Θέλεις;

Ένας κύριος στέκεται μπροστά σε έναν κατάκοιτο στην αίθουσα ενός «θεραπευτηρίου». Ξέρει ότι ο ασθενής βρίσκεται αρκετά χρόνια σ’ αυτή τη κατάσταση. Και όμως του απευθύνει αυτή την ερώτηση: Θέλεις να γίνεις υγιής;
Από την πρώτη στιγμή που μπήκε εδώ μέσα γεμάτος ελπίδες για θεραπεία αυτός ο παράλυτος άνθρωπος, και μέχρι τώρα, έχει δουλέψει στο μυαλό του όλα τα πιθανά σενάρια. Να: θα βρεθεί μια νέα θεραπεία, να: θα περάσει ο κατάλληλος γιατρός, να: θα γίνει κάποιο θαύμα… Κάτι θα συμβεί, δεν μπορεί!! Αλλά η λύση αναβάλλονταν μέρα με την μέρα. Οι ελπίδες διαψεύδονταν. Η καθημερινότητα κι ο χρόνος παίξανε το δικό τους παιχνίδι. Δεν είναι ένα και δυο χρόνια αυτά. Είναι γύρω στα 40!!
Η νοοτροπία άλλαξε. Βολεύτηκε; Κουράστηκε; Συνήθισε; Απογοητεύτηκε;
Μέσα του έχει καταλήξει. Να το πρόβλημα: « Άνθρωπο δεν έχω». Αν είχα κάποιον να παρέμβει, ένα «μέσο», τότε …θα ‘βλεπες εσύ.
Αλλά τα μέσον που εννοεί δεν εμφανίζεται για να τον …«σπρώξει».
Ο φίλος δεν έρχεται πια.
Άνθρωπος δεν υπάρχει.
Μόνο απογοήτευση. Και κάποια ελπίδα. Μακρινή.
Και τώρα που ο Γιατρός είναι μπροστά του, τώρα που το θαύμα είναι στα πόδια του, το μυαλό παραμένει παράλυτο, κολλημένο στο κρεβάτι, στην αίθουσα της «κλινικής», στο δικό του σενάριο.
Θέλει να γίνει υγιής;