Δύσκολη μέρα

Αν το …
_να ξυπνήσεις στις 6:30'πμ για να προλάβεις το λεωφορείο που αναχωρεί στις 7:30'πμ και τελικά ξεκίνησε γύρω στις 8:00'πμ,
_να κάνεις ένα ταξίδι 1:30'-2:00' ωρών σε πάνω από τρεις (3).
_να πέφτεις πάνω στον (μοναδικό μάλλον) οδηγό που δεν ξέρει να βγει στο κεντρικότερο σημείο της Θεσ/νίκης, την ΔΕΘ,
_οι αυτόκλητοι σωτήρες να σ' οδηγούν ο ένας στα στενά πάνω απ' την Αγ.Δημητρίου και ο άλλος, ο έμπειρος, τέσσερεις (4) παράλληλους κάτω απ' τα Πανεπιστήμια,
_να "βγάζεις τη μπέμπελη" με την άψογη λειτουργία των κλιματιστικών της αίθουσας,
και τέλος, όταν ετοιμάζεσαι για την επιστροφή,
_ απ' την μια να μαθαίνεις ότι ο υπεύθυνος συνοδός, ο μόνος που έχει στο κινητό του το τηλέφωνο του οδηγού, "έμεινε" από μπαταρία κι απ' την άλλη ότι η πολυπόθητη αναχώρηση αναβάλλεται για τέσσερεις (4) ώρες,
αν όλα αυτά συνιστούν μια δύσκολη μέρα, τότε ναι, βίωσα μια. Χτες.
Αλλά απ' αυτήν θέλω να θυμάμαι, κυρίως,
τα γνωστά πρόσωπα που είχα καιρό να δω, την αναζήτηση των "δικών" μέσα στο πλήθος του συνεδρίου, τους φίλους που τόσο επιθύμησα, τον καφέ στο γωνιακό στέκι, τις κουβεντούλες για τα παλιά, για νέα, για τα καθημερινά, τους αποχαιρετισμούς, την παρέα του λεωφορείου. Την χαρά. Την ασφάλεια.