Δύσκολη μέρα

Αν το …
_να ξυπνήσεις στις 6:30'πμ για να προλάβεις το λεωφορείο που αναχωρεί στις 7:30'πμ και τελικά ξεκίνησε γύρω στις 8:00'πμ,
_να κάνεις ένα ταξίδι 1:30'-2:00' ωρών σε πάνω από τρεις (3).
_να πέφτεις πάνω στον (μοναδικό μάλλον) οδηγό που δεν ξέρει να βγει στο κεντρικότερο σημείο της Θεσ/νίκης, την ΔΕΘ,
_οι αυτόκλητοι σωτήρες να σ' οδηγούν ο ένας στα στενά πάνω απ' την Αγ.Δημητρίου και ο άλλος, ο έμπειρος, τέσσερεις (4) παράλληλους κάτω απ' τα Πανεπιστήμια,
_να "βγάζεις τη μπέμπελη" με την άψογη λειτουργία των κλιματιστικών της αίθουσας,
και τέλος, όταν ετοιμάζεσαι για την επιστροφή,
_ απ' την μια να μαθαίνεις ότι ο υπεύθυνος συνοδός, ο μόνος που έχει στο κινητό του το τηλέφωνο του οδηγού, "έμεινε" από μπαταρία κι απ' την άλλη ότι η πολυπόθητη αναχώρηση αναβάλλεται για τέσσερεις (4) ώρες,
αν όλα αυτά συνιστούν μια δύσκολη μέρα, τότε ναι, βίωσα μια. Χτες.
Αλλά απ' αυτήν θέλω να θυμάμαι, κυρίως,
τα γνωστά πρόσωπα που είχα καιρό να δω, την αναζήτηση των "δικών" μέσα στο πλήθος του συνεδρίου, τους φίλους που τόσο επιθύμησα, τον καφέ στο γωνιακό στέκι, τις κουβεντούλες για τα παλιά, για νέα, για τα καθημερινά, τους αποχαιρετισμούς, την παρέα του λεωφορείου. Την χαρά. Την ασφάλεια.

Θάσος

"Πως από δω;" με ρώτησε ένας φίλος που είχα να δω καιρό. "Στη Θάσο δεν μένετε;" συνέχισε.
Μετά το πρώτο ξάφνιασμα συνειδητοποίησα ότι, απ' την μεριά του, δεν έχει και άδικο.
Τώρα το Καλοκαίρι και ειδικά τις τελευταίες 20-30 μέρες, πήγα κι ήρθα από Θάσο κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές. Για να δούμε: Μια μόνοι μας στα μέσα Ιουλίου, μια για το "έργο", πριν την Λεπτοκαρυά, μια με παρέα, αρχές Αυγούστου και μια τώρα πάλι, συνοδεύοντας ένα ζευγάρι από την Βέροια.
Την τελευταία φορά φτάσαμε μεσημεράκι της Δευτέρας. Οι φίλοι μας από Κεραμωτή πιστεύοντας ότι έτσι είναι γρηγορότερα και φτηνότερα, εμείς καλύτερα ενημερωμένοι, από Καβάλα. Συναντηθήκαμε στον κεντρικό λίγο πριν τις κατασκηνώσεις και τους οδηγήσαμε στα δωμάτια που θα μέναμε. Αφήσαμε τα πράγματα, χαιρετήσαμε τους δικούς που επιμένανε να φάμε όλοι μαζί (ας μην τους επιβαρύνουμε άλλο) και καταφύγαμε στις παραλιακές ταβερνούλες, στο "Κλείσμα". Δοκιμασμένη επιλογή. Μενού, τιμές, τοποθεσία: άψογα.
Το απόγευμα πήγαμε για μπάνιο σε κάποια …"κρυφή" παραλία, προς Μαριές. Η ελαφριά συννεφιά έκανε ακόμα καλύτερες τις συνθήκες. Το βράδυ επισκεφτήκαμε τον Λιμένα και σχεδιάσαμε τις επόμενες κινήσεις μας. Καθώς γι' αυτούς ήταν στην ουσία η πρώτη τους επίσκεψη στο νησί, θέλαμε να τους δείξουμε τα καλύτερα. Όσα μπορούσαμε τουλάχιστον.
Όταν με το καλό σηκωθήκαμε την άλλη μέρα, φύγαμε για Τρυπητή. Κολυμπήσαμε στην ομώνυμη παραλία διασχίζοντας το νερό κάτω από την αψίδα του βράχου παρόλο το κύμα που δυσκόλευε τις κινήσεις μας και κατέτρωγε τις αντοχές μας. Στη συνέχεια περάσαμε από Λιμενάρια, Πευκάρι, Ποτό, Αστρίς, Αλυκή, Αρχάγγελο, Παράδεισο, όπου συνέβαινε το αδιαχώρητο. Αν υπάρχει μια περίοδο μέσα στο Καλοκαίρι που δεν αξίζει να επισκεφτείς τη Θάσο, αυτή είναι η βδομάδα του "Δεκαπενταύγουστου". Στα Κοίνυρα κάναμε ακόμα ένα μπάνιο στη θάλασσα σε μια ακτή που ήταν καινούργια και για μας. Σταματήσαμε για φαγητό στα Πλατάνια. Όπως πάντα η κουζίνα τους ήταν υπέροχη. Ίσως παραπάνω απ' ό,τι έπρεπε αφού μας εξώθησε σε υπερβολές. Ας είναι. "Το βράδυ θα πιω μόνο λίγο γάλα", σκέφτηκα. Συνεχίσαμε για Σκάλα Ποταμιάς και παραλιακά περάσαμε στη Χρυσή Ακτή. Ανεβήκαμε στο Βιγλί για φωτογραφίες και μετά στη Παναγία, στο μαγαζάκι της Ρωξάνης. Σε λίγο κατηφορίζαμε για Λιμένα. Περνώντας έξω απ' την πρωτεύουσα του νησιού κατευθυνθήκαμε προς Πρίνο κι από κει πίσω στην έδρα μας για να συμπληρώσουμε το κύκλο, τον γύρο του νησιού.
Ξεκουραστήκαμε για λίγο, όσο μπορέσαμε και φύγαμε πάλι για Πρίνο, να συναντήσουμε άλλους φίλους κι Αυτόν που μας περίμενε.
Την Τετάρτη ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και δεν προδιέθετε για θάλασσα και παραλίες. Καθώς όμως ήταν η τελευταία μέρα στο νησί για τους φιλοξενούμενούς μας και δεν θέλανε να "χάσουν" το μπάνιο τους, τους υποδείξαμε το μέρος και τους αφήσαμε να κάνουν το θέλημά τους. Το μεσημέρι φάγαμε επιτέλους όλοι μαζί (εννιά άτομα) κατά τον διακαή πόθο των οικοδεσποτών. Σε λίγο ήρθε η ώρα να τους αφήσουμε και πάλι μόνους. Το F/B στο οποίο μπήκαμε άδειασε άλλη μια τεράστια φουρνιά από αγχωμένους εκδρομείς της τελευταίας στιγμής και δεν πήρε για την επιστροφή παρά ελάχιστους.
Φύγαμε πάνω στην ώρα.