Ξάνθη (2 χρόνια μετά)

Ένεκα της ημέρας αποφασίστηκε “έξοδος”. Και, αυτή τη φορά, είπαμε να υπερβούμε τα εσκαμμένα και να φτάσουμε κάπως μακρύτερα. Στην Ξάνθη λοιπόν. Ας πάμε εκεί. Έχουμε πολύ καιρό να την επισκεφθούμε.
Ξεκινήσαμε με καλό καιρό. Ηλιόλουστη η ημέρα και ο δρόμος ανοικτός. Αφήνοντας την Εγνατία, μπήκαμε στην πόλη από την ανατολική της είσοδο. Τριγυρίζαμε με το αυτοκίνητο επί ώρα. Πήγαμε από δρόμους που ξέραμε, μπήκαμε σε άλλους που δεν ξέραμε, περάσαμε τον Κόσυνθο, επιστρέψαμε στο κέντρο της παλιάς πόλης, κυκλώσαμε την κεντρική πλατεία, παρκάραμε κοντά στο πανεπιστήμιο. Συμπληρώσαμε την αναγνωριστική μας βόλτα με τα πόδια. Καταλήξαμε στην περιοχή που ξέραμε απ' τα παλιά. Πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά. Ακόμα και στη καρδιά της Παλιάς Πόλης η κρίση έχει αφήσει τ' αποτύπωμά της. Μόνο οι καφετέριες φαινόταν να σφύζουν από ζωή. Για μεσημεριανό καθίσαμε στο “Δρομάκι”. Περιποιημένο μαγαζί, σε παλιό αρχοντικό, διασκευασμένο με πολύ γούστο. Προτεινόμενος προορισμός από τον Tripadvisor. Μια οικογενειακή επιχείρηση που προσφέρει ωραίες, κλασικές γεύσεις και σε πολύ καλές τιμές. Πλούσιες μερίδες, κυρίως μοσχάρι (ο Αχμέτ δεν πιάνει χοιρινό) χωρίς κάτι εξεζητημένο όμως. Τίποτα ιδιαίτερο. Δεν ξέρω αλλά ... περίμενα κάτι άλλο.

Φεύγοντας πια, και στην πορεία μας προς το αυτοκίνητο, περάσαμε μπροστά από την Εθνική τράπεζα. Ένας καινούργιος πεζόδρομος που έχει δημιουργηθεί εκεί ήταν η αποκάλυψη! Νέα μαγαζιά “υγειονομικού ενδιαφέροντος” κάθε είδους. Μέχρι και ψησταριά με υπέροχες σούβλες. Δεν μπορούσαμε να τον βρούμε νωρίτερα;
Λίγο πριν φύγουμε από την πόλη δοκιμάσαμε και τα ξανθιώτικα γλυκά. Έμενε μόνο η επιστροφή η οποία έγινε με δυσκολία και αρκετή καθυστέρηση αφού και η Εγνατία ήταν κλειστή και η παλιά Εθνική στη γέφυρα του Νέστου.
.

 Αξιολόγηση:
"Το Δρομάκι":
Γεύση 4 – ποιότητα 4 – ποσότητα 4 – περιβάλλον 4 – εξυπηρέτηση 4 – τιμή/απόδοση 5
Σύνολο: 25 - Μ.Ο: 4,16