Είχα πάρει τις πληροφορίες μου από πολλές μέρες πριν, και τώρα που βρέθηκα και πάλι στη Θάσο με κατάλληλη παρέα, ήταν η ευκαιρία.
Τηλεφώνησα λοιπόν στη «πηγή» μου για να φρεσκάρω και να επιβεβαιώσω τις οδηγίες και αφιερώσαμε το πρωινό της Δευτέρας στο να «ανακαλύψουμε» και να κολυμπήσουμε στις …«Κολυμπήθρες».
Αυτό το μέρος φιγουράρει από χρόνια, σε αφίσες του ΕΟΤ για την Θάσο (φέτος μάλιστα μπήκε και στο ημερολόγιο με φωτογραφίες του νησιού). Και πάντα αναρωτιόμουν που μπορεί να είναι. Οι παλιοί ψαράδες που ρώτησα (και που έχουν κυκλώσει το νησί άπειρες φορές) ούτε το είχαν δει ούτε είχαν ακούσει γι’ αυτό.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου και με κατεύθυνση από Λιμενάρια προς Αλυκή, περάσαμε το «Αέρια» και στρίψαμε δεξιά, λίγα μέτρα μετά, σε ένα χωματόδρομο προς «Σειρήνες». Το δρομάκι είναι κατηφορικό και βγάζει στην ακτή. Παίρνοντας τον χωματόδρομο (και πάλι), στ’ αριστερά, φτάσαμε στο ύψωμα όπου ένα παλιό πέτρινο κι ακατοίκητο σπίτι και τα παρκαρισμένα εδώ κι εκεί αυτοκίνητα σηματοδοτούν το τέλος της (εποχούμενης) διαδρομής.
Τώρα χρειάζεται πόδια και θέληση. Πιο πολύ για την επιστροφή που ξέρεις πως αναπόφευκτα θα ακολουθήσει. Προς το παρόν ζώνεσαι πετσέτες, νερό, φωτογραφικές, ομπρέλα κι ό,τι άλλο μπορείς και θεωρείς απαραίτητο, και κατηφορίζεις προς την θάλασσα ανάμεσα στα λιόδεντρα. Για μια δόση είπαμε να γυρίσουμε πίσω αλλά αφού φτάσαμε μέχρι εκεί δεν θα τα παρατούσαμε. Λίγο ψάχνοντας, λίγο με την βοήθεια αυτών που ήδη επέστρεφαν, τις βρήκαμε τελικά. Ή μάλλον "την" βρήκαμε, αφού είναι μόνον μία.
Πώς να την περιγράψω; Μοιάζει … σαν μια πέτρινη φυσική πισίνα, στα βράχια, δίπλα στη θάλασσα. Μπορεί οι (περισσότεροι) ντόπιοι να μην την ξέρουν αλλά συναντήσαμε εκεί …«όλες τις φυλές του Ισραήλ».
Πεντακάθαρα νερά, αρκετό βάθος, πέτρινος επίπεδος πυθμένας. Ιδανική για βουτιές, για ριλάξ, για ηλιοθεραπεία. Εκείνη την μέρα μάλιστα, η θάλασσα δίπλα είχε αγριέψει από αέρα και κύματα. Και μέσα στη «πισίνα» ...η γαλήνη.
Δεν ξέρω πόσο μείναμε εκεί. Κάποτε όμως έπρεπε να φύγουμε. Και η επιστροφή αποδείχθηκε πιο κουραστική απ’ όσο περίμενα. Νόμιζα ότι θα «μείνω» κάτω από καμιά ελιά!!
Ωραίο. Αλλά δεν θα το ξανακάνω.
Τηλεφώνησα λοιπόν στη «πηγή» μου για να φρεσκάρω και να επιβεβαιώσω τις οδηγίες και αφιερώσαμε το πρωινό της Δευτέρας στο να «ανακαλύψουμε» και να κολυμπήσουμε στις …«Κολυμπήθρες».
Αυτό το μέρος φιγουράρει από χρόνια, σε αφίσες του ΕΟΤ για την Θάσο (φέτος μάλιστα μπήκε και στο ημερολόγιο με φωτογραφίες του νησιού). Και πάντα αναρωτιόμουν που μπορεί να είναι. Οι παλιοί ψαράδες που ρώτησα (και που έχουν κυκλώσει το νησί άπειρες φορές) ούτε το είχαν δει ούτε είχαν ακούσει γι’ αυτό.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου και με κατεύθυνση από Λιμενάρια προς Αλυκή, περάσαμε το «Αέρια» και στρίψαμε δεξιά, λίγα μέτρα μετά, σε ένα χωματόδρομο προς «Σειρήνες». Το δρομάκι είναι κατηφορικό και βγάζει στην ακτή. Παίρνοντας τον χωματόδρομο (και πάλι), στ’ αριστερά, φτάσαμε στο ύψωμα όπου ένα παλιό πέτρινο κι ακατοίκητο σπίτι και τα παρκαρισμένα εδώ κι εκεί αυτοκίνητα σηματοδοτούν το τέλος της (εποχούμενης) διαδρομής.
Τώρα χρειάζεται πόδια και θέληση. Πιο πολύ για την επιστροφή που ξέρεις πως αναπόφευκτα θα ακολουθήσει. Προς το παρόν ζώνεσαι πετσέτες, νερό, φωτογραφικές, ομπρέλα κι ό,τι άλλο μπορείς και θεωρείς απαραίτητο, και κατηφορίζεις προς την θάλασσα ανάμεσα στα λιόδεντρα. Για μια δόση είπαμε να γυρίσουμε πίσω αλλά αφού φτάσαμε μέχρι εκεί δεν θα τα παρατούσαμε. Λίγο ψάχνοντας, λίγο με την βοήθεια αυτών που ήδη επέστρεφαν, τις βρήκαμε τελικά. Ή μάλλον "την" βρήκαμε, αφού είναι μόνον μία.
Πώς να την περιγράψω; Μοιάζει … σαν μια πέτρινη φυσική πισίνα, στα βράχια, δίπλα στη θάλασσα. Μπορεί οι (περισσότεροι) ντόπιοι να μην την ξέρουν αλλά συναντήσαμε εκεί …«όλες τις φυλές του Ισραήλ».
Πεντακάθαρα νερά, αρκετό βάθος, πέτρινος επίπεδος πυθμένας. Ιδανική για βουτιές, για ριλάξ, για ηλιοθεραπεία. Εκείνη την μέρα μάλιστα, η θάλασσα δίπλα είχε αγριέψει από αέρα και κύματα. Και μέσα στη «πισίνα» ...η γαλήνη.
Δεν ξέρω πόσο μείναμε εκεί. Κάποτε όμως έπρεπε να φύγουμε. Και η επιστροφή αποδείχθηκε πιο κουραστική απ’ όσο περίμενα. Νόμιζα ότι θα «μείνω» κάτω από καμιά ελιά!!
Ωραίο. Αλλά δεν θα το ξανακάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου