Είναι κανείς εκεί;

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+20Y)
Η νύχτα κοίμισε τους ανθρώπους. Τώρα μόνο οι φίλοι της την ψάχνουν. Ο ψυχρός χειμωνιάτικος αέρας παρασέρνει τον ένα κοντά στον άλλο από ανάγκη και μόνον. Είναι καλύτερα να ξέρουν ότι υπάρχει κι άλλος μόνος δίπλα στη δικιά τους μοναξιά. Πως κουράστηκαν οι σχέσεις μας! Πως κουράστηκαν οι θέσεις μας! Κτυπήσαμε και κτυπήσαμε γερά. Ανταποδώσαμε κι εκεί που δεν μας πείραξαν. Αγνοήσαμε όσους μας θέλανε. Επιτεθήκαμε σ’ αυτούς που δεν μας ξέρανε. Η γη ξεράθηκε. Το φως υποχωρεί. Ο ήλιος έβρεξε τις ακτίνες του για τελευταία ίσως φορά. Και η νύχτα αυτή είναι ακόμη θυμωμένη. Δεν μου μιλά. Και δεν αφήνει κανένα να με δει. Με κλείδωσε έξω από τις γρίλιες της. Θα ξανάρθω. Δεν περιμένω πολλά από την μέρα. Θέλω πολλά. Μα δεν μπορώ να πληρώσω. Τα χρήματά μου δεν περνάνε στον χρόνο. Κι ο χρόνος είναι ενάντιος. Τρέχει πολύ κι έχει πείρα σ’ αυτό. Εγώ ήμουν ανέκαθεν κακός δρομέας. Δεν μπορώ να θυμώσω. Μπορώ ν’ απογοητεύομαι. Αργούν πολύ. Βιάζομαι. Βιάζομαι κι ούτε μια αναλαμπή. Ελπίδα αναβαλλομένη. Ελπίδα ανα-βαλτωμένη. Και να 'ναι λέει αποτέλεσμα διστακτικότητας! Πρόβλημα επαφής! Ανύπαρκτα εμπόδια μας σταματάνε λοιπόν; Χάρτινα βουνά εμποδίζουν την επικοινωνία μας; Τι λείπει; Τι φταίει; Γιατί πρέπει έτσι να είναι τα πράγματα; Γιατί να χάνουμε χρόνο; Μικρό μυαλό, πεπερασμένο, ανθρώπινο. Κοίταξα έξω. Μαύρη ερημιά παντού. Ησυχία. Αύριο δεν έχει δουλειά. Τι έχει; Δεν ξέρω. Ευτυχώς δεν ξέρω; Μια ελπίδα; Ένα φως; Όπως και να ‘χει θα ξανάρθω. Το υποσχέθηκα.