Και αυτόν τον μήνα βρεθήκαμε στη Θάσο, για λίγες μέρες. Και
μάλιστα «πέσαμε» στην αιχμή της τουριστικής σεζόν. Η κίνηση ήταν πολύ μεγαλύτερη
τώρα και θύμιζε κάπως τις παλιότερες χρυσές εποχές.
Αφήσαμε να περάσει η έξαψη συγκεκριμένων ημερών, όπου,
αποδεδειγμένα, ούτε η ποιότητα, ούτε οι τιμές, ούτε η εξυπηρέτηση είναι στα
καλύτερά τους και βγήκαμε μια καθημερινή. Σε αναζήτηση κάποιου παραλιακού χώρου
για να φάμε κάτω από τον γαλανό ουρανό και δίπλα στο κύμα έτσι, όπως
τουριστικές αφίσες διαφημίζουν και προσκαλούν τους όπου γης. Έτσι, όπως εμείς
οι ιθαγενείς, ιδίως των παραλίων, ξέρουμε καλύτερα.
Φτάσαμε μέχρι τον Ποτό. Αν και για λίγο έπαιξε και το σενάριο
«Θεολόγος/κατσικάκι σούβλας» επιμείναμε στην αρχική σκέψη και θέση και
κατεβήκαμε στην παραλία «Άγ. Αντώνιος», στην έξοδο του χωριού, στα νότια. Από
τα τρία μαγαζιά που κυριαρχούν στον χώρο, διαλέξαμε το μεσαίο. Στο πρώτο ένας
τύπος μας προσκαλούσε στο εσωτερικό, όπως κάνουν οι Θεσσαλονικείς
καταστηματάρχες στην Εγνατίας (πράγμα που απεχθάνομαι) και το τελευταίο ήταν
εστιατόριο ξενοδοχειακού συγκροτήματος άλλων … προδιαγραφών. Η επιλογή μας
αποδείχθηκε τέλεια. Το μαγαζί, το “San Antonio Beach” είναι και εστιατόριο και
πιτσαρία και beach bar
(έτσι ξεκίνησε) και ξενοδοχείο. Περιποιημένοι χώροι, ωραίο προσωπικό,
εξυπηρετικό, πρόσχαρο. Πλούσια κουζίνα και καλ(ούτσικ)ες τιμές.
Πήραμε και ψάρι και ψαρονέφρι. Και κρέας και θαλασσινά. Ο
σερβιτόρος μας, ένας υπέροχος τύπος, μας έφερε και δεύτερο τραπέζι. «Αυτά είναι
φτιαγμένα για 2 Γερμανούς», μας είπε, χαριτολογώντας, «όχι για Έλληνες»!*
Το ριζότο με θαλασσινά (γνωστό και σαν «φρούτα της θάλασσας») ήταν
χορταστικό, πλούσιο και αρκετά γευστικό. Είχε απ’ όλα τα … φρούτα (και όχι μόνο
σε δείγμα). Το χταποδάκι στα κάρβουνα ήταν πετυχημένο όπως και τα αχνιστά μύδια
(τα οποία, να σημειώσω, ότι ήταν όλα «γεμάτα»). Αν κάτι με ενόχλησε ήταν …
λεπτομέρειες. Όπως ο μάραθος στο τζατζίκι (τι να κάνουμε; κάποιοι το προτιμούν
έτσι!), το φρέσκο κρεμμυδάκι στα μύδια και κάποιο μπαχαρικό στο ριζότο, που με
ξένισε. Στα μείον οι προτηγανισμένες πατάτες και το κάπως σκληρό ψαρονέφρι.
Όλα αυτά με την συνοδεία «υγρού ήλιου» και ντόπιου τσίπουρου είχανε
σαν αποτέλεσμα ένα λογαριασμό που μπορεί να επιμεριστεί γύρω στα δεκαπέντε (15)
ευρώ ανά άτομο. Η μερίδα έχει, κατά μέσο όρο, 8,50e. Καλή τιμή που την κάνει
ακόμα καλύτερη η χρονική συγκυρία και η τοποθεσία. Φύγαμε ικανοποιημένοι, αφού
φάγαμε και τα μικρά γλυκάκια που μας κέρασαν.
___
*
Αυτό μου θύμισε κάτι αντίστοιχο που μου είχε συμβεί στην Κρήτη όταν,
πολλά χρόνια πριν, βρέθηκα με τους καλύτερούς μου φίλους. Κι "αγανακτήσαμε" το γκαρσόν από τις απίστευτες παραγγελίες μας!!
