Cosmopolis

Τo 8ο Cosmopolis, τέλειωσε χτες με τα πυροτεχνήματα της τελευταίας μέρας. Στη φετινή διοργάνωση είχαμε συμμετοχές από Αλβανία, Ισπανία, Μαλαισία, Νεπάλ, Νιγηρία, Β. Οσσετία (για την Ρωσία), Πουέρτο Ρίκο και Τατζικιστάν. Η Ελληνική «αντιπροσωπεία» ήταν από Σιάτιστα Κοζάνης.
Οι πέντε μέρες διάρκειας του φεστιβάλ δρώμενων, γεύσεων, συναυλιών, προβολών και λοιπών εκδηλώσεων φαίνονται τώρα πολύ λίγες.
Κάθε χρόνο προσπαθώ να πάω. Δεν μου πολυαρέσουν τα «πανηγύρια» αλλά απολαμβάνω το διαφορετικό. Κι αυτή είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσω εξωτικές γεύσεις και ακούσματα από γωνιές του πλανήτη που ποτέ δεν θα ‘χω την δυνατότητα να επισκεφθώ.
Φέτος ήταν ημέρα Τετάρτη, δεύτερη μέρα της διοργάνωσης, όταν ανηφορίσαμε το λιθόστρωτο που ξεκινά από την Κουντουριώτου και καταλήγει στον φάρο. Η κυκλοφορία διακόπτεται από κάποια ώρα το απόγευμα και ο δρόμος γεμίζει επισκέπτες, μικροπωλητές, αργόσχολους, τουρίστες, επίτιμους, καλεσμένους με παραδοσιακές στολές, αντιπροσώπους, περίεργους. Οι καφετέριες είχαν γεμίσει, οι ταβερνούλες είχαν τους πελάτες τους, στα περίπτερα των αντιπροσωπειών είχε σχηματιστεί ουρά. Όσο πιο ψηλά τόσο περισσότερος κόσμος. Στο θεατράκι υπήρχε συνωστισμός.
Κάναμε την βόλτα μας, περιεργαστήκαμε, δοκιμάσαμε. Αγοράσαμε και κάποιες λιχουδιές από μέρη μακρινά κι ονειρεμένα. Μιλήσαμε την διεθνή γλώσσα των νοημάτων και των αγνώστων. Μιλήσαμε με κάποιες από τις Μ.Κ.Ο. που βρήκαν ευκαιρία να προβάλουν μέσα από το φεστιβάλ το έργο και τις ιδέες τους.
Κουραστήκαμε.
Τώρα ήταν ώρα να επιστρέψουμε. Κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Ο κόσμος δυσκόλευε το περπάτημά μας. Σ’ αυτή τη μικρή διαδρομή και όσο ξαποστάζαμε στη γωνιακή καφετέρια με την υπέροχη για τ’ αυτιά και τις μνήμες μου μουσική, είδαμε τους μισούς θαρρείς από τους γνωστούς μας στην πόλη. Αλλά ο χρόνος περνά. Και μια ματιά στο ρολόι μας βοήθησε να πάρουμε την …σωστή απόφαση.