Δηλαδή μετάνιωσες;

Πώς να μετανιώσεις στ’ αλήθεια για κάτι που ξέρεις (κατά βάθος έτσι είναι) ότι ενδόμυχα το ήθελες; Έψαχνες αφορμή. Παρακαλούσες να γλιστρήσεις. Τώρα …γλίστρησες. Πως θα ξανασηκωθείς; Κάθε φορά γίνεται και πιο δύσκολο!
Κι όμως πρέπει. Είναι ανάγκη. Η λύπη υπάρχει και κατέλαβε την καρδιά σου.
Το πρόσωπό σου το δείχνει. Και συ ξέρεις πως ήταν λάθος.
Αχ, να μετατραπεί σε μετάνοια!!
Αυτός ο διττός άνθρωπος!! Φάσκει και αντιφάσκει, πράττει και ανακαλεί, διατάζει κι αναιρεί, θέλει και όχι και απορεί μεσ’ την αμηχανία του.
Τι θέλει επιτέλους;
Δεν μπορεί να διαλέξει αν και πρέπει. Πρέπει. Πρέπει και θέλει.
Πρέπει αλλά …κουράστηκε.
Κουράστηκε από τον αγώνα. Οι ώμοι γέρνουν απ’ αυτόν τον ψυχικό κάματο. Ως πότε μπορεί κάποιος να σηκώνεται και να πέφτει, να σηκώνεται και να πέφτει, να σηκώνεται …
Ενοχές. Φόβοι, απογοήτευση. Φθορά.
Πρέπει να βρεθεί η αρχή του νήματος. Αυτό που περίμενες έγινε. Τι δικαιολογία να προβάλεις τώρα;
Γιατί άραγε; Ετρέχατε καλώς! Τώρα τι;
Ετρέχατε καλώς;
Ετρέχατε;!
Ή όχι; Μήπως «η κακιά η ώρα» βολεύει σαν πρόφαση. Για πόσο ακόμα θα φταίνε οι συνθήκες, η άδικη κοινωνία, η άσχημη συγκυρία;