν απλωμένοι στη γύρω πρασιά. Οι ψησταριές δούλευαν συνεχώς και κάθε φορά που κάποιος τελείωνε ένας άλλος ερχόταν στη θέση του. Η στοίβα με τα ξύλα δήλωνε μια από τις θέσεις της βραδινής πυρράς.
Χωθήκαμε μέσα στο …πλήθος. Είδα γνωστούς, αγνώστους, παλιούς φίλους, ξεχασμένους, καινούργιους. Συστηθήκαμε, φιληθήκαμε, θυμηθήκαμε τα παλιά (ή προσπαθήσαμε γι’ αυτό), ανανεωθήκαμε. Γεμίσαμε οξυγόνο, δύναμη, χαρά, ειρήνη. Φάγαμε, παίξαμε, κάναμε βόλτες, μιλήσαμε, γελάσαμε. Τραγουδήσαμε. Με φωνές καλές και λιγότερο καλές μα πάντα εκ ψυχής και αυθεντικές. Με νότες έγχρωμες κι απλές, αργές, έντονες, απαλές.
Σε μια δόση κάποιος προσάρμοσε μια μικρή καρότσα σ’ ένα τρακτεράκι και άρχισε να κάνει βόλτα τα πιτσιρίκια. Εκστασιάστηκαν.
Μ’ αυτά και με ‘κείνα η ώρα πέρασε.
Φύγαμε σχετικά νωρίς γιατί είχαμε και τον δρόμο της επιστροφής. Οι πιο πολλοί μείνανε. Κι όπως μου έχουν διηγηθεί από άλλες φορές θα μένανε έως αργά και θ’ ανάβανε φωτιές!!
Δεν γνώρισα τον ιδιοκτήτη. Είδα μόνο την γυναίκα του που ήρθε να μας συστηθεί (και βγήκαμε και γνωστοί!!). Έτρεχε πάνω κάτω. Μια για να μεταφέρει καθίσματα, μια να ρωτήσει κάποιους αν περνάν καλά ή αν έφαγαν, μια για να προϋπαντήσει ή να κατευοδώσει κάποιους άλλους. Αεικίνητη. Συγχάρηκα μέσα μου κι αυτήν και τον άντρα της. Για το έργο τους. Και για το …«έργο» τους. Για την ανοικτή καρδιά τους. Για ό,τι ανεκτίμητο πρόσφεραν απλόχερα κι εγώ απλώς …απόλαυσα.