Cosmopolis

Τo 8ο Cosmopolis, τέλειωσε χτες με τα πυροτεχνήματα της τελευταίας μέρας. Στη φετινή διοργάνωση είχαμε συμμετοχές από Αλβανία, Ισπανία, Μαλαισία, Νεπάλ, Νιγηρία, Β. Οσσετία (για την Ρωσία), Πουέρτο Ρίκο και Τατζικιστάν. Η Ελληνική «αντιπροσωπεία» ήταν από Σιάτιστα Κοζάνης.
Οι πέντε μέρες διάρκειας του φεστιβάλ δρώμενων, γεύσεων, συναυλιών, προβολών και λοιπών εκδηλώσεων φαίνονται τώρα πολύ λίγες.
Κάθε χρόνο προσπαθώ να πάω. Δεν μου πολυαρέσουν τα «πανηγύρια» αλλά απολαμβάνω το διαφορετικό. Κι αυτή είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσω εξωτικές γεύσεις και ακούσματα από γωνιές του πλανήτη που ποτέ δεν θα ‘χω την δυνατότητα να επισκεφθώ.
Φέτος ήταν ημέρα Τετάρτη, δεύτερη μέρα της διοργάνωσης, όταν ανηφορίσαμε το λιθόστρωτο που ξεκινά από την Κουντουριώτου και καταλήγει στον φάρο. Η κυκλοφορία διακόπτεται από κάποια ώρα το απόγευμα και ο δρόμος γεμίζει επισκέπτες, μικροπωλητές, αργόσχολους, τουρίστες, επίτιμους, καλεσμένους με παραδοσιακές στολές, αντιπροσώπους, περίεργους. Οι καφετέριες είχαν γεμίσει, οι ταβερνούλες είχαν τους πελάτες τους, στα περίπτερα των αντιπροσωπειών είχε σχηματιστεί ουρά. Όσο πιο ψηλά τόσο περισσότερος κόσμος. Στο θεατράκι υπήρχε συνωστισμός.
Κάναμε την βόλτα μας, περιεργαστήκαμε, δοκιμάσαμε. Αγοράσαμε και κάποιες λιχουδιές από μέρη μακρινά κι ονειρεμένα. Μιλήσαμε την διεθνή γλώσσα των νοημάτων και των αγνώστων. Μιλήσαμε με κάποιες από τις Μ.Κ.Ο. που βρήκαν ευκαιρία να προβάλουν μέσα από το φεστιβάλ το έργο και τις ιδέες τους.
Κουραστήκαμε.
Τώρα ήταν ώρα να επιστρέψουμε. Κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Ο κόσμος δυσκόλευε το περπάτημά μας. Σ’ αυτή τη μικρή διαδρομή και όσο ξαποστάζαμε στη γωνιακή καφετέρια με την υπέροχη για τ’ αυτιά και τις μνήμες μου μουσική, είδαμε τους μισούς θαρρείς από τους γνωστούς μας στην πόλη. Αλλά ο χρόνος περνά. Και μια ματιά στο ρολόι μας βοήθησε να πάρουμε την …σωστή απόφαση.

Next Time

Το σήμα δόθηκε αργά το μεσημέρι κι η μέρα είχε χαθεί.
Έπρεπε να περιμένουμε να ξημερώσει.
Έκανα μια γρήγορη επανάληψη. Γονάτισα.
Το στομάχι μου ήταν κόμπος.
Δεν ήταν ακόμα 17 του μηνός αλλά αυτά δεν μπορείς να τα προγραμματίσεις.
Όταν ήρθε η ώρα τακτοποίησα τα σχετικά και σχημάτισα το νούμερο στο ασύρματο. Δυό κουβέντες. Δεν «προλαβαίνουμε» και «Θα μας ξαναπάρετε αρχές Σεπτεμβρίου».
Απογοήτευση.
Μετεξεταστέοι λοιπόν!!
Και ελεύθεροι, κατά κάποιο τρόπο.

Σκόλοπας

Η ζέστη πάντα μου προκαλούσε προβλήματα.
Όταν στη ζέστη της εποχής προστεθεί και ο πυρετός, τότε μιλάμε για ΤΟ πρόβλημα.
Και δυστυχώς αυτό τον συνδυασμό δεν τον απέφυγα (ούτε) φέτος.
Πήγαμε για μερικές μέρες στο νησί. Ν’ αλλάξουμε περιβάλλον, να δούμε συγγενείς, να κάνουμε μπάνια. Μα αντί για ν’ αλωνίζουμε στις παραλίες γυρνούσαμε από φαρμακείο σε Κέντρο Υγείας και τανάπαλιν. Αντί για μπάνια πλακωθήκαμε στην αντιβίωση και τις γαργάρες. Ο τζίτζικας να σκάει κι εγώ να προσέχω να μη κάτσω σε κάποιο (ανεπαίσθητο) ρεύμα αέρος.
Το άκρον άωτον!!

Καλό μήνα!!

Άλλη μια άσπρη ρόμπα στο δρόμο μας, χτες.
Άλλο ένα βήμα που έπρεπε να γίνει, ...έγινε. Τώρα πια, και οι τελευταίες (;) εκκρεμότητες, τα όποια εμπόδια για τυπικούς λόγους, εξέλιπαν.
Ο τελευταίος (λάθος) συναγερμός πριν 10 μέρες και οι πρόσφατες εξελίξεις καθάρισαν το τοπίο. Έχουμε το "πράσινο φως".
Το νέο ορόσημο τοποθετήθηκε γύρω στις 17 Ιουλίου.
Δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε.
Και να αγωνιούμε.
Και να προσευχόμαστε.