Ας πάω μια βόλτα καλύτερα

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη -ΔΙΠΛΗ- επετείω" (+20-4Y)
Κινήθηκα και πάλι προς άγνωστη κατεύθυνση.
Χάρηκα το τιμόνι σαν παιδί. Είδα τον ήλιο και δάκρυσα. Γέμισα το κενό του μυαλού με ηλεκτρομαγνητικά κύματα στο ρυθμό της Rock.
Επέστρεψα.
Που να πάω; Δέσμιος των καταστάσεων και της Γενετικής, άσπρο χαρτί προκατασκευασμένο στις νόρμες του Γαλαξία.
Οι αστραπές δεν φτάνουν ως εδώ.
Πότε θ’ ακουστεί η ηχώ του «γένοιτο φως»;
Τ’ άστρα κλείσανε από σεμνότητα τα μάτια. Που να στραφώ μόνος στο κενό, με την βαρύτητα κάτω από τα πόδια μου; Περιμένω λύσεις στ’ αδιέξοδα. Έχω επενδύσει πολλά πάνω σ’ αυτό. Ίσως όχι πάντα χρυσό, μα άχυρα και καλάμι και πέτρες και δάκρυα. Κάτι θα ‘χει μείνει. Κάτι θα μείνει και στο τέλος. «Είχα καλές προθέσεις». «Δεν φταίω εγώ» που δεν είμαι καλός δρομέας. Προφάσεις; Ας είναι. Όμως δεν παραιτούμαι. Ήθελα και θέλω. Μα κουράζομαι τόσο εύκολα. Δεν με υπακούει το σώμα μου. Αδυνατώ να ελέγξω το μυαλό μου.
Απογοητεύομαι.
Ψάχνω το συμπλήρωμα που λείπει. Κι αν βρεθεί;
Φαντασιώσεις. Ποιος θέλει να δεθεί μ’ ένα μηδενικό που προηγείται;