Είχα ξαναπάει «Στου Κωσταντάκη». Και δε με ενθουσίασε.
Αλλά μιας και έμαθα ότι μάγειράς του είναι αυτός που είχε το
«Δασικό Χωριό», έξω από την Ελευθερούπολη, είπα να του δώσω ακόμα μια ευκαιρία.
Στο «Δασικό Χωριό», ένα συγκρότημα ψηλά στο βουνό, έβρισκες μέχρι
και «θαλασσινά» πιάτα, όπως αχινούς και πίνες. Που, εγώ τουλάχιστον, δεν
μπορούσα να βρω αλλού. Περίμενα, λοιπόν, από το ουζερί της παραθαλάσσιας
Περάμου να έχει κι αυτά και το βυθό ολόκληρο.
Αντίθετα, το μενού του, με ένα σωρό παράξενα ονόματα για τα πιάτα
του, δεν είχε σημειωμένο κάτι σχετικό.
Φώναξα τη σερβιτόρα: «Δεν έχετε
όστρακα, μύδια, φούσκες; Κάτι αυτής της κατηγορίας, τέλος πάντων;».
«Έχουμε», μου λέει. «Να δω και να σας
πω τι υπάρχει».
Είχε αχινούς και φούσκες. Πήραμε κι αυτά, και χταποδάκι, και
τζατζίκι, και σαρμαδάκια. Και για να χορτάσουμε, πήραμε και σουτζουκάκια σχάρας
και τηγανητές πατάτες. Αυτά με συνοδεία μπίρας, αναψυκτικού και τσίπουρου
πλησίασαν αρκετά τα 50 ευρώ. Άξιζαν;
Με μια λέξη: Όχι.
Τα σουτζουκάκια είχαν περισσότερο μυρωδικά απ' ό,τι κρέας. Το
χταποδάκι (όχι "λιαστό") ήταν σκληρό, σχεδόν ωμό. Οι φούσκες «παλιές».
Απ' την άλλη, ο αχινός ήταν υπέροχος, όπως και η σάλτσα που
συνόδευε τα σουτζουκάκια.
Στα υπέρ του μαγαζιού και η ύπαρξη και μόνον αχινού και φούσκας.
"Του Κωσταντάκη":
Γεύση 3 – ποιότητα 3 – ποσότητα 3 – περιβάλλον 3 (δεν βλέπεις θάλασσα, δίπλα στο δρόμο, κατεβαίνεις 3 σκαλάκια) – εξυπηρέτηση 4 – τιμή/απόδοση 3
Σύνολο: 19 - Μ.Ο: 3,17
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου