Εις Μνήμην

Μια καθημερινή της προηγούμενης εβδομάδας, το ασθενοφόρο του Κέντρου Υγείας Πρίνου, πιστό στην υπόσχεση του υπεύθυνου της Μονάδας, φτάνει στο χωριό για να παραλάβει έναν ασθενή. Ο οποίος είναι κατάκοιτος και πρόκειται να εισαχθεί για νοσηλεία στην Καβάλα. “Ελπίζουμε να είναι κάποιος εκεί να βοηθήσει στην διακομιδή” είπαν στους οικείους του, “γιατί θα είναι μόνο η οδηγός του οχήματος”(!)
Κάποιοι ήταν και βοήθησαν. Προλάβανε το F/B και σε μιάμιση περίπου ώρα φτάσανε στην Καβάλα. Το ασθενοφόρο (με τον ασθενή και την συνοδό) το έβγαλε μέσα από το πλοίο ένας από το πλήρωμα (!!) Σε λίγο έφτασε το άλλο ασθενοφόρο, αυτό που θα αναλάμβανε την “διακομιδή” από κει και πέρα. Ο οδηγός αυτού του δεύτερου (μόνος κι αυτός!!) αναζήτησε την οδηγό του πρώτου για να μεταφέρει τον ασθενή από το ένα φορείο στο άλλο. Περίμενε, έψαξε, ρώτησε, μέχρι και στα εκδοτήρια πήγε και στο κυλικείο άλλα ... τίποτα. Και πως θα μπορούσε άραγε να την βρει; Αφού, όπως αποδείχθηκε, δεν ταξίδευσε με τον ασθενή! Παράτησε και ασθενή και συνοδό και ασθενοφόρο, να ταξιδεύσουν μόνοι και ασυνόδευτοι, χωρίς φροντίδα (και χωρίς ενημέρωση). Κι αυτή ... παρέμεινε στη Θάσο!!
Ορίστε;;!