Νίκη

Όντας απαισιόδοξος εκ φύσεως, δεν το κρύβω ότι χάρηκα πολύ με αυτήν την εξέλιξη.
Η Ελληνική αντιπροσωπεία γύρισε απ’ το Βουκουρέστι καταφέρνοντας περισσότερα απ’ ό,τι περίμενε. Η FYROM δεν πήρε αυτό που ήθελε. Η σθεναρή μας στάση ανταμείφθηκε.
Μπορούμε να πανηγυρίσουμε λοιπόν.
Όμως, ...μπορούμε;
Κάνοντας μια δεύτερη σκέψη, αναρωτιέμαι: Είναι αυτή η νίκη, αφετηρία έστω, μιας λύσης;
Γιατί το όνομα δεν είναι το αληθινό πρόβλημα. Είναι απλώς «η κορυφή του παγόβουνου».
Πολλές φορές, με αφορμή τις εξελίξεις στο «Μακεδονικό», έφερα στη μνήμη μου ένα περιστατικό:
Πριν πολλά χρόνια, χρησιμοποιώντας μια προσφορά των ευρωπαϊκών σιδηροδρόμων και το νεαρό της ηλικίας μου, γύριζα την Ευρώπη με την Inter-Rail. Σε ένα από αυτά τα ταξίδια, καθώς επέστρεφα μέσω της τότε Γιουγκοσλαβίας, βρέθηκα να είμαι στο βαγόνι με μια κυρία από τα Σκόπια, την κόρη της και δυο φοιτητές μας που σπούδαζαν εκεί. Δεν ξέρω πως το ‘φερε η κουβέντα αλλά τότε άκουσα για πρώτη φορά ότι ο «Μέγας Αλέξανδρος, ο Μακεδών», αντίθετα από ό,τι πίστευα εγώ, ήταν δικός τους πρόγονος και ήρωας. Ανοησίες και φαντασιώσεις, σκέφτηκα, μετά το πρώτο σοκ. Και δεν έδωσα συνέχεια. Άλλωστε, τι; Να αδειάζω τώρα εγώ το δικό μου κεφάλι για να γεμίσω το δικό τους;
Αυτά όμως που εγώ θεώρησα «ανοησίες και φαντασιώσεις», διδάσκονταν και διδάσκονται ακόμα στα σχολεία τους. Χιλιάδες άτομα μεγάλωσαν μ’ αυτές τις πεποιθήσεις. Και θα τις απορρίψουν τώρα, επειδή η «κακιά Ελλάδα» που είναι «κατακτητής μέρους της πατρίδας τους» δεν τους αφήνει να μπουν στο ΝΑΤΟ, με το όνομα Μακεδονία;