Valuation

Τι έμαθα;!! Η ιστοσελίδα μου, το "I'm just a walker", αξίζει, λέει, 3.620,40 ντόλαρς ($).
Ποιος το λέει; Μα… η BizInformation, μια σελίδα που μετράει τις αντικειμενικές αξίες από sites &' blogs!
Τι θα δούμε ακόμα;;
Χμμμ ...θα μπορούσα να δω την "αξία" της ιστοσελίδας σε ευρώ αν ήξερα/μπορούσα να μπω στα Greek Ranks! Οι σελίδες που μπαίνουν εκεί, εμφανίζουν αυτόματα όλες τις πληροφορίες στα ελληνικά, και η αξία τους μετριέται σε γιούρος (€).
Όσο για την εν λόγω σελίδα, εκτός από τις χρηματικές αξίες, εμφανίζει και τους δείκτες «Μετρική Αξία», «Αναγνώριση στον Ιστοχώρο», «Κοινωνική Αξία», καθώς και πλήθος στατιστικών (ειδικά για σελίδες με, μακριά από μας, υψηλό δείκτη επισκέψεων)!!!

Περιπέτειας συνέχεια

Από την Παρασκευή ακόμα έλαβα το "ok" κι έτσι, έχοντας όλα τα απαραίτητα, ξεκίνησα για να ολοκληρώσω την πρώτη φάση αυτού που δεν μπόρεσα την προηγούμενη βδομάδα.
Δόξα στο Θεό, όλα πήγαν καλά και τέλειωσα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα αυτή την φορά. Μόνη παραφωνία το χαράτσι που κλήθηκα να πληρώσω, χωρίς (βεβαίως-βεβαίως) να έχω ενημερωθεί εκ των προτέρων. Έφυγα με 5 μόνο(!!) ευρώ στο πορτοφόλι.
Η δεύτερη φάση θα γίνει κάποια μέρα μέσα στο Ιανουάριο. Θα περάσουν αρκετές μέρες πριν χρειαστεί ν' ασχοληθώ (και ν' ανησυχήσω) γι' αυτό. Μετά τις γιορτές.
Θα περιμένω.

Περιπέτεια

Το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και μερικές μέρες από τον …"συντονιστή" έγινε τελικά το μεσημέρι της Τρίτης. Το ραντεβού κλείστηκε για το πρωί της μεθεπομένης. Την Τετάρτη ήρθε και η επιβεβαίωση από τους "καθ' ύλην αρμοδίους". "Στον 2ο όροφο", μου είπαν, "όπου έχετε ξανάρθει". Και "στις 9:30' η ώρα". Τίποτα άλλο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν πριν φέξει καλά καλά για να 'μαι στην ώρα μου. Πριν την 9η ήμασταν ήδη στο ισόγειο. Προλαβαίναμε για ένα καφέ. Ηρεμήσαμε λίγο, μιλήσαμε, χωρίσαμε. Ήταν ώρα να συναντήσω την κα Αναστασία.
"Περιμένετε λίγο στο σαλονάκι" μου είπε. Περίμενα. Ο υπεύθυνος ήρθε, οι παρατρεχάμενοι το ίδιο, τα άλλα ραντεβού επίσης.
Φώναξαν το όνομα μου.
_"Δεν έχουμε στο φάκελό μας ορισμένες από τις ενδείξεις που χρειάζονται. Έχετε εσείς αυτές τις τιμές σε κάποιο αρχείο σας; Θέλουμε να είναι πρόσφατες"
_"Πιθανόν. Να τηλεφωνήσω στον αρμόδιο στη Καβάλα και θα μάθω.
Γιατί δεν μου είπατε να φέρω μαζί μου ό,τι πρέπει;"
Τα τηλεφωνήματα γίνονται, τα ζητούμενα υπάρχουν, fax αποστέλλονται. Επανειλημμένα, γιατί το ένα μηχάνημα δεν τυπώνει καλά, το άλλο έχει πρόβλημα κλπ κλπ. Στο ενδιάμεσο, με την προοπτική ότι τελειώνουμε σε λίγο, μου παίρνουν και την "συνέντευξη".
Αλλά από τα τηλεφωνήματα διευκρινίζεται ότι μας λείπει ακόμα κάτι.
_"Δεν γίνεται χωρίς αυτό; Ας ολοκληρώσουμε τα λοιπά και σας στέλνω αυτό το κάτι την Δευτέρα. Να μη ξανάρχομαι για ένα χαρτί!!"
_"Δεν γίνεται. Νομικό πρόβλημα (και όχι μόνο). Άλλωστε θα ξανάρθετε 3 φορές"
Μου το εξήγησαν, το κατάλαβα.
_"Πως μπορώ να έχω αυτό που ζητάτε; Από πού μπορώ να το βρω και να σας το προσκομίσω. Κάποια πρόταση;"
_"Δεν επιτρέπεται να προτείνουμε. Είναι δύσκολη η θέση μας. Μπορείτε όμως να ρωτήσετε στο Ισόγειο"
Το Ισόγειο είναι ακόμα γεμάτο, πλημμυρισμένο κόσμο. Μια από τις υπαλλήλους εξυπηρετεί καταστάσεις σαν την δική μου. Τελειώνω μαζί της γρήγορα και με το άλλο γραφείο στο οποίο με στέλνει και με το τρίτο.
_"Πότε θα το έχω;"
_"Δευτέρα με Τρίτη"
Τηλεφωνώ στον 2ο για να ενημερώσω την κα Αναστασία.
_"Εντάξει. Όταν θα τα 'χουμε στα χέρια μας θα σας καλέσουμε. Να ξέρετε όμως ότι η Τρίτη είναι η τελευταία εργάσιμη για μας εδώ".
Κλείνω. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.
Απ' ό,τι φαίνεται η "περιπέτεια" συνεχίζεται.

Υπάρχει;

Μάλλον κυκλοφορεί εδώ και καιρό στο διαδίκτυο αλλά σε μένα έφτασε μόλις σήμερα. Το αναδημοσιεύω αμέσως. Όχι μόνο επειδή μου άρεσε (πολύ), αλλά και γιατί με έκανε να σκεφτώ. Και να …χαμογελάσω.

O Μικρός Σκεπτικιστής
*******************************
Στην κοιλιά μίας εγκυμονούσας γυναίκας, υπάρχουν τρία έμβρυα. Ένα από αυτά είναι ο μικρός πιστός, το άλλο ο μικρός δύσπιστος και το τρίτο ο μικρός σκεπτικιστής.
Ο μικρός δύσπιστος ρωτά: "Πιστεύετε, πράγματι, ότι υπάρχει ζωή μετά την γέννηση;"
Ο μικρός πιστός λέει: "Ναι, βεβαίως υπάρχει. Η ζωή μας εδώ, προορίζεται μόνο για να μεγαλώσουμε και να προετοιμασθούμε για την ζωή μετά την γέννηση για να είμαστε αρκετά δυνατοί για αυτό, το οποίο μας περιμένει".
Ο μικρός σκεπτικιστής: "Σαχλαμάρες, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Πως μπορεί να είναι μία ζωή μετά την γέννηση;"
Ο μικρός πιστός: "Δεν το γνωρίζω ούτε εγώ. Όμως, σίγουρα θα υπάρχει περισσότερο φως από ότι εδώ. Και ίσως να μπορούμε να περιφερόμαστε και να τρώμε με το στόμα".
Ο μικρός σκεπτικιστής: "Τι ανοησίες! Να περιφερόμαστε, αυτό είναι αδύνατον να συμβεί. Και να τρώμε με το στόμα, τι περίεργη ιδέα! Αφού υπάρχει ο ομφάλιος λώρος, ο οποίος μας θρέφει. Εκτός αυτού, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ζωή πέρα από την γέννηση, διότι ο ομφάλιος λώρος είναι ήδη πολύ κοντός".
Ο μικρός πιστός: "Μα ναι, σίγουρα είναι δυνατόν. Θα είναι, μόνο, όλα λίγο διαφορετικά".
Ο μικρός σκεπτικιστής: "Δεν έχει επιστρέψει ποτέ κανείς μετά την γέννηση. Με την γέννηση τελειώνει η ζωή. Και η ζωή είναι ένα μαρτύριο. Και σκοτεινή."
Ο μικρός πιστός: "Έστω και αν δεν γνωρίζω ακριβώς πώς είναι η ζωή μετά την γέννηση, θα δούμε την μητέρα μας και εκείνη θα μας φροντίζει."
Ο μικρός σκεπτικιστής: "Μητέρα;! Πιστεύεις ότι υπάρχει μητέρα; Τότε, πες μου παρακαλώ πού είναι;"
Ο μικρός πιστός: "Εδώ, παντού, γύρω μας. Βρισκόμαστε μέσα της και ζούμε μέσω εκείνης. Χωρίς εκείνην δεν θα μπορούσαμε να υπάρχουμε."
Ο μικρός σκεπτικιστής: "Βλακείες! Δεν έχω αντιληφθεί τίποτα για μία μητέρα, επομένως, δεν υπάρχει ούτε αυτή.
Ο μικρός πιστός: "Καμιά φορά, όταν δεν μιλάμε καθόλου, μπορείς να την ακούσεις να τραγουδάει. Ή να την αισθανθείς όταν χαϊδεύει τον κόσμο μας."
Τότε, ρωτάει ο μικρός δύσπιστος: "Αν όντως, υπάρχει ζωή μετά την γέννηση, θα τιμωρηθεί ο μικρός σκεπτικιστής επειδή δεν πίστευε σε αυτήν;"
Ο μικρός πιστός: "Δεν ξέρω. Αλλά ίσως να φάει μία στον ποπό για να ανοίξει τα μάτια του και να αρχίσει να ζει."

Βραδινή Περιφορά

Σήμερα το πρωί δεν μπόρεσα να ξεφύγω για τον καθιερωμένο μου περίπατο. Κι εκεί που πίστεψα ότι "έχασα" την μέρα, να που παρουσιάστηκε ή ευκαιρία να "εκμεταλλευτώ" την νύχτα.
Δεν ήταν βέβαια νύχτα όταν ξεκίνησα. Αλλά γρήγορα με πρόλαβε.
Κατέβηκα πρώτα στον "καθρέφτη" και συνέχισα μέχρι το Ωκεανίς. Έκανα δεξιά στην Ερυθρού. Έχοντας αριστερά τη Νομαρχία και το Πάρκο έφτασα μέχρι το Φάληρο. Μέσα στο σούρουπο, με τα φώτα του δρόμου αλλά κι αυτά των διαφόρων μαγαζιών ήδη αναμμένα, τα πάντα φαινόταν διαφορετικά.
Πήρα την παραλιακή μένοντας πάντα στο δεξί πεζοδρόμιο, έφτασα στο Περιστέρι και συνέχισα προς Ιχθυόσκαλα μέχρι να συμπληρώσω το μισάωρο. Τώρα πια δεν κάθομαι να υπολογίσω μέχρι που πρέπει να φτάσω. Έχω μάθει ότι καλύπτω τα 4 χλμ μου, σε συγκεκριμένο χρόνο. Έκανα μεταβολή. Από 'δω είχα μπροστά μου τα φώτα της πόλης που της έδιναν άλλο "χρώμα". Δεξιά μου απλωνόταν ήρεμη η θάλασσα, μαύρο μετάξι, λαμπιρίζοντας κι αντανακλώντας σκιές και φόβους. Λίγα άτομα περπατούσαν κοντά μου, ο καθένας στο δικό του ρυθμό. Η βουή των κεντρικών δρόμων γινόταν όλο και πιο έντονη. Ούτε κατάλαβα πως έφτασα πίσω.
Ανηφόρισα.

Λευκάδα

Η περιπέτεια άρχισε πολύ νωρίτερα.
Μέχρι να καταλήξουμε σ' αυτή την 4ήμερη, 2 τουλάχιστον εκδρομές ματαιώθηκαν.
Το δε πρωί της αναχώρησης, έτοιμοι πια με τις αποσκευές στα χέρια, άλλο ένα "χτύπημα". Θα 'πρεπε να μεταβούμε στη Θεσ/νίκη, μια και η εκδρομή θα άρχιζε ουσιαστικά από κει. Το εδώ τουριστικό γραφείο είχε συγκεντρώσει ελάχιστους (μόνο 3) οπότε μας έστελνε εκεί με ιδιωτικό αυτοκίνητο.
Τέλος πάντων ή αναχώρηση έγινε στην ώρα της κι εμείς δεν θέλαμε να χαλάσουμε την διάθεσή μας. Στις θέσεις μας πια, ξεκινήσαμε ν' ακολουθούμε την Εγνατία και περάσαμε από τα νέα κομμάτια της που δεν είχαμε δει την τελευταία φορά. Μέχρι εκεί που την εγκαταλείψαμε (λίγο έξω από τα Γιάννενα) μόνο μια γέφυρα ήταν ημιτελής. Αμέτρητα τα τούνελ. Το τελευταίο και μεγαλύτερο μας είπαν πως είχε 4.600 μέτρα μήκος.
Μας σταμάτησαν στο μουσείο του Βρέλλη. Ακολούθησα χωρίς ενθουσιασμό έχοντας στο νου μου την εικόνα που είχα αποκομίσει απ' αυτό όταν το πρωτοεπισκέφτηκα σε μικρότερη ηλικία. Ευτυχώς δεν έμεινα απ' έξω. Τώρα που δεν επικέντρωσα την προσοχή μου στα εκθέματα και μόνο, μπόρεσα να το εκτιμήσω καλύτερα.
Δίπλα στον Λούρο και λίγο πριν την σήραγγα της Κλεισούρας καθίσαμε για μεσημεριανό. Η σπεσιαλιτέ της περιοχής είναι πέστροφα στα κάρβουνα αλλά δεν την τιμήσαμε. Εκμεταλλευτήκαμε το διάλειμμα για να περπατήσουμε λιγάκι και βγάλαμε όμορφες φωτογραφίες μέσα σ' ένα υπέροχο δασάκι και πάνω σε μια παλιά σιδερένια κρεμαστή (και κινούμενη με το παραμικρό) γέφυρα.
Στη συνέχεια και μια ώρα αργότερα, περάσαμε από την υποθαλάσσια στο Άκτιο της ιστορικής ναυμαχίας, διασχίσαμε την εξίσου ιστορική διώρυγα της Κλεοπάτρας, και κάποιες από τις αλυκές στη λιμνοθάλασσα της περιοχής. Συναντήσαμε κάστρα όπως του Τεκέ, Γρίβα, το της Αγ.Μαύρας και γέφυρες όπως την περιστρεφόμενη που απομονώνει το νησί και τη μεγάλη σε μήκος που οδηγεί στη πόλη της Λευκάδας. Ένα δάσος από κατάρτια ιδιωτικών Yachts πολυτελείας μας υποδέχτηκε.
Εκεί μπροστά ήταν και το ξενοδοχείο. Είχαμε φτάσει νωρίς το απομεσήμερο. Τακτοποιηθήκαμε, ξεκουραστήκαμε και με νέες δυνάμεις βγήκαμε να ψάξουμε και να γνωρίσουμε την πόλη και τους Φίλους. Επιστρέψαμε κατάκοποι.
Ημέρα Δευτέρα. Το πρόγραμμα της εκδρομής δεν μπορούσε να εκτελεστεί κατά γράμμα για διάφορους λόγους. Αφού περάσαμε από κάποια ορεινή μονή (;) που διέθετε και ζωολογικό κήπο, κατεβήκαμε στο Νυδρί. Η παραλιακή διαδρομή ήταν πολύ όμορφη με γραφικά ψαροχώρια στα οποία φαίνεται το χρήμα που έχει πέσει. Απ' ό,τι μας είπαν, το καλοκαίρι έχουν τόσο κόσμο που ούτε να τα διασχίσεις μπορείς, πόσο μάλλον να παρκάρεις. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας κι έτσι η προβλεπόμενη κρουαζιέρα ήταν κάτι παρά πάνω από ευχάριστη. Έχοντας δεξιά μας πάντα το νησί της Λευκάδας περάσαμε από την Θηλιά και κατεβήκαμε μέχρι την σπηλιά του υποβρυχίου Παπανικολή στο νότιο μέρος του νησιού Μεγανήσι. Γυρνώντας περάσαμε από την πρωτεύουσά του το Βαθύ όπου αποβιβαστήκαμε για καφεδάκι. Λίγο μετά κυκλώσαμε το Σκορπιό και είδαμε από πολύ κοντά τα άλλα νησιά του κόλπου, το Σκορπίδι, την Μαδουρή, την Σπάρτη.
Ο καπετάνιος-ξεναγός έκανε και χρέη σερβιτόρου στο μαγαζί που καθίσαμε οι περισσότεροι για μεσημεριανό. Κάποιοι μείνανε νηστικοί γιατί οι κατσαρόλες αδειάσανε και κάποιοι άλλοι (όπως κι εγώ) θα μέναμε μόνο με τις σαλάτες και τα ορεκτικά αν δεν ζητούσαμε το λογαριασμό για να φύγουμε. Το απόγευμα ο καιρός χάλασε. Βγήκαμε για μια βόλτα στα βιαστικά να δούμε λίγο την πόλη και καταλήξαμε σε μια πλωτή καφετέρια, πολύ όμορφη. Το βραδινό που σερβίρισε το ξενοδοχείο ήταν κοτόπουλο και δεν μπορούσα να μείνω αμέτοχος. Πήγαμε νωρίς στο κρεβάτι γιατί η επομένη προβλεπόταν ιδιαιτέρως κουραστική.
Και ήταν. Πρώτα μας πήγαν στο Ζάλογγο. Το λεωφορείο έφτασε μέχρι την βάση μιας πέτρινης σκάλας που οδηγούσε στο μνημείο. Ανέβηκα (!) τα 412 σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή. Αυτό είναι κάτι που το κάνεις μόνο μια φορά. Εγώ πάντως δεν πρόκειται να το επαναλάβω.
Σειρά είχε το Νεκρομαντείο. Αν και κουρασμένος ανέβηκα στο λοφάκι και περιηγήθηκα στο χώρο. Περνώντας από διαδρόμους, λαβύρινθο και εσωτερικά δωμάτια κατέβηκα μέχρι και στην υπόγεια αίθουσα, την "ιερή κρύπτη".
Μετά από λίγο πήγαμε στις εκβολές του Αχέροντα και με ένα περιηγητικό σκάφος βγήκαμε στη θάλασσα να δούμε τις απόκοσμες γαλάζιες σπηλιές, το παράξενο "δέλτα" του ποταμού των νεκρών αλλά και ν' ανεβούμε ανάποδα, όσο πήγαινε, αυτό τον πλούσιο βιότοπο προς τις πηγές του. Εκεί δίπλα στο ποτάμι μείναμε για φαγητό. Τ' απόγευμα συνεχίσαμε για Πάργα. Μια μικρή βόλτα και έκατσα κάπου για καφέ. Τα πόδια μου δεν αντέχανε άλλο. Ευτυχώς είχα ξαναπάει στην υπέροχη αυτή πόλη και δεν περίμενα να την ανακαλύψω τώρα, σ' αυτό το μισάωρο. Και ξαναπήγα και δεύτερη φορά γιατί απ' την πρώτη είχε μπει στη καρδιά μου και ήθελα να την χαρώ λίγο παραπάνω.
Βεβαίως γύρισα στο ξενοδοχείο κατάκοπος. Πήραμε κάτι απ' έξω και φάγαμε στο δωμάτιο. Τελευταίο βράδυ. Αύριο μας περίμενε ένα μακρύ ταξίδι.
Μετά το πρωινό, η αναχώρηση. Περάσαμε πάλι έξω από την Πρέβεζα την οποία είχαμε δει (εποχούμενοι) μόνο για λίγο κάποια στιγμή και συνεχίσαμε πάνω από την γέφυρα της Δέσπως και μέσα από την σήραγγα του Βράχου. Πριν φτάσουμε Γιάννενα σταματήσαμε κάπου για καφέ και μετά ανεβαίνοντας στην Εγνατία συνεχίσαμε προς Μέτσοβο όπου και σταματήσαμε. Ημέρα Εθνικής εορτής και εδώ το γιορτάζουν κάπως διαφορετικά, πιο …έντονα.
Δεν είχα δυνάμεις να κάνω ούτε βήμα. Η κούραση των ημερών θαρρείς πως τώρα έβγαινε όλη μαζί. Μετακινήθηκα μόνο για να βρω κάποιο παραδοσιακό εστιατόριο. Και το αρνάκι σούβλας και το χύμα κρασί και ό,τι άλλο πήραμε άξιζαν τα λεφτά τους. Μόνο μια στάση κάναμε μετά. Στην είσοδο της Βέροιας. Το τέλος της διαδρομής για τους περισσότερους, η Θεσ/νίκη, για μας (τους 3) δεν ήταν παρά άλλος ένας ενδιάμεσος σταθμός. Τώρα έπρεπε να πάρουμε το υπεραστικό για να γυρίσουμε σπίτι μας.

Δημόσια Υπηρεσία

Πόσες φορές να χρειάζεται να πάει κάποιος σε δημόσια υπηρεσία για να ολοκληρώσει μια (1) συναλλαγή;
Ξέρω βεβαίως ότι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, διαφορετικούς, αλλά …πόσες μπορεί να είναι αυτές;
Να ένα πρόσφατο παράδειγμα:
1. Αφού μάθεις ότι η ρύθμιση που σε ενδιαφέρει έγινε επιτέλους νόμος του κράτους σπεύδεις να ρωτήσεις ποια τα δικαιολογητικά, η διαδικασία κλπ.
"Νόμος μπορεί να έγινε αλλά η Εγκύκλιος του αρμόδιου Υπουργείου δεν έχει εκδοθεί. Αν δεν πάρουμε εμείς χαρτί στο χέρι μας … Περάστε αργότερα."
2. Αφού περάσει λοιπόν εύλογος χρόνος και αφού μάθεις από φίλους που έχουν το ίδιο πρόβλημα ότι ο δρόμος άνοιξε, κατεβάζεις από το internet δικαιολογητικά, εγκυκλίους και ό,τι άλλο νομίζεις ότι θα χρειαστείς και ξεκινάς. Με συμπληρωμένη την αίτηση και τα λοιπά πηγαίνεις στη Γραμματεία.
"Όχι. Δεν γίνεται έτσι. Εμείς θα σας δώσουμε τα έντυπα που χρειάζεται για να συμπληρώσετε. Αγοράστε κι ένα φάκελο με λάστιχο για να τα βάλετε όλα μέσα και αφού πάρετε το συγκεκριμένο παράβολο από την Εφορία, πληρώστε και σ' εκείνη την Τράπεζα αυτό το ποσό και φέρτε τα πάλι για να τα καταθέσετε".
3. Μετά από ένα γαϊτανάκι στην Εφορία όπου ο ένας σε στέλνει στον άλλο επιστρέφεις με άδεια χέρια.
"Από την Εφορία μου είπαν ότι έχουν συνεννοηθεί με την υπηρεσία σας και δεν δίνουν παράβολα γι' αυτό το θέμα. Θα μου δώσετε κάποιους …κωδικούς; "
"Ναι, άλλαξαν τα πράγματα. Αλλάζουν συνέχεια, συγνώμη. Θα πάτε πάλι στην Εφορία και θα πληρώσετε στο πρώτο κωδικό που σας γράφω εδώ (σ' ένα πρόχειρο χαρτάκι) αυτό το ποσό και στον δεύτερο το άλλο. Ό,τι είπαμε για την Τράπεζα ισχύει"
4. Έχεις φάει πλέον όλη την μέρα σου, έχεις συμπληρώσει τον φάκελο σου (έχεις βγάλει και φωτοτυπίες απ' όλα, για σιγουριά) και επιστρέφεις στην Γραμματεία.
"Πρέπει πρώτα να χαρακτηρίσει την αίτησή σας ο προϊστάμενος αλλά είναι σε σύσκεψη. Θα περιμένετε;" Θα περιμένεις.
Η ώρα περνά. "Μήπως να ερχόσασταν αύριο;" Όχι, βέβαια!!
Κάποτε ο προϊστάμενος θα βγει, ό "χαρακτηρισμός" θα γίνει, θα πέσει η υπογραφή και θα πάρεις τον πολυπόθητο Α.Π. (αριθμό πρωτοκόλλου).
"Την Παρασκευή τηλεφωνήστε σ' αυτό το νούμερο να μάθετε ποιος υπάλληλος ανέλαβε την υπόθεσή σας". Όποιος θέλει ας το αναλάβει. Δεν θα σε ειδοποιήσει εκείνος για την διεκπεραίωση ή ό,τι άλλο χρειαστεί;
"Όχι, εσείς πρέπει να πάρετε τηλέφωνο"
Δεν θα πάρεις την Παρασκευή. Θα τους δώσεις λίγο χρόνο. Θα πάρεις την Δευτέρα. Η Γραμματεία θα σου δώσει το όνομα και το τηλέφωνο της υπεύθυνης. Η υπεύθυνη όμως φεύγει για Σεμινάριο.
"Να τηλεφωνήσετε την Δευτέρα μετά τις 24 του μηνός"
5. Όσες φορές και να τηλεφωνήσεις την Δευτέρα δεν θα την πετύχεις. Ο συνάδελφός της ισχυρίζεται ότι "είναι στον προϊστάμενο". Δεν πας καλύτερα να την περιμένεις έξω από το γραφείο της;
"Η υπεύθυνη; Έφυγε μόλις για την Τούζλα. Πάρτε την αύριο το μεσημέρι στο τηλέφωνο. Δεν θα επιστρέψει στο γραφείο σήμερα".
Την Τρίτη τηλεφωνείς από το πρωί. Είναι πάντα στον προϊστάμενο. Την Τετάρτη (τι στο καλό;) την πετυχαίνεις τελικά.
"Θα είναι όλα έτοιμα την Παρασκευή. Ελάτε κατά τις 12:00'. Το τελικό ποσό που θα πληρώσετε είναι τόσο, αλλά το ταμείο της Εφορίας ξέρετε δεν κάνει συναλλαγές την τελευταία της εβδομάδος"
6. Για να 'σαι σίγουρος πας αρκετά νωρίτερα. Άδικα. Θα εμφανισθεί την ώρα που σου είπε. Ήταν στον προϊστάμενο.
"Τελικά θα δεχτεί σήμερα η εφορία να έχει συναλλαγές με το κοινό. Πληρώστε αν θέλετε και φέρτε μου το αποδεικτικό".
Πώς να πληρώσεις; Απ' ό,τι σου είπαν δεν θα χρειαζόσουν χρήματα σήμερα. Άντε τώρα στην τράπεζα.
7. Πληρώνεις στη Εφορία και επιστρέφεις με το αποδεικτικό. Σου δίνει τον φάκελο να το πας (ακόμα) μια βόλτα στην Γραμματεία.
"Εντάξει, αλλά θα κρατήσουμε εμείς το αποδεικτικό".
8. Δεν πας να βγάλεις ένα αντίγραφο για σένα; Αν βρεις κάποιον εκεί στον όροφο που να ξέρει και να θέλει να χρησιμοποιήσει το φωτοτυπικό τους, θα γλιτώσεις λίγο ποδαρόδρομο και μερικά λεπτά της ώρας.
"Πολύ ωραία, τώρα κάντε καμιά βολτίτσα, πιείτε ένα καφέ και θα σας το έχω έτοιμο σε μισή ώρα. Πρέπει να πάρω και την υπογραφή του προϊσταμένου"
Πίνοντας το καφεδάκι, τώρα που φαίνεται πως όλα τελειώνουν, προσπαθείς να θυμηθείς και να σημειώσεις "πόσες φορές χρειάζεται να πάει κάποιος σε μια δημόσια υπηρεσία για να ολοκληρώσει μια (1) συναλλαγή"
9. Το μισάωρο περνάει, πας και παίρνεις το πολυπόθητο χαρτί.
Επιτέλους. ΤΕΛΟΣ.

Αναχώρηση

Η γιαγιά Χαρίκλεια έφυγε. Η θέση της "πλησίον της πύλης" άδειασε. Ο "πλούσιος" μπορεί να ανασάνει ανακουφισμένος. Κανείς δεν θα του κλέβει, με τον τρόπο του, τα "ψιχία τα πίπτοντα από της τραπέζης" του. Η άσχημη εικόνα είναι πλέον παρελθόν. "Αλλά και οι κύνες" που "ερχόμενοι έγλειφον τας πληγάς αυτής" θα πρέπει να ψάξουν άλλο στέκι, άλλη παρέα, άλλη πηγή.

Δύσκολη μέρα

Αν το …
_να ξυπνήσεις στις 6:30'πμ για να προλάβεις το λεωφορείο που αναχωρεί στις 7:30'πμ και τελικά ξεκίνησε γύρω στις 8:00'πμ,
_να κάνεις ένα ταξίδι 1:30'-2:00' ωρών σε πάνω από τρεις (3).
_να πέφτεις πάνω στον (μοναδικό μάλλον) οδηγό που δεν ξέρει να βγει στο κεντρικότερο σημείο της Θεσ/νίκης, την ΔΕΘ,
_οι αυτόκλητοι σωτήρες να σ' οδηγούν ο ένας στα στενά πάνω απ' την Αγ.Δημητρίου και ο άλλος, ο έμπειρος, τέσσερεις (4) παράλληλους κάτω απ' τα Πανεπιστήμια,
_να "βγάζεις τη μπέμπελη" με την άψογη λειτουργία των κλιματιστικών της αίθουσας,
και τέλος, όταν ετοιμάζεσαι για την επιστροφή,
_ απ' την μια να μαθαίνεις ότι ο υπεύθυνος συνοδός, ο μόνος που έχει στο κινητό του το τηλέφωνο του οδηγού, "έμεινε" από μπαταρία κι απ' την άλλη ότι η πολυπόθητη αναχώρηση αναβάλλεται για τέσσερεις (4) ώρες,
αν όλα αυτά συνιστούν μια δύσκολη μέρα, τότε ναι, βίωσα μια. Χτες.
Αλλά απ' αυτήν θέλω να θυμάμαι, κυρίως,
τα γνωστά πρόσωπα που είχα καιρό να δω, την αναζήτηση των "δικών" μέσα στο πλήθος του συνεδρίου, τους φίλους που τόσο επιθύμησα, τον καφέ στο γωνιακό στέκι, τις κουβεντούλες για τα παλιά, για νέα, για τα καθημερινά, τους αποχαιρετισμούς, την παρέα του λεωφορείου. Την χαρά. Την ασφάλεια.

Θάσος

"Πως από δω;" με ρώτησε ένας φίλος που είχα να δω καιρό. "Στη Θάσο δεν μένετε;" συνέχισε.
Μετά το πρώτο ξάφνιασμα συνειδητοποίησα ότι, απ' την μεριά του, δεν έχει και άδικο.
Τώρα το Καλοκαίρι και ειδικά τις τελευταίες 20-30 μέρες, πήγα κι ήρθα από Θάσο κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές. Για να δούμε: Μια μόνοι μας στα μέσα Ιουλίου, μια για το "έργο", πριν την Λεπτοκαρυά, μια με παρέα, αρχές Αυγούστου και μια τώρα πάλι, συνοδεύοντας ένα ζευγάρι από την Βέροια.
Την τελευταία φορά φτάσαμε μεσημεράκι της Δευτέρας. Οι φίλοι μας από Κεραμωτή πιστεύοντας ότι έτσι είναι γρηγορότερα και φτηνότερα, εμείς καλύτερα ενημερωμένοι, από Καβάλα. Συναντηθήκαμε στον κεντρικό λίγο πριν τις κατασκηνώσεις και τους οδηγήσαμε στα δωμάτια που θα μέναμε. Αφήσαμε τα πράγματα, χαιρετήσαμε τους δικούς που επιμένανε να φάμε όλοι μαζί (ας μην τους επιβαρύνουμε άλλο) και καταφύγαμε στις παραλιακές ταβερνούλες, στο "Κλείσμα". Δοκιμασμένη επιλογή. Μενού, τιμές, τοποθεσία: άψογα.
Το απόγευμα πήγαμε για μπάνιο σε κάποια …"κρυφή" παραλία, προς Μαριές. Η ελαφριά συννεφιά έκανε ακόμα καλύτερες τις συνθήκες. Το βράδυ επισκεφτήκαμε τον Λιμένα και σχεδιάσαμε τις επόμενες κινήσεις μας. Καθώς γι' αυτούς ήταν στην ουσία η πρώτη τους επίσκεψη στο νησί, θέλαμε να τους δείξουμε τα καλύτερα. Όσα μπορούσαμε τουλάχιστον.
Όταν με το καλό σηκωθήκαμε την άλλη μέρα, φύγαμε για Τρυπητή. Κολυμπήσαμε στην ομώνυμη παραλία διασχίζοντας το νερό κάτω από την αψίδα του βράχου παρόλο το κύμα που δυσκόλευε τις κινήσεις μας και κατέτρωγε τις αντοχές μας. Στη συνέχεια περάσαμε από Λιμενάρια, Πευκάρι, Ποτό, Αστρίς, Αλυκή, Αρχάγγελο, Παράδεισο, όπου συνέβαινε το αδιαχώρητο. Αν υπάρχει μια περίοδο μέσα στο Καλοκαίρι που δεν αξίζει να επισκεφτείς τη Θάσο, αυτή είναι η βδομάδα του "Δεκαπενταύγουστου". Στα Κοίνυρα κάναμε ακόμα ένα μπάνιο στη θάλασσα σε μια ακτή που ήταν καινούργια και για μας. Σταματήσαμε για φαγητό στα Πλατάνια. Όπως πάντα η κουζίνα τους ήταν υπέροχη. Ίσως παραπάνω απ' ό,τι έπρεπε αφού μας εξώθησε σε υπερβολές. Ας είναι. "Το βράδυ θα πιω μόνο λίγο γάλα", σκέφτηκα. Συνεχίσαμε για Σκάλα Ποταμιάς και παραλιακά περάσαμε στη Χρυσή Ακτή. Ανεβήκαμε στο Βιγλί για φωτογραφίες και μετά στη Παναγία, στο μαγαζάκι της Ρωξάνης. Σε λίγο κατηφορίζαμε για Λιμένα. Περνώντας έξω απ' την πρωτεύουσα του νησιού κατευθυνθήκαμε προς Πρίνο κι από κει πίσω στην έδρα μας για να συμπληρώσουμε το κύκλο, τον γύρο του νησιού.
Ξεκουραστήκαμε για λίγο, όσο μπορέσαμε και φύγαμε πάλι για Πρίνο, να συναντήσουμε άλλους φίλους κι Αυτόν που μας περίμενε.
Την Τετάρτη ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και δεν προδιέθετε για θάλασσα και παραλίες. Καθώς όμως ήταν η τελευταία μέρα στο νησί για τους φιλοξενούμενούς μας και δεν θέλανε να "χάσουν" το μπάνιο τους, τους υποδείξαμε το μέρος και τους αφήσαμε να κάνουν το θέλημά τους. Το μεσημέρι φάγαμε επιτέλους όλοι μαζί (εννιά άτομα) κατά τον διακαή πόθο των οικοδεσποτών. Σε λίγο ήρθε η ώρα να τους αφήσουμε και πάλι μόνους. Το F/B στο οποίο μπήκαμε άδειασε άλλη μια τεράστια φουρνιά από αγχωμένους εκδρομείς της τελευταίας στιγμής και δεν πήρε για την επιστροφή παρά ελάχιστους.
Φύγαμε πάνω στην ώρα.

Όλυμπος

Σπάνια (ξανα)πηγαίνω σε μέρη που έχω ήδη επισκεφτεί. Προτιμώ να γνωρίζω καινούργια κάθε φορά και να τα …ρουφώ. Όταν πρόκειται όμως για τον Όλυμπο, αυτή η αρχή καταργείται. Άλλωστε ο Όλυμπος δεν ξεψαχνίζεται τόσο εύκολα.
Ξεκινήσαμε λοιπόν αυτή την Δευτέρα, και μάλιστα κάπως αργά. Η παρέα ήταν ήδη στη Λεπτοκαρυά. Είχε κανονίσει τις λεπτομέρειες και το δωμάτιο μας μας περίμενε.
Τακτοποιηθήκαμε, τριγυρίσαμε λίγο κι αργότερα φάγαμε για βράδυ, όλοι μαζί, σ' ένα δοκιμασμένο απ' τα παλιά ταβερνάκι.
Την Τρίτη το πρόγραμμα έλεγε (πρωτίστως): ΔΙΟΝ.
Βγήκαμε στην Εθνική (λάθος μου) και ανεβαίνοντας προς Κατερίνη στρίψαμε δεξιά στον κόμβο που θέλαμε. Ακολουθώντας τις πινακίδες μπήκαμε στο σύγχρονο Δίον, το διασχίσαμε και οδηγηθήκαμε στο Αρχαιολογικό Πάρκο. Πληρώσαμε και για το μουσείο και το "διπλό" εισιτήριο (6 ευρώ/άτομο) νομίζω ότι άξιζε τα λεφτά του.
Με την είσοδο στον Αρχαιολογικό χώρο βρίσκεσαι σ' ένα άνετο μονοπάτι που ακολουθεί σε απόσταση την περίφραξη ενώ δεξιά χαμένη μέσα στα καλάμια βρίσκεται μια λιμνούλα.
Πιο κάτω υπάρχει άλλη μια μικρότερη και γενικά ο τόπος έχει νερό σε βαθμό που αρκετά αρχαία είναι βυθισμένα. Το μονοπάτι οδηγεί σε ένα τρίστρατο. Εμείς ακολουθήσαμε την ευθεία και πήγαμε κατά σειρά στο ιερό της Δήμητρας, της Ίσιδος, και μετά κάνοντας δεξιά και κύκλο, περάσαμε από το Ρωμαϊκό, και μετά μπροστά από το Ελληνικό θέατρο, στο χώρο όπου κατασκήνωσε πριν να ξεκινήσει για την μεγάλη του εκστρατεία στην Ασία ο Μεγ. Αλέξανδρος. Λέγεται ότι είχε στήσει μια τεράστια σκηνή και ο ιστορικός (Διόδωρος Σικελιώτης 17,16) σημειώνει: "θυσίας μεγαλοπρεπείς τοις θεοίς συνετέλεσεν εν Δίω της Μακεδονίας Αλέξανδρος ο βασιλεύς…"
Περνώντας κι από το ιερό του Ασκληπιού βρεθήκαμε πάλι στο τρίστρατο και μπροστά μας ανοιγόταν τώρα η πάλαι ποτέ ένδοξη πόλη. Δεν άντεχα όμως να την περιδιαβώ. Ανέβηκα προς την έξοδο και περίμενα τους άλλους για να πάμε στο Μουσείο.
Το οποίο, μετά το τόσο περπάτημα, μου φάνηκε σαν όαση. Έχει μια απόσταση από το Αρχαιολογικό Πάρκο και την κάναμε με τα αυτοκίνητα. Ευτυχώς που πήγαμε πρώτα στο Πάρκο. Πιθανότατα να μην έμπαινα στη διαδικασία της περιήγησης αν είχαμε δει πρώτα το Μουσείο. Ένα Μουσείο …κόσμημα. Είχε (όπως και στην είσοδο του Πάρκου) μηχάνημα με οθόνη αφής που μπορούσες να δεις κατόψεις, σχέδια, αεροφωτογραφίες, εικόνες των αντικειμένων, ιστορικά στοιχεία και τόσα άλλα. Είχε τρεις ορόφους με ομαδοποιημένα τα ευρήματα, επεξηγηματικές ταμπελίτσες, αναπαραστάσεις, μακέτες. Υπήρχε πωλητήριο αντιγράφων, αίθουσα προβολής σε τρεις γλώσσες, πρόνοια για ΑΜΕΑ. Μου άρεσε πολύ. Με εντυπωσίασε.
Αλλά "καιρός παντί πράγματι" και ήρθε κι ο καιρός να γυρίσουμε στην σύγχρονη εποχή.
Επόμενη στάση το ρέμα του Ορλιά.
Βγαίνοντας από το χωριό, απλώς ακολουθείς τις σημάνσεις.
Ο δρόμος "τελειώνει" σε μια στροφή όπου έχει δημιουργηθεί πλάτωμα. Είχε κάποια αμάξια εκεί, εκατέρωθεν. Λίγο πριν το τέλος, υπάρχει στα δεξιά ένας μικρός περιφραγμένος χώρος για πικ-νικ κι απ' όπου μπορείς να δεις από ψηλά έναν από τους αλλεπάλληλους καταρράκτες που σχηματίζει το ποτάμι και τ' απότομα βράχια που σκάφτηκαν τόσο βαθιά απ' αυτά τα καθάρια κι άγρια νερά. Υπάρχει κι ένα δρομάκι για τους πιο τολμηρούς που κατεβαίνει στα ριζά. Εμείς αφήσαμε τ' αυτοκίνητα εδώ. Κάναμε με τα πόδια τα λίγα ανηφορικά μέτρα μέχρι το τέλος του ασφαλτοστρωμένου δρόμου κι ακολουθώντας την ομαλή χωμάτινη διαδρομή, το θόρυβο του νερού και τις φωνές των λουόμενων, φτάσαμε στο ποτάμι.
Αριστερά χανόταν κατηφορίζοντας μέσα σε βράχια και φυλλωσιές δημιουργώντας πολλά αυλάκια και λιμνούλες μικρές και μεγαλύτερες, με άγριο βυθό.
Δεξιά έβλεπες στο βάθος επιβλητικό μα και φιλικό τον καταρράκτη που σχημάτιζε μια βαθιά λίμνη, με πεντακάθαρα νερά, διαυγή κι όμως πρασινωπά, παραμυθένια. Μια ομάδα ανθρώπων ήταν ήδη εκεί έχοντας καταλάβει την δεξιά πλευρά της όπου υπήρχε σκιά και …αμμουδιά. Αν και το νερό έμοιαζε παγωμένο μπήκαμε (οι περισσότεροι) ο ένας μετά τον άλλο. Αρχικά είπα ότι δεν θα τ' αποτολμήσω καθώς, πατώντας στα ρηχά, αισθανόμουν τα δάκτυλά μου να μουδιάζουν. Αλλά συνηθίζεις μετά από λίγο. Και πράγματι μπήκα εύκολα.
Πριν φύγουμε εξερευνήσαμε και το κατωφερές. Ακολουθήσαμε το νερό, περάσαμε ανάμεσα από βράχια, συστάδες δέντρων και θάμνων, μέσα από μικρές λιμνούλες και άγρια νεροφαγώματα και βγήκαμε στη κορυφή ενός ακόμα ομορφότερου καταρράκτη, που θα ξαφνιάστηκε κι αυτός όταν μας είδε καθώς ήταν έκδηλη η προσπάθειά του να μείνει κρυμμένος από την κοινή θέα. Ήταν ψηλός, πλούσιος, στιβαρός. Μπορούσαμε να δούμε κάτω στα πόδια του τη λίμνη του. Μια …πισίνα! Πολύ καλύτερη απ' αυτή που μόλις είχαμε βγει. Πώς να πάμε εκεί κάτω;
Δεν ήταν για όλους μας μια τέτοια περιπέτεια. Φύγαμε με βαριά καρδιά. Καβαλήσαμε τα οχήματα και τραβήξαμε για την παραλία. Επιστρέψαμε στον "πολιτισμό". Στην άσφαλτο, στην κίνηση, στη φασαρία. Κουρασμένοι αλλά γεμάτοι οξυγόνο και εικόνες καθίσαμε σε κάποια ταβέρνα σε μια απ' τις παραλίες της Πλάκας.
Τ' απογευματάκι επισκεφτήκαμε την κατασκήνωση με την ελπίδα να πετύχουμε κάποιο γνωστό. Πράγμα που έγινε και χαρήκαμε. Κάναμε κάποιες συνεννοήσεις για την επομένη.
Η επομένη ήταν ημέρα Τετάρτη. Το πρόγραμμα έλεγε Λιτόχωρο, φαράγγι του Ενιπέα, Π.Μονή Αγ.Διονυσίου, Πριόνια. Δεν μπορώ να πω ότι το ακολουθήσαμε. Στο Λιτόχωρο για παράδειγμα είχε τέτοια κίνηση που δεν μπορούσαμε ούτε να σταματήσουμε. Συνεννοηθήκαμε λοιπόν να το δούμε, αν γινόταν, στο γυρισμό. Και συνεχίσαμε βγαίνοντας στο δρόμο πίσω και κάτω απ' το Δημοτικό πάρκιγκ. Χάσαμε την έξοδο για Ενιπέα και πήραμε αυτήν για Παλιά Μονή και Πριόνια. Κάπου μας σταμάτησαν σ' ένα υποτυπώδες φυλάκιο για να δηλώσουμε από που ερχόμαστε(;) Δεν μου είχε ξανασυμβεί.
Προς το τέλος της διαδρομής και πολύ μετά το πρώτο καταφύγιο, υπάρχει μια διασταύρωση στ' αριστερά. Αυτός είναι ο δρόμος για το μοναστήρι που, απ' ότι είδαμε, ανακαινίζεται. Είναι κατηφορικός και χωμάτινος. Στα ρείθρα του γίνονται εργασίες κι ίσως σε "λίγο" να ρίξουν και άσφαλτο. Στο τέλος του, μετά από αρκετές φουρκέτες, υπάρχει ένα πλάτωμα διαμορφωμένο σε πρόχειρο παρκινγκ. Ανάμεσα στ' αυτοκίνητα που ξεκουράζονται στις σκιές, κάποιες κρυμμένες αναβαθμίδες σε βοηθούν, πεζός πια, να συνεχίσεις την κάθοδο. Το μονοπάτι στη βάση αυτής της υποτυπώδους σκάλας οδηγεί απ' τ' αριστερά στο σπήλαιο με μια διαδρομή 20' ενώ απ' τα δεξιά σε 10' στους καταρράκτες. Ο καπετάνιος έδωσε την διαταγή: "Όλο δεξιά".
Ακολουθήσαμε λοιπόν το δεξί τμήμα σ' ένα κλασικό μονοπάτι δάσους, πότε μέσα από ψηλά δέντρα, πότε δίπλα σ' απότομες αλλά σκιερές πλαγιές. Διασχίσαμε ένα ξεροπόταμο και στη διχάλα πήραμε την κάτω διαδρομή για να 'μαστε πιο κοντά στο ποτάμι που ακούγαμε. Κάπου στο τέλος μέσα από ένα άνοιγμα στις φυλλωσιές μια υπέροχη λιμνούλα αγκάλιαζε απ' την μέση ένα βράχο όμορφο, γεμάτο φυτά στην κορυφή του, που 'μοιαζε με τροπικό νησί στο μέσον της θάλασσας. Πέντε βήματα πιο κει, στην επόμενη καμπή και να ο αληθινός πρωταγωνιστής. Αυτός είναι καταρράκτης!! Το μέρος απορροφά όλες σου τις αισθήσεις.
Αμάθητος όπως είσαι, μεταφέρεσαι ξαφνικά στα βάθη της ζούγκλας. Βράχοι και δέντρα σχηματίζουν μια ημικυκλική θεόρατη σκηνή κι εσύ σιωπηλός προσπαθείς να ταξινομήσεις όλες τις προσλαμβάνουσες που σε κατακλύζουν. Στο κέντρο αυτή της εικόνας, το νερό πέφτει από ψηλά, αρχοντικά, περήφανα, χωρίς δυνατές κραυγές και θεατρινισμούς. Η λίμνη στα πόδια μας έχει το πιο καθαρό νερό που έχω δει. Που έχω πιεί. Και το πιο κρύο. Λίγο πιο μέσα να πατήσω κι αισθάνομαι τα δάκτυλά μου να πιρουνιάζουν. Όχι. Δεν μπορώ να κολυμπήσω εδώ. Κάποιοι άλλοι το κάνουν. Τους ζηλεύω.
Μείναμε όσο μπορούσαμε περισσότερο. Ήπιαμε, θαυμάσαμε, δοξάσαμε, φωτογραφίσαμε. Ποτιστήκαμε ολόκληροι. Σε λίγο ήρθαν κι άλλοι. Κι άλλοι. Και η ώρα περνούσε. Και παρ' όλο που το παραμυθένιο με είχε καταπιεί, έπρεπε να φύγουμε. Στην επιστροφή ανεβαίνω με κόπο τα χωμάτινα σκαλιά απ' το μονοπάτι προς το αυτοκίνητο. Ξεκινάμε για τα Πριόνια.
Πίσω μέχρι να βρούμε την άσφαλτο και μετά δεξιά. Το τελευταίο χλμ που οδηγεί στο καταφύγιο είναι ακόμη χωματόδρομος. Και οι επισκέπτες πολλοί. Τ' αμάξια είναι παρκαρισμένα κατά μήκος του δρόμου σε αρκετή απόσταση.
Το καταφύγιο/ταβέρνα μου φαίνεται μεγαλύτερο απ' ότι το θυμόμουν. Το μενού έχει εμπλουτιστεί. Εμείς επιμένουμε στα παραδοσιακά του χώρου. Φασολάδα, ρέγκα στα κάρβουνα, γίδα βραστή. Μα πριν, όλοι (οι άλλοι) θέλουν να δουν άλλο ένα καταρράκτη, λίγες δεκάδες μέτρα πιο πάνω. Τους περιμένω στη βρυσούλα.
Όταν όλα έχουν τελειώσει κατεβαίνουμε στο Λιμάνι ( Γρίτσα) για μπάνιο. Θαλάσσιο αυτή τη φορά. Το μέρος όμως δεν ενθουσιάζει τα παιδιά της παρέας κι έτσι επιστρέφουμε σε πιο γνώριμα μέρη, στις παραλίες της Πλάκας όπου φάγαμε χτες.
Κάτι είχα κανονίσει και για τ' απόγευμα αλλά απρόβλεπτα γεγονότα ματαιώνουν τα σχέδιά μου. Το πρωί φεύγουμε κάπως βιαστικά.
Πίσω στη βάση μας πια, βλέπω πως το κοντέρ έχει γράψει 661 χλμ.

Ανισο-λαθο-αυτο-ανα-παραγωγή

Τρεις είναι οι ιδιότητες-συνθήκες που πρέπει να ισχύουν για να υπάρξει εξέλιξη: η αναπαραγωγή, η μεταλλαγή και η επιλογή.
Αυτά τα τρία «-γή» λοιπόν είναι αρκετά για να εξηγήσουν σε βάθος χρόνου τη ροή της γενετικής πληροφορίας. Να εξηγήσουν δηλαδή τι συνέβη τα τελευταία 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια που υπάρχει ζωή στη Γη. Όμως μιλάμε για «ανισο-λαθο-αυτο-ανα-παραγωγή».
Τι θα πει αυτό; Θα πει πως δεν υπάρχει σκοπός στην εξέλιξη, πως ό,τι έγινε, έγινε από την ύπαρξη τυχαίων ανισοτήτων που προέκυψαν κατά λάθος, οι οποίες είχαν δυνατότητα αυτοαναπαραγωγής και επελέγησαν ως πλεονεκτικές στο δεδομένο περιβάλλον, τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Αυτά είπε (μεταξύ άλλων) o ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Ελευθερίος Ζούρος (εξελικτικός βιολόγος).
Και απέδειξε σαφώς και επιστημονικώς και άνευ ουδεμίας πλέον αμφιβολίας ότι …είμαι ένα λάθος.
Και να δεις που πάντα το υποψιαζόμουν!

Σημ.:
Η διάλεξη («Η ερμηνευτική δύναμη του δαρβινισμού 150 χρ. μετά τη γέννησή του») δόθηκε κατά την έναρξη των εργασιών του διεθνούς συνεδρίου για τις αρθρώσεις, το οποίο έλαβε χώρα στη Λάρισα από τις 18 ως τις 20 Ιουνίου.
Σχετικό άρθρο δημοσιεύτηκε στο "BHMA" (27/6/2009) κι εγώ μόλις σήμερα διάβασα αναδημοσίευσή του στο διαδίκτυο.

Πάνδημος Σύναξη

Ένα …ψάρι μπορεί να μετατρέψει ένα ΓεΤι. σε Αετό;
Ε, αυτός ο ΙΧΘΥΣ αυτό ακριβώς ισχυρίζεται!!
Αδύνατο;
Έτσι θα 'λεγα κι εγώ αλλά …το 'χω δει να συμβαίνει.
Χτες ακόμα, στη μικρή σύναξη προς τιμήν του, μπορούσα να θαυμάσω την ικανότητά του. Tις επιτυχίες του. Πρώην παχύδερμα, άξεστα γουρούνια, ασήμαντα σπουργιτάκια, αλαζονικά παγώνια, ατίθασα άλογα, φοβητσιάρες στρουθοκάμηλοι, υπερήφανες καμηλοπαρδάλεις, δολοφονικά φίδια, αιμοβόρα αρπακτικά κάθε είδους. Όλα πρώην "κτήνη". Ζώα φάρμας ή μη.
Τώρα Αετοί. Κάποιοι ίσως όχι πλήρως ανεπτυγμένοι ακόμα. Αλλά …Αετοί.
Κι έτσι αναθαρρώ κι εγώ.
Αυτός μπορεί.

Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος

Όχι, δεν την ξέχασα.
Αλλά να την θυμάμαι μόνο σαν μια ακόμα επέτειο;
Σαν μια ακόμη ευκαιρία για να πω ένα ανούσιο «χρόνια πολλά»;
«Χρόνια Πολλά στο Περιβάλλον»
Γελοίο δεν ακούγεται;
(Κι όμως, το άκουσα κι αυτό)

Lenovo

Επιτέλους η «μετακόμιση» ολοκληρώθηκε.
Μετά από 9 περίπου χρόνια στον Πύργο, ήρθε η ώρα να περάσω σ’ ένα Laptop. Κάτι που από καιρό σχεδίαζα αλλά δεν αποφάσιζα, και όχι μόνον για λόγους κόστους. Το Lenovo N500 ήρθε στις 20/5, φορτωμένο κατά παραγγελία μου με τα XP. Είπαμε να αλλάξουμε PC, όχι και λειτουργικό.
Εκείνη την μέρα απλώς το άνοιξα για να το χαρώ λίγο και το ξανάκλεισα. Θα είχα τον χρόνο ν’ ασχοληθώ μαζί του όταν θα γύριζα από ολιγοήμερο ταξιδάκι που είχε προγραμματιστεί. Επιστρέψαμε την Δευτέρα και την επομένη, στις 26/5, με το που ξεκίνησε η μέρα, έπεσα με τα μούτρα. Χρειάστηκα τον τεχνικό για την μεταφορά του Βιβλίου Επαφών μου και παιδεύτηκα πολύ, μα πάρα πολύ, για να μεταφέρω παλιά μηνύματα που είχα κρατήσει εν είδη αρχείου. Κάποια τα έχασα από λάθος χειρισμό. Μετά ήρθε η σειρά των φακέλων μου ( φωτογραφίες, ληφθέντα αρχεία, βιντεάκια, κάποια μουσικά κομμάτια, έγγραφα). Είχα ένα εξωτερικό δίσκο στον οποίο υπολόγιζα για την μεταφορά τους και δεν περίμενα δυσκολίες. Αλλά ο αχρησιμοποίητος δίσκος (στο κουτί του τον είχα ακόμα) δεν έλεγε να συνεργαστεί. Κι αφού τον παίδεψα, με παίδεψε, τον παίδεψα, στο τέλος νίκησε (όπως πάντα) ο επιμένων. Είδα κι απόειδα λοιπόν και αναγκάστηκα να κάνω την μεταφορά αντιγράφοντας αυτά που ήθελα σε κάποια CDs. Για το φινάλε άφησα κάποια προγράμματα όπως το NERO, Google Earth, κλπ. Ακόμα σύνδεσα το Scanner και τον (παλιό) εκτυπωτή μου ο οποίος ήθελε ντε και καλά λειτουργικό NT. Έβαλα και το ποντίκι και …τέλος.
Σχεδόν. Μου μείναμε κάτι ψιλά: Ένα παιχνιδάκι που αγαπώ, ένα προγραμματάκι εκμάθησης γραφομηχανής, ένα συγκεκριμένο Media Player και ένα Ημερολόγιο/Ευρετήριο.

N.ΓNΚ

Σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό το νέο Νοσοκομείο έπρεπε να λειτουργεί εδώ και 1-2 χρόνια. Αργότερα δόθηκαν διαβεβαιώσεις ότι τα εγκαίνιά του θα γίνουν μέσα στον Μάιο. Τώρα, τέλη Μαΐου, και αφού ούτε η οδική πρόσβαση έχει κατασκευαστεί, ούτε τα μηχανήματα έχουν δοκιμαστεί (χρειάζεται ένα δίμηνο γι’ αυτό), ούτε φυσικά η «μετακόμιση» έχει συντελεστεί, εξαγγέλλεται για αύριο, Κυριακή, μια …Τελετή Έναρξης.
Πως είναι η «Τελετή Έναρξης των (πχ) Ολυμπιακών Αγώνων»; Καμιά σχέση. Εδώ πρόκειται για «Τελετή Έναρξης Διαδικασιών Παράδοσης-Παραλαβής» του έργου.
Δεν είναι βέβαια έτοιμο. Τώρα όμως ξεκινάμε επίσημα τις διαδικασίες για να το παραλάβουμε. Και πότε θα ολοκληρωθούν οι διαδικασίες;
Σύμφωνα με επίσημα χείλη: «Έχουμε δει πολλά νοσοκομεία να εγκαινιάζονται αλλά να λειτουργούν μετά από μήνες και χρόνια»!!
Κι αυτό πάλι το …«Τελετή Έναρξης Διαδικασιών Παράδοσης-Παραλαβής» ποιος το σκέφτηκε; Είναι να μη θαυμάζεις μετά την Ελληνική εφευρετικότητα;!!
Λες να καθιερωθεί και να γίνεται κάτι ανάλογο σε κάθε μεγάλο έργο από δω και πέρα; Είδομεν!!

Πηγή: Εφημερίδα «η Εβδόμη» (αρ.φ. 7.772)

Εις διαταγήν

Πάλι προσφορές, πάλι παροχές, πάλι επαγγελίες κι υποσχέσεις. Νέες συμφωνίες, νέα επικοινωνιακά τρικ.
Τόσες διευκρινήσεις, τόσες συνθήκες, τόσες συναλλαγές!
Εγκρίσεις, επιδοτήσεις, αναβαθμίσεις, αποσαφηνίσεις, νέες διατυπώσεις, διαπιστώσεις, αποκρίσεις, ανταποκρίσεις, υποκρίσεις, αντεγκλήσεις. Διαταγές, εντολές, εξαγορές.
Απογοήτευση. Σχόλια και επικρίσεις.
Αντιρρήσεις;
Υπογραφή.
Στο τέλος, αντί για το όνομά μας θα συμπληρώνουμε «εμού του ιδίου».

Συννεφιασμένη Πρωτομαγιά

Πρωτομαγιά της αργίας.
Πρωτομαγιά της απεργίας.
Πρωτομαγιά, μέρα των λουλουδιών και των συμπλοκών.
Συννεφιασμένη για φέτος και βροχερή.
Κι απαισιόδοξη θα μπορούσε κάποιος να πει.
Ο ιός "της Γρίπης των Χοίρων" απειλεί.
Ω, συγνώμη, του ιού "της Νέας Γρίπης", έπρεπε να πω!!
Αλλ’ αυτό δεν μειώνει την απειλή.

Θέλεις;

Ένας κύριος στέκεται μπροστά σε έναν κατάκοιτο στην αίθουσα ενός «θεραπευτηρίου». Ξέρει ότι ο ασθενής βρίσκεται αρκετά χρόνια σ’ αυτή τη κατάσταση. Και όμως του απευθύνει αυτή την ερώτηση: Θέλεις να γίνεις υγιής;
Από την πρώτη στιγμή που μπήκε εδώ μέσα γεμάτος ελπίδες για θεραπεία αυτός ο παράλυτος άνθρωπος, και μέχρι τώρα, έχει δουλέψει στο μυαλό του όλα τα πιθανά σενάρια. Να: θα βρεθεί μια νέα θεραπεία, να: θα περάσει ο κατάλληλος γιατρός, να: θα γίνει κάποιο θαύμα… Κάτι θα συμβεί, δεν μπορεί!! Αλλά η λύση αναβάλλονταν μέρα με την μέρα. Οι ελπίδες διαψεύδονταν. Η καθημερινότητα κι ο χρόνος παίξανε το δικό τους παιχνίδι. Δεν είναι ένα και δυο χρόνια αυτά. Είναι γύρω στα 40!!
Η νοοτροπία άλλαξε. Βολεύτηκε; Κουράστηκε; Συνήθισε; Απογοητεύτηκε;
Μέσα του έχει καταλήξει. Να το πρόβλημα: « Άνθρωπο δεν έχω». Αν είχα κάποιον να παρέμβει, ένα «μέσο», τότε …θα ‘βλεπες εσύ.
Αλλά τα μέσον που εννοεί δεν εμφανίζεται για να τον …«σπρώξει».
Ο φίλος δεν έρχεται πια.
Άνθρωπος δεν υπάρχει.
Μόνο απογοήτευση. Και κάποια ελπίδα. Μακρινή.
Και τώρα που ο Γιατρός είναι μπροστά του, τώρα που το θαύμα είναι στα πόδια του, το μυαλό παραμένει παράλυτο, κολλημένο στο κρεβάτι, στην αίθουσα της «κλινικής», στο δικό του σενάριο.
Θέλει να γίνει υγιής;

Αθέατοι Κόσμοι

Περπατώ στη παραλιακή. Ο καιρός είναι καλός και κάνω ευχάριστα τα 4χλμ που έχω προγραμματίσει. Αλλά δεν βλέπω το τοπίο γύρω μου. Στο μυαλό μου επανεμφανίζονται εικόνες από τον μυστικό κόσμο, τον αθέατο, που ανοίχτηκε ξαφνικά και απροσδόκητα μπροστά μου αυτές τις μέρες.
Κόσμος καλά κρυμμένος, απομονωμένος, σφραγισμένος. Απροσπέλαστος πίσω από τον φράχτη της καθημερινότητας και την ταμπέλα της «Γαλήνης». Ανοίγει πύλες μετά χαράς κι αδημονίας, πρώτον σε συγγενείς. Μα και σ’ εμάς, τους «αμεριμνούντας εν Σιών». Σ’ όποιον θελήσει να σκύψει. Να επισκεφτεί, έστω από υποχρέωση, ένα φίλο, τον φίλο ενός γνωστού, τον συγγενή ενός γνωστού του φίλου του. Όταν η πύλη υποχωρήσει κι η πρώτη μύηση συντελεσθεί … θα δεις ένα σμάρι «περιθωριακών» τύπων. Η Γαλήνη αγκαλιάζει απομονωμένα άτομα, κακέκτυπα, πληγωμένους ανθρώπους, υπάνθρωπους, ελαττωματικά όντα, υλικό για απόσυρση, αδικημένους από την ζωή. Ίσως διακρίνεις και διαμάντια μέσα σ’ αυτή τη σκόνη και την λάσπη. Αν κοιτάξεις καλά, ίσως κάπου αναγνωρίσεις …εσένα.
Όσο και να προσπάθησαν να σε προετοιμάσουν δεν περιμένεις ούτε την πληθώρα ούτε την ποικιλία. Ούτε τα συναισθήματα περιμένεις που γεννώνται άθελα και σε πείσμα της αποφασιστικότητάς σου.
Ο κόσμος της Γαλήνης είναι ένας ιδιαίτερος κόσμος.
Οι εικόνες από 'κει τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Και το ένα φέρνει τ’ άλλο.
Τον άλλο αθέατο κόσμο που γνώρισα 5-6 χρόνια πριν. Το Θεαγένειο.
Η αίθουσα αναμονής σε κάθε νοσοκομείο κάθε άλλο παρά ευχάριστη αίσθηση δημιουργεί.
Αυτή όμως του Θεαγένειου είναι …κάτι άλλο.
Εκεί ένας άλλος ολόκληρος κόσμος. Κρυμμένος, κουρασμένος, πληγωμένος, σιωπηλός με το δικό του τρόπο, μουδιασμένος. Μια αίθουσα πάντα γεμάτη, πάντα με διαφορετικά άτομα, και πάντα με τα ίδια. Αυτά τα ίδια που θα δεις και στην κατάμεστη πτέρυγα όπου τα κρεβάτια ξεστρώνονται και ξαναστρώνονται μόνο για να υποδεχτούν την επόμενη βάρδια ασθενών.
Αθέατοι κόσμοι. Ντροπαλοί. Πονεμένοι.
Πρέπει να τους ανακαλύψουμε εξ ανάγκης;
Με την "βία";

Ευτυχώς

"επί τη επετείω" (+28)

Ο μύθος λέει πως ο Ηρακλής μια μέρα καθώς βάδιζε, έφτασε σ’ ένα τρίστρατο.
Σε καθένα από τους δρόμους που ανοίγονταν μπροστά του, εκεί, στο ξεκίνημά τους, στεκόταν και μια κοπέλα. Η μια προσωποποίηση της αρετής, η άλλη της κακίας. Η καθεμιά τον προσκαλούσε να ακολουθήσει αυτήν. Παρ’ όλα τα θέλγητρα της Κακίας, ο ημίθεος μπήκε στην υπηρεσία του «καλού καγαθού». Και μέχρι το τέλος θα παραμείνει πιστός στην επιλογή του.
Αλλά …πως, άραγε; Δεν ξαναβρέθηκε ποτέ του σε τέτοιο δίλημμα; Δεν υπήρξε στη ζωή του άλλος πειρασμός;
Η Κακία δεν παραδίδει τα όπλα τόσο εύκολα!!
Μπορεί να αποσυρθεί «έως καιρού» αλλά θα ξανάρθει.
Συχνά παρουσιάζεται σαν Αρετή. Φορά τα ρούχα της. Αλλάζει την μιλιά της. Επιμένει.
Αν έχεις «τα αισθητήρια γεγυμνασμένα», καλώς. Αλλά …τα έχεις; Πάντα;
Αυτή έχει πείρα αιώνων. Και τεράστια υπομονή.
Θα δοκιμάσει και έτσι, θα δοκιμάσει κι αλλιώς. Αν όχι στη μάχη, τότε στην ασφάλεια «του δώματος» με τις δάφνες του νικητή και την εξουσία του ηγεμόνα. Αν όχι στην νιότη ίσως να περιμένει τον Χρόνο ν’ ασπρίσει την «πολιά» σου, να «αμαυρώσει τους οφθαλμούς» σου, να κάμψει τις αντιστάσεις σου. Αν δεν δελεαστείς από πλούτη, δόξα, ανέσεις, μπορεί να σ’ αποκοιμίσει «επί των γονάτων» της. Κι όταν η φωνή «οι Φιλισταίοι επί σε Σαμψών» ακουστεί, θα νομίζεις ότι θα «εξέλθεις καθώς άλλοτε».
Ναι, ξέρω. Πάλι θα «έρθεις εις σεαυτόν». Και τα μαλλιά θα ξαναμεγαλώσουν στην ώρα τους.
Αλλά …τα μάτια;
Ω, ευτυχώς που η οικονομία άλλαξε. Ευτυχώς!!

Δυτικά της πόλης

Είπα σήμερα να δοκιμάσω μια διαφορετική διαδρομή.
Μια και είχα ραντεβού στο κέντρο θα ξεκινούσα από το Ωκεανίς.
Όταν ήμουν έτοιμος κοίταξα το ρολόι μου. Έδειχνε 11:24’. Πήρα λοιπόν την Ερυθρού Σταυρού προς Αγροτική και στον κόμβο του Φαλήρου πέρασα από την πλευρά της θάλασσας. Το κρύο αεράκι ήταν ενοχλητικό αλλά είχε ηλιοφάνεια και αυτό έκανε ευχάριστο το περπάτημα. Ακολούθησα την Χρυσοστόμου Σμύρνης μέχρι το Περιστέρι και μετά την Τενέδου μέχρι το νέο Δικαστικό Μέγαρο και την Ιχθυόσκαλα. Αυτό είχα υπολογίσει να είναι το τέλος αλλά είδα ότι είχα ακόμα μερικά λεπτά για να συμπληρώσω το ημίωρο κι έτσι συνέχισα προς Καλαμίτσα. Χαμογέλασα στη σκέψη ότι εδώ ήταν κάποτε το όριο της πόλης στα δυτικά, όπου οι κάτοικοι ερχότανε για την «Καθαρά Δευτέρα». Τώρα πολυκατοικίες, καυσαέρια, θόρυβος. Πριν αρχίσει η κατηφόρα έστριψα στην Πρωτόπαππα κυκλώνοντας την μοναδική πολυκατοικία στην Ελλάδα (γιατί όχι και παγκοσμίως) που όχι μόνο έχει κτιστεί σε αρχαιολογικό χώρο αλλά περικλείει και αρχαίο τείχος στο αίθριό της προφανώς για να το …προστατέψει καλύτερα.
Η Τερμεντζή με οδήγησε πάλι πίσω στην Τενέδου. Επέστρεφα πλέον.
Μετά την καφετέρια του παλιού μύλου ανέβηκα από το πεζοδρόμιο στο μονοπατάκι κάτω από τα δέντρα πολλά από τα οποία είναι ελιές. Θυμάμαι ότι είχα δει κάποιον να τις τρυγάει παλιότερα. Τώρα, μ’ αυτή την κρίση, φοβάμαι μήπως κόψουν όχι μόνο τον καρπό αλλά και τα ίδια τα δέντρα.
Το δρομάκι χαλάει κάπου στο ύψος του Δρομέα και συνεχίζεται πιο κάτω μέχρι την παιδική χαρά. Από κει μπορείς να κατέβεις στην αμμουδιά της Ραψάνης. Ένα-δυο άτομα κολυμπούσαν. Άλλοι …ρέμβαζαν. Προτίμησα σταθερό έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μου. Φλοίσβος, Νεφέλες, Φάληρο.
Μπαίνοντας στο Πάρκο Φαλήρου είχα συμπληρώσει την ώρα. Κατευθύνθηκα προς Νομαρχία και ΕΛΤΑ. Οι δουλειές δεν τελειώνουν.

H καλύτερη ευκαιρία

Μπήκε στην οικογενειακή επιχείρηση με τον αέρα του πολλά υποσχόμενου νεαρού στελέχους, με διδακτορικό στις αναδυόμενες αγορές και με τις πλάτες του μπαμπά.
Εδώ όμως τα γρανάζια φαίνονταν να γυρνάνε πολύ αργά για τις δικές του ιδέες. Ο Πατέρας του (και αφεντικό στην ουσία) ήταν «παλαιών αρχών» και ο μεγάλος αδελφός δεν έπαιρνε ρίσκα.
Υπήρχε μια χώρα μακριά που πρόσφερε επενδυτικές ευκαιρίες, ιδανικές κατά την άποψή του, την οποία όμως κανείς από την οικογένεια δεν συμμεριζόταν. Παρ’ όλες τις προσπάθειές του, είδε ότι εδώ δεν τον καταλαβαίνουν και δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν γνώμη. Το δούλεψε λοιπόν στο μυαλό του, δεν ξέρω πόσο καιρό, και το πήρε απόφαση. Μάζεψε ό,τι είχε και δεν είχε, πήγε, οργανώθηκε κι έριξε τα κεφάλαιά του στην αγορά προσδοκώντας μια καλύτερη, πλούσια και εύκολη ζωή. Και μια δικαίωση.
Κάποτε όμως ή «φούσκα» έσκασε και τα «χαρτιά» του «κάηκαν». Γλίτωσε την φυλακή μετά βίας. Αλλά κι έτσι, το ίδιο φυλακισμένος ένοιωθε. Χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά, χωρίς επαφές.
Παντού κλειστές πόρτες.
Να γυρίσει πίσω ταπεινωμένος; Όχι βέβαια.
Θα δεχθεί την δουλειά που του πρότεινε εκείνος ο μυστήριος που μήνες τώρα τον κυνηγούσε. Δεν του ενέπνεε εμπιστοσύνη αλλά τώρα δεν μπορούσε να είναι επιλεκτικός.
Την δέχτηκε λοιπόν. Και την επόμενη που παρουσιάστηκε ύστερα από λίγο στα ξαφνικά, και την άλλη την έκτακτη, και κάθε άλλη απ' αυτές που κανείς δεν έπιανε στα χέρια του. Όλες για μισό πιάτο φαΐ. Και δεν ήταν τόσο βρώμικες όσο του φαινόταν στην αρχή.
Ή μήπως …συνήθισε;
Μα τώρα είναι δεμένος. Και μόνο αυτά τα "χαρούπια" έχει για να ζει.
Να μπορούσε να εξαφανιστεί!!
Μήπως να ξανασκεφτόταν την επιστροφή του στα πάτρια εδάφη;
Αν όχι σαν γιος, έστω, ως χρηματιστής αν το δει, αυτή είναι με τα σημερινά δεδομένα η καλύτερή του επενδυτική ευκαιρία!!

Αφιερωμένο
στον Mat που με ...ενέπνευσε

Γιατί 8 αγελάδες;;

Μόλις έμαθα μια ωραία "ιστορία" από την Αφρική
(κι ευχαριστώ την Όλγα που μου την έστειλε). 
Ήταν ένας πατέρας που είχε μια κόρη που δεν ήταν καθόλου όμορφη. Σ’ αυτή τη φυλή, όταν ένας νεαρός θέλει να παντρευτεί μια κοπέλα, δίνει προίκα. Η μεγαλύτερη προίκα που μπορούσε κανείς να δώσει για μια κοπέλα, ήταν οχτώ αγελάδες. Εάν λοιπόν είσαι μια γυναίκα που αξίζει 8 αγελάδες, είσαι σπουδαία! Λοιπόν, αυτός ο πατέρας ήλπιζε να πάρει τουλάχιστον μια κότα ή μια κατσίκα. Έτσι έλεγε. Ένα χάμστερ, κάτι. Και μια μέρα ένας νεαρός εμφανίστηκε στην πόρτα και είπε: «Θέλω να παντρευτώ την κόρη σας». Ο πατέρας δεν το πίστευε. Δεν ήθελε τίποτα σαν προίκα, ήθελε μόνο να την παντρέψει. Αλλά από υποχρέωση ρώτησε τι δίνει ο νεαρός. Και ο νεαρός αποκρίθηκε ότι θα δώσει 8 αγελάδες.
Όλοι στο χωριό έλεγαν ότι αυτό ήταν πρωτάκουστο. Γιατί 8 αγελάδες για εκείνη;
Και αυτός είπε:
«Επειδή πάντα ήθελα μια γυναίκα που να αξίζει 8 αγελάδες!»
Δεν θέλω να το σχολιάσω γιατί ...θα το "χαλάσω".
Να συμπληρώσω μόνο ότι σύμφωνα με την ιστοριούλα, αυτή η γυναίκα έγινε στο τέλος μια γυναίκα που να "αξίζει" τις 8 αγελάδες! Έγινε η πιο όμορφη γυναίκα στο χωριό.

Γυναίκα

Ημέρα της γυναίκας σήμερα.
Και γι' αυτόν τον λόγο επέλεξα να …καταχωρήσω/δημοσιεύσω (πώς να το πω;) ένα αρχαίο κείμενο για την ενάρετη γυναίκα.
Υπολογίζεται ότι είναι του 10ου αι. πΧ. κι αποτελεί μέρος των ιερών κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης.
Πέραν της θεοπνευστίας του, έχει για μένα σημασία και για κάποια άλλα δευτερεύοντα στοιχεία:
_ Είναι η θέση μιας γυναίκας για την Γυναίκα,
_ Είναι η θέση μιας μάνας που ορμηνεύει τον γιο της,
_ Είναι η κατακλείδα του βιβλίου του σοφού, όπως έχει μείνει στην ιστορία, βασιλιά Σολομώντα, με τίτλο «Παροιμίες».
Το κείμενο* έχει ως εξής:
"Τα λόγια του βασιλιά Λεμουήλ, ο χρησμός που η μητέρα του τον δίδαξε.
Τι, γιε μου; Και τι, παιδί της κοιλιάς μου; Και τι γιε των ευχών μου;
Μη δώσεις τις δυνάμεις σου στις γυναίκες ούτε τους δρόμους σου στις αφανίστριες των βασιλιάδων.
[…]Μια ενάρετη γυναίκα ποιος θα βρει; Επειδή μια τέτοιου είδους γυναίκα είναι πολύ πιο πολύτιμη, περισσότερο ακόμα κι από τα μαργαριτάρια.
Η καρδιά του άνδρα της θαρρεί πάνω σ’ αυτήν και δεν στερείται από αφθονία.
Θα του φέρει καλό και όχι κακό όλες τις ημέρες της ζωής της.
Ζητάει μαλλί και λινάρι και εργάζεται με τα χέρια της ευχαρίστως.
Είναι σαν τα πλοία των εμπόρων· φέρνει την τροφή της από μακριά.
Και σηκώνεται, ενώ είναι ακόμα νύχτα, και δίνει τροφή στην οικογένειά της, και έργα στις υπηρέτριές της.
Κοιτάζει ένα χωράφι, και το αγοράζει· από τον καρπό των χεριών της φυτεύει αμπελώνα.
Ζώνει την οσφύ της με δύναμη, και ενισχύει τους βραχίονές της.
Αισθάνεται ότι το εμπόριό της είναι καλό· το λυχνάρι της δεν σβήνεται την νύχτα.
Βάζει τα χέρια της στο αδράχτι, και κρατάει στο χέρι της την ρόκα.
Ανοίγει το χέρι της στους φτωχούς, και απλώνει το χέρι της στους απόρους.
Δεν φοβάται το χιόνι για την οικογένειά της· επειδή, ολόκληρη η οικογένειά της είναι ντυμένοι διπλά.
Κάνει για το εαυτό της σκεπάσματα· το ένδυμά της είναι βύσσος και πορφύρα.
Ο άνδρας της γνωρίζεται στις πύλες, όταν κάθεται ανάμεσα στους πρεσβύτερους του τόπου.
Κάνει λεπτό πανί, και το πουλάει· και δίνει ζώνες στους εμπόρους.
Ισχύ και ευπρέπεια είναι ντυμένη· και ευφραίνεται για τον μελλοντικό καιρό.
Ανοίγει το στόμα της με σοφία και επάνω στη γλώσσα της είναι νόμος ευμενείας.
Επαγρυπνεί στην διακυβέρνηση του σπιτιού της, και ψωμί οκνηρίας δεν τρώει.
Τα παιδιά της σηκώνονται και την μακαρίζουν· ο άντρας της, και την επαινεί·
πολλές θυγατέρες φέρθηκαν άξια, εσύ, όμως, τις ξεπέρασες όλες.
Ψεύτικη είναι η χάρη, και μάταιη η ομορφιά· η γυναίκα, η οποία φοβάται τον Κύριο, αυτή θα επαινείται.
Δώστε της από τον καρπό των χεριών της· και τα έργα της ας την επαινούν στις πύλες."

____
*
Σε μετάφραση, στη δημοτική γλώσσα
(από τις εκδόσεις "Πέργαμος")

Xαρίκλεια

Η γιαγιά έχει περάσει πολλά. Έχασε άντρα, γιο, οικογένεια. Η νύφη εξαφανίστηκε με τα εγγόνια στο εξωτερικό. Έμεινε μόνη. Έκανε και την ποινή της για «συνεργεία», πληρώνει και τις τράπεζες για την καλή ζωή κάποιων άλλων και μένει σε μια τρώγλη στη παλιά πόλη που της παραχώρησε ένας μακρινός συγγενής, περιθωριακό άτομο και ο ίδιος, που ξέρει από την … «αβρότητα» της κοινωνίας. Με την μισή σύνταξη, με σάκχαρο και άλλες «επιβραβεύσεις» της ζωής προσπαθεί να μείνει όρθια σε ένα (ας πούμε) σπίτι που τον προηγούμενο χειμώνα δεν είχε ούτε εξώπορτα. Τα βράδια κοιμάται κουκουλωμένη με μια απλή και μια ηλεκτρική κουβέρτα. Όταν βέβαια δεν βρέχει γιατί τότε είτε μέσα είτε έξω από το σπίτι είσαι είναι το ίδιο, που να κοιμηθείς;
Η ελπίδα της είναι να μπει για λίγες μέρες σε μια κλινική. Έχει ξαναμπεί και ξέρει. Εκεί την φροντίζουν, την πλένουν, ρυθμίζουν το σάκχαρό της, περιδένουν τις πληγές της, τρώει, κοιμάται στη ζεστασιά, γίνεται άνθρωπος και πάλι. Αλλά πόσες φορές να μπει; Ποιος γιατρός να της (ξανα)δώσει εισιτήριο; Με ποια διάγνωση;
Αν και ανήμπορη δεν δέχεται να πάει σε γηροκομείο. Και για αυτό το λόγο μου φαίνεται σάμπως όλοι να θέλουν να την …τιμωρήσουν.
Για την γειτονιά είναι ένα όνειδος που θα ήθελαν να εξαφανιστεί. Ως δια μαγείας όμως. Χωρίς να συμβάλουν αυτοί. Χωρίς να χρησιμοποιήσουν το γαϊδουράκι τους. Χωρίς να ξοδέψουν από «το έλαιον και τον οίνο» τους.
Για τους «Λευίτες» της πόλης είναι μια άσχημη υποχρέωση. Τους βγάζει από τον δρόμο τους και τους καθυστερεί από τις δουλειές τους. «Μολύνει» τις συνάξεις τους, ενοχλεί τις συνειδήσεις τους, τους χαλάει την εικόνα.
Αν πέθαινε; Α! Μάλιστα. Αυτό θα ήταν μια λύση!
Άλλωστε είπαμε:
Μυρίζει, είναι άρρωστη, χρωστάει στις τράπεζες, δεν μπαίνει σε γηροκομείο.
Άσε που κάθεται και σε διάφορα «κοσμικά» μαγαζιά (βλ. καφετέριες)!!!

Επεισόδιο 1

Κυριακή μεσημέρι ήταν όταν άνοιξε την πρώτη πόρτα. Παρά τέταρτο; Και τέταρτο; Δεν είναι σίγουρος.
Αν και δεν το ήξερε τότε, ήταν ο πρώτος. Κι ο ερχομός του έφερε χαρές και πανηγύρια στην ομήγυρη. Και περηφάνια.
Μα μέχρι να ‘ρθει ο δεύτερος, ήδη ο ουρανός είχε συννεφιάσει.
_Και τώρα; Τι κάνουμε;
_Τώρα τίποτα. Όταν θα ‘ρθει η ώρα θα κάνετε τα απαραίτητα.
_Προς το παρόν;
Προς το παρόν στα βουνά για καθαρό αέρα, στο παραθαλάσσιο κτήμα για ιώδιο, ή στο δασάκι του Πρίνου για περισσότερα.
Έμαθε ορολογίες, γνώρισε αγνώστους, επισκέφτηκε μέρη, έγινε ειδικός, εκπαίδευσε κόσμο.
Ποτέ δεν κρύφτηκε.
Ποτέ δεν το εκμεταλλεύτηκε όπως άλλοι.
Το αποδέχτηκε;
Δεν νομίζω.
Ακόμα το πολεμά.

Φαλακρό

Πάντα βρίσκουμε αφορμές για μια ακόμα έξοδο.
Και χτες είχαμε μια σπουδαία και τρανή.
Κι επειδή είχαμε καιρό να πάμε στη Δράμα, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε για κει και ν’ ανεβούμε στο Φαλακρό.
Λογαριάσαμε όμως χωρίς τους …αγρότες!!
Στον πρώτο κόμβο, η τροχαία μας κατηύθυνε προς Ελευθ/πολη και Νικήσιανη. Αναγκαστικά λοιπόν μπήκαμε στη Εγνατία (κι έτσι είδα άλλο ένα από τα νέα της κομμάτια) και πήραμε την έξοδο για Εξοχή. Μετά την Ελευθερούπολη στρίψαμε για Χορτοκόπι και από Καλαμπάκι περάσαμε μέσα στη Δράμα απ’ την πλευρά του σταθμού.
Ήδη μπορούσα να διακρίνω ότι το χιόνι στα ψηλά δεν θα ‘ταν πολύ και ότι υπήρχε χαμηλή νέφωση που σ’ εκείνο το ύψος θα σήμαινε κακή ορατότητα. Στο ύψος της Προσοτσάνης είχαμε γύρω στους 8ο C και μέχρι την διασταύρωση του Βόλακα η θερμοκρασία έπεσε στους 6ο C. Μια πινακίδα μας πληροφορούσε ότι δεν χρειάζονται αλυσίδες. Όπως το πρόβλεψα, η ηλιοφάνεια που μας συνόδευε έως τότε μας εγκατέλειπε λίγο-λίγο και το τελευταίο ένα με ενάμιση χιλιόμετρο το κάναμε …ψηλαφητά. Επαληθεύτηκα και στο θέμα του χιονιού. Μόνο στη λεκάνη μπροστά από το καταφύγιο υπήρχε αρκετό. Στις πλαγιές ξεχώριζαν οι πέτρες και έκαναν παράλογη κάθε ιδέα για σοβαρό σκι. Κι αυτό το λίγο, όσο υπήρχε, έλιωνε. Το θερμόμετρο έδειχνε 4ο C.
Εντούτοις όσοι είχαν ανεβεί μέχρι εδώ το διασκέδαζαν. Οι μικρές πίστες δούλευαν.
Όπως και το τετραθέσιο lift. Το πήραμε λοιπόν κι ανεβήκαμε για να πιούμε κάτι ζεστό στην καφετέρια της χιονότρυπας. Έξι (6) ευρώ το άτομο, παρακαλώ.
Σε κάποιο σημείο της διαδρομής δεν μπορούσες να διακρίνεις τίποτα εξ αιτίας της ομίχλης. Μόνο το συρματόσχοινο πάνω από τα κεφάλια μας. Ήταν σαν να αιωρούμασταν στο κενό, σ’ ένα άσπρο …χάος. Υπέροχο και εξωπραγματικό. Και θα ‘ταν πολύ πιο ευχάριστα αν δεν φυσούσε ένα παγωμένο αεράκι.
Όταν κατεβήκαμε καθίσαμε για φαγητό στο εστιατόριο του καταφυγίου. Ντόπιο κρασί και ζεστές σούπες κι άλλα καλά.
Κατεβήκαμε στα πεδινά χωρίς πρόβλημα κι έτσι ήταν και η επιστροφή μας στο σπίτι. Οι αγρότες είχαν πάει κι αυτοί στα δικά τους.

Γονιδιακή Θεραπεία

Εθελοντές για το πείραμα αναζητήθηκαν ανάμεσα στους πάσχοντες πριν 3 περίπου χρόνια, από το Παπανικολάου.
Η προσπάθεια στόχευε στη γενετική διόρθωση των ασθενών με Μεσογειακή Αναιμία (ή Θαλασσαιμία).
Η ιδέα ήταν (χοντρικά) η εξής:
Παίρνουμε αιμοποιητικά κύτταρα του ασθενούς, διορθώνουμε το γονίδιό τους που έχει βλάβη και τα επανατοποθετούμε στο σώμα του. Αυτά διορθωμένα παράγουν πλέον υγιή ερυθροκύτταρα. Τέλος του προβλήματος.
Σύμφωνα με την μελέτη ξεκινάμε προκαλώντας τον πολλαπλασιασμό των αρχέγονων κύτταρων, που υπάρχουν ακόμα στο σώμα όλων μας, κυρίως (ή αποκλειστικά;) στο μυελό των οστών. Ο εθελοντής λαμβάνει ένα φάρμακο που τα ενεργοποιεί, προκαλεί την αριθμητική αύξησή τους και την έξοδό τους στην κανονική κυκλοφορία του αίματος. Γι’ αυτό απαιτείται νοσηλεία για 7-10 μέρες στο συγκεκριμένο νοσοκομείο.
Μετά συλλέγεται από τον εθελοντή, που ουσιαστικά γίνεται δότης του εαυτού του, μια μικρή ποσότητα αίματος. Εδώ σταματά, προσωρινά, η προσφορά του και παίρνει Εξιτήριο.
Απ’ αυτό το αίμα απομονώνονται τα αρχέγονα (ή βλαστικά) κύτταρα, τροποποιούνται εργαστηριακά («εμπλουτίζονται» με τμήματα κάποιου ιού) και πολλαπλασιάζονται.
Κατόπιν αυτά τα …«ρομποκύτταρα» εισάγονται στο σώμα ποντικών για να παρατηρηθούν η συμπεριφορά τους και τ’ αποτελέσματα.
Αν το πείραμα πετύχει τότε, σύμφωνα με την θεωρία, θα έχουμε «υγιή» κύτταρα (που έχουν "θεραπευμένο" πλέον το γονίδιο της β-σφαιρίνης) τα οποία όταν ξαναμπούν στο σώμα του πάσχοντα θα αυξηθούν φυσιολογικά με τον καιρό παράγοντας συνεχώς υγιή αιμοσφαίρια. Θεραπεύεται η ασθένεια σε επίπεδο γονιδίων και δεν χρειάζονται πλέον μεταγγίσεις.
Τι έγινε από τότε;
Σύμφωνα με το τελευταίο σχετικό άρθρο* που διάβασα και «όπως ανακοινώθηκε στο 19ο Πανελλήνιο Αιματολογικό Συνέδριο»:
_ είναι «ελπιδοφόρα τα πρώτα αποτελέσματα» των ερευνών Ελλήνων και Αμερικανών (το Παπανικολάου συνεργάζεται για το θέμα με το αμερικανικό πανεπιστήμιο «Ουάσιγκτον» στο Σιάτλ και η μελέτη διεξάγεται με την στήριξη των National Institutes of Health των ΗΠΑ).
_ στο πιλοτικό πρόγραμμα 10 ασθενείς (7 με σπληνεκτομή και 3 χωρίς) ολοκλήρωσαν την διαδικασία. Όλοι έλαβαν υδροξυουρία χωρίς να έχουμε «σοβαρή ανεπιθύμητη ενέργεια».
_ συλλέχθηκαν επαρκή «CD34+ αιμοποιητικά κύτταρα» σε ορισμένους ασθενείς.
_ είναι ακόμα υπό διερεύνηση ο καθορισμός της δόσης και του χρονοδιαγράμματος χορήγησης της υδροξυουρίας ώστε «να επιτευχθεί η βέλτιστη απόδοση στελεχιαίων κυττάρων με την μέγιστη δυνατή ασφάλεια».
_ είμαστε ακόμα στη πρώτη φάση η οποία αποτελεί «απαραίτητο στάδιο για τον καλύτερο δυνατό σχεδιασμό της δεύτερης» (όπου γίνεται η γενετική διόρθωση της πάθησης).

__
*
"Γονιδιακό πλήγμα στη μεσογειακή αναιμία"
(Εφημερίδα "Κόσμος του Επενδυτή", αρ. φ. 322//17-18.1.2009)

Ανατολικά

Από εδώ είχαμε φύγει νωρίς το απόγευμα για Αλεξ/πολη και διασχίσαμε για πρώτη φορά ολοκληρωμένο το ανατολικότερο μέρος της Εγνατίας.
Φτάσαμε στην ώρα μας για να μη πω νωρίτερα. Μείναμε όσο χρειάστηκε στη πόλη για το κανονισμένο ραντεβού και παραπάνω ακόμα για να τα πούμε κατ’ ιδίαν με παλιούς γνώριμους.
Στην επιστροφή οδήγησα εγώ.
Αποφύγαμε 2 πόλεις και τα χωριά, καβαλήσαμε τον Κομψάτο, τον Λισσό και, πάνω απ’ την νέα του γέφυρα, τον Νέστο, διασχίσαμε τα τούνελ που έχουν αυξηθεί κατά ένα και ήμασταν πίσω σε 75’.
Ο δρόμος έχει τις αδυναμίες του. Πρώτα απ’ όλα αρκετά κομμάτια του μοιάζουν γερασμένα. Αλλού πρέπει να προσέχεις «δυνατούς πλάγιους ανέμους», αλλού το οδόστρωμα είναι …κυματιστό. Σε δυο σημεία υπάρχουν έντονα φώτα για δεκάδες μέτρα στο ύψος των ματιών που σε κουράζουν και σε τυφλώνουν (ίσως αυτό να ‘ναι προσωρινό).
Πάντως σ’ όλη την διαδρομή, 150 χλμ είναι αυτά, δεν υπάρχει βενζινάδικο και αυτό ήταν ένα πρόβλημα για μας. Λέγεται ότι θα γίνει κάτι σαν σταθμός όπως στον Κορινό. Μακάρι.
Λέγεται όμως ότι θα μπουν και διόδια!!

Adios

Άλλος ένας "φίλος" τερμάτισε.
Άλλος ένας Νίκος νίκησε.
Αθόρυβα πέρασε και την τελευταία πόρτα που του ανοίχτηκε για να πάρει την θέση του στην αίθουσα αναμονής για την επιβράβευση.
Θα μας περιμένει.
Εμείς με έναν βοηθό λιγότερο.
Αυτός με μια οικογένεια. Την μεγαλύτερη.

Καλή χρονιά

Ο παλιός χρόνος αποδείχθηκε σαν τους πολιτικούς:
Πολλές υποσχέσεις, μεγάλη απογοήτευση.
Ο νέος δεν θα ‘ναι ούτε αυτό.
Ξεκίνησε αργώντας να έρθει κατά ένα δευτερόλεπτο.
Μας φίλεψε, από τ’ αποδυτήρια ακόμα, μ’ έναν επιπλέον πόλεμο Παλαιστινίων-Ισραηλιτών.
Δεν υπόσχεται τίποτα καλό και …
Προοιωνίζει οικονομικές (και όχι μόνον) δυσκολίες.
Τι να ευχηθείς;
Τι να περιμένεις;
Από που;
Είναι που ξεχάσαμε να κοιτάμε και προς τα πάνω!!
Να είμαστε αν(ω)θρωποι.