Αποτυπώματα

Την διαδρομή Πρίνος-Καβάλα και τανάπαλιν την έχω κάνει αμέτρητες φορές. Διαρκεί κάτι λιγότερο από 1 ½ ώρα που περνά δύσκολα. Κάτι πρέπει να κάνεις. Θα πιεις ένα καφέ, θα διαβάσεις κάτι, θ' ασχοληθείς λίγο με το κινητό, θα συζητήσεις. Κάποιοι (τουρίστες ή όχι), προτιμούν να ταΐζουν τα θαλασσοπούλια προτείνοντας έξω από την κουπαστή κάποιο μπισκότο. Αν το πάρουν απ' το χέρι τους τα πουλιά, θεωρείται επιτυχία. Εγώ όταν βαριέμαι, και βαριέμαι εύκολα, βγαίνω για μια βόλτα. Αναζητώ την πλευρά του πλοίου που δεν βλέπει ο ήλιος και κοιτώ τους σχηματισμούς των ιπτάμενων συνταξιδιωτών μας, το πέταγμα, την στρατηγική τους. Επικεντρώνομαι σε κάποιο συγκεκριμένο γλάρο, και ακολουθώ με τα μάτια τις κινήσεις του, μέχρι που κουράζεται και κάθεται για λίγο στην επιφάνεια της θάλασσας. Άλλες φορές πάω στο πίσω μέρος, πάνω από τις μηχανές. Οι προπέλες αναδεύουν την θάλασσα με δύναμη και πλούσιος αφρός δημιουργείται. Μ΄ αρέσει να βλέπω αυτόν τον κοχλασμό. Και το αφρισμένο μονοπάτι που δείχνει την πορεία του πλοίου και που σβήνει σιγά-σιγά. Όπως σβήνει και χάνεται και η στεριά που αφήσαμε πριν λίγη ώρα. Πρώτα οι λεπτομέρειες, άνθρωποι, δέντρα, αυτοκίνητα, αργότερα οι δρόμοι και τα κτήρια μέχρι και τα χωριά. Στο τέλος ακόμα κι αυτός ο ορεινός όγκος ξεθωριάζει στα μάτια μας. Κάποιες στιγμές όλα φαίνονται ειδυλλιακά. Κάποιες στιγμές μόνο. Μέχρι κάποια επιπλέουσα σακούλα (και όχι μόνον), να σου χαλάσει την διάθεση.
Ακόμη κι εδώ, το λιγδιασμένο ανθρώπινο αποτύπωμα είναι παρόν για να λερώνει τον πίνακα.