bring them Back

bring them Back
T-btBack

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Αίμα κατά παραγγελία

Μετά το «πλαστικό» αίμα των Άγγλων, μια αμερικάνικη εταιρεία έρχεται, 15 μήνες μετά, να ανακοινώσει την δημιουργία «συνθετικού» αίματος!!
Η εταιρία του L.A. έχει αρκετές πρωτοποριακές μελέτες στο ενεργητικό της και ελπίζει να αξιοποιήσει εμπορικά τις τεχνολογίες βλαστικών κυττάρων.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της, η Advancet Cell Technology χρησιμοποίησε ανθρώπινα εμβρυικά βλαστοκύτταρα για την μαζική παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων. Ερευνητές της εταιρείας και άλλων ερευνητικών ιδρυμάτων (κλινική Mayo, Πανεπιστήμιο του Ιλινόι) αναφέρουν ότι έως και 100 δισεκατομμύρια ερυθρά αιμοσφαίρια παρήχθησαν από μία καλλιέργεια βλαστικών κυττάρων.
Να ‘ναι αυτή η λύση στο πρόβλημα της επάρκειας (και όχι μόνον) αίματος για τις μεταγγίσεις; Θα φανεί. Και ελπίζουμε σύντομα.
(Να σημειωθεί πάντως ότι η δημοσιοποίηση του νέου επιτεύγματος της εταιρείας έγινε λίγες μέρες αφότου η ίδια ανακοίνωσε πως έχει σχεδόν χρεοκοπήσει, γεγονός που εγείρει πολλά ερωτηματικά).

Πηγή: Εφημερίδα «το Χρήμα» (28/8/2008)

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

One World, One Dream

Επειδή όταν λέγωσιν, "Ειρήνη και ασφάλεια",
τότε επέρχεται επ' αυτούς αιφνίδιος όλεθρος
______________________________________(Α’ Θεσ. ε' 3)._____

.
 Η έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου έγινε, όπως προγραμματίστηκε, στις 8/8/2008. Η ημερομηνία επιλέχτηκε για την «δύναμη» του αριθμού οκτώ (8) που για τους Κινέζους συμβολίζει την ευημερία.
Η μεγάλη αυτή αθλητική γιορτή θέλει να περάσει και σαν το γεγονός που αναπτύσσει την ευγενική και ειρηνική άμιλλα μεταξύ των λαών. Το φετινό τους σύνθημα:
«One World, One Dream» ( Ένας Κόσμος, Ένα Όνειρο).
Κι όμως με την «Έναρξη», παρά την …«δύναμη» του «8», παρά την «Ολυμπιακή Εκεχειρία», δυο (χριστεπώνυμα παρακαλώ) κράτη βρίσκουν «ευκαιρία» να λύσουν τις διαφορές τους με την βία.
Και οι τηλεοράσεις γεμίζουν, εδώ και μια βδομάδα σχεδόν, από την μια με επιδόσεις και ρεκόρς και πανηγυρισμούς και από την άλλη με ερείπια, και εκατόμβες, και λυγμούς.

Σάββατο 9 Αυγούστου 2008

Κατακυρώθηκε

«Με Μοριακή Μέθοδο πλέον ο έλεγχος του αίματος»
Μ’ αυτόν τον τίτλο η «Καθημερινή» δημοσιοποιεί στις 11/6 την κατακύρωση του σχετικού διαγωνισμού στα εννιά (9) Κέντρα Μοριακού Ελέγχου της χώρας.
Και συνεχίζει ως εξής:
«Τα σύνολο του αίματος που διακινείται στη χώρα μας θα ελέγχεται σύντομα με μοριακή μέθοδο, αφού προχτές ολοκληρώθηκε ο διεθνής διαγωνισμός για την αγορά ειδικού εξοπλισμού των σχετικών κέντρων»
Η είδηση αναδημοσιεύεται στο νέο τεύχος του περιοδικού «Θέματα Μ.Α.» που μόλις έφτασε στα χέρια μου. Μ’ αυτήν κλείνει ένας κύκλος στο θέμα «Ασφάλεια Μεταγγίσεων», αυτός του διαγωνισμού για την εφαρμογή και στο τόπο μας των συγχρόνων μεθόδων μοριακού ελέγχου του αίματος (ΝΑΤ).
Το θετικό είναι ότι τελείωσε επιτέλους αυτή η υπόθεση που κόντευε να διαιωνιστεί και τα πράγματα μπήκαν σε μια σειρά.
Αυτό που απογοητεύει όμως (κι είναι κι ένας λόγος που δεν ενθουσιάστηκα, ούτε έβαλα την είδηση όσο ήταν φρέσκια), είναι πως η ασφάλεια στις μεταγγίσεις έχει πολύ δρόμο ακόμα. Πολλά από τα «Κέντρα» πρέπει να βρουν και να διαμορφώσουν χώρους για την εφαρμογή της μεθόδου. Πράγμα καθόλου εύκολο. Χώρια το πρόβλημα του προσωπικού.
Δυστυχώς η ικανοποιητική (όχι απόλυτη) εφαρμογή της σύγχρονης Μοριακής Μεθόδου στην πράξη, είναι ακόμα το (κρίσιμο) ζητούμενο.
Πέρα απ’ αυτό, το να ξέρω ότι η όλη (διετής) καθυστέρηση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε κινδύνους για τους μεταγγιζόμενους (σε μένα δηλαδή), οφείλονταν απλώς στο ότι οι δυο εταιρείες-μονομάχοι δεν τα έβρισκαν στην μοιρασιά, και ότι η συμφωνία/συμβιβασμός που επήλθε χρεώνει την διαδικασία ελέγχου των δειγμάτων στα Ελληνικά Νοσοκομεία (σε μένα δηλαδή) σε τιμές πολλαπλάσιες απ’ αυτές της «άλλης» Ευρώπης,
…ε, δεν μ’ αφήνει και να πανηγυρίσω.


Πηγή:
_Περιοδικό «Θέματα Μ.Α.» (τεύχος 54)
_Εφημερίδα «Καθημερινή» (11/6/2008)
_Εφημερίδα «Ριζοσπάστης» (11/6/2008)

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

"Κολυμπήθρες"

Είχα πάρει τις πληροφορίες μου από πολλές μέρες πριν, και τώρα που βρέθηκα και πάλι στη Θάσο με κατάλληλη παρέα, ήταν η ευκαιρία.
Τηλεφώνησα λοιπόν στη «πηγή» μου για να φρεσκάρω και να επιβεβαιώσω τις οδηγίες και αφιερώσαμε το πρωινό της Δευτέρας στο να «ανακαλύψουμε» και να κολυμπήσουμε στις …«Κολυμπήθρες».
Αυτό το μέρος φιγουράρει από χρόνια, σε αφίσες του ΕΟΤ για την Θάσο (φέτος μάλιστα μπήκε και στο ημερολόγιο με φωτογραφίες του νησιού). Και πάντα αναρωτιόμουν που μπορεί να είναι. Οι παλιοί ψαράδες που ρώτησα (και που έχουν κυκλώσει το νησί άπειρες φορές) ούτε το είχαν δει ούτε είχαν ακούσει γι’ αυτό.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου και με κατεύθυνση από Λιμενάρια προς Αλυκή, περάσαμε το «Αέρια» και στρίψαμε δεξιά, λίγα μέτρα μετά, σε ένα χωματόδρομο προς «Σειρήνες». Το δρομάκι είναι κατηφορικό και βγάζει στην ακτή. Παίρνοντας τον χωματόδρομο (και πάλι), στ’ αριστερά, φτάσαμε στο ύψωμα όπου ένα παλιό πέτρινο κι ακατοίκητο σπίτι και τα παρκαρισμένα εδώ κι εκεί αυτοκίνητα σηματοδοτούν το τέλος της (εποχούμενης) διαδρομής.
Τώρα χρειάζεται πόδια και θέληση. Πιο πολύ για την επιστροφή που ξέρεις πως αναπόφευκτα θα ακολουθήσει. Προς το παρόν ζώνεσαι πετσέτες, νερό, φωτογραφικές, ομπρέλα κι ό,τι άλλο μπορείς και θεωρείς απαραίτητο, και κατηφορίζεις προς την θάλασσα ανάμεσα στα λιόδεντρα. Για μια δόση είπαμε να γυρίσουμε πίσω αλλά αφού φτάσαμε μέχρι εκεί δεν θα τα παρατούσαμε. Λίγο ψάχνοντας, λίγο με την βοήθεια αυτών που ήδη επέστρεφαν, τις βρήκαμε τελικά. Ή μάλλον "την" βρήκαμε, αφού είναι μόνον μία.
Πώς να την περιγράψω; Μοιάζει … σαν μια πέτρινη φυσική πισίνα, στα βράχια, δίπλα στη θάλασσα. Μπορεί οι (περισσότεροι) ντόπιοι να μην την ξέρουν αλλά συναντήσαμε εκεί …«όλες τις φυλές του Ισραήλ».
Πεντακάθαρα νερά, αρκετό βάθος, πέτρινος επίπεδος πυθμένας. Ιδανική για βουτιές, για ριλάξ, για ηλιοθεραπεία. Εκείνη την μέρα μάλιστα, η θάλασσα δίπλα είχε αγριέψει από αέρα και κύματα. Και μέσα στη «πισίνα» ...η γαλήνη.
Δεν ξέρω πόσο μείναμε εκεί. Κάποτε όμως έπρεπε να φύγουμε. Και η επιστροφή αποδείχθηκε πιο κουραστική απ’ όσο περίμενα. Νόμιζα ότι θα «μείνω» κάτω από καμιά ελιά!!
Ωραίο. Αλλά δεν θα το ξανακάνω.

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008

Σαμοθράκη

Στη κοιλιά του «Νόνα Μαίρη» που απέπλεε από Αλεξ/λη, το κοντέρ έγραψε 166,7 χλμ. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού θα συμπληρώναμε αισίως τα 532,9.
Δευτέρα 28/7. Μετά από 2 ½ περίπου ώρες ταξιδιού φτάσαμε, λίγο πριν το μεσημέρι, στο νησί των Μυστηρίων και των Κάβειρων θεοτήτων.
Από Καμαριώτισσα φύγαμε αμέσως για τα Θέρμα. Λίγο πριν φτάσουμε στον οικισμό σε μια διακλάδωση στα δεξιά του δρόμου ήταν το κατάλυμά μας.
Η παρέα μας είχε έρθει και πριν λίγους μήνες στο νησί και ενθουσιάστηκε. Μας «έπεισε» να πάμε όλοι μαζί. Κι εγώ είχα ξανάρθει, πολλά χρόνια πριν. Και οι αλλαγές που έβλεπα τώρα ήταν σημαντικές.
Αφού τακτοποιηθήκαμε, ανεβήκαμε στις «βάθρες». Ένα από τα λίγα μέρη που έμεινε (σχεδόν) όπως το θυμόμουν. Βουτήξαμε στην πρώτη βάθρα, ανεβήκαμε και διασχίσαμε την δεύτερη και φτάσαμε έτσι, βουτιά και σκαρφάλωμα, μέχρι την τέταρτη ή την πέμπτη. Ποιος μετρούσε άλλωστε; Το μυαλό μας και οι αισθήσεις μας ήταν απασχολημένες στο ν' απορροφούν ομορφιά και γαλήνη.
Μια και δεν μας ακολούθησαν όλοι, βιαστήκαμε να επιστρέψουμε.
Κατεβαίνοντας περπατήσαμε λίγο στο «δασάκι των Αναρχικών», με τα αιωνόβια πλατάνια, τις χαμηλές φτέρες, τους …ασυνήθιστους θαμώνες. Δροσιά, πυκνές φυλλωσιές, μεγάλες κουφάλες, παχιά σκιά, νερό, μικρά ξέφωτα με αιώρες και πρόχειρα σκηνάκια. Το μέρος είναι η αρχή του δάσους του «Μαρτίνη». Ένα δάσος που θεωρείται ανεξερεύνητο.
Η ώρα όμως περνούσε, η κούραση μας καταβάρυνε και η πείνα μας οδηγούσε στο αναπόφευκτο. Φάγαμε στη «Γριά Βάθρα». Δοκιμάσαμε φέτες ξιφία και ροφό στα κάρβουνα, κατσικάκι γεμιστό, κατσικάκι φούρνου και άλλα που μπροστά τους μοιάζουν τώρα …λεπτομέρειες. Το κατσικάκι φούρνου πήρε ομόφωνα το βραβείο.
Το κατσικάκι άλλωστε θα μπορούσε να είναι το «σήμα κατατεθέν» της Σαμοθράκης. Παντού στο δρόμο βλέπεις ελεύθερα, μεμονωμένα, αδέσποτα κατσίκια. Ένα χαρακτηριστικό του νησιού!! Και απορίας άξιον!
Τεσπα. Το απόγευμα επιλέξαμε τους Κήπους για μπανάκι. Η μια από τις δυο τρεις παραλίες του νησιού που αξίζουν. Μεγάλη πλαζ, ψιλό πετραδάκι, καθαρά, βαθιά νερά. Μια καντίνα της κακιάς ώρας προμηθεύει νερό, φραπεδάκι και ντουζιέρα. Και την δυνατότητα να τσιμπήσεις κάτι.
Εκεί τελειώνει κι ο δρόμος. Το βουνό βουτά στη θάλασσα. Σου μένει μόνο να επιστρέψεις. Κι αυτό κάναμε. Αργότερα βγήκαμε για βολτούλα στα Θέρμα. Όσο νύχτωνε ο τόπος έσφυζε από κίνηση, μουσική και συγκεκριμένο τύπο ανθρώπων. Κατεβήκαμε στη Καμαριώτισσα για να ρωτήσουμε για τα καραβάκια που κάνουν το «γύρο» του νησιού και με την ευκαιρία χτυπήσαμε σαρδέλα στα κάρβουνα και λιαστό χταπόδι.
Το αεράκι της επομένης ματαίωσε το προγραμματισμένο μας ταξιδάκι. Τα καραβάκια δεν πήραν το «ok» από το λιμεναρχείο. Εμείς πήραμε τον δρόμο για τον «Φονιά». Περνώντας τα κάμπιγκς στον κεντρικό, φτάσαμε στην γέφυρα, στην εκβολή του ποταμού. Δώσαμε από 1 ευρώ για «είσοδο» και εφοδιασμένοι με νερό, αθλητικά, φωτογραφικές και κουράγιο ακολουθήσαμε την κοίτη για περίπου μισή ώρα. Και μόνο η διαδρομή άξιζε. Αλλά και ο προορισμός δεν υπολειπόταν της φήμης του. Μια μεγάλη φυσική πισίνα («βάθρα») στην οποία έπρεπε να μπεις και να κολυμπήσεις για ν’ αντικρίσεις σε μια καμπή του σχηματισμού των βράχων τον υπέροχο καταρράκτη που μέχρι τότε μόνο άκουγες.
Δεν έπρεπε να μείνουμε πολύ. Αν θέλαμε να πάμε και παραπέρα. Σύντομα λοιπόν αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τον διπλανό στη λιμνούλα απόκρημνο μονοπάτι. Μάρτυρας της επικινδυνότητας του η μικρή μαρμάρινη πλάκα με τα στοιχεία και τη φωτογραφία του νεαρού που έχασε εκεί την ζωή του. Και μετά την ανάβαση η κατάβαση προς μια άλλη βάθρα, προς ένα άλλο καταρράκτη, προς μια ακόμη υπέροχη τοποθεσία. Εδώ η λίμνη ήταν μεγαλύτερη με αμμώδη πυθμένα και μπορούσες να μπεις εύκολα και αργά. Ο καταρράκτης ήταν ακόμη πιο επιβλητικός κι εκεί, στα πλάγια, μια μεγάλη φυσική αψίδα σκαλισμένη στο βράχο σαν από ανθρώπινο χέρι συμπλήρωνε την εικόνα που προκαλούσε θαυμασμό και ανάταση. Ακολουθώντας προς τα κάτω την διαδρομή του νερού που υπερχείλιζε την βάθρα, φτάσαμε σε μια άλλη μικρότερη με ανώμαλο πυθμένα από στρογγυλεμένους βράχους. Το νερό έπεφτε εκεί από μικρό ύψος σαν από κρουνό και έκανε ένα πολύ δυνατό κι αναζωογονητικό μασάζ σε όποιον τολμούσε να μπει (και να μείνει) από κάτω. Πολλοί έφταναν μέχρι εκεί, σ’ αυτό το μέρος. Κάθε ηλικίας. Κάποιοι μάλιστα φάνηκε ότι μένουν εκεί.
Ξέραμε ότι υπάρχει και τρίτος καταρράκτης πιο πάνω, με το κωδικό «Κλείδωση». Όμως ούτε τη κατάρτιση, ούτε την αντοχή είχαμε για να συνεχίσουμε. Φυλακίσαμε στο μυαλό μας και τις φωτογραφικές ό,τι μπορούσαμε να αποθηκεύσουμε από την φυσική άγρια ομορφιά του μέρους κι αρχίσαμε την επιστροφή. Η όλη υπόθεση κράτησε τρεις-τρεισήμισι ώρες. Αλλά μας φάνηκε πολύ περισσότερο. Όταν φτάσαμε στα αμάξια μας ήμουν εξαντλημένος και πεινασμένος. Αποφασισμένοι να ικανοποιήσουμε την πείνα μας πήγαμε στις «Καρυδιές». Εκτός από τα φημισμένα του φασόλια σε τηγάνι και φούρνο και το δικό τους τυρί, πήραμε κατσικάκι με κυδώνι, κατσικάκι με δαμάσκηνο, κατσικάκι στη λαδόκολλα, ομελέτα με λαχανικά κλπ κλπ.
Το απογευματάκι πήγαμε στη Χώρα. Διασχίσαμε τα ανηφορικά καλντερίμια που οδηγούν στο κάστρο κι εκεί, στην αυλή του, φάγαμε τα ονομαστά γλυκά κουταλιού Σαμοθράκης, βλέποντας και φωτογραφίζοντας το ηλιοβασίλεμα. Αργότερα κατηφορίσαμε προς Καμαριώτισσα από άλλο δρόμο. Φάγαμε μεζεδάκια σε μία γραφική ταβερνούλα (κουτούκι περισσότερο) έξω από τα Θέρμα.
Την Τρίτη μέρα περιμέναμε να αρθεί το «απαγορευτικό» που κρατούσε δεμένα τα δυο καραβάκια που κάνουν (για 18 ευρώ το άτομο) το «γύρο» του νησιού, το καθένα τον αντίθετο μισό. Απογοήτευση. Ο αέρας δεν έπεφτε, η έγκριση δεν έφτασε ποτέ. Μείναμε λοιπόν εκεί, στο λιμανάκι των Θερμών, κολυμπήσαμε και ήπιαμε το φραπεδάκι μας. Για μεσημέρι διαλέξαμε μια γειτονική ταβέρνα, «Ο Ψαράς», με αφεντικό έναν νεαρό Καβαλιώτη γαλανομάτη. Πάλι κάτι ψαράκια χτυπήσαμε αλλά δεν θυμάμαι …λεπτομέρειες. Εδώ τελικά, αποδείχτηκε ότι ξεχάσαμε την φωτογραφική. Τρίτη αναποδιά το ότι ο αρχαιολογικός χώρος έκλεινε την ώρα που φτάσαμε. Μπορέσαμε να μπούμε μόνο στο μουσείο. «Τα εισιτήρια ισχύουν και για αύριο», μας ενημέρωσαν. «Αύριο» όμως ήταν η μέρα αναχώρησής μας. Πρωινό ξύπνημα και αγωνία να προλάβουμε το καράβι. Και μετά αγωνία για το αν θα φύγουμε ή όχι, μια και ο αέρας ήταν επικίνδυνα κοντά στο όριο.
Εκεί μάθαμε και για τη φωτιά που έκαιγε το προηγούμενο βράδυ το νησί.
Τελικά ο απόπλους επιτράπηκε με μια ώρα "καθυστέρηση λόγω βλάβης" και φτάσαμε στην Αλεξ/λη, μαζί με όλα τα σκαπτικά και τις υδροφόρες που επέστρεφαν θριαμβευτές από την μάχη με τις φλόγες.
Καθυστερήσαμε λίγο στο παζάρι της πόλης και μετά πήραμε το δρόμο για το Φανάρι. Μπάνιο κοντά στο κάμπιγκ και φαγητό. Κάτι κουτσουμούρες θυμάμαι και το γλυκό στο τέλος. Ήθελα κάπου να ξαπλώσω αλλά η καλύτερη ξεκούραση γίνεται στο …σπίτι.

(Σημ.: Δυστυχώς, μέχρι που φύγαμε, το πρόβλημα που αντιμετώπιζε το νησί με το θέμα των σκουπιδιών δεν είχε λυθεί.)