Canon

Από μέρες ήθελα να γράψω γι' αυτό, μια και το μηχάνημα ήρθε κι εγκαταστάθηκε για τα καλά από την προηγούμενη Παρασκευή. Αλλά λίγο που ήθελα να το εξερευνήσω, λίγο το πρόβλημα που παρουσιάστηκε με το modem, καθυστέρησα.

Μιλάμε για το Canon prixma MX435. Ένα έγχρωμο Inkjet "πολυμηχάνημα". Δηλαδή σαρωτή, εκτυπωτικό, φωτοτυπικό και FAX, όλα σε ένα.

Ακόμα μαθαίνω τις δυνατότητές του κι αυτό μάλλον θα συνεχιστεί για αρκετό καιρό ακόμα. Μαθαίνω δύσκολα (πλέον) και το πιο πιθανό είναι ότι θα το χρησιμοποιώ όπως το κινητό μου. Εκτελώντας, δηλαδή, τις πιο βασικές, τις πιο απλές και τα πιο συνήθεις λειτουργίες του.

Γιατί το πήρα; Βασικά γιατί ο προηγούμενος εκτυπωτής όπως και ο scanner που είχα, συμπληρώσαν προ πολλού τις προϋποθέσεις για την συνταξιοδότησή τους. Και επιπλέον, από καιρό ένοιωθα την ανάγκη της ύπαρξης ενός fax στο "γραφείο".

Μακάρι να βγει τόσο καλό όσο κι αυτά που αντικαθιστά.

Μανιτάρια και Μανιτάρια

Δεν μπορώ να πω ότι τα μανιτάρια (ιδίως τα λευκά) είναι από τα αγαπημένα μου εδέσματα. Εντάξει, δε με «χαλάνε» μέσα στην πίτσα, ούτε απορρίπτω μια ωραία σάλτσα μανιταριών, λευκή ή όχι. Αλλά εκείνα τα μαγειρεμένα με βούτυρο και σκόρδο ... δε μου κάθονται καλά. Τα πλευρώτους πάλι, είναι άλλη ιστορία. Μου αρέσουν πολύ ψημένα στη σχάρα ή στο γκριλ και σερβιρισμένα με λεμόνι, αλάτι και λάδι.

Αυτές τις μέρες, μάλιστα, μάθαμε μια συνταγή με βάση αυτήν την ποικιλία και στο άκουσμά της και μόνο κατάλαβα ότι θα μου αρέσει. Απλή και εύκολη. Κι από χτες που την κάναμε για πρώτη φορά, αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου πιάτα. 

Κόβεις τα πλευρώτους σε λουρίδες (όπως τις τηγανητές πατάτες) και τα βουτάς πρώτα σε χτυπημένο αβγό, μετά σε αλεύρι, μετά σε φρυγανιά. Κάτι σαν σνίτσελ, δηλαδή (το αλεύρι μπορεί να παραλειφθεί). Όπως και να 'χει, τα τηγανίζεις. Τέλος. Αυτό ήταν. Μπροστά σου έχεις μια λιχουδιά καταπληκτική.

Εγώ, τουλάχιστον, ενθουσιάστηκα. Και δε μου συμβαίνει συχνά αυτό.