Είναι κάτι μέρες!!

Είναι κάτι μέρες που αμφιβάλεις για όλα.
Δεν ξέρεις αν μπορείς να συνεχίσεις.
Βάζεις τα δυνατά σου αλλά φαίνεται να μη είναι αρκετό. Προχωρείς; Υποχωρείς; Μάχεσαι πάντως. Κι επιμένεις. Επιμένεις και συνεχίζεις. Και πολεμάς. Γιατί; Γιατί το μάτι σου έχει καρφωθεί στην κορδέλα τερματισμού και επέκεινα. Εκεί που ακόμα δεν βλέπεις αλλά ξέρεις πως είναι εκεί.
Το ερώτημα είναι αν εσύ βρίσκεσαι στη σωστή θέση; Πως μπορείς να είσαι βέβαιος;
Ο δρόμος είναι ανηφορικός και δύσκολος, ok. Είναι στενός, εντάξει.
Όμως είναι στενός …εκ κατασκευής; Ή εξ αιτίας του δικού σου φόβου (μη πιάσεις, μη γευθείς, μη εγγίσεις); Μήπως τον στένεψες εσύ; Μήπως έγινες «βασιλικότερος του βασιλέως»;
Κι ούτε μπορείς να εφησυχάζεις. Το «αγωνίζομαι» δεν σημαίνει και πολλά. Πολλοί αγωνίζονται. Μα δεν μπορεί ο καθένας να είναι νικητής. Υπάρχουν κανόνες. «Αν νομίμως δεν αγωνισθεί τις, δεν στεφανούται»!! Έλεγξε τον εξοπλισμό σου. Είσαι στο σωστό διάδρομο; Είσαι στο σωστό γήπεδο; Πρέπει να το εξακριβώσεις. Κι αν πολλοί τρέχουν μαζί σου, πάλι δεν σημαίνει τίποτα. Οι πολλοί δεν έχουν πάντα δίκιο.
Δεν μπορεί ο καθένας να είναι νικητής.

Τι χάνουμε ακόμα;!!

Απ' αλλού:
" ...αν η πίεση της σύγχρονης ζωής, μας κατακυριεύει σε σημείο να γινόμαστε κωφοί και τυφλοί σε κάτι τέτοιο, τότε τι άλλα πράγματα μπορεί να χάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;" καταλήγει σε άρθρο της η "Ποστ". Την απορία της μεταφέρει ο Γ. Αγγελόπουλος (gangel@dolnet.gr) σε άρθρο του στα ΝΕΑ με τίτλο: Ο μουσικός και τα φαντάσματα.
http://www.tanea.gr/Article.aspx?d=20070413&nid=3936412

Δύο Δρόμοι

Τι δελεαστική η μέση οδός, η οδός των δύο φρονημάτων;!!
Κάνεις τα πάντα και τίποτα.
Αποκοιμίζει σκέψεις, εσωτερικές απαιτήσεις, προσταγές, ανάγκες.
ΑΠΑΤΗ
Άλλη έκφραση του εγωκεντρισμού, της κυριαρχίας του εγωισμού. Εθελοθρησκεία.
Τι άλλο είναι τελικά από έναν ακόμη τρόπο του ν’ αποκτήσω όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη με όσο γίνεται λιγότερες θυσίες; Ένα τρόπο ν’ αφαιρέσω τ’ αγκάθια απ’ τον δρόμο πριν τον διαβώ; Πόσο μπορώ να περπατήσω έτσι; Ο «στενός δρόμος» πόσο μπορεί να πλατύνει πριν μεταβληθεί σε φαρδύ;

Νυχτερινά κείμενα, πάλι.

Έμαθα να γράφω για μένα. Όχι για σένα, έστω κι αν σε λένε Μανίνα, έστω κι αν ήσουν η αφορμή (αυτό σου το αναγνωρίζω).
Όχι ότι δεν έχω ύπνο. Άλλα πράγματα και καταστάσεις οδηγούν το χέρι μου. "Καιρός παντί πράγματι". Και τώρα είναι ώρα γι' αυτό.
Είμ' εγώ, που είπα πως θα ξεπεράσω την ορμή της ορμής.
Στο κάτω-κάτω είμαι δυνατός χαρακτήρας.
Είμ' εγώ, που είπα θα νικήσω. Και …νικήθηκα. Πάλι και πάλι.
Είπα "γένοιτο φως" και "σκότος με περιέβαλλε πανταχόθεν".
Που έκανα λάθος άραγε; Την συνταγή μου είχα ακολουθήσει επακριβώς.
Κοντοστάθηκα. Καιρός για αυτοκριτική.
Μετά, θα σηκωθώ και θα ξανάρθω. Ξανά και ξανά. Έχω μάθει να παίζω την παρτίδα μου με τα χαρτιά που μου ‘χουν μοιράσει. Τίποτα δεν τελείωσε. Θα επιμείνω. Θα επιμένω συνεχώς και θα μάθω να νικώ. Η έρημος είναι σκληρός αλλά καλός δάσκαλος.
Μα κάποτε αυτά τα "σαράντα χρόνια στην έρημο" θα τελειώσουν. Και το φοβάμαι. Περιπλανήθηκα πολύ. Τουλάχιστον να μη μείνουν εκεί μέλη μου. Ο χρόνος δεν με παίρνει. Η αντίστροφη μέτρηση είναι αμείλικτη. "Το θέρος παρήλθε κι εμείς …". Εμείς;!!
Κάτι πρέπει ν’ αλλάξει. Κάτι πρέπει ν’ αλλάξω!

Μπρε πως χαθήκαμε!!

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+19Υ)

Όταν δέχτηκαν την παρέα σου, δεν είχαν τίποτ’ άλλο.
Σε χρησιμοποίησαν. Σε χρησιμοποιούσαν μέχρι χτες, όσο χρειαζόταν να πας στην Αυλώνα ή στην Αλεξ/πολη, όσο για να τους κάνεις παρέα στην εξορία τους.
Τώρα πιάσανε ρίζες, έχουν συγγενείς, γνωστούς. Δεν υπάρχει χώρος για τον Άτιμο. Εκτός κι αν σε χρειαστούν πάλι. Στο κάτω-κάτω σε πλήρωσαν για τον κόπο σου. Σε κοίμισαν, σε τάισαν, σε πήγαν βόλτες, σου χάρισαν και μια Γραφή. Ίσως μάλιστα να σε βγάλουν έξω και κάποιο βραδάκι, ποντάροντας στην αφέλεια που προσεύχονται να ‘χεις, στο ότι δεν σου επιτρέπεται να ενσταθείς.
Τώρα θα σε καλούν όταν δεν θα ‘ναι σπίτι και θα σου κάνουν παράπονα για το ότι δεν πηγαίνεις πια, ότι σε χάσανε, ότι …
Κι αν πάλι, τους πετύχεις σπίτι εξ απροόπτου, θα προσποιηθούν ότι δεν είναι μέσα. Μη γυρίσεις να ξανακοιτάξεις το παράθυρο, θα ‘ναι σκοτεινό. Αν και το φως του ήταν αυτό που σ’ έκανε να πλησιάσεις.
Και θα χρειαστεί (τι ειρωνεία!!) εσύ να τους υπερασπιστείς προς χάριν του κοινού σας Φίλου.

Αναχώρηση

Όταν ήρθες στον κόσμο έκλαιγες, ενώ οι άλλοι γελούσαν.
Όταν φύγεις, κοίτα να γελάς εσύ ενώ θα κλαίνε οι άλλοι.
Να ξέρεις, πάλι εσύ θα έχεις δίκιο.
Αφιερωμένο (θαρρείς και γράφτηκε γι' αυτόν),
στον μικρό Παναγιώτη που μόλις έφυγε από κοντά μας.
Που έφυγε αφού έμεινε μαζί μας όσο έπρεπε. Τόσο λίγο ώστε να μη μπορέσουμε να τον χαρούμε, τόσο πολύ ώστε να μας πληγώσει η αναχώρησή του.
Ήρθε με δυσκολία, θαρρείς με το ζόρι, στα δίδυμα δεύτερος. Σαν να ‘ξερε τι τον περιμένει. Απ΄ την πρώτη μέρα μπήκε στα δύσκολα. Και προσπάθησε διπλά. Επέμενε. Για 2 συναπτά έτη. Αλλά το παιχνίδι δεν παιζόταν. Το «πάμε γι’ άλλα» δεν υπήρχε σαν επιλογή και η τράπουλα ήταν σημαδεμένη. Έκανε να φύγει. Δεν ήθελε να τους κουράσει άλλο. Εκείνοι όμως δεν ήταν έτοιμοι. Προσπάθησαν να τον κρατήσουν κοντά τους. Προσπάθησε κι εκείνος για το αντίθετο. Πέντε μέρες διαπραγματεύσεων. Και στο τέλος νικάει πάντα ο επιμένων.
Έφυγε ακριβώς στις 3 Απριλίου, εκεί γύρω στην 3η ώρα του απογεύματος, αφού ταλαιπωρήθηκε αρκετά για 5 μέρες (ή μάλλον για …2 χρόνια). Την αναχώρησή του δεν την σημάδεψε σεισμός, εκτός απ’ αυτόν στις καρδιές μας που γέμισαν ερωτηματικά και απογοήτευση. Ο ήλιος δεν σκοτείνιασε μέρα μεσημέρι, παρά μόνο στα μάτια κάποιων. Δεν θα επιστρέψει σε τρεις μέρες. Δεν θα τον ξαναδούμε (αρκετά) σύντομα. Δεν άλλαξε την Ιστορία και ούτε θα το κάνει. Η ζωή συνεχίζεται.
Μόνο την δικιά μας ζωή άλλαξε.
Κάπως.

Δηλαδή μετάνιωσες;

Πώς να μετανιώσεις στ’ αλήθεια για κάτι που ξέρεις (κατά βάθος έτσι είναι) ότι ενδόμυχα το ήθελες; Έψαχνες αφορμή. Παρακαλούσες να γλιστρήσεις. Τώρα …γλίστρησες. Πως θα ξανασηκωθείς; Κάθε φορά γίνεται και πιο δύσκολο!
Κι όμως πρέπει. Είναι ανάγκη. Η λύπη υπάρχει και κατέλαβε την καρδιά σου.
Το πρόσωπό σου το δείχνει. Και συ ξέρεις πως ήταν λάθος.
Αχ, να μετατραπεί σε μετάνοια!!
Αυτός ο διττός άνθρωπος!! Φάσκει και αντιφάσκει, πράττει και ανακαλεί, διατάζει κι αναιρεί, θέλει και όχι και απορεί μεσ’ την αμηχανία του.
Τι θέλει επιτέλους;
Δεν μπορεί να διαλέξει αν και πρέπει. Πρέπει. Πρέπει και θέλει.
Πρέπει αλλά …κουράστηκε.
Κουράστηκε από τον αγώνα. Οι ώμοι γέρνουν απ’ αυτόν τον ψυχικό κάματο. Ως πότε μπορεί κάποιος να σηκώνεται και να πέφτει, να σηκώνεται και να πέφτει, να σηκώνεται …
Ενοχές. Φόβοι, απογοήτευση. Φθορά.
Πρέπει να βρεθεί η αρχή του νήματος. Αυτό που περίμενες έγινε. Τι δικαιολογία να προβάλεις τώρα;
Γιατί άραγε; Ετρέχατε καλώς! Τώρα τι;
Ετρέχατε καλώς;
Ετρέχατε;!
Ή όχι; Μήπως «η κακιά η ώρα» βολεύει σαν πρόφαση. Για πόσο ακόμα θα φταίνε οι συνθήκες, η άδικη κοινωνία, η άσχημη συγκυρία;

Πισώπλατα

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+19Υ)

Φαίνεται πως ο σιγαστήρας είχε πνίξει το θόρυβο. Κι έτσι ξαφνικά ένοιωσα εκείνο το παράξενο αίσθημα να με διαπερνά κάτι. Η σφαίρα βγήκε σε μικρή απόσταση απ’ την καρδιά κι απομακρύνθηκε, αργά θαρρείς, μ’ ένα ανατριχιαστικό συριγμό. Έγραφε «Πρόσκληση σε Γάμο» κι είχε την υπογραφή του κολλητού μου.
Παράξενο! Δεν ένοιωσα τον πόνο. Συνήθισα να με πυροβολούν πισώπλατα; Ήταν το σοκ του ξαφνιάσματος; Δεν ξέρω. Έμεινα να κοιτάω μ’ ανοικτό το στόμα, τα μάτια γεμάτα απορίες και το μυαλό κενό από σκέψεις. Πόση ώρα έμεινα έτσι ακίνητος, βουβός;
Έτσι να νοιώθει για κάθε μου παρασπονδία;
Αυτό είναι που θέλει να μάθω;
Προσπάθησα να κάνω κάτι για την πληγή και τ’ αγκάθια μου σηκώθηκαν και πάλι σαν από ένστικτο, σαν έτοιμα από καιρό. Περίεργο! Νόμιζα ότι τα είχα αποβάλλει.
Προσπάθησα να θυμώσω για ό,τι συνέβη μα δεν μπόρεσα. Πρόοδος, σκέφτηκα.
Τώρα όμως είχα μείνει μόνος. Δεν με έδενε τίποτα και με κανέναν.
Ή ήταν κι αυτό υπερβολή της στιγμής;