bring them Back

bring them Back
T-btBack

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2008

Λίμνη Κερκίνη


Την πρώτη φορά που βρέθηκα σ’ αυτά τα μέρη ενθουσιάστηκα. Ήταν βέβαια η παρέα και η διάθεση και η φυσική ομορφιά, αλλά ήταν και το νέο, το πρωτόγνωρο του πράγματος. «Οικοτουρισμός» για τα Ελληνικά δεδομένα φάνταζε…Γιαπωνέζικη έννοια. Κι όμως σ’ αυτή την γωνιά της Ελλάδας άκμαζε. Ήταν και οι άνθρωποι πάνω στους οποίους είχαμε την «τύχη» να πέσουμε. Ενημερωμένοι, πρόθυμοι, εξυπηρετικοί, γνώστες του θέματος.
Μείναμε εκεί ένα-δύο βράδια. Και κρυφά μέσα μου, «υποσχέθηκα» στον εαυτό μου να πάω να μείνω εκεί, σε μια συγκεκριμένη, ιδιαίτερη περίπτωση.
Ο Θεός έδωσε και εκπλήρωσα αυτή μου την «υπόσχεση» πριν τέσσερα χρόνια.
Και χτες, «επί τη επετείω», βρέθηκα και πάλι εκεί για μια βραδιά στην ίδια εκείνη σουίτα του «Οικοπεριηγητή» που με είχε «μαγέψει».
Φτάσαμε, μέσω Αμφίπολης και Σερρών, στο Λιθότοπο (στο φράγμα), νότια της λίμνης. Ακολουθώντας τον δρόμο που ζώνει την δυτική πλευρά της Κερκίνης βρεθήκαμε στο ομώνυμο χωριό την ώρα του φαγητού. Η ταβερνούλα στο λιμάνι (τι κρίμα!!) ήταν πάλι κλειστή. Δοκιμάσαμε την «Ελωδία» και δεν βγήκαμε χαμένοι. Οι σπεσιαλιτέ ήταν Γριβάδι (τηγανητό) και Βουβάλι. Το δεύτερο το ζητήσαμε στη σχάρα.
Το απόγευμα ανεβήκαμε στα Άνω Πορόια (κεφαλοχώρι) για καφεδάκι.
Γυρίσαμε. Δεν είχαμε ώρα για καμιά από τις τόσες δραστηριότητες που μας προσφέρονταν. Ούτε τοξοβολία, ούτε περιήγηση με βάρκα ή τζιπ, ούτε ιππασία. Τίποτα. Άλλωστε ήρθαμε μόνο για …προσκύνημα. Κι αυτό μας το «τάμα», το εκπληρώσαμε.
Την άλλη μέρα, την ώρα του (πλούσιου) πρωινού, ακούσαμε τα σχέδια της διπλανής παρέας και αναπολήσαμε τις δικές μας περιπέτειες δίπλα στα βουβάλια, το υδρόβιο δάσος, τα νούφαρα και το βυθισμένο χωριό του Αγγελόπουλου. Την ώρα της αναχώρησης συναντηθήκαμε με τον υπεύθυνο του κέντρου που μας θυμήθηκε (και μας έκανε αξέχαστες τιμές). Μιλήσαμε για τις αλλαγές που έγιναν, για τα σχέδια ανακαίνισης του ξενώνα και άλλα.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Στις Σέρρες στρίψαμε για «Λαϊλιά». Το Χιονοδρομικό απέχει από την πόλη γύρω στα 25 χλμ και ο δρόμος είναι πολύ καλός. Η μόνη μου ανησυχία ήταν μήπως και δεν έχει χιόνι. Διαψεύστηκα. Όμως, εκτός από χιόνι, δεν είχε τίποτα άλλο. Καλά που λειτουργούσε η καφετέρια και ήπιαμε κάτι. Όλα τα άλλα ήταν κλειστά. Μέχρι που φύγαμε, μόνο ένα ακόμα αυτοκίνητο ανέβηκε ως εκεί.
Στην επιστροφή, πήγαμε να δούμε και την (βυζαντινή) Ακρόπολη των Σερρών. Δεν λέει τίποτα. Καταπατημένη, τσιμενταρισμένη, εγκαταλειμμένη. Σκέτη απογοήτευση. Μπήκαμε στην πόλη για να το μεσημεριανό μας γεύμα. Μετά δεν έμενε παρά η επιστροφή στα πάτρια.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Ας πάω μια βόλτα καλύτερα

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη -ΔΙΠΛΗ- επετείω" (+20-4Y)
Κινήθηκα και πάλι προς άγνωστη κατεύθυνση.
Χάρηκα το τιμόνι σαν παιδί. Είδα τον ήλιο και δάκρυσα. Γέμισα το κενό του μυαλού με ηλεκτρομαγνητικά κύματα στο ρυθμό της Rock.
Επέστρεψα.
Που να πάω; Δέσμιος των καταστάσεων και της Γενετικής, άσπρο χαρτί προκατασκευασμένο στις νόρμες του Γαλαξία.
Οι αστραπές δεν φτάνουν ως εδώ.
Πότε θ’ ακουστεί η ηχώ του «γένοιτο φως»;
Τ’ άστρα κλείσανε από σεμνότητα τα μάτια. Που να στραφώ μόνος στο κενό, με την βαρύτητα κάτω από τα πόδια μου; Περιμένω λύσεις στ’ αδιέξοδα. Έχω επενδύσει πολλά πάνω σ’ αυτό. Ίσως όχι πάντα χρυσό, μα άχυρα και καλάμι και πέτρες και δάκρυα. Κάτι θα ‘χει μείνει. Κάτι θα μείνει και στο τέλος. «Είχα καλές προθέσεις». «Δεν φταίω εγώ» που δεν είμαι καλός δρομέας. Προφάσεις; Ας είναι. Όμως δεν παραιτούμαι. Ήθελα και θέλω. Μα κουράζομαι τόσο εύκολα. Δεν με υπακούει το σώμα μου. Αδυνατώ να ελέγξω το μυαλό μου.
Απογοητεύομαι.
Ψάχνω το συμπλήρωμα που λείπει. Κι αν βρεθεί;
Φαντασιώσεις. Ποιος θέλει να δεθεί μ’ ένα μηδενικό που προηγείται;

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

Είναι κανείς εκεί;

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+20Y)
Η νύχτα κοίμισε τους ανθρώπους. Τώρα μόνο οι φίλοι της την ψάχνουν. Ο ψυχρός χειμωνιάτικος αέρας παρασέρνει τον ένα κοντά στον άλλο από ανάγκη και μόνον. Είναι καλύτερα να ξέρουν ότι υπάρχει κι άλλος μόνος δίπλα στη δικιά τους μοναξιά. Πως κουράστηκαν οι σχέσεις μας! Πως κουράστηκαν οι θέσεις μας! Κτυπήσαμε και κτυπήσαμε γερά. Ανταποδώσαμε κι εκεί που δεν μας πείραξαν. Αγνοήσαμε όσους μας θέλανε. Επιτεθήκαμε σ’ αυτούς που δεν μας ξέρανε. Η γη ξεράθηκε. Το φως υποχωρεί. Ο ήλιος έβρεξε τις ακτίνες του για τελευταία ίσως φορά. Και η νύχτα αυτή είναι ακόμη θυμωμένη. Δεν μου μιλά. Και δεν αφήνει κανένα να με δει. Με κλείδωσε έξω από τις γρίλιες της. Θα ξανάρθω. Δεν περιμένω πολλά από την μέρα. Θέλω πολλά. Μα δεν μπορώ να πληρώσω. Τα χρήματά μου δεν περνάνε στον χρόνο. Κι ο χρόνος είναι ενάντιος. Τρέχει πολύ κι έχει πείρα σ’ αυτό. Εγώ ήμουν ανέκαθεν κακός δρομέας. Δεν μπορώ να θυμώσω. Μπορώ ν’ απογοητεύομαι. Αργούν πολύ. Βιάζομαι. Βιάζομαι κι ούτε μια αναλαμπή. Ελπίδα αναβαλλομένη. Ελπίδα ανα-βαλτωμένη. Και να 'ναι λέει αποτέλεσμα διστακτικότητας! Πρόβλημα επαφής! Ανύπαρκτα εμπόδια μας σταματάνε λοιπόν; Χάρτινα βουνά εμποδίζουν την επικοινωνία μας; Τι λείπει; Τι φταίει; Γιατί πρέπει έτσι να είναι τα πράγματα; Γιατί να χάνουμε χρόνο; Μικρό μυαλό, πεπερασμένο, ανθρώπινο. Κοίταξα έξω. Μαύρη ερημιά παντού. Ησυχία. Αύριο δεν έχει δουλειά. Τι έχει; Δεν ξέρω. Ευτυχώς δεν ξέρω; Μια ελπίδα; Ένα φως; Όπως και να ‘χει θα ξανάρθω. Το υποσχέθηκα.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008

Σ' εμένα το λες;

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+11Y)

Όλο δύσκολα μου βάζεις
και σε ύψη μ’ ανεβάζεις.
Απ’ τα ύψη τα πιο πάνω,
ύψη που εγώ δεν πιάνω.

Απ’ το βάθος το μικρό,
άλλο βάθος πιο φρικτό, δεν θα γνωρίσεις.
Βάθος δολοφονικό, ευχάριστο, γλυκό,
νομίζεις θα νικήσεις.

Δεν τα φοβάμαι τα λιοντάρια,
άγριο πόλεμο, σκληρά κοντάρια.
Τα σταυρωμένα χέρια εγώ φοβάμαι,
τις ήσυχες νύχτες, τις αναμνήσεις, τις καταθλίψεις, τ’ απομεινάρια.

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008

Έτος πατάτας

Έτος πατάτας το 2008. Όχι βέβαια γιατί θα κάνουμε περισσότερες (ή λιγότερες) «πατάτες» αυτό τον χρόνο, αλλά γιατί έτσι αποφάσισε ο ΟΗΕ προφανώς για να τονίσει την θρεπτική αξία του φυτού, το πραγματικό όνομα του οποίου είναι «στρύχνος ο κονδυλόριζος» (δεν ξέρω τι κι αν έχει σχέση με την στρυχνίνη).
Η πατάτα, που μικροί μαθαίναμε ότι λέγεται «γεώμηλο», αν και ήρθε στην Ελλάδα μόλις το 1933 (να ‘ναι καλά ο Καποδίστριας), καλλιεργείται εδώ και 8.000 χρόνια περίπου. Υπάρχει σε 7.500 διαφορετικές ποικιλίες, παράγεται σε τεράστιες ποσότητες (315 εκατομμύρια τόνους το 2006) και τρώγεται ακορέστως, μαγειρεμένη με πολλούς τρόπους. Ο αγαπημένος μου είναι τηγανητή σε λουρίδες (french fried) ή σε φέτες (παλιά οικογενειακή παράδοση). Φέτος «ανακάλυψα» και αγάπησα ακόμη ένα τρόπο, την πατατόσουπα. Δεν είναι τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι λέει το όνομά της κι αν και στέκεται ως πτωχός συγγενής δίπλα στα άλλα πιάτα, εγώ την εκτίμησα δεόντως αφού ήταν ένα από τα μόλις τρία φαγητά που μπορούσα να φάω αυτές τις (8) μέρες που ταλαιπωρήθηκα με γαστρεντερίτιδα.
Άντε, περαστικά μας!!
(Και να 'ναι, λέει, του χρόνου "έτος κοτόπουλου"!!)

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2008

iPHONE

Πολύ καιρό τώρα σκέφτομαι να πάρω laptop. Πολύ καιρό.
Αλλά από την μια η έλλειψη γνώσης από την άλλη η έλλειψη χρημάτων (δύσκολα δίνω 1000e) με έχει βάλει μόνιμα στο περίμενε. Περίμενε μήπως πέσουν οι τιμές, περίμενε μήπως βγει κάτι πρακτικότερο κλπ, κλπ.
Τώρα μαθαίνω για το iPHONE.
Θεωρείται, λέει, Η Τεχνολογική Συσκευή της επόμενης δεκαετίας στο τομέα των πωλήσεων. Κάποιοι διατείνονται ότι θ’ αλλάξει τον τρόπο τον τρόπο «που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την επικοινωνία και την κινητή τηλεφωνία». Για μένα βλέπω να είναι η λύση «2 σε 1», αν και φήμες για το ύψος της τιμής του με αποθάρρυναν.

Σημ.:
Το iPhone δεν έχει παντού την ίδια απήχηση.
Αλλού δεν φαίνεται να έχει πιάσει και αλλού σπάει ταμεία (π.χ στη Γαλλία όπου την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας -εδώ να δούμε πότε θα ‘ρθεί!!-
πούλησε γύρω στα 30.000 τεμάχια).

Πηγή: περιοδικό "ΕΤ.weekly" (τεύχος 32)

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2008

Απόφαση

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+20Y) και με την ευχή για ΚΑΛΗ, ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ.
Κοίταξα μπρος,
Κι είδα τ’ απαύγασμα της δόξας της σκιάς μου μεσ’ το διάστημα.
Δεν θέλησα πίσω να γυρίσω.
Κοίταξα μπρος.
Όπως και να ‘χουνε τα πράγματα, έπρεπε να προχωρήσω.