Ανάσταση

"Χριστός ανέστη".
Ειπώθηκε και φέτος από χιλιάδες στόματα.
Εκ πίστεως; Από …συνήθεια; Κατά συνθήκη; Πάντως ειπώθηκε.
Αλλά ...είναι γεγονός; Κάποιοι θεωρούν ότι δεν τους αφορά προσωπικά και άμεσα, ακόμα κι αν είναι. Άλλοι θεωρούν απλώς παράλογη την ιδέα.
Η γέννηση Του χωρίζει την ανθρώπινη ιστορία στα δύο. Όμως η ανάσταση είναι το "κλειδί".
Αν δεν αναστήθηκε, τότε ο ίδιος και όλα όσα είχε πει χάνουν την αξία τους (1). Αν δεν αναστήθηκε, τότε οι «απόστολοί» του, οι αυτόπτες και αυτήκοοι, έδωσαν την ζωή τους (κάτω από βασανιστήρια πολλές φορές) εμμένοντες σε κάτι που ήξεραν ότι είναι ψέμα.
Συνήθως οι αρνητές της ανάστασης, δέχονται τον Χριστό σαν μια μεγάλη ηθική προσωπικότητα και μόνον. Όμως (2) «ενώ εκλέπτυνε στο έπακρο την ηθική συνείδηση και ζητούσε ανάλογη συμπεριφορά από τους ανθρώπους, ο ίδιος εμφανίζεται ότι δεν έχει καμιά συνείδηση αμαρτίας (Ιωάν. 8, 46). Έλεγε ψέματα ή ήταν πράγματι αναμάρτητος; Έπειτα ο τρόπος που μιλά για τον εαυτό του (π.χ. Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι εμού – Όποιος είδε εμένα είδε τον Πατέρα) θέτει το δίλημμα ή ήταν παράφρων (είχε μανία μεγαλείου) ή ψευδόταν. Αν ανήκε στη πρώτη περίπτωση αυτό που αποκλειόταν να είχε κάνει, ακριβώς λόγω της ψυχασθένειας αυτής, είναι να πλύνει τα πόδια των μαθητών του. Αν πάλι έλεγε συνειδητά ψέματα, για ποια ηθική προσωπικότητα θα μπορούσε να γίνει λόγος;»

Σημ:
(1) Α' Κορινθίους 15/ιε', 12-19
(2) Ν. Αλιπράντης (καθηγητής πανεπιστημίων Θράκης και Στρασβούργου)

Πηγή: «Κόσμος του Επενδυτή» (Αρ. Φύλλου 284//24-4-2008)