Ήθελα να ξεκινήσουμε νωρίτερα αλλά καθυστερήσαμε περιμένοντας το πετρέλαιο.
Μεσημέριασε όταν φτάσαμε στη Δράμα. Η ιδέα να φάμε κάτι εκεί μου άρεσε μια και επιτέλους θα δοκίμαζα το φημισμένο "πενιρλί με σουβλάκι" του Σίμου για το οποίο είχα ακούσει τόσα. Δυστυχώς επαληθεύτηκε η παροιμία για τα πολλά κεράσια και το μικρό καλάθι.
Έξω απ' την πόλη πήραμε το δρόμο για Σέρρες αυτόν που περνά από Αλιστράτη. Με το που φτάσαμε στις Σέρρες έπρεπε να στρίψω αριστερά μετά το νέο Νοσοκομείο αλλά δεν το 'ξερα και μπήκα στη πόλη που με μπέρδεψε λίγο με τις αλλόκοτες μονοδρομήσεις. Όταν την διασχίσαμε τελικά ακολουθήσαμε το δρόμο για Θεσ/νίκη μέχρι που μια πινακίδα μας επισήμανε την διασταύρωση για Λιθότοπο. Κάναμε δεξιά σε γνώριμα μονοπάτια και μνήμες. Αναγνωρίσαμε παλιά σημάδια, εντοπίσαμε νέες παρεμβάσεις. Φτάσαμε στον Οικοπεριηγητή. Δωμάτιο; Πρέπει να πάμε στο "νέο" τους κτήριο, στο "Αρχοντικό της Λίμνης". Λίγα μέτρα πιο πέρα. Πλησιάσαμε με δισταγμό, μας αγκάλιασε με το αναγνωρίσιμο γούστο και μεράκι του Ρέκλου. Τακτοποιηθήκαμε και ξεκουραστήκαμε. Βγήκαμε για καφέ στο χωριό όταν σουρούπωνε και καταλήξαμε για φαγητό στο νέο εστιατόριο του Οικοπεριηγητή στο 2ο όροφο. Βουβάλι φυσικά. Στη γάστρα και φιλέτο. Υπέροχα. Και αυτά, και τα …συμπαρομαρτούντα.
Μια νύχτα περνά γρήγορα. Μετά το (πλούσιο) πρωινό φύγαμε για Κιλκίς αφήνοντας εκεί τα πράγματά μας. Διαδρομή μιας ώρας. Επισκεφτήκαμε φίλους και φύγαμε προς το μεσημέρι αφήνοντας την πόλη ακόμα παγωμένη και μουδιασμένη παρά τον (χλωμό έστω) ήλιο. Πίσω στην Κερκίνη, αποχαιρετήσαμε, φορτώσαμε κι αναχωρήσαμε ακολουθώντας τον παραλίμνιο δρόμο προς Νότο. Κάπου μαζέψαμε απ' τα μεγάλα αλλά εύθραυστα κοχύλια που ξεβράζονται στην όχθη και ανανεώσαμε μνήμες στην ηρεμία του χειμωνιάτικου τοπίου. Στον Λιθότοπο διαλέξαμε το "Πανόραμα" για να φάμε. Ψάρια της λίμνης φυσικά. Πήραμε Γριβάδι (τηγανητό, όπως πάντα) και γλύφαμε τα δάχτυλά μας.
Όταν ήρθε η ώρα, ξεκινήσαμε υπολογίζοντας να 'μαστε σπίτι πριν νυχτώσει. Το "προσκύνημα" στην Κερκίνη μας, έλαβε τέλος.
Υ.Γ.
Σαν γυρίσαμε είχαμε να αντιμετωπίσουμε την πεζή καθημερινότητα στο πρόσωπο ενός καυστήρα που δεν λειτουργούσε από την προηγούμενη και μιας, κρύας φυσικά, πολυκατοικίας που δεν μπορούσε να ζεσταθεί
Μεσημέριασε όταν φτάσαμε στη Δράμα. Η ιδέα να φάμε κάτι εκεί μου άρεσε μια και επιτέλους θα δοκίμαζα το φημισμένο "πενιρλί με σουβλάκι" του Σίμου για το οποίο είχα ακούσει τόσα. Δυστυχώς επαληθεύτηκε η παροιμία για τα πολλά κεράσια και το μικρό καλάθι.
Έξω απ' την πόλη πήραμε το δρόμο για Σέρρες αυτόν που περνά από Αλιστράτη. Με το που φτάσαμε στις Σέρρες έπρεπε να στρίψω αριστερά μετά το νέο Νοσοκομείο αλλά δεν το 'ξερα και μπήκα στη πόλη που με μπέρδεψε λίγο με τις αλλόκοτες μονοδρομήσεις. Όταν την διασχίσαμε τελικά ακολουθήσαμε το δρόμο για Θεσ/νίκη μέχρι που μια πινακίδα μας επισήμανε την διασταύρωση για Λιθότοπο. Κάναμε δεξιά σε γνώριμα μονοπάτια και μνήμες. Αναγνωρίσαμε παλιά σημάδια, εντοπίσαμε νέες παρεμβάσεις. Φτάσαμε στον Οικοπεριηγητή. Δωμάτιο; Πρέπει να πάμε στο "νέο" τους κτήριο, στο "Αρχοντικό της Λίμνης". Λίγα μέτρα πιο πέρα. Πλησιάσαμε με δισταγμό, μας αγκάλιασε με το αναγνωρίσιμο γούστο και μεράκι του Ρέκλου. Τακτοποιηθήκαμε και ξεκουραστήκαμε. Βγήκαμε για καφέ στο χωριό όταν σουρούπωνε και καταλήξαμε για φαγητό στο νέο εστιατόριο του Οικοπεριηγητή στο 2ο όροφο. Βουβάλι φυσικά. Στη γάστρα και φιλέτο. Υπέροχα. Και αυτά, και τα …συμπαρομαρτούντα.
Μια νύχτα περνά γρήγορα. Μετά το (πλούσιο) πρωινό φύγαμε για Κιλκίς αφήνοντας εκεί τα πράγματά μας. Διαδρομή μιας ώρας. Επισκεφτήκαμε φίλους και φύγαμε προς το μεσημέρι αφήνοντας την πόλη ακόμα παγωμένη και μουδιασμένη παρά τον (χλωμό έστω) ήλιο. Πίσω στην Κερκίνη, αποχαιρετήσαμε, φορτώσαμε κι αναχωρήσαμε ακολουθώντας τον παραλίμνιο δρόμο προς Νότο. Κάπου μαζέψαμε απ' τα μεγάλα αλλά εύθραυστα κοχύλια που ξεβράζονται στην όχθη και ανανεώσαμε μνήμες στην ηρεμία του χειμωνιάτικου τοπίου. Στον Λιθότοπο διαλέξαμε το "Πανόραμα" για να φάμε. Ψάρια της λίμνης φυσικά. Πήραμε Γριβάδι (τηγανητό, όπως πάντα) και γλύφαμε τα δάχτυλά μας.
Όταν ήρθε η ώρα, ξεκινήσαμε υπολογίζοντας να 'μαστε σπίτι πριν νυχτώσει. Το "προσκύνημα" στην Κερκίνη μας, έλαβε τέλος.
Υ.Γ.
Σαν γυρίσαμε είχαμε να αντιμετωπίσουμε την πεζή καθημερινότητα στο πρόσωπο ενός καυστήρα που δεν λειτουργούσε από την προηγούμενη και μιας, κρύας φυσικά, πολυκατοικίας που δεν μπορούσε να ζεσταθεί
