Εμπρός καλά μου πόδια

Κτυπά κυρίως τους ηλικιωμένους. Την συχνότητάς της και την σοβαρότητα της πάθησης δεν την αντιλαμβάνεσαι παρά μόνον όταν κάποιος δικός σου άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το συγκεκριμένο πρόβλημα. Κι όταν ο πόνος κάνει αδύνατο το βάδισμα και καθηλώνει τον ασθενή στο κρεβάτι ή τον στέλνει σε νοσοκομείο για επέμβαση αρθροπλαστικής στα γόνατα, συνειδητοποιείς την αξία αυτών των αρθρώσεων που πριν δεν υπολόγιζες. Όπως επίσης και την ανάγκη για κάποια άλλη λύση, λιγότερο επώδυνη και, γιατί όχι, αναίμακτη.
«Να μη τα κουράζεις» είναι η συνήθης παραίνεση των ορθοπεδικών. Μα πως γίνεται αυτό;
Ε, λοιπόν φαίνεται πως κάποιοι βάλθηκαν ν’ απαντήσουν σ’ αυτό.
Γιατί, σύμφωνα με δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας, η Honda παρουσίασε ένα ρομποτικό βοήθημα βάδισης που υποστηρίζει το σώμα, μειώνει την καταπόνηση των γονάτων και επιτρέπει στους χρήστες να ανεβαίνουν σκαλιά χωρίς προσπάθεια (και όχι μόνον). Το σύστημα μοιάζει με σέλα ποδηλάτου συνδεμένη με μηχανικά παπούτσια (αντί για πεντάλ). Αν και προορίζεται για εργάτες της βαριάς βιομηχανίας εκτιμάται ότι στο μέλλον οι συσκευές αυτού του είδους θα γίνουν μόδα στους ηλικιωμένους, οι οποίοι και τείνουν να γίνουν ή κύρια πληθυσμιακή ομάδα στην Ιαπωνία αλλά και αλλού. Το ίδιο άρθρο αναφέρει ότι και άλλες εταιρείες έχουν κυκλοφορήσει παραπλήσια μηχανήματα όπως το ρομποτικό πατίνι της Toyota και ο μεταλλικός εξωσκελετός HAL της Cyberdyne. Άλλος ένας εξωσκελετός, ο XOS, αναπτύσσεται από την εταιρεία ρομποτικής Sarcos για στρατιωτική όμως χρήση.
Βέβαια δεν γίνεται κανένας λόγος για τις …τιμές τους
Κι απ’ ό,τι φαίνεται είναι μακρύς ακόμα ο δρόμος μέχρι τέτοιου είδους βοηθήματα να υπαχθούν σ’ αυτά που χορηγούν τα ασφαλιστικά ταμεία μας!!
Χμμμ. Μάλλον βιάστηκα να χαρώ.

Πηγή: Εφημερίδα «Το Χρήμα» (αρ.φ. 2.164)

4 χιλιόμετρα

Ημέρα Τρίτη και για τρίτη φορά έκανα αυτή την διαδρομή των 4ων χιλιομέτρων. Με τα πόδια βεβαίως-βεβαίως!!
Μου καλάρεσε και προσπαθώ να το καθιερώσω. Αν και φαντάζομαι ότι καθώς θα σφίγγουν τα κρύα και θα «χαλάει» ο καιρός θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο (για να μη πω αδύνατο).
Πάντως σήμερα, παρ' όλο το ψυχρό αεράκι, το επιχείρησα. Γιατί να μην έχω πάρει μαζί μου τον σκούφο μου;
Το αυτοκίνητο με άφησε έξω από το φιλικό σπίτι στον Άγ.Λουκά λίγο πιο πάνω από το στρατόπεδο. Ήταν δέκα και είκοσι (10:20’ πμ). Πήρα την μικρή και απότομη ανηφορίτσα στα δεξιά, έστριψα πάλι δεξιά και οδηγήθηκα στον κεντρικό, κάτω από το νέο νοσοκομείο.
Ανέβηκα σιγά-σιγά μέχρι τα φανάρια του Αγ.Σίλα.
Βγάζω την συνολική διαδρομή σε κάτι λιγότερο από μια ώρα με σταθερό βάδισμα. Μέχρι εδώ είχε περάσει ήδη ένα τέταρτο. Κι ήταν αυτό το δυσκολότερο κομμάτι. Στη συνέχεια θα είχα με το μέρος μου την …βαρύτητα.
Άρχισα να κατηφορίζω λοιπόν. Κάπου στη πορεία αναγκάστηκα να φορέσω την αντιανεμική κουκούλα του μπουφάν γιατί τα αυτιά μου είχαν αρχίσει να πονάνε από το κρύο. Παρ’ όλη την ψυχρούλα πάντως, ο καιρός ήταν «καλός». Ευχάριστα λοιπόν και με άνεση (μέσα στο επόμενο τέταρτο) έφτασα στη θέση «Θέα». Το μέρος δεν λέγεται άδικα έτσι. Την άλλη φορά σκέφτομαι να έχω μαζί μου την φωτογραφική.
Συνέχισα φτάνοντας στο «Εγνατία» και λίγο πιο κάτω διέσχισα κάθετα την «7ης» και πέρασα στη περιοχή της «Δεξαμενής». Τώρα προχωρούσα μέσα στον οικοδομικό ιστό της πόλης. Πριν φτάσω στην κορυφή της «Υψηλάντου» είχε περάσει και το τρίτο τέταρτο. Κουρασμένος και ευχαριστημένος ξεκίνησα το τελευταίο κομμάτι.
Λίγο αργότερα και πριν συμπληρωθεί η ώρα, ήμουν στη ζεστασιά του διαμερίσματός μας.