Αναχώρηση

Όταν ήρθες στον κόσμο έκλαιγες, ενώ οι άλλοι γελούσαν.
Όταν φύγεις, κοίτα να γελάς εσύ ενώ θα κλαίνε οι άλλοι.
Να ξέρεις, πάλι εσύ θα έχεις δίκιο.
Αφιερωμένο (θαρρείς και γράφτηκε γι' αυτόν),
στον μικρό Παναγιώτη που μόλις έφυγε από κοντά μας.
Που έφυγε αφού έμεινε μαζί μας όσο έπρεπε. Τόσο λίγο ώστε να μη μπορέσουμε να τον χαρούμε, τόσο πολύ ώστε να μας πληγώσει η αναχώρησή του.
Ήρθε με δυσκολία, θαρρείς με το ζόρι, στα δίδυμα δεύτερος. Σαν να ‘ξερε τι τον περιμένει. Απ΄ την πρώτη μέρα μπήκε στα δύσκολα. Και προσπάθησε διπλά. Επέμενε. Για 2 συναπτά έτη. Αλλά το παιχνίδι δεν παιζόταν. Το «πάμε γι’ άλλα» δεν υπήρχε σαν επιλογή και η τράπουλα ήταν σημαδεμένη. Έκανε να φύγει. Δεν ήθελε να τους κουράσει άλλο. Εκείνοι όμως δεν ήταν έτοιμοι. Προσπάθησαν να τον κρατήσουν κοντά τους. Προσπάθησε κι εκείνος για το αντίθετο. Πέντε μέρες διαπραγματεύσεων. Και στο τέλος νικάει πάντα ο επιμένων.
Έφυγε ακριβώς στις 3 Απριλίου, εκεί γύρω στην 3η ώρα του απογεύματος, αφού ταλαιπωρήθηκε αρκετά για 5 μέρες (ή μάλλον για …2 χρόνια). Την αναχώρησή του δεν την σημάδεψε σεισμός, εκτός απ’ αυτόν στις καρδιές μας που γέμισαν ερωτηματικά και απογοήτευση. Ο ήλιος δεν σκοτείνιασε μέρα μεσημέρι, παρά μόνο στα μάτια κάποιων. Δεν θα επιστρέψει σε τρεις μέρες. Δεν θα τον ξαναδούμε (αρκετά) σύντομα. Δεν άλλαξε την Ιστορία και ούτε θα το κάνει. Η ζωή συνεχίζεται.
Μόνο την δικιά μας ζωή άλλαξε.
Κάπως.