Η περιπέτεια άρχισε πολύ νωρίτερα.
Μέχρι να καταλήξουμε σ' αυτή την 4ήμερη, 2 τουλάχιστον εκδρομές ματαιώθηκαν.
Το δε πρωί της αναχώρησης, έτοιμοι πια με τις αποσκευές στα χέρια, άλλο ένα "χτύπημα". Θα 'πρεπε να μεταβούμε στη Θεσ/νίκη, μια και η εκδρομή θα άρχιζε ουσιαστικά από κει. Το εδώ τουριστικό γραφείο είχε συγκεντρώσει ελάχιστους (μόνο 3) οπότε μας έστελνε εκεί με ιδιωτικό αυτοκίνητο.
Τέλος πάντων ή αναχώρηση έγινε στην ώρα της κι εμείς δεν θέλαμε να χαλάσουμε την διάθεσή μας. Στις θέσεις μας πια, ξεκινήσαμε ν' ακολουθούμε την Εγνατία και περάσαμε από τα νέα κομμάτια της που δεν είχαμε δει την τελευταία φορά. Μέχρι εκεί που την εγκαταλείψαμε (λίγο έξω από τα Γιάννενα) μόνο μια γέφυρα ήταν ημιτελής. Αμέτρητα τα τούνελ. Το τελευταίο και μεγαλύτερο μας είπαν πως είχε 4.600 μέτρα μήκος.
Μας σταμάτησαν στο μουσείο του Βρέλλη. Ακολούθησα χωρίς ενθουσιασμό έχοντας στο νου μου την εικόνα που είχα αποκομίσει απ' αυτό όταν το πρωτοεπισκέφτηκα σε μικρότερη ηλικία. Ευτυχώς δεν έμεινα απ' έξω. Τώρα που δεν επικέντρωσα την προσοχή μου στα εκθέματα και μόνο, μπόρεσα να το εκτιμήσω καλύτερα.
Δίπλα στον Λούρο και λίγο πριν την σήραγγα της Κλεισούρας καθίσαμε για μεσημεριανό. Η σπεσιαλιτέ της περιοχής είναι πέστροφα στα κάρβουνα αλλά δεν την τιμήσαμε. Εκμεταλλευτήκαμε το διάλειμμα για να περπατήσουμε λιγάκι και βγάλαμε όμορφες φωτογραφίες μέσα σ' ένα υπέροχο δασάκι και πάνω σε μια παλιά σιδερένια κρεμαστή (και κινούμενη με το παραμικρό) γέφυρα.
Στη συνέχεια και μια ώρα αργότερα, περάσαμε από την υποθαλάσσια στο Άκτιο της ιστορικής ναυμαχίας, διασχίσαμε την εξίσου ιστορική διώρυγα της Κλεοπάτρας, και κάποιες από τις αλυκές στη λιμνοθάλασσα της περιοχής. Συναντήσαμε κάστρα όπως του Τεκέ, Γρίβα, το της Αγ.Μαύρας και γέφυρες όπως την περιστρεφόμενη που απομονώνει το νησί και τη μεγάλη σε μήκος που οδηγεί στη πόλη της Λευκάδας. Ένα δάσος από κατάρτια ιδιωτικών Yachts πολυτελείας μας υποδέχτηκε.
Εκεί μπροστά ήταν και το ξενοδοχείο. Είχαμε φτάσει νωρίς το απομεσήμερο. Τακτοποιηθήκαμε, ξεκουραστήκαμε και με νέες δυνάμεις βγήκαμε να ψάξουμε και να γνωρίσουμε την πόλη και τους Φίλους. Επιστρέψαμε κατάκοποι.
Ημέρα Δευτέρα. Το πρόγραμμα της εκδρομής δεν μπορούσε να εκτελεστεί κατά γράμμα για διάφορους λόγους. Αφού περάσαμε από κάποια ορεινή μονή (;) που διέθετε και ζωολογικό κήπο, κατεβήκαμε στο Νυδρί. Η παραλιακή διαδρομή ήταν πολύ όμορφη με γραφικά ψαροχώρια στα οποία φαίνεται το χρήμα που έχει πέσει. Απ' ό,τι μας είπαν, το καλοκαίρι έχουν τόσο κόσμο που ούτε να τα διασχίσεις μπορείς, πόσο μάλλον να παρκάρεις. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας κι έτσι η προβλεπόμενη κρουαζιέρα ήταν κάτι παρά πάνω από ευχάριστη. Έχοντας δεξιά μας πάντα το νησί της Λευκάδας περάσαμε από την Θηλιά και κατεβήκαμε μέχρι την σπηλιά του υποβρυχίου Παπανικολή στο νότιο μέρος του νησιού Μεγανήσι. Γυρνώντας περάσαμε από την πρωτεύουσά του το Βαθύ όπου αποβιβαστήκαμε για καφεδάκι. Λίγο μετά κυκλώσαμε το Σκορπιό και είδαμε από πολύ κοντά τα άλλα νησιά του κόλπου, το Σκορπίδι, την Μαδουρή, την Σπάρτη.
Ο καπετάνιος-ξεναγός έκανε και χρέη σερβιτόρου στο μαγαζί που καθίσαμε οι περισσότεροι για μεσημεριανό. Κάποιοι μείνανε νηστικοί γιατί οι κατσαρόλες αδειάσανε και κάποιοι άλλοι (όπως κι εγώ) θα μέναμε μόνο με τις σαλάτες και τα ορεκτικά αν δεν ζητούσαμε το λογαριασμό για να φύγουμε. Το απόγευμα ο καιρός χάλασε. Βγήκαμε για μια βόλτα στα βιαστικά να δούμε λίγο την πόλη και καταλήξαμε σε μια πλωτή καφετέρια, πολύ όμορφη. Το βραδινό που σερβίρισε το ξενοδοχείο ήταν κοτόπουλο και δεν μπορούσα να μείνω αμέτοχος. Πήγαμε νωρίς στο κρεβάτι γιατί η επομένη προβλεπόταν ιδιαιτέρως κουραστική.
Και ήταν. Πρώτα μας πήγαν στο Ζάλογγο. Το λεωφορείο έφτασε μέχρι την βάση μιας πέτρινης σκάλας που οδηγούσε στο μνημείο. Ανέβηκα (!) τα 412 σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή. Αυτό είναι κάτι που το κάνεις μόνο μια φορά. Εγώ πάντως δεν πρόκειται να το επαναλάβω.
Σειρά είχε το Νεκρομαντείο. Αν και κουρασμένος ανέβηκα στο λοφάκι και περιηγήθηκα στο χώρο. Περνώντας από διαδρόμους, λαβύρινθο και εσωτερικά δωμάτια κατέβηκα μέχρι και στην υπόγεια αίθουσα, την "ιερή κρύπτη".
Μετά από λίγο πήγαμε στις εκβολές του Αχέροντα και με ένα περιηγητικό σκάφος βγήκαμε στη θάλασσα να δούμε τις απόκοσμες γαλάζιες σπηλιές, το παράξενο "δέλτα" του ποταμού των νεκρών αλλά και ν' ανεβούμε ανάποδα, όσο πήγαινε, αυτό τον πλούσιο βιότοπο προς τις πηγές του. Εκεί δίπλα στο ποτάμι μείναμε για φαγητό. Τ' απόγευμα συνεχίσαμε για Πάργα. Μια μικρή βόλτα και έκατσα κάπου για καφέ. Τα πόδια μου δεν αντέχανε άλλο. Ευτυχώς είχα ξαναπάει στην υπέροχη αυτή πόλη και δεν περίμενα να την ανακαλύψω τώρα, σ' αυτό το μισάωρο. Και ξαναπήγα και δεύτερη φορά γιατί απ' την πρώτη είχε μπει στη καρδιά μου και ήθελα να την χαρώ λίγο παραπάνω.
Βεβαίως γύρισα στο ξενοδοχείο κατάκοπος. Πήραμε κάτι απ' έξω και φάγαμε στο δωμάτιο. Τελευταίο βράδυ. Αύριο μας περίμενε ένα μακρύ ταξίδι.
Μετά το πρωινό, η αναχώρηση. Περάσαμε πάλι έξω από την Πρέβεζα την οποία είχαμε δει (εποχούμενοι) μόνο για λίγο κάποια στιγμή και συνεχίσαμε πάνω από την γέφυρα της Δέσπως και μέσα από την σήραγγα του Βράχου. Πριν φτάσουμε Γιάννενα σταματήσαμε κάπου για καφέ και μετά ανεβαίνοντας στην Εγνατία συνεχίσαμε προς Μέτσοβο όπου και σταματήσαμε. Ημέρα Εθνικής εορτής και εδώ το γιορτάζουν κάπως διαφορετικά, πιο …έντονα.
Δεν είχα δυνάμεις να κάνω ούτε βήμα. Η κούραση των ημερών θαρρείς πως τώρα έβγαινε όλη μαζί. Μετακινήθηκα μόνο για να βρω κάποιο παραδοσιακό εστιατόριο. Και το αρνάκι σούβλας και το χύμα κρασί και ό,τι άλλο πήραμε άξιζαν τα λεφτά τους. Μόνο μια στάση κάναμε μετά. Στην είσοδο της Βέροιας. Το τέλος της διαδρομής για τους περισσότερους, η Θεσ/νίκη, για μας (τους 3) δεν ήταν παρά άλλος ένας ενδιάμεσος σταθμός. Τώρα έπρεπε να πάρουμε το υπεραστικό για να γυρίσουμε σπίτι μας.
Μέχρι να καταλήξουμε σ' αυτή την 4ήμερη, 2 τουλάχιστον εκδρομές ματαιώθηκαν.
Το δε πρωί της αναχώρησης, έτοιμοι πια με τις αποσκευές στα χέρια, άλλο ένα "χτύπημα". Θα 'πρεπε να μεταβούμε στη Θεσ/νίκη, μια και η εκδρομή θα άρχιζε ουσιαστικά από κει. Το εδώ τουριστικό γραφείο είχε συγκεντρώσει ελάχιστους (μόνο 3) οπότε μας έστελνε εκεί με ιδιωτικό αυτοκίνητο.
Τέλος πάντων ή αναχώρηση έγινε στην ώρα της κι εμείς δεν θέλαμε να χαλάσουμε την διάθεσή μας. Στις θέσεις μας πια, ξεκινήσαμε ν' ακολουθούμε την Εγνατία και περάσαμε από τα νέα κομμάτια της που δεν είχαμε δει την τελευταία φορά. Μέχρι εκεί που την εγκαταλείψαμε (λίγο έξω από τα Γιάννενα) μόνο μια γέφυρα ήταν ημιτελής. Αμέτρητα τα τούνελ. Το τελευταίο και μεγαλύτερο μας είπαν πως είχε 4.600 μέτρα μήκος.
Μας σταμάτησαν στο μουσείο του Βρέλλη. Ακολούθησα χωρίς ενθουσιασμό έχοντας στο νου μου την εικόνα που είχα αποκομίσει απ' αυτό όταν το πρωτοεπισκέφτηκα σε μικρότερη ηλικία. Ευτυχώς δεν έμεινα απ' έξω. Τώρα που δεν επικέντρωσα την προσοχή μου στα εκθέματα και μόνο, μπόρεσα να το εκτιμήσω καλύτερα.
Δίπλα στον Λούρο και λίγο πριν την σήραγγα της Κλεισούρας καθίσαμε για μεσημεριανό. Η σπεσιαλιτέ της περιοχής είναι πέστροφα στα κάρβουνα αλλά δεν την τιμήσαμε. Εκμεταλλευτήκαμε το διάλειμμα για να περπατήσουμε λιγάκι και βγάλαμε όμορφες φωτογραφίες μέσα σ' ένα υπέροχο δασάκι και πάνω σε μια παλιά σιδερένια κρεμαστή (και κινούμενη με το παραμικρό) γέφυρα.
Στη συνέχεια και μια ώρα αργότερα, περάσαμε από την υποθαλάσσια στο Άκτιο της ιστορικής ναυμαχίας, διασχίσαμε την εξίσου ιστορική διώρυγα της Κλεοπάτρας, και κάποιες από τις αλυκές στη λιμνοθάλασσα της περιοχής. Συναντήσαμε κάστρα όπως του Τεκέ, Γρίβα, το της Αγ.Μαύρας και γέφυρες όπως την περιστρεφόμενη που απομονώνει το νησί και τη μεγάλη σε μήκος που οδηγεί στη πόλη της Λευκάδας. Ένα δάσος από κατάρτια ιδιωτικών Yachts πολυτελείας μας υποδέχτηκε.
Εκεί μπροστά ήταν και το ξενοδοχείο. Είχαμε φτάσει νωρίς το απομεσήμερο. Τακτοποιηθήκαμε, ξεκουραστήκαμε και με νέες δυνάμεις βγήκαμε να ψάξουμε και να γνωρίσουμε την πόλη και τους Φίλους. Επιστρέψαμε κατάκοποι.
Ημέρα Δευτέρα. Το πρόγραμμα της εκδρομής δεν μπορούσε να εκτελεστεί κατά γράμμα για διάφορους λόγους. Αφού περάσαμε από κάποια ορεινή μονή (;) που διέθετε και ζωολογικό κήπο, κατεβήκαμε στο Νυδρί. Η παραλιακή διαδρομή ήταν πολύ όμορφη με γραφικά ψαροχώρια στα οποία φαίνεται το χρήμα που έχει πέσει. Απ' ό,τι μας είπαν, το καλοκαίρι έχουν τόσο κόσμο που ούτε να τα διασχίσεις μπορείς, πόσο μάλλον να παρκάρεις. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας κι έτσι η προβλεπόμενη κρουαζιέρα ήταν κάτι παρά πάνω από ευχάριστη. Έχοντας δεξιά μας πάντα το νησί της Λευκάδας περάσαμε από την Θηλιά και κατεβήκαμε μέχρι την σπηλιά του υποβρυχίου Παπανικολή στο νότιο μέρος του νησιού Μεγανήσι. Γυρνώντας περάσαμε από την πρωτεύουσά του το Βαθύ όπου αποβιβαστήκαμε για καφεδάκι. Λίγο μετά κυκλώσαμε το Σκορπιό και είδαμε από πολύ κοντά τα άλλα νησιά του κόλπου, το Σκορπίδι, την Μαδουρή, την Σπάρτη.
Ο καπετάνιος-ξεναγός έκανε και χρέη σερβιτόρου στο μαγαζί που καθίσαμε οι περισσότεροι για μεσημεριανό. Κάποιοι μείνανε νηστικοί γιατί οι κατσαρόλες αδειάσανε και κάποιοι άλλοι (όπως κι εγώ) θα μέναμε μόνο με τις σαλάτες και τα ορεκτικά αν δεν ζητούσαμε το λογαριασμό για να φύγουμε. Το απόγευμα ο καιρός χάλασε. Βγήκαμε για μια βόλτα στα βιαστικά να δούμε λίγο την πόλη και καταλήξαμε σε μια πλωτή καφετέρια, πολύ όμορφη. Το βραδινό που σερβίρισε το ξενοδοχείο ήταν κοτόπουλο και δεν μπορούσα να μείνω αμέτοχος. Πήγαμε νωρίς στο κρεβάτι γιατί η επομένη προβλεπόταν ιδιαιτέρως κουραστική.
Και ήταν. Πρώτα μας πήγαν στο Ζάλογγο. Το λεωφορείο έφτασε μέχρι την βάση μιας πέτρινης σκάλας που οδηγούσε στο μνημείο. Ανέβηκα (!) τα 412 σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή. Αυτό είναι κάτι που το κάνεις μόνο μια φορά. Εγώ πάντως δεν πρόκειται να το επαναλάβω.
Σειρά είχε το Νεκρομαντείο. Αν και κουρασμένος ανέβηκα στο λοφάκι και περιηγήθηκα στο χώρο. Περνώντας από διαδρόμους, λαβύρινθο και εσωτερικά δωμάτια κατέβηκα μέχρι και στην υπόγεια αίθουσα, την "ιερή κρύπτη".
Μετά από λίγο πήγαμε στις εκβολές του Αχέροντα και με ένα περιηγητικό σκάφος βγήκαμε στη θάλασσα να δούμε τις απόκοσμες γαλάζιες σπηλιές, το παράξενο "δέλτα" του ποταμού των νεκρών αλλά και ν' ανεβούμε ανάποδα, όσο πήγαινε, αυτό τον πλούσιο βιότοπο προς τις πηγές του. Εκεί δίπλα στο ποτάμι μείναμε για φαγητό. Τ' απόγευμα συνεχίσαμε για Πάργα. Μια μικρή βόλτα και έκατσα κάπου για καφέ. Τα πόδια μου δεν αντέχανε άλλο. Ευτυχώς είχα ξαναπάει στην υπέροχη αυτή πόλη και δεν περίμενα να την ανακαλύψω τώρα, σ' αυτό το μισάωρο. Και ξαναπήγα και δεύτερη φορά γιατί απ' την πρώτη είχε μπει στη καρδιά μου και ήθελα να την χαρώ λίγο παραπάνω.
Βεβαίως γύρισα στο ξενοδοχείο κατάκοπος. Πήραμε κάτι απ' έξω και φάγαμε στο δωμάτιο. Τελευταίο βράδυ. Αύριο μας περίμενε ένα μακρύ ταξίδι.
Μετά το πρωινό, η αναχώρηση. Περάσαμε πάλι έξω από την Πρέβεζα την οποία είχαμε δει (εποχούμενοι) μόνο για λίγο κάποια στιγμή και συνεχίσαμε πάνω από την γέφυρα της Δέσπως και μέσα από την σήραγγα του Βράχου. Πριν φτάσουμε Γιάννενα σταματήσαμε κάπου για καφέ και μετά ανεβαίνοντας στην Εγνατία συνεχίσαμε προς Μέτσοβο όπου και σταματήσαμε. Ημέρα Εθνικής εορτής και εδώ το γιορτάζουν κάπως διαφορετικά, πιο …έντονα.
Δεν είχα δυνάμεις να κάνω ούτε βήμα. Η κούραση των ημερών θαρρείς πως τώρα έβγαινε όλη μαζί. Μετακινήθηκα μόνο για να βρω κάποιο παραδοσιακό εστιατόριο. Και το αρνάκι σούβλας και το χύμα κρασί και ό,τι άλλο πήραμε άξιζαν τα λεφτά τους. Μόνο μια στάση κάναμε μετά. Στην είσοδο της Βέροιας. Το τέλος της διαδρομής για τους περισσότερους, η Θεσ/νίκη, για μας (τους 3) δεν ήταν παρά άλλος ένας ενδιάμεσος σταθμός. Τώρα έπρεπε να πάρουμε το υπεραστικό για να γυρίσουμε σπίτι μας.
