bring them Back

bring them Back
T-btBack

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Η αιτία;

Έκτη ήδη ημέρα το κράτος σε ομηρία. Μια επανάσταση σε εξέλιξη.
Η γιορτή του χάους, του παραλογισμού.
Η αιτία;
Την αφορμή την ξέρουμε: ο τσαμπουκάς και η νοοτροπία.
Και τώρα;
Να δεχτούμε ότι όλα «ήταν μια παρεξήγηση»; Ότι …«ο Θεός επέφερε αυτό το αποτέλεσμα»;
Ν’ ακολουθήσουμε όλοι το Πατρινό μοντέλο της αυτοδικίας;
Θα ψάξει κανείς βαθύτερα;

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Μια βδομάδα στην Ήπειρο

Αποφασίστηκε τελευταία στιγμή.
Η υπεύθυνη δεν μας ζήτησε ούτε προκαταβολή.
Τα μαζέψαμε λοιπόν «εν μία νυκτί» και Δευτέρα πρωί ξεκινήσαμε για Ιωάννινα.
Η Εγνατία τελειώνει έξω από τα Γρεβενά στα οποία και ρίξαμε μια σύντομη ματιά. Μετά μπαίνεις στην παλιά εθνική που σε βγάζει πάνω από το Μέτσοβο. Έτσι κι αλλιώς σχεδίαζα η πρώτη στάση μας να είναι εκεί. Διαλέξαμε μια ταβερνούλα από τις γύρω από την πολύβουη πλατεία και …τιμήσαμε τα τοπικά προϊόντα.
Φύγαμε κάπως βιαστικά γιατί είχαμε ακόμα πολύ δρόμο και, όπως αποδείχτηκε, αρκετή ταλαιπωρία. Σουρούπωνε όταν φτάσαμε στη πόλη. Στην περιοχή έχουν πρόβλημα με τις οδικές σημάνσεις και δυσκολευτήκαμε να βρούμε την έξοδο προς Πέραμα και τον ξενώνα «Πέρσα» όπου και είχαμε κλείσει δωμάτιο.
Όταν βρήκαμε επιτέλους το …«δωμάτιο ύπνου» (περιέργως έτσι ονομάζονται στο χωριό!!), ξεκουραστήκαμε ύστερα από οδήγηση 440 περίπου χλμ και, αν και ήταν σχετικά νωρίς, δεν το κουνήσαμε από κει μέχρι την επομένη.
Ημέρα Τρίτη. Εξερευνήσαμε την πόλη των Ιωαννίνων η οποία απέχει 5 περίπου χλμ. Η πρώτη μου εντύπωση είναι η εικόνα μιας μπερδεμένης και δύσκολης πόλης τουλάχιστον για όσους κυκλοφορούν με αυτοκίνητο. Επίσης, πράγμα παράξενο για τα δικά μας δεδομένα, μου φάνηκε πως δεν έχουν «ενσωματώσει» στο πολεοδομικό ιστό την λίμνη για την οποία κατά τα άλλα νοιώθουν περήφανοι. Ελάχιστα τα μαγαζιά δίπλα σ’ αυτήν. Μια-δυο καφετέριες στη σκιά του κάστρου και μερικά εστιατόρια στη βόρεια πλευρά της πόλης. Σ’ ένα απ’ αυτά φάγαμε το μεσημέρι και διαλέξαμε απ’ το λιτό του μενού μοσχαράκι στρογκανόφ και συκωτάκι μόσχου. «Από ψάρια;» ρώτησα. «Τίποτα» μου απάντησαν, άλλωστε «μόνο οι νησιώτες τα τρώνε». Οι «νησιώτες» είναι μια ζωντανή κοινότητα 250 περίπου ατόμων που μένουν στο νησάκι της λίμνης το οποίο βρίσκεται κοντύτερα στην ανατολική της ακτή, δυο-τρεις απλωτές από την Αμφιθέα. Μεταξύ Αμφιθέας και νησιού υπάρχει πορθμείο που όμως δεν λειτουργούσε. Εμείς πήραμε την επομένη το καραβάκι που ξεκινά από τον μώλο των Ιωαννίνων και κάνει τακτικά αυτό το δρομολόγιο, κάθε μία και πολλές φορές κάθε μισή ώρα. Το επισκεφθήκαμε για να το γνωρίσουμε, για να δούμε το μουσείο του Αλί Πασά (στο μέρος όπου σκοτώθηκε) και για να φάμε την τοπική σπεσιαλιτέ: βατραχοπόδαρα τα οποία γίνονται τηγανητά αφού πρώτα «κλειστούν» σε μια κρούστα από σιμιγδάλι, αυγό και (πολύ) αλάτι. Εκτός απ’ αυτά, που τα θεωρώ πια υπερεκτιμημένα σαν έδεσμα, φάγαμε πάπια στη γάστρα και αρνάκι φούρνου. Για κάποιο λόγο δεν ήθελα να δοκιμάσω τα ψάρια τους.
Το απόγευμα ξεκινήσαμε για Ηγουμενίτσα. Το μπες-βγες στην Εγνατία συνεχίστηκε έως τέλους της διαδρομής. Απ’ την ίδια την πόλη δεν είδαμε πολλά καθώς είχε ήδη βραδιάσει. Συναντηθήκαμε όμως με δικούς μας ανθρώπους και τα είπαμε για λίγο. Συνάντηση είχαμε και την άλλη μέρα, στα Γιάννενα, με μια φίλη απ’ την Καβάλα που σπουδάζει εκεί. Μαζί της αλλά και μόνοι μας γυρίσαμε (πάλι) όλo το κέντρο. Διασχίσαμε το κάστρο που περικλείει την παλιά πόλη, κατεβήκαμε την Καραμανλή και αράξαμε σε κεντρική καφετέρια στη πλατεία Μαβίλη. Για να ξεκουραστούμε και για να προφυλαχθούμε από το ψιλόβροχο που σήμερα ήταν κάπως εντονότερο. «Εδώ πάντα έτσι είναι» μας είπαν. Αλλά από δω και πέρα η βροχή γίνεται όλο και πιο έντονη. Αν και ποτέ τέτοια που να μη μας αφήνει να βγούμε έξω.
Το μεσημέρι διαλέξαμε το μόνο εστιατόριο που λειτουργεί στη σκιά του τείχους απ’ την πλευρά της λίμνης, στην μονοδρομημένη Διονυσίου Φιλοσόφου. Πήραμε καπνιστό σολομό με ζυμαρικά και ρολό ψαρονέφρι με πουρέ. Μακάρι να μπορούσα να φάω και δεύτερο πιάτο.
Την άλλη μέρα, Παρασκευή, ξεκινήσαμε για Ζαγοροχώρια. Επισκεφθήκαμε την Κόνιτσα και το πολυφωτογραφημένο της γεφύρι. Στη επιστροφή και λίγο έξω απ’ την Κλειδωνιά ανεβήκαμε σε ένα όμοιο τοξωτό γεφύρι που ήταν η πρώτη ζεύξη του Βοϊδομάτη. Μετά στον Βίκο και στο Μεγάλο Πάπιγκο. Ο δρόμος είναι όλο κλειστές στροφές καθώς κατεβαίνεις και ξανανεβαίνεις την χαράδρα που διαρρέει ο παραπόταμος του Αώου, το μόνο ποτάμι με πόσιμο νερό στην Ελλάδα. Καθώς δεν είμαστε τύποι της αναρρίχησης και της εντατικής πεζοπορίας, σταματήσαμε εκεί υπό την σκέπη της Καμήλας μέσα στο εθνικό δρυμό Βίκου-Αώου. Σαν γνήσιοι τουρίστες αγοράσαμε τοπικά προϊόντα, βγήκαμε φωτογραφίες και φάγαμε σε μια από τις παραδοσιακές ταβερνούλες, τι άλλο, φασολάδα, γίδα βραστή και σπιτική τυρόπιτα. Μετά επισκεφθήκαμε και το Μικρό Πάπιγκο που στην πραγματικότητα δεν είναι ένα άλλο χωριό αλλά ο πάνω «μαχαλάς» του Μεγάλου. Εδώ δεν υπάρχουν αυτοκίνητα. Στη μικρή μας βόλτα είδαμε και το γραφείο της WWF, ενημερωθήκαμε για την περιοχή και μάθαμε για το «Ρογκοβό Οβίρες». Μια τοποθεσία δηλαδή, πιο γνωστή σαν «κολυμπήθρες» που βρίσκεται μεταξύ μικρού και μεγάλου Πάπιγκου. Εκεί το ποτάμι δημιούργησε μικρές λιμνούλες με λεία, μαρμάρινα, άσπρα τοιχώματα και αρκετό βάθος που το Καλοκαίρι ιδίως μαζεύει επισκέπτες και …κολυμβητές.
Την άλλη μέρα πήγαμε τελικά και στο σπήλαιο. Αξιοποιημένο, μεγάλο σε μήκος, πολυεπίπεδο, αξιόλογο, κουραστικό. Θέλεις μια ώρα να το διασχίσεις. Και θέλει 7 euros για να μπεις. Από κει πήγαμε πάλι στο κάστρο, στην ακρόπολη των Ιωαννίνων, και το …εξερευνήσαμε καλύτερα αυτή την φορά αν και ο χρόνος μας πίεζε. Είχαμε ραντεβού με φίλους στο κέντρο. Συναντηθήκαμε λίγο πιο πάνω από το Ρολόι, μας πήγανε στην Αμφιθέα μια βόλτα και επιστρέψαμε στην πόλη. Μας οδήγησαν για φαγητό σε ένα φοιτητικό στέκι όπου το μενού είναι κοντοσούβλι στη λαδόκολλα. Η μόνη σου επιλογή είναι σχετική με το είδος του κρέατος. Χοιρινό, αρνάκι, κοτόπουλο ή λουκάνικο. Πήραμε απ’ όλα. Υπέροχες γεύσεις, έξυπνη επαγγελματική ιδέα.
Το βράδυ συναντηθήκαμε με άλλους φίλους τους οποίους είδαμε και την επομένη και μας κάνανε το τραπέζι. Έτσι ήσυχα και με παρέα κύλησε η Κυριακή. Καθώς ήμασταν κουρασμένοι μαζευτήκαμε νωρίς για ύπνο.
Δευτέρα. Πέρασε κιόλας η εβδομάδα. Τακτοποιήσαμε τις οικονομικές εκκρεμότητες, φορτώσαμε και, με πάνω από 963 χλμ στο μετρητή, πήραμε το δρόμο της επιστροφής από την εθνική οδό Ιωαννίνων-Τρικάλων. Με βροχή βέβαια. Και ομίχλη. Μέσα από την οποία βγήκαμε ύστερα από αρκετά χλμετρα, καθώς ο ανηφορικός δρόμος μας έβγαλε πάνω απ’ αυτήν. Τώρα την βλέπαμε από ψηλά να σκεπάζει όλη την κοιλάδα.
Συνεχίσαμε μέχρι Μέτσοβο. Κι αυτό θέλαμε να το δούμε καλύτερα. Το διασχίσαμε με τ’ αμάξι, το περπατήσαμε αρκετά, του αφιερώσαμε λίγη ώρα παραπάνω. Τέλος κάτι πήραμε, κάτι ήπιαμε και ξεκινήσαμε πάλι. Κάναμε ένα διάλειμμα γύρω στις 2:00'μμ για φαγητό στα Σιάτιστα. Ζυγούρι με πράσα, υπέροχο χοιρινό κοντοσούβλι, τοπικό κόκκινο κρασί και Μπάτσιος στο σαχανάκι, ένα ντόπιο αλμυρό τυρί με έντονη γεύση.
Αυτή ήταν και η τελευταία στάση μας. Ύστερα από ώρες οδήγησης φτάσαμε σπίτι μας χωρίς απρόοπτα. Όταν πάρκαρα τελικά, είχαμε συμπληρώσει 1.427,3 χλμ.

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Εμπρός καλά μου πόδια

Κτυπά κυρίως τους ηλικιωμένους. Την συχνότητάς της και την σοβαρότητα της πάθησης δεν την αντιλαμβάνεσαι παρά μόνον όταν κάποιος δικός σου άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το συγκεκριμένο πρόβλημα. Κι όταν ο πόνος κάνει αδύνατο το βάδισμα και καθηλώνει τον ασθενή στο κρεβάτι ή τον στέλνει σε νοσοκομείο για επέμβαση αρθροπλαστικής στα γόνατα, συνειδητοποιείς την αξία αυτών των αρθρώσεων που πριν δεν υπολόγιζες. Όπως επίσης και την ανάγκη για κάποια άλλη λύση, λιγότερο επώδυνη και, γιατί όχι, αναίμακτη.
«Να μη τα κουράζεις» είναι η συνήθης παραίνεση των ορθοπεδικών. Μα πως γίνεται αυτό;
Ε, λοιπόν φαίνεται πως κάποιοι βάλθηκαν ν’ απαντήσουν σ’ αυτό.
Γιατί, σύμφωνα με δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας, η Honda παρουσίασε ένα ρομποτικό βοήθημα βάδισης που υποστηρίζει το σώμα, μειώνει την καταπόνηση των γονάτων και επιτρέπει στους χρήστες να ανεβαίνουν σκαλιά χωρίς προσπάθεια (και όχι μόνον). Το σύστημα μοιάζει με σέλα ποδηλάτου συνδεμένη με μηχανικά παπούτσια (αντί για πεντάλ). Αν και προορίζεται για εργάτες της βαριάς βιομηχανίας εκτιμάται ότι στο μέλλον οι συσκευές αυτού του είδους θα γίνουν μόδα στους ηλικιωμένους, οι οποίοι και τείνουν να γίνουν ή κύρια πληθυσμιακή ομάδα στην Ιαπωνία αλλά και αλλού. Το ίδιο άρθρο αναφέρει ότι και άλλες εταιρείες έχουν κυκλοφορήσει παραπλήσια μηχανήματα όπως το ρομποτικό πατίνι της Toyota και ο μεταλλικός εξωσκελετός HAL της Cyberdyne. Άλλος ένας εξωσκελετός, ο XOS, αναπτύσσεται από την εταιρεία ρομποτικής Sarcos για στρατιωτική όμως χρήση.
Βέβαια δεν γίνεται κανένας λόγος για τις …τιμές τους
Κι απ’ ό,τι φαίνεται είναι μακρύς ακόμα ο δρόμος μέχρι τέτοιου είδους βοηθήματα να υπαχθούν σ’ αυτά που χορηγούν τα ασφαλιστικά ταμεία μας!!
Χμμμ. Μάλλον βιάστηκα να χαρώ.

Πηγή: Εφημερίδα «Το Χρήμα» (αρ.φ. 2.164)

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

4 χιλιόμετρα

Ημέρα Τρίτη και για τρίτη φορά έκανα αυτή την διαδρομή των 4ων χιλιομέτρων. Με τα πόδια βεβαίως-βεβαίως!!
Μου καλάρεσε και προσπαθώ να το καθιερώσω. Αν και φαντάζομαι ότι καθώς θα σφίγγουν τα κρύα και θα «χαλάει» ο καιρός θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο (για να μη πω αδύνατο).
Πάντως σήμερα, παρ' όλο το ψυχρό αεράκι, το επιχείρησα. Γιατί να μην έχω πάρει μαζί μου τον σκούφο μου;
Το αυτοκίνητο με άφησε έξω από το φιλικό σπίτι στον Άγ.Λουκά λίγο πιο πάνω από το στρατόπεδο. Ήταν δέκα και είκοσι (10:20’ πμ). Πήρα την μικρή και απότομη ανηφορίτσα στα δεξιά, έστριψα πάλι δεξιά και οδηγήθηκα στον κεντρικό, κάτω από το νέο νοσοκομείο.
Ανέβηκα σιγά-σιγά μέχρι τα φανάρια του Αγ.Σίλα.
Βγάζω την συνολική διαδρομή σε κάτι λιγότερο από μια ώρα με σταθερό βάδισμα. Μέχρι εδώ είχε περάσει ήδη ένα τέταρτο. Κι ήταν αυτό το δυσκολότερο κομμάτι. Στη συνέχεια θα είχα με το μέρος μου την …βαρύτητα.
Άρχισα να κατηφορίζω λοιπόν. Κάπου στη πορεία αναγκάστηκα να φορέσω την αντιανεμική κουκούλα του μπουφάν γιατί τα αυτιά μου είχαν αρχίσει να πονάνε από το κρύο. Παρ’ όλη την ψυχρούλα πάντως, ο καιρός ήταν «καλός». Ευχάριστα λοιπόν και με άνεση (μέσα στο επόμενο τέταρτο) έφτασα στη θέση «Θέα». Το μέρος δεν λέγεται άδικα έτσι. Την άλλη φορά σκέφτομαι να έχω μαζί μου την φωτογραφική.
Συνέχισα φτάνοντας στο «Εγνατία» και λίγο πιο κάτω διέσχισα κάθετα την «7ης» και πέρασα στη περιοχή της «Δεξαμενής». Τώρα προχωρούσα μέσα στον οικοδομικό ιστό της πόλης. Πριν φτάσω στην κορυφή της «Υψηλάντου» είχε περάσει και το τρίτο τέταρτο. Κουρασμένος και ευχαριστημένος ξεκίνησα το τελευταίο κομμάτι.
Λίγο αργότερα και πριν συμπληρωθεί η ώρα, ήμουν στη ζεστασιά του διαμερίσματός μας.

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

28η Διαδρομή

Μέρα επετειακή, αργίας και χουζουρέματος.
Οι συνεννοήσεις για την διαχείρισή της έγιναν τα δυο τελευταία βράδια. Λεπτομέρειες και ώρα αναχώρησης θα είχαμε με το τηλεφώνημα της τελευταίας στιγμής.
«Μετά την παρέλαση» έλεγε η απόφαση. Ο πλοηγός μας είχε ήδη έτοιμο το βασικό πλάνο και τις εναλλακτικές.
Όταν έπεσε το σύνθημα, ξεκινήσαμε για Παλαιοχώρι μέσω Ελευθερούπολης.
Η όλη διαδρομή ήταν υπέροχη και ο καιρός μαζί μας. Τα δέντρα με τα φθινοπωρινά τους χρώματα, η κίνηση στους δρόμους ελάχιστη.
Όταν φτάσαμε, ανεβήκαμε στο δάσος με τις καστανιές πάνω από το χωριό όπου, όπως μάθαμε, δυο μέρες πριν διοργανώθηκε η «γιορτή του κάστανου». Η εξέδρα ήταν ακόμα εκεί. Μόνιμα ξύλινα τραπεζοκαθίσματα ήταν εκεί. Και παντού μπορούσες να δεις κάστανα καθαρισμένα, ακόμα και ψημένα κοντά στις σβησμένες πια εστίες. Και φυσικά, ένα σωρό πεσμένα από τα δέντρα, ντυμένα με το προστατευτικό τους περίβλημα.
Εκεί ήταν το ραντεβού με την υπόλοιπη παρέα.
Όταν ήρθαν πήραμε να περικυκλώσουμε το Παγγαίο, με κατεύθυνση το Καλαμπάκι. Στη διαδρομή κόψαμε για Άγ.Αθανάσιο και λίγο πριν το χωριό κάναμε δεξια στο δρόμο που συναντά την εθνική. Την διασχίσαμε κάθετα συνεχίζοντας προς το Κεφαλάρι με τα πολλά νερά και τις νόστιμες πέστροφες.
Είχε μεσημεριάσει πια. Κι επειδή τέτοιες μέρες όλοι σκέφτονται το «φαγητό έξω», όπως είχα προειδοποιήσει, όλα τα μαγαζιά ήταν γεμάτα. Είπαμε να δοκιμάσουμε ένα από τα δυο που είναι στα δεξιά, πάνω στο ποτάμι, ακριβώς μετά την γεφυρούλα. Αυτό δίπλα στη όχθη με το όνομα «Ποταμός» δεν είχε τραπέζι για μεγάλη παρέα και δεν άφηνε να ενώσουμε κάποια(!!). Καθίσαμε λοιπόν στο διπλανό, στα «Πλατάνια». Αν εξαιρέσουμε την ταλαιπωρία της αναμονής (κάναμε πάνω από μία ώρα για να πάρουμε όλα όσα παραγγείλαμε) τα πάντα ήταν υπέροχα. Και οι σαλάτες του και τα κρεατικά και το χύμα κρασάκι. Και οι πέστροφες βεβαίως-βεβαίως (οι οποίες όμως οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν κάτω του αναμενόμενου μεγέθους. Ίσως λόγω της ημέρας).
Και οι τιμές καταπληκτικές. Μας βγήκε 8,00 ευρώ στο άτομο και δεν είμαστε απ’ αυτούς που τρώνε …ελαφρά.
Η επιστροφή ήταν σύντομη. Αλλά όχι η συνηθισμένη.
Για πρώτη φορά οδήγησα στο νέο δρόμο που παρακάμπτει την Λυδία, τα αρχαία των Φιλίππων και τις Κρηνίδες. Κάναμε και μια στάση στον Αμυγδαλεώνα για γλυκό (που πήραμε μαζί μας για το σπίτι) και τέλος για σήμερα.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Happy Birthday


Ο πίνακας όπως και το παρακάτω post είναι εμπνευσμένος από το κλασικό έργο.
Δημοσιεύεται εδώ ..."επί τη επετείω" με θαυμασμό (κι ευγνωμοσύνη). Έβεν έζερ.

Γνωστή σκηνή. Αναγνωρίσιμη.
Το ένα χέρι τ’ άλλο θ’ ακουμπήσει.
Η Δύναμη τ’ αδύναμο θα πλημμυρίσει και Δύναμη θα εξακολουθεί.
Στ’ άψυχο θα μπει ψυχή, στο άζωτο ζωή, στο χώμα λογική, σοφία στο μη-ον που ον θα ονομαστεί και τα πάντα θα ονομάσει και θα εξουσιάσει με σιδηρά πυγμή.
Στον Παράδεισο κι όμως θα δελεαστεί. Θα προδοθεί και θα προδώσει.
Κι όταν η Αγάπη τον Δρόμο παρουσιάσει η σκηνή θα επαναληφθεί.
Τώρα τ’ αδύναμο πρέπει να πλησιάσει. Ευκαιρία να ξαναζήσει, να αναγεννηθεί.

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Internet “On The Go”

Μια και το να πηγαίνω Θάσο έχει γίνει πια ρουτίνα και αφού δεν μπορώ πλέον χωρίς internet για μεγάλα χρονικά διαστήματα, έψαχνα, καιρό τώρα, τον «καλύτερο» τρόπο για να ‘χω την σύνδεση που ήθελα.
Κατέληξα στο “On The Go”. Το οικονομικό πρόγραμμα των 5GB υποσχόταν απεριόριστη χρήση μέχρι τέλους Σεπτεμβρίου και την δυνατότητα για μετάβαση σε φθηνότερο αμέσως μετά. Φαινόταν ιδανικό για μένα και το (α)φορητο παμπάλαιο laptop του γαμπρού μου που χρησιμοποιώ στο νησί και που ήταν μόνιμα συνδεμένο σε μια γωνιά του πατρικού του.
Σκέφτηκα ότι έτσι από την μια δεν επιβαρύνω κανέναν και από την άλλη μπορώ να εκμεταλλευτώ την προσφορά για τους καλοκαιρινούς μήνες αφού αυτοί με ενδιαφέρουν περισσότερο.
Δεν σκέφτηκα ότι σε ‘κείνη την περιοχή που μένουμε δεν είναι εφικτή η 3G σύνδεση. Κάποιες φορές δεν υπάρχει καν σήμα.
Μα κι όταν παρ’ όλα αυτά επιτυγχανόταν σύνδεση (2G πάντα) οι σελίδες του Explorer συνήθως …δεν «άνοιγαν». Ένα μήνυμα εμφανιζόταν ζητώντας κάποιον μυστηριώδη κωδικό.
Στον ΓΕΡΜΑΝΟ δεν ξέρανε τίποτα γι’ αυτό. Κάτι μου είπανε για αναβαθμίσεις αλλά αποδείχθηκε άσχετο.
Τεσπα. Το καλοκαίρι πέρασε κι ο χρόνος της προσφοράς το ίδιο. Σήμερα λοιπόν ζήτησα την μετατροπή. Ίσως για του χρόνου βρεθεί κάτι καλύτερο.

Update (14 Οκτωβρίου):
Τελικά το πρόβλημα με τον "μυστηριώδη κωδικό" ήταν παιδαριώδες. Όπως και η λύση του. Στη πραγματικότητα επρόκειτο για μια δικλείδα ασφαλείας του λειτουργικού για την προστασία …των ανηλίκων. Τζάμπα έχασα το καλοκαίρι!!

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Nέα λογική

Το περίφημο κριτήριο αθωότητας δεν ισχύει πλέον.
Τουλάχιστον όχι αυτούσιο.
Το «όλοι είναι αθώοι μέχρις αποδείξεως του εναντίου» διαμορφώθηκε στο «όλοι οι Άραβες είναι ένοχοι μέχρι να αποδείξουν το αντίθετο».
Αυτό λένε οι νέοι κανονισμοί του FBI (45 σελίδες) που τέθηκαν και επίσημα από σήμερα σε ισχύ.
Αυτή είναι η νέα λογική. Ο νέος τρόπος σκέψης.
Τώρα το «ό,τι ηθικό και νόμιμο» έχει μετατραπεί στο «ό,τι νόμιμο και ηθικό».
Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε αυτή η μετάλλαξη.
Το παλαιότερο σχετικό «δείγμα» που φέρνω στο μυαλό μου είναι η παροιμιώδης πια φράση του G. Οrwell στη Φάρμα του, το: «όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα»
Καλό μήνα.

Πηγή: Εφημερίδα «Κόσμος του Επενδυτή» (αρ.φ. 306)

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Φύλακας Άγγελος

Άλλο ένα chain mail στη θυρίδα μου σήμερα. Έριξα μια φευγαλέα ματιά θεωρώντας ότι ήξερα ήδη το περιεχόμενό του. Πόσο διαφορετικό θα μπορούσε άλλωστε να είναι;
Έμεινα όμως να το διαβάζω και, παρά τα όσα πιστεύω
για τα chains mails, το δημοσιεύω (μέρος του) εδώ.
Πρώτον γιατί δεν είναι το …κλασικό chain mail. Δεν υπόσχεται πλουτισμό, δεν απειλεί με κακοτυχία, δεν «βοηθά» αναξιοπαθούντα παιδάκια με 5 cents για κάθε κλικ.
Και δεύτερον για την φράση του:
«οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας είτε για κάποιο λόγο, είτε για ορισμένο χρόνο, είτε για πάντα».
Δεν ξέρω αν αυτή η άποψη (απόλυτα ή «κατά μέρος») ισχύει ή όχι. Πολλές φορές πάντως ένοιωσα έτσι για τους γύρω μου. Κι άλλες τόσες μπήκα εγώ σε μια απ’ αυτές τις θέσεις. Και μπορώ να πω αναπολώντας το παρελθόν πως είμαι ευγνώμων γι όσους, φίλους ή συγγενείς ή συναδέλφους ή γνωστούς (ή και αγνώστους), έπαιξαν τον «ρόλο» τους στη δική μου ζωή.
«Τιμής ένεκεν» λοιπόν:

ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
Οι άγγελοι υπάρχουν, αλλά μερικές φορές δεν έχουν φτερά κι έτσι τους ονομάζουμε φίλους. Είσαι ένας από αυτούς.
Οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας είτε για κάποιο λόγο, είτε για ορισμένο χρόνο, είτε για πάντα. Όταν ξέρεις αυτό, ξέρεις και τι να κάνεις για τον κάθε άνθρωπο.
_Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για κάποιο λόγο, συνήθως απαντά σε μία ανάγκη μας που με κάποιο τρόπο έχουμε εκφράσει. Έχει έρθει για να μας βοηθήσει σε μια δυσκολία, να παρέχει καθοδήγηση ή υποστήριξη, για να μας συνδράμει φυσικά, συναισθηματικά ή πνευματικά. Μοιάζει Θεόσταλτος και είναι. Είναι εκεί για το λόγω ακριβώς που τον χρειαζόμασταν.
Μετά, χωρίς να κάνουμε κάτι λάθος και ίσως ακόμα σε μια άβολη στιγμή και παρ' ότι μπορεί να πληγωθούμε, η σχέση θα τελειώσει. Κάποιος από τους δύο θα πει ή θα κάνει κάτι που θα βάλει τέλος. Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να πεθάνει. Μπορεί απλώς να φύγει μακριά μας. Κάποιες φορές, μπορεί να ενεργήσει με τέτοιον τρόπο που να μας αναγκάσει να πάρουμε θέση. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι, η ανάγκη μας βρήκε ανταπόκριση, η επιθυμία μας εκπληρώθηκε, οπότε η δουλειά του ανθρώπου αυτού τελείωσε. Η προσευχή μας πήρε απάντηση και είναι ώρα να προχωρήσουμε.
_Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο, αυτό σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσουμε, να μοιραστούμε και να μάθουμε.
Μπορεί να μας φέρει μια ειρηνική εμπειρία, ή να μας κάνει να γελάμε.
Θα μας μάθει να κάνουμε κάτι που δεν κάναμε ως τώρα και πάντως η παρουσία του θα μας δώσει μεγάλη χαρά.
Παρ' ότι μπήκε στη ζωή μας για ορισμένο χρόνο, το έργο του ήταν σπουδαίο.
_Όταν κάποιος είναι στη ζωή μας για πάντα, μας διδάσκει μαθήματα ζωής. Θα μας διδάξει αυτά, πάνω στα οποία πρέπει να χτίσουμε στέρεα συναισθηματικά θεμέλια.
Η δουλειά μας είναι να δεχτούμε το μάθημα, να αγαπήσουμε τον άνθρωπο αυτό και να εφαρμόσουμε όσα μάθαμε στη σχέση μας μαζί του, σε όλες τις σχέσεις και όλα τα πεδία της ζωής μας.
Λένε ότι, η αγάπη είναι τυφλή, αλλά η φιλία διαισθητική.
Είτε είναι για κάποιο λόγο, είτε για κάποιο χρόνο, είτε για μια ζωή, σ' ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία αυτής της εμπειρίας.
Σ' ευχαριστώ που είσαι μέρος της ζωής μου.
-
Ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι κοντά σου ο Φύλακας άγγελός σου, γι' αυτό πρέπει να δοκιμάζεις.
Στείλε αυτό το κείμενο σε όλους σου τους φίλους, συμπεριλαμβανομένου και αυτού που το έστειλε σ' εσένα.
Αν δεν πάρεις καμία απάντηση, θα πρέπει να δουλέψεις πάνω στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους.
Αν πάρεις 2 απαντήσεις, ίσως θα πρέπει να στραφείς περισσότερο προς τα έξω.
Αν πάρεις 4 απαντήσεις, έχεις διαλέξει καλά τους φίλους σου.
Αν πάρεις 6 απαντήσεις, έχεις καταφέρει να είσαι πολύ αγαπητός.
Αν πάρεις 8 απαντήσεις, οι άλλοι σε βλέπουν θαυμάσιο (και ίσως γι' αυτό είσαι στη λίστα μου).
Κάτι υπέροχο θα συμβεί σ' εσένα και τους φίλους σου, όταν μοιραστείτε αυτό το κείμενο...

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Το επόμενο βήμα

Το δεύτερο βήμα είχε προγραμματιστεί να γίνει χτες.
Αλλά ο αγώνας σε ομάδες δεν έχει μόνο τα (γνωστά) πλεονεκτήματά του. Ό,τι εδώ είναι κινητήριος δύναμη, μπορεί να εξελιχθεί σε …«αχίλλειο πτέρνα». Η προσπάθεια είναι κοινή. Πρέπει να είναι. Αυτό είναι ο «θεμέλιος λίθος» της ομάδας. Ο καθένας στηρίζεται και στον άλλο. Αδυναμία, ελλείψεις, πρόβλημα σε κάποιο από τα μέλη έχει τις επιπτώσεις του σε όλη την ομάδα. Κι ο «αδύναμος κρίκος» πάντα βρίσκει τρόπο να βάλει την υπογραφή του στο τελικό αποτέλεσμα.
Ακόμα και δυο μόνον άτομα ν’ αποτελούν την ομάδα (ίσως περισσότερο σ’ αυτές τις περιπτώσεις), δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο όποιον προκείμενο αγώνα, αν δεν είναι σύμφωνοι. Και πέρα από σύμφωνοι και «ικανοί» να διαχειριστούν ό,τι η λέξη αγώνας περικλείει.
Αλλιώς;
Αλλιώς δεν υπάρχει επόμενο βήμα.

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008

Κορώνεια 2013

Ποιος είπε ότι η Κορώνεια πέθανε;
Κακίες!!
«Η Κορώνεια θα συνεχίσει να ζει κόντρα στις Κασσάνδρες».
Αυτό δήλωσαν όλοι οι …«επί τόπου», με αφορμή την έναρξη των έργων ευθύνης της νομαρχίας για την αποκατάσταση της λίμνης.
Και υποσχέθηκαν:
«θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις στα επόμενα χρόνια, ώστε να την βοηθήσουμε να ζήσει».
Φυσικά εννοούσαν να …ξαναζήσει.
Πότε;
Μα …το 2013!!
Σύμφωνα με την αισιόδοξή τους (όπως δήλωσαν) άποψη, «τουλάχιστον μέχρι το 2013 η Κορώνεια μπορεί να επανέλθει στο επίπεδο όπου βρισκόταν».
Για την ιστορία να σημειώσω ότι το νέο έργο που ξεκίνησε περιλαμβάνει:
_ Την διευθέτηση της ενωτικής τάφρου των δύο λιμνών (Κορώνειας και Βόλβης) που είχε κατασκευαστεί την δεκαετία του 70
_ Έργα διαχ/σης του νερού στους χειμάρρους Σχολαρίου και Λαγκαδικίων, ώστε να τροφοδοτείται επιλεκτικά η Κορώνεια με πλημμυρικές και πλεονάζοντα χωρίς να δημιουργείται πρόβλημα στη Βόλβη
_Έργα ρύθμισης παροχής των νερών της Βόλβης στο Ρήχειο ποταμό.
Τι να προσθέσω εγώ;
Ας πω ένα (όπως σε όλες τις προσευχές): ΑΜΗΝ

Πηγή: Εφημερίδα «ΣΗΜΕΡΑ στη Θεσ/νίκη» (4/9/2008)

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Το πρώτο βήμα

Ο συναγερμός χτύπησε πάλι, νωρίς την Τετάρτη.
Η χρονική συγκυρία ήταν καλή. Είχαμε όλο το χρόνο να αντιδράσουμε νηφάλια και σωστά. Πήραμε το τηλέφωνο που έπρεπε για ενημέρωση και οδηγίες. Κάναμε τις προμήθειές μας σε χρήμα και είδος, ζητήσαμε βοήθεια και κάλυψη και ...«ησυχάσαμε κατά την εντολήν».
Το πρωί ξεκινήσαμε πολύ νωρίς και 9:00’ ήμασταν στη θέση μας.
Μετά από μια ασυνήθιστη γραφειοκρατική ταλαιπωρία, λογιστικά λάθη, καθυστερήσεις, πληρωμές και εξετάσεις πήραμε το ok και αναχωρήσαμε.
Μέχρι το απόγευμα είχαμε αποτελέσματα, την τελική έγκριση και λεπτομερέστερες οδηγίες για τις επόμενες μέρες. Τα πράγματα φαίνεται πως άρχισαν να κυλούν ομαλά.
Δύσκολα αλλά ομαλά.
Είμαστε σε άγνωστα νερά τώρα.
Αλλά σήμερα κάναμε το πρώτο βήμα.

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Αίμα κατά παραγγελία

Μετά το «πλαστικό» αίμα των Άγγλων, μια αμερικάνικη εταιρεία έρχεται, 15 μήνες μετά, να ανακοινώσει την δημιουργία «συνθετικού» αίματος!!
Η εταιρία του L.A. έχει αρκετές πρωτοποριακές μελέτες στο ενεργητικό της και ελπίζει να αξιοποιήσει εμπορικά τις τεχνολογίες βλαστικών κυττάρων.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της, η Advancet Cell Technology χρησιμοποίησε ανθρώπινα εμβρυικά βλαστοκύτταρα για την μαζική παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων. Ερευνητές της εταιρείας και άλλων ερευνητικών ιδρυμάτων (κλινική Mayo, Πανεπιστήμιο του Ιλινόι) αναφέρουν ότι έως και 100 δισεκατομμύρια ερυθρά αιμοσφαίρια παρήχθησαν από μία καλλιέργεια βλαστικών κυττάρων.
Να ‘ναι αυτή η λύση στο πρόβλημα της επάρκειας (και όχι μόνον) αίματος για τις μεταγγίσεις; Θα φανεί. Και ελπίζουμε σύντομα.
(Να σημειωθεί πάντως ότι η δημοσιοποίηση του νέου επιτεύγματος της εταιρείας έγινε λίγες μέρες αφότου η ίδια ανακοίνωσε πως έχει σχεδόν χρεοκοπήσει, γεγονός που εγείρει πολλά ερωτηματικά).

Πηγή: Εφημερίδα «το Χρήμα» (28/8/2008)

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

One World, One Dream

Επειδή όταν λέγωσιν, "Ειρήνη και ασφάλεια",
τότε επέρχεται επ' αυτούς αιφνίδιος όλεθρος
______________________________________(Α’ Θεσ. ε' 3)._____

.
 Η έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου έγινε, όπως προγραμματίστηκε, στις 8/8/2008. Η ημερομηνία επιλέχτηκε για την «δύναμη» του αριθμού οκτώ (8) που για τους Κινέζους συμβολίζει την ευημερία.
Η μεγάλη αυτή αθλητική γιορτή θέλει να περάσει και σαν το γεγονός που αναπτύσσει την ευγενική και ειρηνική άμιλλα μεταξύ των λαών. Το φετινό τους σύνθημα:
«One World, One Dream» ( Ένας Κόσμος, Ένα Όνειρο).
Κι όμως με την «Έναρξη», παρά την …«δύναμη» του «8», παρά την «Ολυμπιακή Εκεχειρία», δυο (χριστεπώνυμα παρακαλώ) κράτη βρίσκουν «ευκαιρία» να λύσουν τις διαφορές τους με την βία.
Και οι τηλεοράσεις γεμίζουν, εδώ και μια βδομάδα σχεδόν, από την μια με επιδόσεις και ρεκόρς και πανηγυρισμούς και από την άλλη με ερείπια, και εκατόμβες, και λυγμούς.

Σάββατο 9 Αυγούστου 2008

Κατακυρώθηκε

«Με Μοριακή Μέθοδο πλέον ο έλεγχος του αίματος»
Μ’ αυτόν τον τίτλο η «Καθημερινή» δημοσιοποιεί στις 11/6 την κατακύρωση του σχετικού διαγωνισμού στα εννιά (9) Κέντρα Μοριακού Ελέγχου της χώρας.
Και συνεχίζει ως εξής:
«Τα σύνολο του αίματος που διακινείται στη χώρα μας θα ελέγχεται σύντομα με μοριακή μέθοδο, αφού προχτές ολοκληρώθηκε ο διεθνής διαγωνισμός για την αγορά ειδικού εξοπλισμού των σχετικών κέντρων»
Η είδηση αναδημοσιεύεται στο νέο τεύχος του περιοδικού «Θέματα Μ.Α.» που μόλις έφτασε στα χέρια μου. Μ’ αυτήν κλείνει ένας κύκλος στο θέμα «Ασφάλεια Μεταγγίσεων», αυτός του διαγωνισμού για την εφαρμογή και στο τόπο μας των συγχρόνων μεθόδων μοριακού ελέγχου του αίματος (ΝΑΤ).
Το θετικό είναι ότι τελείωσε επιτέλους αυτή η υπόθεση που κόντευε να διαιωνιστεί και τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά.
Αυτό που απογοητεύει όμως (κι είναι κι ένας λόγος που δεν ενθουσιάστηκα, ούτε έβαλα την είδηση όσο ήταν φρέσκια), είναι πως η ασφάλεια στις μεταγγίσεις έχει πολύ δρόμο ακόμα. Πολλά από τα «Κέντρα» πρέπει να βρουν και να διαμορφώσουν χώρους για την εφαρμογή της μεθόδου. Πράγμα καθόλου εύκολο. Χώρια το πρόβλημα του προσωπικού.
Δυστυχώς η ικανοποιητική (όχι απόλυτη) εφαρμογή της σύγχρονης Μοριακής Μεθόδου στην πράξη, είναι ακόμα το (κρίσιμο) ζητούμενο.
Πέρα απ’ αυτό, το να ξέρω ότι η όλη (διετής) καθυστέρηση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε κινδύνους για τους μεταγγιζόμενους (σε μένα δηλαδή), οφείλονταν απλώς στο ότι οι δυο εταιρείες-μονομάχοι δεν τα έβρισκαν στην μοιρασιά, και ότι η συμφωνία/συμβιβασμός που επήλθε χρεώνει την διαδικασία ελέγχου των δειγμάτων στα Ελληνικά Νοσοκομεία (σε μένα δηλαδή) σε τιμές πολλαπλάσιες απ’ αυτές της «άλλης» Ευρώπης,
…ε, δεν μ’ αφήνει και να πανηγυρίσω.


Πηγή:
_Περιοδικό «Θέματα Μ.Α.» (τεύχος 54)
_Εφημερίδα «Καθημερινή» (11/6/2008)
_Εφημερίδα «Ριζοσπάστης» (11/6/2008)

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

"Κολυμπήθρες"

Είχα πάρει τις πληροφορίες μου από πολλές μέρες πριν, και τώρα που βρέθηκα και πάλι στη Θάσο με κατάλληλη παρέα, ήταν η ευκαιρία.
Τηλεφώνησα λοιπόν στη «πηγή» μου για να φρεσκάρω και να επιβεβαιώσω τις οδηγίες και αφιερώσαμε το πρωινό της Δευτέρας στο να «ανακαλύψουμε» και να κολυμπήσουμε στις …«Κολυμπήθρες».
Αυτό το μέρος φιγουράρει από χρόνια, σε αφίσες του ΕΟΤ για την Θάσο (φέτος μάλιστα μπήκε και στο ημερολόγιο με φωτογραφίες του νησιού). Και πάντα αναρωτιόμουν που μπορεί να είναι. Οι παλιοί ψαράδες που ρώτησα (και που έχουν κυκλώσει το νησί άπειρες φορές) ούτε το είχαν δει ούτε είχαν ακούσει γι’ αυτό.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου και με κατεύθυνση από Λιμενάρια προς Αλυκή, περάσαμε το «Αέρια» και στρίψαμε δεξιά, λίγα μέτρα μετά, σε ένα χωματόδρομο προς «Σειρήνες». Το δρομάκι είναι κατηφορικό και βγάζει στην ακτή. Παίρνοντας τον χωματόδρομο (και πάλι), στ’ αριστερά, φτάσαμε στο ύψωμα όπου ένα παλιό πέτρινο κι ακατοίκητο σπίτι και τα παρκαρισμένα εδώ κι εκεί αυτοκίνητα σηματοδοτούν το τέλος της (εποχούμενης) διαδρομής.
Τώρα χρειάζεται πόδια και θέληση. Πιο πολύ για την επιστροφή που ξέρεις πως αναπόφευκτα θα ακολουθήσει. Προς το παρόν ζώνεσαι πετσέτες, νερό, φωτογραφικές, ομπρέλα κι ό,τι άλλο μπορείς και θεωρείς απαραίτητο, και κατηφορίζεις προς την θάλασσα ανάμεσα στα λιόδεντρα. Για μια δόση είπαμε να γυρίσουμε πίσω αλλά αφού φτάσαμε μέχρι εκεί δεν θα τα παρατούσαμε. Λίγο ψάχνοντας, λίγο με την βοήθεια αυτών που ήδη επέστρεφαν, τις βρήκαμε τελικά. Ή μάλλον "την" βρήκαμε, αφού είναι μόνον μία.
Πώς να την περιγράψω; Μοιάζει … σαν μια πέτρινη φυσική πισίνα, στα βράχια, δίπλα στη θάλασσα. Μπορεί οι (περισσότεροι) ντόπιοι να μην την ξέρουν αλλά συναντήσαμε εκεί …«όλες τις φυλές του Ισραήλ».
Πεντακάθαρα νερά, αρκετό βάθος, πέτρινος επίπεδος πυθμένας. Ιδανική για βουτιές, για ριλάξ, για ηλιοθεραπεία. Εκείνη την μέρα μάλιστα, η θάλασσα δίπλα είχε αγριέψει από αέρα και κύματα. Και μέσα στη «πισίνα» ...η γαλήνη.
Δεν ξέρω πόσο μείναμε εκεί. Κάποτε όμως έπρεπε να φύγουμε. Και η επιστροφή αποδείχθηκε πιο κουραστική απ’ όσο περίμενα. Νόμιζα ότι θα «μείνω» κάτω από καμιά ελιά!!
Ωραίο. Αλλά δεν θα το ξανακάνω.

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008

Σαμοθράκη

Στη κοιλιά του «Νόνα Μαίρη» που απέπλεε από Αλεξ/λη, το κοντέρ έγραψε 166,7 χλμ. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού θα συμπληρώναμε αισίως τα 532,9.
Δευτέρα 28/7. Μετά από 2 ½ περίπου ώρες ταξιδιού φτάσαμε, λίγο πριν το μεσημέρι, στο νησί των Μυστηρίων και των Κάβειρων θεοτήτων.
Από Καμαριώτισσα φύγαμε αμέσως για τα Θέρμα. Λίγο πριν φτάσουμε στον οικισμό σε μια διακλάδωση στα δεξιά του δρόμου ήταν το κατάλυμά μας.
Η παρέα μας είχε έρθει και πριν λίγους μήνες στο νησί και ενθουσιάστηκε. Μας «έπεισε» να πάμε όλοι μαζί. Κι εγώ είχα ξανάρθει, πολλά χρόνια πριν. Και οι αλλαγές που έβλεπα τώρα ήταν σημαντικές.
Αφού τακτοποιηθήκαμε, ανεβήκαμε στις «βάθρες». Ένα από τα λίγα μέρη που έμεινε (σχεδόν) όπως το θυμόμουν. Βουτήξαμε στην πρώτη βάθρα, ανεβήκαμε και διασχίσαμε την δεύτερη και φτάσαμε έτσι, βουτιά και σκαρφάλωμα, μέχρι την τέταρτη ή την πέμπτη. Ποιος μετρούσε άλλωστε; Το μυαλό μας και οι αισθήσεις μας ήταν απασχολημένες στο ν' απορροφούν ομορφιά και γαλήνη.
Μια και δεν μας ακολούθησαν όλοι, βιαστήκαμε να επιστρέψουμε.
Κατεβαίνοντας περπατήσαμε λίγο στο «δασάκι των Αναρχικών», με τα αιωνόβια πλατάνια, τις χαμηλές φτέρες, τους …ασυνήθιστους θαμώνες. Δροσιά, πυκνές φυλλωσιές, μεγάλες κουφάλες, παχιά σκιά, νερό, μικρά ξέφωτα με αιώρες και πρόχειρα σκηνάκια. Το μέρος είναι η αρχή του δάσους του «Μαρτίνη». Ένα δάσος που θεωρείται ανεξερεύνητο.
Η ώρα όμως περνούσε, η κούραση μας καταβάρυνε και η πείνα μας οδηγούσε στο αναπόφευκτο. Φάγαμε στη «Γριά Βάθρα». Δοκιμάσαμε φέτες ξιφία και ροφό στα κάρβουνα, κατσικάκι γεμιστό, κατσικάκι φούρνου και άλλα που μπροστά τους μοιάζουν τώρα …λεπτομέρειες. Το κατσικάκι φούρνου πήρε ομόφωνα το βραβείο.
Το κατσικάκι άλλωστε θα μπορούσε να είναι το «σήμα κατατεθέν» της Σαμοθράκης. Παντού στο δρόμο βλέπεις ελεύθερα, μεμονωμένα, αδέσποτα κατσίκια. Ένα χαρακτηριστικό του νησιού!! Και απορίας άξιον!
Τεσπα. Το απόγευμα επιλέξαμε τους Κήπους για μπανάκι. Η μια από τις δυο τρεις παραλίες του νησιού που αξίζουν. Μεγάλη πλαζ, ψιλό πετραδάκι, καθαρά, βαθιά νερά. Μια καντίνα της κακιάς ώρας προμηθεύει νερό, φραπεδάκι και ντουζιέρα. Και την δυνατότητα να τσιμπήσεις κάτι.
Εκεί τελειώνει κι ο δρόμος. Το βουνό βουτά στη θάλασσα. Σου μένει μόνο να επιστρέψεις. Κι αυτό κάναμε. Αργότερα βγήκαμε για βολτούλα στα Θέρμα. Όσο νύχτωνε ο τόπος έσφυζε από κίνηση, μουσική και συγκεκριμένο τύπο ανθρώπων. Κατεβήκαμε στη Καμαριώτισσα για να ρωτήσουμε για τα καραβάκια που κάνουν το «γύρο» του νησιού και με την ευκαιρία χτυπήσαμε σαρδέλα στα κάρβουνα και λιαστό χταπόδι.
Το αεράκι της επομένης ματαίωσε το προγραμματισμένο μας ταξιδάκι. Τα καραβάκια δεν πήραν το «ok» από το λιμεναρχείο. Εμείς πήραμε τον δρόμο για τον «Φονιά». Περνώντας τα κάμπιγκς στον κεντρικό, φτάσαμε στην γέφυρα, στην εκβολή του ποταμού. Δώσαμε από 1 ευρώ για «είσοδο» και εφοδιασμένοι με νερό, αθλητικά, φωτογραφικές και κουράγιο ακολουθήσαμε την κοίτη για περίπου μισή ώρα. Και μόνο η διαδρομή άξιζε. Αλλά και ο προορισμός δεν υπολειπόταν της φήμης του. Μια μεγάλη φυσική πισίνα («βάθρα») στην οποία έπρεπε να μπεις και να κολυμπήσεις για ν’ αντικρίσεις σε μια καμπή του σχηματισμού των βράχων τον υπέροχο καταρράκτη που μέχρι τότε μόνο άκουγες.
Δεν έπρεπε να μείνουμε πολύ. Αν θέλαμε να πάμε και παραπέρα. Σύντομα λοιπόν αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τον διπλανό στη λιμνούλα απόκρημνο μονοπάτι. Μάρτυρας της επικινδυνότητας του η μικρή μαρμάρινη πλάκα με τα στοιχεία και τη φωτογραφία του νεαρού που έχασε εκεί την ζωή του. Και μετά την ανάβαση η κατάβαση προς μια άλλη βάθρα, προς ένα άλλο καταρράκτη, προς μια ακόμη υπέροχη τοποθεσία. Εδώ η λίμνη ήταν μεγαλύτερη με αμμώδη πυθμένα και μπορούσες να μπεις εύκολα και αργά. Ο καταρράκτης ήταν ακόμη πιο επιβλητικός κι εκεί, στα πλάγια, μια μεγάλη φυσική αψίδα σκαλισμένη στο βράχο σαν από ανθρώπινο χέρι συμπλήρωνε την εικόνα που προκαλούσε θαυμασμό και ανάταση. Ακολουθώντας προς τα κάτω την διαδρομή του νερού που υπερχείλιζε την βάθρα, φτάσαμε σε μια άλλη μικρότερη με ανώμαλο πυθμένα από στρογγυλεμένους βράχους. Το νερό έπεφτε εκεί από μικρό ύψος σαν από κρουνό και έκανε ένα πολύ δυνατό κι αναζωογονητικό μασάζ σε όποιον τολμούσε να μπει (και να μείνει) από κάτω. Πολλοί έφταναν μέχρι εκεί, σ’ αυτό το μέρος. Κάθε ηλικίας. Κάποιοι μάλιστα φάνηκε ότι μένουν εκεί.
Ξέραμε ότι υπάρχει και τρίτος καταρράκτης πιο πάνω, με το κωδικό «Κλείδωση». Όμως ούτε τη κατάρτιση, ούτε την αντοχή είχαμε για να συνεχίσουμε. Φυλακίσαμε στο μυαλό μας και τις φωτογραφικές ό,τι μπορούσαμε να αποθηκεύσουμε από την φυσική άγρια ομορφιά του μέρους κι αρχίσαμε την επιστροφή. Η όλη υπόθεση κράτησε τρεις-τρεισήμισι ώρες. Αλλά μας φάνηκε πολύ περισσότερο. Όταν φτάσαμε στα αμάξια μας ήμουν εξαντλημένος και πεινασμένος. Αποφασισμένοι να ικανοποιήσουμε την πείνα μας πήγαμε στις «Καρυδιές». Εκτός από τα φημισμένα του φασόλια σε τηγάνι και φούρνο και το δικό τους τυρί, πήραμε κατσικάκι με κυδώνι, κατσικάκι με δαμάσκηνο, κατσικάκι στη λαδόκολλα, ομελέτα με λαχανικά κλπ κλπ.
Το απογευματάκι πήγαμε στη Χώρα. Διασχίσαμε τα ανηφορικά καλντερίμια που οδηγούν στο κάστρο κι εκεί, στην αυλή του, φάγαμε τα ονομαστά γλυκά κουταλιού Σαμοθράκης, βλέποντας και φωτογραφίζοντας το ηλιοβασίλεμα. Αργότερα κατηφορίσαμε προς Καμαριώτισσα από άλλο δρόμο. Φάγαμε μεζεδάκια σε μία γραφική ταβερνούλα (κουτούκι περισσότερο) έξω από τα Θέρμα.
Την Τρίτη μέρα περιμέναμε να αρθεί το «απαγορευτικό» που κρατούσε δεμένα τα δυο καραβάκια που κάνουν (για 18 ευρώ το άτομο) το «γύρο» του νησιού, το καθένα τον αντίθετο μισό. Απογοήτευση. Ο αέρας δεν έπεφτε, η έγκριση δεν έφτασε ποτέ. Μείναμε λοιπόν εκεί, στο λιμανάκι των Θερμών, κολυμπήσαμε και ήπιαμε το φραπεδάκι μας. Για μεσημέρι διαλέξαμε μια γειτονική ταβέρνα, «Ο Ψαράς», με αφεντικό έναν νεαρό Καβαλιώτη γαλανομάτη. Πάλι κάτι ψαράκια χτυπήσαμε αλλά δεν θυμάμαι …λεπτομέρειες. Εδώ τελικά, αποδείχτηκε ότι ξεχάσαμε την φωτογραφική. Τρίτη αναποδιά το ότι ο αρχαιολογικός χώρος έκλεινε την ώρα που φτάσαμε. Μπορέσαμε να μπούμε μόνο στο μουσείο. «Τα εισιτήρια ισχύουν και για αύριο», μας ενημέρωσαν. «Αύριο» όμως ήταν η μέρα αναχώρησής μας. Πρωινό ξύπνημα και αγωνία να προλάβουμε το καράβι. Και μετά αγωνία για το αν θα φύγουμε ή όχι, μια και ο αέρας ήταν επικίνδυνα κοντά στο όριο.
Εκεί μάθαμε και για τη φωτιά που έκαιγε το προηγούμενο βράδυ το νησί.
Τελικά ο απόπλους επιτράπηκε με μια ώρα "καθυστέρηση λόγω βλάβης" και φτάσαμε στην Αλεξ/λη, μαζί με όλα τα σκαπτικά και τις υδροφόρες που επέστρεφαν θριαμβευτές από την μάχη με τις φλόγες.
Καθυστερήσαμε λίγο στο παζάρι της πόλης και μετά πήραμε το δρόμο για το Φανάρι. Μπάνιο κοντά στο κάμπιγκ και φαγητό. Κάτι κουτσουμούρες θυμάμαι και το γλυκό στο τέλος. Ήθελα κάπου να ξαπλώσω αλλά η καλύτερη ξεκούραση γίνεται στο …σπίτι.

(Σημ.: Δυστυχώς, μέχρι που φύγαμε, το πρόβλημα που αντιμετώπιζε το νησί με το θέμα των σκουπιδιών δεν είχε λυθεί.)

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Cosmopolis

Τo 8ο Cosmopolis, τέλειωσε χτες με τα πυροτεχνήματα της τελευταίας μέρας. Στη φετινή διοργάνωση είχαμε συμμετοχές από Αλβανία, Ισπανία, Μαλαισία, Νεπάλ, Νιγηρία, Β. Οσσετία (για την Ρωσία), Πουέρτο Ρίκο και Τατζικιστάν. Η Ελληνική «αντιπροσωπεία» ήταν από Σιάτιστα Κοζάνης.
Οι πέντε μέρες διάρκειας του φεστιβάλ δρώμενων, γεύσεων, συναυλιών, προβολών και λοιπών εκδηλώσεων φαίνονται τώρα πολύ λίγες.
Κάθε χρόνο προσπαθώ να πάω. Δεν μου πολυαρέσουν τα «πανηγύρια» αλλά απολαμβάνω το διαφορετικό. Κι αυτή είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσω εξωτικές γεύσεις και ακούσματα από γωνιές του πλανήτη που ποτέ δεν θα ‘χω την δυνατότητα να επισκεφθώ.
Φέτος ήταν ημέρα Τετάρτη, δεύτερη μέρα της διοργάνωσης, όταν ανηφορίσαμε το λιθόστρωτο που ξεκινά από την Κουντουριώτου και καταλήγει στον φάρο. Η κυκλοφορία διακόπτεται από κάποια ώρα το απόγευμα και ο δρόμος γεμίζει επισκέπτες, μικροπωλητές, αργόσχολους, τουρίστες, επίτιμους, καλεσμένους με παραδοσιακές στολές, αντιπροσώπους, περίεργους. Οι καφετέριες είχαν γεμίσει, οι ταβερνούλες είχαν τους πελάτες τους, στα περίπτερα των αντιπροσωπειών είχε σχηματιστεί ουρά. Όσο πιο ψηλά τόσο περισσότερος κόσμος. Στο θεατράκι υπήρχε συνωστισμός.
Κάναμε την βόλτα μας, περιεργαστήκαμε, δοκιμάσαμε. Αγοράσαμε και κάποιες λιχουδιές από μέρη μακρινά κι ονειρεμένα. Μιλήσαμε την διεθνή γλώσσα των νοημάτων και των αγνώστων. Μιλήσαμε με κάποιες από τις Μ.Κ.Ο. που βρήκαν ευκαιρία να προβάλουν μέσα από το φεστιβάλ το έργο και τις ιδέες τους.
Κουραστήκαμε.
Τώρα ήταν ώρα να επιστρέψουμε. Κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Ο κόσμος δυσκόλευε το περπάτημά μας. Σ’ αυτή τη μικρή διαδρομή και όσο ξαποστάζαμε στη γωνιακή καφετέρια με την υπέροχη για τ’ αυτιά και τις μνήμες μου μουσική, είδαμε τους μισούς θαρρείς από τους γνωστούς μας στην πόλη. Αλλά ο χρόνος περνά. Και μια ματιά στο ρολόι μας βοήθησε να πάρουμε την …σωστή απόφαση.

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Next Time

Το σήμα δόθηκε αργά το μεσημέρι κι η μέρα είχε χαθεί.
Έπρεπε να περιμένουμε να ξημερώσει.
Έκανα μια γρήγορη επανάληψη. Γονάτισα.
Το στομάχι μου ήταν κόμπος.
Δεν ήταν ακόμα 17 του μηνός αλλά αυτά δεν μπορείς να τα προγραμματίσεις.
Όταν ήρθε η ώρα τακτοποίησα τα σχετικά και σχημάτισα το νούμερο στο ασύρματο. Δυό κουβέντες. Δεν «προλαβαίνουμε» και «Θα μας ξαναπάρετε αρχές Σεπτεμβρίου».
Απογοήτευση.
Μετεξεταστέοι λοιπόν!!
Και ελεύθεροι, κατά κάποιο τρόπο.

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008

Σκόλοπας

Η ζέστη πάντα μου προκαλούσε προβλήματα.
Όταν στη ζέστη της εποχής προστεθεί και ο πυρετός, τότε μιλάμε για ΤΟ πρόβλημα.
Και δυστυχώς αυτό τον συνδυασμό δεν τον απέφυγα (ούτε) φέτος.
Πήγαμε για μερικές μέρες στο νησί. Ν’ αλλάξουμε περιβάλλον, να δούμε συγγενείς, να κάνουμε μπάνια. Μα αντί για ν’ αλωνίζουμε στις παραλίες γυρνούσαμε από φαρμακείο σε Κέντρο Υγείας και τανάπαλιν. Αντί για μπάνια πλακωθήκαμε στην αντιβίωση και τις γαργάρες. Ο τζίτζικας να σκάει κι εγώ να προσέχω να μη κάτσω σε κάποιο (ανεπαίσθητο) ρεύμα αέρος.
Το άκρον άωτον!!

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Καλό μήνα!!

Άλλη μια άσπρη ρόμπα στο δρόμο μας, χτες.
Άλλο ένα βήμα που έπρεπε να γίνει, ...έγινε. Τώρα πια, και οι τελευταίες (;) εκκρεμότητες, τα όποια εμπόδια για τυπικούς λόγους, εξέλιπαν.
Ο τελευταίος (λάθος) συναγερμός πριν 10 μέρες και οι πρόσφατες εξελίξεις καθάρισαν το τοπίο. Έχουμε το "πράσινο φως".
Το νέο ορόσημο τοποθετήθηκε γύρω στις 17 Ιουλίου.
Δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε.
Και να αγωνιούμε.
Και να προσευχόμαστε.

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

Σε αναμονή

Το κόκκινο έσπασε την ηρεμία μας (και τις όποιες ελπίδες μου).
Συναγερμός.
Μια πρόχειρη ανακεφαλαίωση, επιστροφή στα manuals και κατευθείαν στο τηλέφωνο.
Έφτασε η ώρα για το επόμενο βήμα;
Όχι.
Οι διευκρινήσεις που δόθηκαν δεν αφήνουν περιθώρια.
(Μόνο μια πικρή γεύση)
Λάθος ο συναγερμός.
Η τελευταία υπογραφή δεν έχει μπει.
Και είναι απαραίτητη.

Κυριακή 1 Ιουνίου 2008

Μονάδες Μεσογειακής Αναιμίας

Δεν έχει μια βδομάδα που σημείωνα πως «στη μονάδα μεσογειακής Αναιμίας του Νοσοκομείου (Καβάλας), εδώ και τουλάχιστον 2 χρόνια, δεν υπάρχει γιατρός. Η πλήρωση της μοναδικής ιατρικής θέσης του τμήματος (εξυπηρετεί γύρω στα 14 άτομα) κατά δήλωση των υπευθύνων: «κατέστη άγονη την πρώτη φορά και θα επανακριθεί άμεσα».
Δεν ξέρω πότε είναι το «άμεσα» (αυτή η απάντηση δόθηκε αρχές Απριλίου) αλλά φανταζόμουν και περίμενα ότι θα δοθεί λύση τελικά, ότι θα ξεπεραστούν οι όποιες δυσκολίες και εκκρεμότητες, ότι είναι θέμα ημερών, έστω μηνών.
Και όμως!! Σήμερα διαβάζω πως ο υφυπουργός Υγείας δήλωσε στις 30 Μαΐου (προχτές) στο Κοινοβούλιο ότι «λειτουργούν άψογα» οι Μονάδες Μεσογειακής Αναιμίας (ΜΜΑ) «και με το απαραίτητο προσωπικό, έτσι ώστε να μην είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει καθόλου, μα καθόλου, λίστα αναμονής. Αν υπάρχει κάποια καθυστέρηση, που καμιά φορά μπορεί να καταγράφεται, οφείλεται και μόνο στην έλλειψη προμήθειας αίματος και όχι στην έλλειψη προσωπικού».
Δεν ξέρω πώς να το σχολιάσω αυτό.
Ίσως αν το πρόβλημα ήταν μόνο στη ΜΜΑ της Καβάλας να το θεωρούσα …«λεπτομέρεια».
Σύμφωνα όμως με συνέντευξη Τύπου που έδωσε η Ελληνική Ομοσπονδία Θαλασσαιμίας στις 13 Μαΐου, αυτό συμβαίνει και στις ΜΜΑ των νοσοκομείων Άρτας και Αγρινίου. Στην ίδια συνέντευξη μάλιστα είχαν αναφερθεί και οι άλλες ελλείψεις στις 38 ΜΜΑ (εκ των οποίων οι 8 στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη) σε γιατρούς, νοσηλευτές και χώρους.

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Και ο Μοριακός Έλεγχος;

Σήμερα, άνευ απροόπτου, είναι να συνεδριάσει και πάλι η Διακομματική Επιτροπή, που σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Υγείας έκανε ομόφωνα δεκτές στις 23/5/2008 τις νέες προσφορές των εταιρειών που μετέχουν στο διαγωνισμό. Αυτές οι προσφορές ήταν μειωμένες μέχρι και 31,54% (!!) από τον αρχικό προϋπολογισμό (που αντιστοιχεί σε 65.688.198 ευρώ για τα επόμενα πέντε χρόνια).
Στη σημερινή συνεδρίαση έχουν κληθεί και οι εταιρείες για διαπραγματεύσεις, με στόχο (ακόμα;) χαμηλότερες τιμές.
Το γεγονός αυτό δείχνει (σύμφωνα με άρθρο του Ριζοσπάστη που δημοσιεύτηκε στις 24/5) «το μέγεθος της κερδοσκοπίας αφ' ενός και αφ' ετέρου ότι όσο καθυστερεί η περαίωση του διαγωνισμού θα ακριβοπληρώνουν τα νοσοκομεία στις εταιρείες».
Για μένα δείχνει (κυρίως) πόσο υπολογίζουν στις μέρες μας την ανθρώπινη ζωή.
Τρία (3) χρόνια κοντεύουν από τον Αύγουστο του 2005 και το πρόβλημα με τον Μοριακό Έλεγχο του αίματος (NAT) δεν έχει λυθεί. Τρία χρόνια μετά κάποιοι εξακολουθούν να παίζουν ρώσικη ρουλέτα με την υγεία όσων μεταγγίζονται!!

Update (1 Ιουνίου):
Όπως το φοβόμουν, το θρίλερ συνεχίζεται.
Στην συνεδρίαση της Διακομματικής Επιτροπής δεν προσήλθε η μία απ' τις δύο εταιρείες, υποστηρίζοντας ότι η πρόσκληση της Διακομματικής ήταν ασαφής. Η ίδια εταιρεία προέβη και σε άλλες ενέργειες, όπως ενστάσεις και δικαστικές προσφυγές.
Η Διακομματική Επιτροπή θα συνεδριάσει την ερχόμενη Τρίτη (3.6.2008), για να δεχτεί τις τελικές προσφορές για την τιμή.
Η κατακύρωση του διαγωνισμού και η υπογραφή της σχετικής σύμβασης θα γίνει, μετά την τελική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, στο οποίο έχουν καταθέσει ασφαλιστικά μέτρα η μία εταιρεία εναντίον της άλλης.
Όσο δεν υπάρχει αποτέλεσμα, οι συγκεκριμένες εταιρείες θα συνεχίσουν να χρεώνουν 60 η μία και 40 ευρώ η άλλη για κάθε ελεγχόμενη μονάδα αίματος.

Σημ:
Μονάδα αίματος= Μικρός ασκός (παλιά ήτανε γυάλινη φιάλη) που περιέχει περίπου 300 γρ.

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Εθελοντική Αιμοδοσία

Την δεκαετία του 60 και τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της επόμενης, το αίμα δεν ήταν δωρεάν. Όπου οι συγγενείς δεν μπορούσαν ή δεν επαρκούσαν (συνεχείς μεταγγίσεις, βαριές εγχειρήσεις, ατυχήματα) οι λογής – λογής «επαγγελματίες» του είδους ερχότανε να δώσουν λύση. Με το αζημίωτο, φυσικά.
Μεγάλη δραστηριοποίηση του κρατικού μηχανισμού, πολλές κινητοποιήσεις, καταχωρήσεις, διαφημίσεις και χρήματα προσπάθησαν επί χρόνια (και προσπαθούν) να αλλάξει η όλη νοοτροπία μας. Για να «εκπολιτιστούμε».
Να γίνουμε σ’ αυτό το θέμα …«Ευρωπαίοι».
Τρεις δεκαετίες μετά και ενώ η Ελλάδα ακόμα δεν είναι αυτάρκης σε αίμα (αγοράζουμε από Ελβετία και αλλού), νέες δυσκολίες και προβλήματα υπονομεύουν ό,τι κτίστηκε αυτό το διάστημα.
Σε τοπικό επίπεδο, τα σημάδια είχαν γίνει εμφανή από καιρό.
Στις 8 Απριλίου μάλιστα, εφημερίδα της Θάσου σε άρθρο της περιέγραφε τα προβλήματα της αιμοδοσίας στο Νομό και έκανε λόγο για τις ελλείψεις του Νοσοκομείου σε προσωπικό. Οι εξορμήσεις αιμοδοσίας, γίνονταν πλέον μόνο στις περιοχές του νομού που στατιστικά δίνανε πάνω από 30 μονάδες (ασκούς). Στις 21 Μαΐου εκπρόσωπος 8 συλλόγων εθελοντικής αιμοδοσίας Θάσου διαμαρτυρόμενος γι’ αυτή την πολιτική, δήλωνε σε εφημερίδα της Καβάλας πως η κατάργηση των περιοδικών εθελοντικών αιμοδοσιών που πραγματοποιούνταν εδώ και 20 χρόνια στο νησί, είχε ήδη σαν συνέπεια την απώλεια από τις αρχές του έτους και έως τώρα τουλάχιστον 150 μονάδων.
Αλλά δεν είναι μόνο τοπικό το θέμα. Δυστυχώς.
Από χτες το μεσημέρι, το Ε.ΚΕ.Α (ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ) λειτουργεί μόνο στην πρωινή βάρδια και όχι σε 24ωρη βάση όπως επιβάλλει ο χαρακτήρας του (και όπως διεκδικούν οι εργαζόμενοι όχι μόνο του ίδιου του κέντρου αλλά και σε όλες τις αιμοδοσίες).
Μήπως να επιστρέψουμε και στην «ιδιωτική πρωτοβουλία» του παρελθόντος και στους μαυραγορίτες της ζωής ;!!

Σημ.:
1. Στη μονάδα μεσογειακής Αναιμίας του Νοσοκομείου (Καβάλας), εδώ και τουλάχιστον 2 χρόνια, δεν υπάρχει γιατρός. Η πλήρωση της μοναδικής ιατρικής θέσης του τμήματος (εξυπηρετεί γύρω στα 14 άτομα) κατά δήλωση των υπευθύνων: «κατέστη άγονη την πρώτη φορά και θα επανακριθεί άμεσα».
2. Αυτό το Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε, διήμερο εθελοντικής αιμοδοσίας στον Δημοτικό κήπο της Καβάλας. Με το Bravo να ανήκει στην "επιμονή" των αιμοδοτών και την αυτοθυσία του προσωπικού της μονάδας.


Πηγή:
_Εφημερίδα «Θασιακή» 8/4/2008 (σελ. 18)
_Εφημερίδα "Το Χρήμα" (Αρ. Φύλλου: 2037//21-5-2008)
_Εφημερίδα "Ριζοσπάστης" 24/5/2008 (σελ. 33)

Πέμπτη 15 Μαΐου 2008

Εξωγήινοι (E.T.)

Για μένα η απάντηση στις ερωτήσεις του τύπου: «υπάρχει έλλογη ζωή εκτός Γης;» και «υπάρχουν εξωγήινοι;» είναι απλή και μονολεκτική: Ναι.
Βεβαίως και υπάρχουν.
Θεωρώ ότι η ύπαρξη και μόνον του κόσμου προϋποθέτει μια τουλάχιστον εκτός δημιουργίας έλλογη οντότητα, τον Δημιουργό.
Συνήθως όμως (για να μη πω κατ’ αποκλειστικότητα) τέτοιου είδους αναζητήσεις περιορίζονται, στην ύπαρξη (ή όχι) πιο …«υλικών» όντων.
Υπάρχει λοιπόν ζωή σε άλλους πλανήτες;
Αμέτρητες οι σχετικές συζητήσεις, οι προσπάθειες απάντησης, οι απόψεις, οι θεωρίες.
Κάποιοι πιστεύουν ότι η Δημιουργία αποκλείει την ύπαρξη ζωής εκτός Γης και μάλιστα νοήμονος. Άλλοι, όπως ο Χοσέ Γκαμπριέλ Φούνες (δ/ντής του Αστεροσκοπείου του Βατικανού στη Ρώμη), δεν συμφωνούν. Ο επικεφαλής αστρονόμος του Βατικανού, δήλωσε σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε προχτές (13/5) στην εφημερίδα του Βατικανού «L'Osservatore Romano» ότι «η απεραντοσύνη του Σύμπαντος επιτρέπει την ύπαρξη και άλλων μορφών ζωής – ακόμη και έξυπνων - εκτός του πλανήτη Γη». Όπως επίσης ότι «η ύπαρξη εξωγήινων ουσιαστικά δεν έρχεται σε αντίθεση με την πίστη στο Θεό, διότι και αυτοί θα αποτελούν δημιουργήματά του».
Και υπογράμμισε ότι με το αρνούμαστε την ύπαρξη εξωγήινων «θέτουμε περιορισμούς» στην δημιουργική ελευθερία του Θεού.
Ο ίδιος είχε δηλώσει παλαιότερα ότι «ο Άγιος Φραγκίσκος είχε μιλήσει στο κήρυγμά του για τον αδερφό Ήλιο και την αδερφή Σελήνη. Γιατί λοιπόν δεν εξετάζουμε κι εμείς το ενδεχόμενο να αναφερθούμε αδερφικά στον αδερφό Ε.Τ ;»
Ο Φούνες δεν είναι ο μόνος που σκέφτεται έτσι.
Για παράδειγμα ο Guy Conslmagno (Ιησουίτης) είπε το 1999:
«Το να ανακαλύπτεις ζωή σε άλλους πλανήτες είναι μια επιβεβαίωση ότι ο Θεός δεν είναι περιορισμένος όσο η λογική και η φαντασία μας»
Την ίδια χρονιά ο Owen Gigetich (Προτεστάντης κληρικός και αστρονόμος) δήλωνε πως:
«Η Γένεση είναι ένα είδος ιερής ιστορίας που εστιάζεται σ’ εμάς. Αλλά μέσα σ’ αυτή την εστίαση δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που ν’ αποκλείει την νοήμονα ζωή και αλλού μέσα στο Σύμπαν. Θα ήταν μεγάλη ανοησία να περιορίζουμε την δημιουργικότητα του Θεού μόνο στ’ ανθρώπινα όντα και στο ότι μόνο αυτά είναι τα μόνα προσηλωμένα σ’ Αυτόν, σ’ ολόκληρο το άμετρο Σύμπαν.»
Όμως υπάρχει μέσα στη Γραφή κάτι που (έστω) να υπονοεί κι άλλους κόσμους;
Κάποιοι μπορούν να το δουν πίσω από τα λόγια του απ. Παύλου (και όχι μόνον εκεί), όταν λέει στην προς Ρωμαίους επιστολή του (κεφ. η’ 38-39): «…είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή, ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις, ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα ούτε βάθος, ούτε άλλη τις κτίσις, θέλει δυνηθεί να χωρίσει ημάς από της αγάπης του Θεού …».

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Αγωνία

Η εξ αναβολής δύσκολη στιγμή έφτασε. Παρέτεινα όσο μπορούσα (και λόγω εορτών) την περίοδο της ανάπαυσης. Τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας.
Την Παρασκευή πήρα τα πρώτα τηλέφωνα. Είχα αρχίσει από την προηγούμενη αλλά η σύνδεση δεν ήταν εφικτή «για τεχνικούς λόγους».
Την Δευτέρα δώσαμε τις απαραίτητες διευκρινήσεις και πήραμε οδηγίες.
Χτες μιλήσαμε και πάλι για τα περαιτέρω. Κλείσαμε μάλιστα ραντεβού και με την επιτροπή.
Σήμερα ρυθμίστηκε ακόμα ένα θέμα.
Τώρα;
Τώρα προπόνηση και προετοιμασία.
Και αγωνία.

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

1η Mαΐου

Αργία; Απεργία; Ευκαιρία; Αφορμή; Πρόφαση;
Ή ακόμα μια συνηθισμένη μέρα;
Εξαρτάται από το αν είσαι πολιτικός ή πολιτικάντης. Εργάτης, μισθωτός ή ανθοπώλης. Ταξιτζής, στρατιωτικός, αστυνομικός, ή ...συνταξιούχος.
Αυτό βέβαια θέλει περισσότερη ανάλυση αλλά δεν είναι των δυνατοτήτων μου.
Ούτε ο σκοπός μου.

Σημ.: Σε προσωπικό επίπεδο πάντως, η φετινή Πρωτομαγιά ήταν (επιεικώς) κάτω από τις προσδοκίες μου.
Και θέλω να μάθω από αυτό.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Ανάσταση

"Χριστός ανέστη".
Ειπώθηκε και φέτος από χιλιάδες στόματα.
Εκ πίστεως; Από …συνήθεια; Κατά συνθήκη; Πάντως ειπώθηκε.
Αλλά ...είναι γεγονός; Κάποιοι θεωρούν ότι δεν τους αφορά προσωπικά και άμεσα, ακόμα κι αν είναι. Άλλοι θεωρούν απλώς παράλογη την ιδέα.
Η γέννηση Του χωρίζει την ανθρώπινη ιστορία στα δύο. Όμως η ανάσταση είναι το "κλειδί".
Αν δεν αναστήθηκε, τότε ο ίδιος και όλα όσα είχε πει χάνουν την αξία τους (1). Αν δεν αναστήθηκε, τότε οι «απόστολοί» του, οι αυτόπτες και αυτήκοοι, έδωσαν την ζωή τους (κάτω από βασανιστήρια πολλές φορές) εμμένοντες σε κάτι που ήξεραν ότι είναι ψέμα.
Συνήθως οι αρνητές της ανάστασης, δέχονται τον Χριστό σαν μια μεγάλη ηθική προσωπικότητα και μόνον. Όμως (2) «ενώ εκλέπτυνε στο έπακρο την ηθική συνείδηση και ζητούσε ανάλογη συμπεριφορά από τους ανθρώπους, ο ίδιος εμφανίζεται ότι δεν έχει καμιά συνείδηση αμαρτίας (Ιωάν. 8, 46). Έλεγε ψέματα ή ήταν πράγματι αναμάρτητος; Έπειτα ο τρόπος που μιλά για τον εαυτό του (π.χ. Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι εμού – Όποιος είδε εμένα είδε τον Πατέρα) θέτει το δίλημμα ή ήταν παράφρων (είχε μανία μεγαλείου) ή ψευδόταν. Αν ανήκε στη πρώτη περίπτωση αυτό που αποκλειόταν να είχε κάνει, ακριβώς λόγω της ψυχασθένειας αυτής, είναι να πλύνει τα πόδια των μαθητών του. Αν πάλι έλεγε συνειδητά ψέματα, για ποια ηθική προσωπικότητα θα μπορούσε να γίνει λόγος;»

Σημ:
(1) Α' Κορινθίους 15/ιε', 12-19
(2) Ν. Αλιπράντης (καθηγητής πανεπιστημίων Θράκης και Στρασβούργου)

Πηγή: «Κόσμος του Επενδυτή» (Αρ. Φύλλου 284//24-4-2008)

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Παγκόσμια ημέρα βιβλίου

Άλλη μια «Παγκόσμια Ημέρα». Για το βιβλίο αυτή τη φορά
Μόνο που το βιβλίο, φαίνεται να έχει ένα μέλλον …θολό.
Η επόμενη γενιά του είναι φτιαγμένη από φωτόνια. Και απειλεί το παραδοσιακό βιβλίο, το βιβλίο έτσι όπως το ξέρουμε και έτσι όπως το αγαπήσαμε. Όσοι το αγαπήσαμε. Η νέα μορφή του, το ψηφιακό e-book, φιλοδοξεί να πάρει τη θέση του.
Αν επικρατήσει, τότε και «το τελευταίο προπύργιο του αναλογικού», το έντυπο βιβλίο, θα έχει πέσει. Μετά την μουσική και το βίντεο (που έχουν ψηφιοποιηθεί εδώ και καιρό) είναι η σειρά του.
Αλλά το βιβλίο συνεχίζει να αντιστέκεται Δεν είναι μόνο θέμα συνήθειας. Είναι και πιο πρακτικό. Ή μήπως όχι; Η Sony και η Amazon έχουν επενδύσει ποντάροντας στο ψηφιακό μέλλον της ανάγνωσης.
Προσωπικά δεν ξέρω τι θα ήθελα. Άδεια ράφια και (επιτέλους) λίγο περισσότερο χώρο η το συνηθισμένο και αγαπημένο ξεφύλλισμα των σελίδων;
Μ’ αρέσουν τα βιβλία. Βασικά όμως μου αρέσει να διαβάζω. Κι αυτό το καινούργιο «φρούτο» δεν το ‘χω δοκιμάσει ακόμα!!

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Παγκόσμια Ημέρα της Γης

Πέρασαν 38 ολόκληρα χρόνια από τότε που εκατομμύρια Αμερικανοί διαδήλωσαν για πρώτη (ίσως) φορά την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος. Σε ανάμνηση εκείνης της κινητοποίησης του 1970, η 22α Απριλίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα της Γης.
Τριάντα οκτώ (38) ολόκληρα χρόνια. Κι όμως. Πιο πολλά είναι τα λόγια παρά τα έργα που έχουν γίνει.
Σήμερα,
_ όχι μόνον ο πλανήτης έχει χάσει (τα τελευταία 30 χρόνια) πολύτιμα τροπικά δάση έκτασης ίσης με εκείνη της ΕΕ,
_ όχι μόνον το 16% των θηλαστικών (σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ) ανά τον κόσμο κινδυνεύει από αφανισμό. (Στην Ευρώπη το ποσοστό αυτό φθάνει το 42%, ενώ μόνο για το 8% των θηλαστικών διαπιστώνεται αύξηση του πληθυσμού τους),
_ όχι μόνον η Γηραιά Ήπειρος τον τελευταίο μισό αιώνα έχει απολέσει περισσότερο από το 50% των υγροτόπων και των γεωργικών εκτάσεων που θεωρούνται υψηλής φυσικής αξίας,
_ όχι μόνον έχουν υποβαθμιστεί πολλά από τα θαλάσσια οικοσυστήματα της (τα τελευταία 15 χρόνια υπολογίζεται ότι τα νερά της Μεσογείου έχουν «εμπλουτιστεί» με 55.000 τόνους πετρελαίου),
αλλά, πέρα από όλα αυτά,
το πραγματικό συνολικό κόστος της σύγχρονης γεωργίας «είναι πλέον ασήκωτο τόσο για την ανθρώπινη υγεία όσο και για τα οικοσυστήματα».
Και αυτό είναι που πρέπει οπωσδήποτε να εκτιμηθεί άμεσα.
Ο πλανήτης βρίσκεται αντιμέτωπος με τεράστια προβλήματα, όπως λιμοί, κατάρρευση οικοσυστημάτων, μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών και λειψυδρία.
Ο πόλεμος για το νερό και οι εξεγέρσεις για τρόφιμα, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας (εξ αιτίας του λιώσιμου των πάγων) δεν ανήκουν πλέον στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.
Η ερώτηση δεν είναι πλέον «εάν» αλλά «πότε» θα συμβούν όλα αυτά !!
Υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν πως μπορούν «να δημιουργηθούν οι συνθήκες για έναν βιώσιμο πλανήτη για όλους». Πως είναι εφικτή «η επιβίωση και αναβάθμιση της ποιότητας ζωής μέσα από την ορθολογική χρήση των πόρων μας και τη φιλική προς το περιβάλλον καλλιέργεια της γης».
Εγώ, όπως έχω πει κι αλλού, είμαι πιο απαισιόδοξος

Σημ.
Η Ελλάδα εξαιρέθηκε λόγω υστέρησης, από τα κριτήρια του Κιότο. Είναι ο …τρόπος της, ο …Ελληνικός τρόπος (μας), να συμμετέχει στην Παγκόσμια Ημέρα της Γης, να προσφέρει στη προστασία του κοινού σπιτιού (του «πλανητικού χωριού») από την υποβάθμιση και τη ρύπανση, να προστατέψει το περιβάλλον.

Πηγή:
_ http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=893746
_ http://www.tovimadaily.gr/Article.aspx?d=20080422&nid=8283990

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Μύθοι

Για λίγα πράγματα στη ζωή ισχύει το απόλυτο. Για αυτά τα λίγα, τα ελάχιστα, υπάρχουν μόνο δύο, εκ διαμέτρου αντίθετες, απόψεις. Άσπρο ή μαύρο.
Για όλα τα άλλα, επιβιώνει σθεναρά ανάμεσα στα άκρα, μια πληθώρα διαβαθμίσεων του γκρι.
Και είναι θέμα προσωπικής οπτικής (και χαρακτήρα) να προσδιορίσεις την θέση της άποψής σου μέσα εκεί.
Η Οικολογία δεν ξεφεύγει από αυτό το …αξίωμα.
Στην πρόταση για αντικατάσταση των λαμπτήρων πυρακτώσεως με οικολογικούς (λαμπτήρες εξοικονόμησης ενέργειας), κάποιοι μιλούν για κινδύνους από τον υδράργυρο που περιέχουν. Σε όσους διατείνονται ότι ο λιθάνθρακας είναι «κακός» κάποιοι ανταπαντούν ότι είναι «καλύτερος» από τον λιγνίτη (και όχι μόνον). Σε όσους προτείνουν βιοκαύσιμα, ο αντίλογος είναι πως αυτά προκαλούν έμμεσα μεγαλύτερη μόλυνση και συμβάλλουν στην άνοδο της τιμής των σιτηρών και άρα στην πείνα ανά τον κόσμο. Αν προτιμώ ψάρια ιχθυοτροφείου με την λογική ότι έτσι διατηρούνται τα αποθέματα των θαλασσών πρέπει να ξέρω ότι για κάθε κιλό τέτοιου ψαριού αλιεύονται πέντε κιλά «άχρηστων» (με την έννοια μη αξιοποιήσιμων στην λιανική) ψαριών που μετατρέπονται σε ιχθυάλευρα.
(κλπ. κλπ.)
Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το να ισχυριστεί κάποιος (και μάλιστα ο δ/τής της ΔΕΗ) ότι το διοξείδιο του άνθρακα είναι περίπου σαν το ανθρακικό των αναψυκτικών
Ε, τι να πω;
Είναι σαν έλεγε ο δ/τής της Τράπεζας της Ελλάδας ότι ...η κερδοφορία των τραπεζών είναι μύθος!!
Χμ. Και όμως … το είπε!!
Και μάλιστα στην επιτροπή οικονομικών της Βουλής!!


Πηγή:
«Το Χρήμα», Καθημερινή εφημερίδα της Καβάλας (Αρ. Φύλλου 2.015/17-4-2008)

Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Νίκη

Όντας απαισιόδοξος εκ φύσεως, δεν το κρύβω ότι χάρηκα πολύ με αυτήν την εξέλιξη.
Η Ελληνική αντιπροσωπεία γύρισε απ’ το Βουκουρέστι καταφέρνοντας περισσότερα απ’ ό,τι περίμενε. Η FYROM δεν πήρε αυτό που ήθελε. Η σθεναρή μας στάση ανταμείφθηκε.
Μπορούμε να πανηγυρίσουμε λοιπόν.
Όμως, ...μπορούμε;
Κάνοντας μια δεύτερη σκέψη, αναρωτιέμαι: Είναι αυτή η νίκη, αφετηρία έστω, μιας λύσης;
Γιατί το όνομα δεν είναι το αληθινό πρόβλημα. Είναι απλώς «η κορυφή του παγόβουνου».
Πολλές φορές, με αφορμή τις εξελίξεις στο «Μακεδονικό», έφερα στη μνήμη μου ένα περιστατικό:
Πριν πολλά χρόνια, χρησιμοποιώντας μια προσφορά των ευρωπαϊκών σιδηροδρόμων και το νεαρό της ηλικίας μου, γύριζα την Ευρώπη με την Inter-Rail. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, καθώς επέστρεφα μέσω της τότε Γιουγκοσλαβίας, βρέθηκα να είμαι στο βαγόνι με μια κυρία από τα Σκόπια, την κόρη της και δυο φοιτητές μας που σπούδαζαν εκεί. Δεν ξέρω πως το ‘φερε η κουβέντα αλλά τότε άκουσα για πρώτη φορά ότι ο «Μέγας Αλέξανδρος, ο Μακεδών», αντίθετα από ό,τι πίστευα εγώ, ήταν δικός τους πρόγονος και ήρωας. Ανοησίες και φαντασιώσεις, σκέφτηκα, μετά το πρώτο σοκ. Και δεν έδωσα συνέχεια. Άλλωστε, τι; Να αδειάζω τώρα εγώ το δικό μου κεφάλι για να γεμίσω το δικό τους;
Αυτά όμως που εγώ θεώρησα «ανοησίες και φαντασιώσεις», διδάσκονταν και διδάσκονται ακόμα στα σχολεία τους. Χιλιάδες άτομα μεγάλωσαν μ’ αυτές τις πεποιθήσεις. Και θα τις απορρίψουν τώρα, επειδή η «κακιά Ελλάδα» που είναι «κατακτητής μέρους της πατρίδας τους» δεν τους αφήνει να μπουν στο ΝΑΤΟ, με το όνομα Μακεδονία;