Θέλεις;

Ένας κύριος στέκεται μπροστά σε έναν κατάκοιτο στην αίθουσα ενός «θεραπευτηρίου». Ξέρει ότι ο ασθενής βρίσκεται αρκετά χρόνια σ’ αυτή τη κατάσταση. Και όμως του απευθύνει αυτή την ερώτηση: Θέλεις να γίνεις υγιής;
Από την πρώτη στιγμή που μπήκε εδώ μέσα γεμάτος ελπίδες για θεραπεία αυτός ο παράλυτος άνθρωπος, και μέχρι τώρα, έχει δουλέψει στο μυαλό του όλα τα πιθανά σενάρια. Να: θα βρεθεί μια νέα θεραπεία, να: θα περάσει ο κατάλληλος γιατρός, να: θα γίνει κάποιο θαύμα… Κάτι θα συμβεί, δεν μπορεί!! Αλλά η λύση αναβάλλονταν μέρα με την μέρα. Οι ελπίδες διαψεύδονταν. Η καθημερινότητα κι ο χρόνος παίξανε το δικό τους παιχνίδι. Δεν είναι ένα και δυο χρόνια αυτά. Είναι γύρω στα 40!!
Η νοοτροπία άλλαξε. Βολεύτηκε; Κουράστηκε; Συνήθισε; Απογοητεύτηκε;
Μέσα του έχει καταλήξει. Να το πρόβλημα: « Άνθρωπο δεν έχω». Αν είχα κάποιον να παρέμβει, ένα «μέσο», τότε …θα ‘βλεπες εσύ.
Αλλά τα μέσον που εννοεί δεν εμφανίζεται για να τον …«σπρώξει».
Ο φίλος δεν έρχεται πια.
Άνθρωπος δεν υπάρχει.
Μόνο απογοήτευση. Και κάποια ελπίδα. Μακρινή.
Και τώρα που ο Γιατρός είναι μπροστά του, τώρα που το θαύμα είναι στα πόδια του, το μυαλό παραμένει παράλυτο, κολλημένο στο κρεβάτι, στην αίθουσα της «κλινικής», στο δικό του σενάριο.
Θέλει να γίνει υγιής;

Αθέατοι Κόσμοι

Περπατώ στη παραλιακή. Ο καιρός είναι καλός και κάνω ευχάριστα τα 4χλμ που έχω προγραμματίσει. Αλλά δεν βλέπω το τοπίο γύρω μου. Στο μυαλό μου επανεμφανίζονται εικόνες από τον μυστικό κόσμο, τον αθέατο, που ανοίχτηκε ξαφνικά και απροσδόκητα μπροστά μου αυτές τις μέρες.
Κόσμος καλά κρυμμένος, απομονωμένος, σφραγισμένος. Απροσπέλαστος πίσω από τον φράχτη της καθημερινότητας και την ταμπέλα της «Γαλήνης». Ανοίγει πύλες μετά χαράς κι αδημονίας, πρώτον σε συγγενείς. Μα και σ’ εμάς, τους «αμεριμνούντας εν Σιών». Σ’ όποιον θελήσει να σκύψει. Να επισκεφτεί, έστω από υποχρέωση, ένα φίλο, τον φίλο ενός γνωστού, τον συγγενή ενός γνωστού του φίλου του. Όταν η πύλη υποχωρήσει κι η πρώτη μύηση συντελεσθεί … θα δεις ένα σμάρι «περιθωριακών» τύπων. Η Γαλήνη αγκαλιάζει απομονωμένα άτομα, κακέκτυπα, πληγωμένους ανθρώπους, υπάνθρωπους, ελαττωματικά όντα, υλικό για απόσυρση, αδικημένους από την ζωή. Ίσως διακρίνεις και διαμάντια μέσα σ’ αυτή τη σκόνη και την λάσπη. Αν κοιτάξεις καλά, ίσως κάπου αναγνωρίσεις …εσένα.
Όσο και να προσπάθησαν να σε προετοιμάσουν δεν περιμένεις ούτε την πληθώρα ούτε την ποικιλία. Ούτε τα συναισθήματα περιμένεις που γεννώνται άθελα και σε πείσμα της αποφασιστικότητάς σου.
Ο κόσμος της Γαλήνης είναι ένας ιδιαίτερος κόσμος.
Οι εικόνες από 'κει τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Και το ένα φέρνει τ’ άλλο.
Τον άλλο αθέατο κόσμο που γνώρισα 5-6 χρόνια πριν. Το Θεαγένειο.
Η αίθουσα αναμονής σε κάθε νοσοκομείο κάθε άλλο παρά ευχάριστη αίσθηση δημιουργεί.
Αυτή όμως του Θεαγένειου είναι …κάτι άλλο.
Εκεί ένας άλλος ολόκληρος κόσμος. Κρυμμένος, κουρασμένος, πληγωμένος, σιωπηλός με το δικό του τρόπο, μουδιασμένος. Μια αίθουσα πάντα γεμάτη, πάντα με διαφορετικά άτομα, και πάντα με τα ίδια. Αυτά τα ίδια που θα δεις και στην κατάμεστη πτέρυγα όπου τα κρεβάτια ξεστρώνονται και ξαναστρώνονται μόνο για να υποδεχτούν την επόμενη βάρδια ασθενών.
Αθέατοι κόσμοι. Ντροπαλοί. Πονεμένοι.
Πρέπει να τους ανακαλύψουμε εξ ανάγκης;
Με την "βία";