Το
απομεσήμερο της Κυριακής, έξω από Θεσ/νίκη, στη Σίνδο, σημείωσα τα χλμ που
έγραψε το κοντέρ. Θα διένυα άλλα 648 για να ξαναβρεθώ στο ίδιο μέρος έξι (6)
μέρες αργότερα. Προορισμός μου η λίμνη Πλαστήρα.
Ύστερα
από πέντε (5) διόδια, για τα οποία πλήρωσα 8,80 ευρώ, άφησα την Εθνική και
βγήκα προς Λάρισα. Από 'κει πήρα τον δρόμο για Καρδίτσα και, ακολουθώντας τις
οδηγίες που είχα, έστριψα προς Μητρόπολη και το πάνω μέρος της λίμνης. Η
(τεχνητή) λίμνη αρχίζει να φαίνεται λίγο πριν φτάσουμε στο βορειότερο σημείο
της κι αρχίσουμε να κατηφορίζουμε παράλληλα με την δυτική πλευρά της. Το πρώτο
αξιόλογο χωριό που συναντάμε σ' αυτή την πλευρά, είναι τα Καλύβια Πεζούλας. Για
λίγα χλμ ακόμα ο δρόμος θα επιμείνει στη προσπάθειά του να παρακολουθήσει, όσο
γίνεται, την ακτή. Εκεί που κουράζεται κι αρχίζει να σκαρφαλώνει για να περάσει
μέσα από το Νεοχώρι συναντήσαμε το κατάλυμα μας. Τον ξενώνα
"Ναϊάδες". Φαίνεται να είναι το δεύτερο καλύτερο της περιοχής και
προσφέρει πολλά περισσότερα απ' ό,τι περίμενα. Η "καλή" περίοδος γι'
αυτούς είναι η χειμερινή και γι' αυτό η τιμή "πόρτας", χωρίς πρωινό, πέφτει
το Καλοκαίρι στα 111 ευρώ (από τα 156). Διαθέτει πισίνα και βοηθητικές, γήπεδα,
γυμναστήριο, σάουνα κλπ. Για πρωινό είχε πλούσιο μπουφέ και την ίδια συνταγή
ακλουθούσαν μεσημεριανό και δείπνο. Λόγω του ότι ήταν υπερπλήρες υπήρχε ένα
θέμα με το φαγητό, εκτός του ότι οι γεύσεις που δημιουργούσε ο Σεφ ήταν, για τα
γούστα μου τουλάχιστον, … πειραγμένες.
Τις
μέρες που ακολούθησαν περιηγηθήκαμε στην περιοχή, πήγαμε με παρέα σε κοντινό
ιχθυοτροφείο πέστροφας και αναψυκτήριο, κατεβήκαμε μέχρι το εντυπωσιακό φράγμα,
δοκιμάσαμε τοπικά προϊόντα, εξερευνήσαμε πολλά μονοπάτια προς την λίμνη. Μέχρι
που κάναμε και υδροποδήλατο με πλωτήρες (10 ευρώ το άτομο για όλη την μέρα!!) και
βουτιά στα σμαραγδένια και δροσερά νερά της. Υπέροχη αίσθηση. Θα μπορούσαμε να
κάνουμε και ιππασία και τοξοβολία. Δεν κάναμε.
Επισκεφτήκαμε
την Καρδίτσα. Που έχει αλλάξει πολύ. Ιδίως το κέντρο της.
Εντύπωση κάνει πως δεν υπάρχει ένας καλός, προσεγμένος παραλίμνιος
δρόμος που να κυκλώνει την λίμνη. Και το ότι δεν υπάρχουν ψαροταβέρνες. Οι
υφιστάμενες, απ' όσο μπόρεσα να ελέγξω βέβαια, δεν προσφέρουν παρά πέστροφα
ιχθυοκαλλιέργειας και κατεψυγμένα μύδια, καλαμαράκια κλπ. Όμως, όσο υστερούν
στο ψάρι, τόσο υπερτερούν στα τυροκομικά και στο κρέας. Για τα οποία άλλωστε
είναι και φημισμένοι. Θα σημειώσω ένα μόνο πιάτο που μας εντυπωσίασε γευστικά:
Ελιά με μελιτζάνα και τηγανητές πατάτες στην "στάμνα". Και "φλογέρες"
με σφολιάτα. Σ' αυτά τα δυο έβαλα "10".
