Περπατώντας

Βρέθηκα στο πολυκατάστημα πίσω από τον ΟΑΕΔ έχοντας υπολογίσει ότι η επιστροφή μου (με τα πόδια) θα αποτελούσε την σημερινή διαδρομή μου των 4 χλμ που τόσο προσπαθώ να διατηρήσω. Παρέδωσα το αυτοκίνητο στον επόμενο οδηγό του που θα το επέστρεφε στη Θάσο μέσω Κεραμωτής, και …ξεκίνησα.
Βγήκα στον κεντρικό και βαδίζοντας δίπλα στα εγκαταλειμμένα στρατόπεδα, προχώρησα δυτικά. Καλή μέρα. Ανοιξιάτικη. Το βάδισμα άνετο. Τα αμάξια λίγα. Η κίνηση το ίδιο. Τεράστια η διαφορά από τις καλοκαιρινές που ο χώρος σφύζει από ζωή, καθώς η ακρογιαλιά, σ' αυτό το μέρος της πόλης, τραβά τους λουόμενους της περιοχής και είναι μια καλή λύση για όσους δεν μπορούν ή δεν ευκαιρούν να φύγουν μακρύτερα. Έφτασα στου Μπέλου. Έστριψα αριστερά και περνώντας πάνω απ' τα παλιά σφαγεία, κύκλωσα το ιστορικό δασάκι στην "Παναγούδα" που φύτεψε ο Βενιζέλος κι ακόμα μένει ζωντανό σε πείσμα όσων θέλουν να "καθαρίσουν" τον χώρο.
Μια-δυο στροφές αργότερα βρέθηκα κάτω από το παλιό (κι ακόμα σε λειτουργία) Νοσοκομείο. Η μεταφορά στο νέο έχει αναβληθεί επ' αόριστον. Πιο πέρα το παραδοσιακό καρνάγιο. Μια ανηφορίτσα ακόμη και περνώντας κάτω απ' το σύμβολο της πόλης νάμαι στην πλατεία δικαστηρίων που κι αυτά περιμένουν την μεταστέγασή τους.
Έφτασα. Στην ώρα μου μάλιστα για το ραντεβού που έχω στα ιατρεία της Ομονοίας.

Τέλος κεφαλαίου

Αυτή την φορά ήταν στο χέρι μου. Ήθελα βέβαια να καθαρίσει πρώτα το τοπίο από τα τρακτέρ, αλλά δεν μπορούσα να το αναβάλλω για πολύ. Τηλεφώνησα λοιπόν την Δευτέρα και κλείσαμε για την Παρασκευή. Αν και τα μπλόκα δεν είχαν λυθεί, ξεκινήσαμε για την Θεσ/νίκη ελπίζοντας να φτάσουμε στην ώρα μας απρόσκοπτα.
Και πράγματι δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Σύντομα ήμουν πίσω, έχοντας επιτέλους τελειώσει μ' αυτό το κεφάλαιο που κράτησε … ΠΟΛΥ.
Κατά την διάρκεια της επιστροφής ήρθε το τηλεφώνημα που σηματοδοτούσε και τυπικά την (καλή) ολοκλήρωση του εγχειρήματος.
Επόμενο βήμα; Θα γίνει στις 16 του μηνός.