Ένδυμα

Του το χάρισαν με την πρώτη αναπνοή. Τον κάλυπτε όλον 2 φορές. Και τον προστάτευε. Άσπρο, ζεστό, απαλό στην αφή, μαλακό.
Μέχρι να μάθει να περπατάει, ήδη τα ποδαράκια του προεξείχαν αρκετά. Σύντομα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις "κοντό". Με το πέρασμα του χρόνου άρχισε να μοιάζει μικροσκοπικό επάνω του. Σε κάθε προσπάθεια να πεισθεί να πάρει μεγαλύτερο, να ανανεωθεί, απαντούσε: "Εμένα ο πατέρας μου αυτό μου χάρισε".

Νέο χτύπημα (5ο)

Καλό μήνα εύχομαι.
Και προσεύχομαι γι' αυτό, γιατί ο προηγούμενος ήταν πολύ …άγριος.
Η επιστροφή μας (από Κερκίνη) στη καθημερινότητα σήμαινε και επιστροφή στις …ιώσεις.
Από την Τρίτη ξεκίνησα και πάλι αντιβιώσεις (και αντιβηχικά, και αντιπυρετικά, κλπ, κλπ), μα μέχρι την Τετάρτη τ' απόγευμα κατάφερα να πιάσω τους 39,4ο C. Ήταν η ώρα να φωνάξω τους ειδικούς. "Θα αργήσω λίγο", μου είπε ο γιατρός που πέτυχα και έφτασε σπίτι μου κατά τις 10 με 10:30' μμ. Μ' εξέτασε, μου έριξε δυο ενέσεις, μου είπε πως θα βγάλω το βράδυ και την επομένη μου συνταγογράφησε την αγωγή. Αν το πράγμα είχε λήξει εκεί δεν θα έδινα συνέχεια.
Αλλά την Δευτέρα το πρωί (χτες) ξύπνησα με πόνο στο στήθος ο οποίος μέχρι το βράδυ έγινε ανυπόφορος. Στις 10 περίπου δεν άντεχα άλλο και πήγα στο Νοσοκομείο. Ανέφερα στο ΤΕΠ το πρόβλημα (και το ιστορικό) και από 'κει ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος εξετάσεων, αναμονής, άλλων εξετάσεων, νέας αναμονής και κόντρα αναμονής μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες (σήμερα) έως ότου αυτοί σήκωσαν τα χέρια ψηλά (Τι να είναι άραγε; Δεν ξανάρχεστε την Πέμπτη;) κι εγώ σηκώθηκα κι έφυγα αφού (ευτυχώς) ο πόνος είχε καταλαγιάσει.
Άλλο κακό να μη μας βρει.