Στο Νέο Νοσοκομείο

Πρώτη μου στο νέο Νοσοκομείο.
Η μονάδα ξεκίνησε από την προηγούμενη Τρίτη. Πριν μια βδομάδα ακριβώς. Καλύτερα έτσι. Οι όποιες "δοκιμές" δεν έγιναν με (και πάνω σε) 'μένα.
Οι πρώτες εντυπώσεις; Θετικές βέβαια. Όλα καινούργια, καθαρά, αποστειρωμένα θα έλεγα. Και άνετα.
Νέα γραμμή ΚΤΕΛ καθιερώθηκε και το λεωφορείο μ' άφησε μέσα στο προαύλιο, ακριβώς στην είσοδο των εξωτερικών ιατρείων. Η κεντρική είναι λίγα μέτρα πιο κει, στα δεξιά. Κατέβηκα ένα επίπεδο. Δεν πέρασα από την αιμοδοσία που τώρα είναι στον ίδιο όροφο με "μας". Θα πάω μετά, είπα και τελικά το ξέχασα. Ακολούθησα τις σημάνσεις και οδηγήθηκα στο χώρο "μας". Ο οποίος είναι τεράστιος. Με τρία αυτόνομα δίκλινα, γραφείο γιατρού, γραφείο προϊσταμένης, "στάση" νοσοκόμων, βοηθητικούς χώρους, φαρδείς διαδρόμους κλπ κλπ.
Θα τα "κρατήσουμε" όλα αυτά; Αμφιβάλλω. Όταν μάλιστα ξέρω πως ο αριθμός των κλινών του νέου αυτού νοσοκομείου υπολείπεται κατά πολύ του συνολικού "παλιού" και "παραρτήματος" που συγχωνεύτηκαν. Αρκετές κλινικές ασφυκτιούν στο χώρο που τους παραχωρήθηκε. Νομίζω πως το ότι δεν γειτνιάζουμε με κάποια απ' αυτές μας έχει "σώσει" προς το παρόν.
Όταν τέλειωσα με το καλό, βγήκα από την "δικιά μας" έξοδο, που οδηγεί στο πάρκιγκ των γιατρών, στη πίσω πλευρά του κτηρίου. Από κει η θέα προς την πόλη είναι υπέροχη. Πανοραμική. Ήθελα να τριγυρίσω λίγο, να εξοικειωθώ με τον χώρο αλλά έπρεπε να φύγω. Άργησα σήμερα. Κι έχουμε και επισκέψεις!!

Αποτυπώματα

Την διαδρομή Πρίνος-Καβάλα και τανάπαλιν την έχω κάνει αμέτρητες φορές. Διαρκεί κάτι λιγότερο από 1 ½ ώρα που περνά δύσκολα. Κάτι πρέπει να κάνεις. Θα πιεις ένα καφέ, θα διαβάσεις κάτι, θ' ασχοληθείς λίγο με το κινητό, θα συζητήσεις. Κάποιοι (τουρίστες ή όχι), προτιμούν να ταΐζουν τα θαλασσοπούλια προτείνοντας έξω από την κουπαστή κάποιο μπισκότο. Αν το πάρουν απ' το χέρι τους τα πουλιά, θεωρείται επιτυχία. Εγώ όταν βαριέμαι, και βαριέμαι εύκολα, βγαίνω για μια βόλτα. Αναζητώ την πλευρά του πλοίου που δεν βλέπει ο ήλιος και κοιτώ τους σχηματισμούς των ιπτάμενων συνταξιδιωτών μας, το πέταγμα, την στρατηγική τους. Επικεντρώνομαι σε κάποιο συγκεκριμένο γλάρο, και ακολουθώ με τα μάτια τις κινήσεις του, μέχρι που κουράζεται και κάθεται για λίγο στην επιφάνεια της θάλασσας. Άλλες φορές πάω στο πίσω μέρος, πάνω από τις μηχανές. Οι προπέλες αναδεύουν την θάλασσα με δύναμη και πλούσιος αφρός δημιουργείται. Μ΄ αρέσει να βλέπω αυτόν τον κοχλασμό. Και το αφρισμένο μονοπάτι που δείχνει την πορεία του πλοίου και που σβήνει σιγά-σιγά. Όπως σβήνει και χάνεται και η στεριά που αφήσαμε πριν λίγη ώρα. Πρώτα οι λεπτομέρειες, άνθρωποι, δέντρα, αυτοκίνητα, αργότερα οι δρόμοι και τα κτήρια μέχρι και τα χωριά. Στο τέλος ακόμα κι αυτός ο ορεινός όγκος ξεθωριάζει στα μάτια μας. Κάποιες στιγμές όλα φαίνονται ειδυλλιακά. Κάποιες στιγμές μόνο. Μέχρι κάποια επιπλέουσα σακούλα (και όχι μόνον), να σου χαλάσει την διάθεση.
Ακόμη κι εδώ, το λιγδιασμένο ανθρώπινο αποτύπωμα είναι παρόν για να λερώνει τον πίνακα.