Η
οθόνη έδειχνε ξανά αυτούς τους καμμιά εικοσαριά, ή ήταν ενενήντα;
Στην
έγχρωμή τους την στολή, στο χρώμα το πορτοκαλί, αργά να προχωράνε.Γονάτισαν, διπλώθηκαν, η εικόνα μεγαλώνει,
κάνει ένα ζουμ στα πρόσωπα και ξάφνου φανερώνει,
εκτός απ’ τα χαρακτηριστικά, την λυπημένη την ματιά,
ένα τρέμουλο στο στόμα.
Για λίγο σκέφτομαι τι θα μπορεί, του πρώτου στην σειρά,
απ’ το μυαλό του να περνάει.
Δεν ήταν μαχητής, μα, απ’ το μαχαίρι της οργής, στο χώμα ψιθυρίζει.
Τι σκέψεις να’ ναι αυτές, σε ποιόνα να μιλάει;
«Ιησούς»; Για να το ξαναδώ! Ναι «Ιησούς», είν’ καθαρό, αυτό είναι που λέει.
Για μια στιγμή σε άλλο σκηνικό η φαντασία μου με πάει. Πεδίο μάχης σκοτεινό, φωτιές εδώ κι εκεί να καίνε. Πεσμένος στην γη, με την πληγή του ανοικτή, ο ίδιος άνθρωπος, να περιμένει.
Τι; Έλεος απ’ τον εχθρό; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.
Ή ένα θάνατο τιμητικό μετά απ’ τον «καλό αγώνα»;
Μα δεν είχε χρισθεί «μαχητής», δεν είχε πάει εθελοντής, ήταν «τυχαίο» θύμα. Ναι, δεν είχε εκπαιδευτεί, δεν είχε διαλέξει την μάχη αυτή, μα η πίστη του η πατρική, στα χείλη έδινε ζωή και φώναζε, χωρίς να ακουστεί. Ναι, υπάρχει τέτοιο πράγμα.
Δεν είδα την τελευταία την σκηνή, είδα τον ψίθυρο «Ιησούς» να δίνει στον ά-πειρο νεκρό τιμητική στολή και να του λέει: Τον αγώνα τον καλό αγωνίσθηκες, την πίστη διατήρησες και να η αμοιβή σου.
Τον αγώνα τον καλό;
Ω, ναι! Υπάρχει τέτοιο πράγμα.
