Τριήμερο στην Κατερίνη

Οι «Ώρες οι Καλές» μας οδηγούσαν στην Παραλία Κατερίνης. Κι επειδή θέλαμε να συνδυάσουμε το «τερπνόν μετά του ωφελίμου», ξεκινήσαμε από την Παρασκευή.
Στη Θεσ/νίκη, πρώτο σταθμό του προγράμματός μας, τελειώσαμε μέχρι το μεσημέρι με ό,τι είχαμε να κάνουμε. Δόξα στο Θεό, περάσαμε «ανώδυνα» και ένα γραφειοκρατικό πρόβλημα που ενέσκηψε (δικό μου το λάθος) και μια περιπετειούλα με την Δημοτική Αστυνομία. «Ελεύθεροι» πια, πήραμε την Εθνική και κατηφορίσαμε προς την πρωτεύουσα της Πιερίας. Στρίψαμε για την πόλη πριν την υπόγεια διάβαση και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο. Μπάχαλο. Και από πλευράς ρυμοτομίας και από πλευράς σηματοδότησης και από πλευράς κίνησης η Κατερίνη είναι, επιεικώς, μια πολύ δύσκολη πόλη. Πρώτη φορά που αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω GPS! Τέλος πάντων, παρκάραμε στο υπόγειο δημοτικό πάρκινγκ του Δημαρχείου (δεν διακινδύνεψα άλλα τρεχάματα) και κάναμε μια αναγνωριστική βολτούλα στους γύρω δρόμους, πεζόδρομους και μη*. Την ώρα του φαγητού επιστρέψαμε στη ψησταριά που σταμπάραμε από την αρχή, απέναντι από το πάρκινγκ. Στον "Λοχία". Μια επιλογή που δεν την μετανιώσαμε. Από το menu διαλέξαμε κάτι πρωτότυπο για μας που, όπως αποδείχθηκε αργότερα, είναι συνηθισμένο πιάτο για τους ντόπιους. “Πανσέτα στη Σούβλα”. Ήταν πεντανόστιμη. Και οι μερίδες του ήταν περιποιημένες και χορταστικές. Και αρκετά φτηνές.
Στη συνέχεια, αφού μπερδευτήκαμε με τα πολύπλοκα στενά, την έλλειψη σήμανσης και τους μπελαλίδικους κυκλικούς κόμβους, πήραμε το δρόμο για τον τελικό προορισμό μας, την Παραλία. Πρώτα ψάξαμε τους δικούς μας στην Καλλιθέα και, όταν ήρθε η ώρα, οδηγηθήκαμε τελικά στο ξενοδοχείο μας, στο "Κωστής". Διώροφο κτήριο με ανοιχτοσιά τριγύρω, με θέα προς στον Όλυμπο και προς την θάλασσα. Μου φάνηκε απλό, με ένα πασπάλισμα γκλαμουριάς βεβαίως, αλλά φιλικό, καθαρό και περιποιημένο. Με κουζινάκι στο δωμάτιο, εκτός των άλλων παροχών όπως θέρμανση, TV, κλιματισμό κλπ.
Kοιμηθήκαμε νωρίς, κουρασμένοι όπως ήμασταν. Σε άλλη περίπτωση δεν θα 'θελα να βγω από το δωμάτιο ούτε την επομένη. Η επομένη όμως ανήκε σε άλλους κι εμείς είμασταν εκεί γι' αυτούς. Για αυτή την δικιά τους μέρα, ας ... γράψουν αυτοί.
Κι έτσι φτάνουμε στην Κυριακή. Ημέρα επιστροφής στα πάτρια. Μια και δεν μας βίαζε κανείς, φύγαμε με την ησυχία μας και διαλέξαμε να δούμε πρώτα στην Κατερίνη, τους φίλους μας, γνωστούς και μη, και να μείνουμε εκεί και για μεσημεριανό. Κατά την αναζήτηση μας καταλήξαμε στο "Al Dente". Προσεγμένο Bistrorante, με προσεγμένες τιμές. Δυο μεγάλες μερίδες με μπούτι κοτόπουλο, διαφορετικές σε τρόπο παρασκευής και γεύση μεταξύ τους, δυο μπύρες και μανιτάρια Πλευρώτους στη σχάρα στοίχισαν μόλις 25 ευρώ. Σε ένα υπέροχο περιβάλλον που σε τραβά και σε προϊδεάζει για κάτι παραπάνω. Με αρκετή κίνηση, το μεσημέρι τουλάχιστον.
Όταν φύγαμε, απέμενε μόνο το να γυρίσουμε σπίτι. Σταματήσαμε λίγο, για ένα καφέ στις λίμνες κι αυτό ήταν όλο.

  _________

*

Εδώ είδα για πρώτη φορά αντίστροφη μέτρηση σε φωτεινούς σηματοδότες της Τροχαίας. Είτε πεζός, είτε εποχούμενος, ενώ περιμένεις να ανάψει το πράσινο, ενημερώνεσαι σε πόσα δεύτερα θα συμβεί αυτό. Το ίδιο κι όταν πρόκειται να ανάψει το κόκκινο. Καλό.

 Αξιολόγηση:
"Λοχίας":
Γεύση 5 – ποιότητα 4 – ποσότητα 5 – περιβάλλον 5 – εξυπηρέτηση 5 – τιμή/απόδοση 5 (6,50 ευρώ η μερίδα)
Σύνολο: 29 - Μ.Ο: 4,83
"Al Dente":
Γεύση 5 – ποιότητα 5 – ποσότητα 5 – περιβάλλον 5 – εξυπηρέτηση 5 – τιμή/απόδοση 4
Σύνολο: 29 - Μ.Ο: 4,83
"Κωστής":
Καθαριότητα 4 – εξυπηρέτηση (service) 4 – ομορφιά (περιβάλλον χώρος, εσωτερική διακόσμηση) 4  – προσφερόμενες υπηρεσίες 4 – άλλες δραστηριότητες 3 – τιμή/απόδοση 4
Σύνολο: 23 - Μ.Ο: 3,83