Xαρίκλεια

Η γιαγιά έχει περάσει πολλά. Έχασε άντρα, γιο, οικογένεια. Η νύφη εξαφανίστηκε με τα εγγόνια στο εξωτερικό. Έμεινε μόνη. Έκανε και την ποινή της για «συνεργεία», πληρώνει και τις τράπεζες για την καλή ζωή κάποιων άλλων και μένει σε μια τρώγλη στη παλιά πόλη που της παραχώρησε ένας μακρινός συγγενής, περιθωριακό άτομο και ο ίδιος, που ξέρει από την … «αβρότητα» της κοινωνίας. Με την μισή σύνταξη, με σάκχαρο και άλλες «επιβραβεύσεις» της ζωής προσπαθεί να μείνει όρθια σε ένα (ας πούμε) σπίτι που τον προηγούμενο χειμώνα δεν είχε ούτε εξώπορτα. Τα βράδια κοιμάται κουκουλωμένη με μια απλή και μια ηλεκτρική κουβέρτα. Όταν βέβαια δεν βρέχει γιατί τότε είτε μέσα είτε έξω από το σπίτι είσαι είναι το ίδιο, που να κοιμηθείς;
Η ελπίδα της είναι να μπει για λίγες μέρες σε μια κλινική. Έχει ξαναμπεί και ξέρει. Εκεί την φροντίζουν, την πλένουν, ρυθμίζουν το σάκχαρό της, περιδένουν τις πληγές της, τρώει, κοιμάται στη ζεστασιά, γίνεται άνθρωπος και πάλι. Αλλά πόσες φορές να μπει; Ποιος γιατρός να της (ξανα)δώσει εισιτήριο; Με ποια διάγνωση;
Αν και ανήμπορη δεν δέχεται να πάει σε γηροκομείο. Και για αυτό το λόγο μου φαίνεται σάμπως όλοι να θέλουν να την …τιμωρήσουν.
Για την γειτονιά είναι ένα όνειδος που θα ήθελαν να εξαφανιστεί. Ως δια μαγείας όμως. Χωρίς να συμβάλουν αυτοί. Χωρίς να χρησιμοποιήσουν το γαϊδουράκι τους. Χωρίς να ξοδέψουν από «το έλαιον και τον οίνο» τους.
Για τους «Λευίτες» της πόλης είναι μια άσχημη υποχρέωση. Τους βγάζει από τον δρόμο τους και τους καθυστερεί από τις δουλειές τους. «Μολύνει» τις συνάξεις τους, ενοχλεί τις συνειδήσεις τους, τους χαλάει την εικόνα.
Αν πέθαινε; Α! Μάλιστα. Αυτό θα ήταν μια λύση!
Άλλωστε είπαμε:
Μυρίζει, είναι άρρωστη, χρωστάει στις τράπεζες, δεν μπαίνει σε γηροκομείο.
Άσε που κάθεται και σε διάφορα «κοσμικά» μαγαζιά (βλ. καφετέριες)!!!