Κάποια
στιγμή θα συνειδητοποιήσεις τον εαυτό
σου και σ' ένα δεύτερο χρόνο, αργά ή
γρήγορα θα ανεξαρτητοποιηθείς. Στο νέο
σου σπίτι θα μπουν μαζί με σένα και οι
αναμνήσεις σου. Αυτές που είχες και
αυτές που θα δημιουργήσεις. Κάποιες
επιτραπέζιες (ή όχι) φωτογραφίες, κάποια
άλμπουμς (ή CDs) από ένα
ταξίδι ή μια βράβευση ή απ' ό,τι άλλο
καθένας θεωρεί αξιομνημόνευτο θα
προβάλουν το γεγονός. Στη κρεβατοκάμαρα
πιθανόν θα στολίσουν τον τοίχο φωτογραφίες
από τον γάμο. Σίγουρα μια της νύφης με
το πανέμορφο νυφικό, μια του γαμπρού με
το κουστούμι που τόσο τον αναδείκνυε.
Πως ήταν όταν ήταν νεαρός, πως ήταν αυτή
στα νιάτα της! Αλλά τα νιάτα περνάνε.
Και η ζωή το ίδιο. Και τέλος, ναι, θα γίνει
κι αυτό, ένας από τους δυο (το πιο πιθανό)
θα φύγει πρώτος. Οι μνήμες και οι
φωτογραφίες θα μείνουν. Τα άλμπουμς θα
γεμίζουν τον τόπο θύμισες κάθε φορά που
κάποιος θα μπει στον πειρασμό να τα
ανοίξει. Οι φωτογραφίες στο τοίχο κι
αλλού, θα υπενθυμίζουν το “ένδοξο”
παρελθόν. Οι αναπολήσεις θα φέρνουν
(τουλάχιστον) μελαγχολία. Και κάποτε θα
έρθει η ώρα να αναχωρήσει και ο
σύντροφος που είχε απομείνει. Τα δωμάτια θα σωπάσουν πια.
Τα πράγματα θα μοιραστούν. Αργά ή γρήγορα
η αποκαθήλωση θα συμβεί. Ίσως με την
αφορμή μιας ανακαίνισης τα άλμπoυμς
να μπουν σε κάποιο ράφι στη βιβλιοθήκη
πιθανώς ή σε κάποιο συρτάρι ή και να
“χαθούν στην μετακόμιση”. Οι εικόνες,
τα πορτρέτα, τα στιγμιότυπα μιας ζωής
θα απομακρυνθούν.
Και μετά το μέρος θα
φαντάζει απρόσωπο. Ουδέτερο. Ξένο. Αυτοί
που είχαν περάσει από δω, ναι, αφήσαν το
στίγμα τους αλλά ... ποιοι ήταν αυτοί οι
άνθρωποι;
