Νυχτερινά κείμενα, πάλι.

Έμαθα να γράφω για μένα. Όχι για σένα, έστω κι αν σε λένε Μανίνα, έστω κι αν ήσουν η αφορμή (αυτό σου το αναγνωρίζω).
Όχι ότι δεν έχω ύπνο. Άλλα πράγματα και καταστάσεις οδηγούν το χέρι μου. "Καιρός παντί πράγματι". Και τώρα είναι ώρα γι' αυτό.
Είμ' εγώ, που είπα πως θα ξεπεράσω την ορμή της ορμής.
Στο κάτω-κάτω είμαι δυνατός χαρακτήρας.
Είμ' εγώ, που είπα θα νικήσω. Και …νικήθηκα. Πάλι και πάλι.
Είπα "γένοιτο φως" και "σκότος με περιέβαλλε πανταχόθεν".
Που έκανα λάθος άραγε; Την συνταγή μου είχα ακολουθήσει επακριβώς.
Κοντοστάθηκα. Καιρός για αυτοκριτική.
Μετά, θα σηκωθώ και θα ξανάρθω. Ξανά και ξανά. Έχω μάθει να παίζω την παρτίδα μου με τα χαρτιά που μου ‘χουν μοιράσει. Τίποτα δεν τελείωσε. Θα επιμείνω. Θα επιμένω συνεχώς και θα μάθω να νικώ. Η έρημος είναι σκληρός αλλά καλός δάσκαλος.
Μα κάποτε αυτά τα "σαράντα χρόνια στην έρημο" θα τελειώσουν. Και το φοβάμαι. Περιπλανήθηκα πολύ. Τουλάχιστον να μη μείνουν εκεί μέλη μου. Ο χρόνος δεν με παίρνει. Η αντίστροφη μέτρηση είναι αμείλικτη. "Το θέρος παρήλθε κι εμείς …". Εμείς;!!
Κάτι πρέπει ν’ αλλάξει. Κάτι πρέπει ν’ αλλάξω!