Άλλη μία

Ήταν γύρω στις 9 το βράδυ όταν το θυμήθηκα. Αργά. Αλλά μόλις το μεσημέρι είχα συνειδητοποιήσει ότι χτες δεν είχα κάνει την καθιερωμένη μου βόλτα. Αν ήθελα να μείνω πιστός στο πρόγραμμά μου έπρεπε να ξεκινήσω έστω και τώρα.
Κατηφόρισα λοιπόν την Ομονοίας προς την κεντρική πλατεία. Τα κλειστά λόγω κρίσης μαγαζιά (που όσο πάνε και πληθαίνουν) δημιουργούσαν μαύρα κενά στο φωτεινό χαμόγελο της πόλης. Πριν τον Ανανιάδη μια παράξενη μουσική έφτασε στ' αυτιά μου. Άφησα τα πόδια μου να με οδηγήσουν μέχρι την πηγή της. Ένα φολκλορικό συγκρότημα είχε καταλάβει μια θέση δίπλα στο σιντριβάνι. Γέμιζε την ατμόσφαιρα με Ινδιάνικους, απ' ότι αποδείχθηκε, ήχους και προσπαθούσε να προωθήσει το προϊόν του με διάφορα επικοινωνιακά τρικ. Συνέχισα προς Βενιζέλου διασχίζοντας την Ελευθερίας και από Εμπορική και Παλλάδιο πέρασα στην αποβάθρα. Λίγος κόσμος, λίγες βαρκούλες. Προχώρησα προς τελωνείο, στο λιμάνι. Έφτασα στην νέα αίθουσα αναμονής επιβατών και βλέποντας ότι η πύλη προς τον λιμενοβραχίονα είναι ανοικτή, συνέχισα προς τα 'κει.
Λίγα γιωτ αποτραβηγμένα σε στέρεο έδαφος, μερικές ντάνες από δίχτυα στοιβαγμένες εδώ κι εκεί, λιγοστά φώτα, κάποια επικίνδυνα χάσματα ανάμεσα στα μπλόκια παρά τις παρεμβάσεις που φαίνεται ότι έγιναν. Έφτασα μέχρι τον πράσινο φάρο. Κάποιος είχε περάσει το κιγκλίδωμα και ψάρευε.
Έλεγξα το ρολόι μου. Είχαν περάσει 26 λεπτά. Τώρα επιστροφή. Ένα ελαφρύ αεράκι με συνόδευε και μια υπέροχη θέα. Τα νυχτερινά φωτά της πόλης μου έφερναν πάντα μελαγχολία.
Κατευθύνθηκα προς τις αφετηρίες των Αστικών. Πήρα ν' ακολουθώ την Κουντουριώτου και από το ύψος των (παλιών) Δικαστηρίων επέστρεψα στην κίνηση και στον τόπο απ' όπου ξεκίνησα επί της Ομονοίας. Ήθελε γύρω στα δέκα λεπτά ακόμη για να συμπληρωθεί η ώρα. Και κάπου τόσα χρειάστηκα για να φτάσω στο ...check point.