Lenovo Τέλος

Τελικά οι μπλε οθόνες των Windows 8.1 αποδείχθηκαν μεγαλύτερο πρόβλημα απ’ ότι φαινόταν στην αρχή.
Μετά από τόσες άκαρπες προσπάθειες επίλυσης σκέφτηκα να το πάω και σε άλλο τεχνικό. Το πήρανε στις 17/8. Στις 20/8 πήγα να δω αν υπάρχει κάποια εξέλιξη. «Μήπως το πρόβλημα άρχισε όταν έβαλες τα Windows 8.1;» με ρώτησαν. Δεν θυμόμουν. "Το μηχάνημά σου δεν τα σηκώνει. Δεν το έψαξε αυτός που σου τα εγκατέστησε; Πρέπει να γυρίσουμε προς τα πίσω, Windows 7 για παράδειγμα ή τα XP που προϋπήρχαν". Τους το άφησα να κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν.

Την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησαν και τα νέα ήταν άσχημα. Το μηχάνημα δεν συνέρχεται. Αλλαγή σκληρού, νέες μνήμες PAM, format και ξανά format, δοκιμές με τέσσερα διαφορετικά λειτουργικά και … τίποτα. Ο μπλε εφιάλτης εκεί, να επιμένει.
Την Τρίτη (25/8) πήγα να το παραλάβω. «Είναι όπως ήταν» μου είπαν. Αλλά δεν ήταν. Το Outlook έκανε «Αποστολή» αλλά όχι «Λήψη» των mails. Κάποιες εφαρμογές δεν δούλευαν, οι περισσότερες ιστοσελίδες (in.gr, taxis, τράπεζες κλπ, κλπ) δεν άνοιγαν, το antivirus που μου βάλανε δεν ανανεωνόταν και έβγαζε προειδοποιητικά μηνύματα λήξης και άλλα πολλά. Παιδεύτηκα μέχρι αργά το βράδυ.
Έψαξα να δω τι λήψεις είχαν γίνει, τι είχε αλλάξει. Ξήλωσα αυτά που είχαν προστεθεί, το Kaspersky και το Malwarebytes Anti-Malware και ξαναέβαλα το AVG. Έτρεξα και το δοκιμαστικό AVG PC TuneUp 2015 και, ω του θαύματος, τα πάντα άρχισαν να λειτουργούν και πάλι. Ούτε οι «μπλε οθόνες» δεν εμφανίστηκαν. Μέχρι σήμερα. Μέχρι τώρα, πριν από λίγο. Στις 9:05’μμ ο μπλε εφιάλτης ξαναχτύπησε.

Ε, δεν γίνεται δουλειά έτσι. Lenovo τέλος.
Ένα νέο Laptop είναι αναγκαίο.

Αμμουλιανή

Η Αμμουλιανή σαν προορισμός (έστω και ολιγοήμερων) διακοπών είχε φωλιάσει στο μυαλό μου εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα φαίνεται πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ώστε αυτό να γίνει και πράξη. Μια και είχαν διευθετηθεί κάποιες εκκρεμότητες και δεν αφήναμε πίσω μας τίποτα χωρίς επίβλεψη, ξεκινήσαμε την Τετάρτη, όχι πολύ νωρίς, είναι αλήθεια. Η διαδρομή έγινε σε νωχελικούς ρυθμούς μέχρι που φτάσαμε στον Σταυρό Χαλκιδικής ακολουθώντας την παλιά "Εγνατία". Από 'κει αρχίσανε οι δύσκολοι, στενοί, ορεινοί κι όλο στροφές δρόμοι του Χολομόντα. Περνώντας έξω από Στρατώνι, Ιερισσό και Ν.Ρόδα, κόψαμε την χερσόνησο, περίπου όπου κι ο Ξέρξης για να μπούμε στον Σιγγιτικό κόλπο. Ψάχναμε το λιμανάκι της Τρυπητής. Και, ουσιαστικά, αυτό είναι η Τρυπητή. Ένα λιμανάκι και μόνο. Μια αποβάθρα μερικών μέτρων κι ένα μικρό καφενεδάκι στη γωνιά, δίπλα στο κύμα. Η "ουρά" για το F/B έφτανε μέχρι τον κεντρικό δρόμο και συνέχιζε επ' αυτού. Για λίγο έπαιξα με την ιδέα να πάω Ουρανούπολη. Σύμφωνα με τον χάρτη θα μπορούσα να πάρω το πλοίο για Αμμουλιανή κι από 'κει. Δεν το επιχείρησα. Ευτυχώς. Πρώτον γιατί, όπως αποδείχθηκε, αυτή η "γραμμή" δεν εκτελείτε πλέον. Δεύτερον γιατί το F/B που φόρτωνε ήταν αρκετά μεγάλο και μας πήρε όλους με την μία.
Η διαδρομή Τρυπητή - Αμμουλιανή είναι μικρή. Σε 15'-20' βγήκαμε στο νησί. Το ξενοδοχείο που είχα υπόψιν μου είναι λίγα μέτρα από 'κει, αριστερά, στην άκρη της "Χώρας" και ορατό από το λιμάνι. Ανακαινισμένο και πεντακάθαρο (είχα πάρει τις πληροφορίες μου), το Hotel Ammouliani έγινε το κατάλυμά μας για δυο (2) βράδια. Βέβαια, η τιμή των 70ευρώ ανά ημέρα, για ένα δίκλινο με (καλό, έστω) πρωινό είναι τσιμπημένη. Δεν το παιδέψαμε όμως. Μείναμε.
Τακτοποιηθήκαμε βιαστικά και βγήκαμε σε αναζήτηση ταβερνούλας που να μας ... εμπνέει. Καταλήξαμε στον Τζανή. Φαγητά σπιτικά και της ώρας. Και ψάρι και κρέας και ό,τι θες. Εμείς διαλέξαμε μουσακά που ήταν υπέροχος, πεντανόστιμους κολιούς στη σχάρα (γούνα), χταποδάκι ψητό (που το χρέωνε 9,80!!), μια πράσινη και άσπρο κρασάκι χύμα, αγγουροντομάτα, τζατζίκι (όπως το θέλω), μελιτζανομπουρεκάκια. Σύνολο γύρω στα 42ευρώ. Μας φάνηκε ακριβός.
Το απογευματάκι πήγαμε για μπάνιο. Η Αμμουλιανή έχει ελάχιστες παραλίες, που να μπορείς να φτάσεις με ευκολία. Ουσιαστικά είναι 3-4. Στο Νότο είναι τα Καραγάτσια (ακτή που χαρακτηρίζεται καταφύγιο γλάρων) και η Αλυκή (ναι, υπάρχει αλυκή στο κέντρο του νησιού). Ανατολικά υπάρχει το αλιευτικό καταφύγιο (λιμανάκι) και λίγο πιο κάτω ο όρμος Γλαστρί. Ο οποίος θα πρέπει να ήταν ωραία plaz πριν ασυνείδητοι του πάρουν όλη την άμμο για τις οικοδομικές τους εργασίες. Τώρα έχουν μείνει μόνο πέτρες, βράχια και πλάκες. Αποκρουστική εικόνα. Πιο κάτω από τον όρμο, από δύσβατο δρόμο μπορείς να οδηγηθείς στον κολπίσκο Αγ.Γεώργιος και παρακάτω στην Μεγ.Άμμο. Για να πάμε εκεί όμως θα χρειαζόμασταν την "γουρούνα". Σε κάποιες άλλες ακτές φτάνεις μόνο από θαλάσσης.
Ένα mini Bus περνάει από τις 3 πιο προσβάσιμες, αρκετές φορές την ημέρα, και υπάρχουν καραβάκια που κάνουν το γύρο του νησιού, που πηγαίνουν τακτικά στα νησάκια Δρένια στη νοτιοανατολική άκρη της Αμμουλιανής και λίγο-πολύ μπορούν να σε πάνε όπου διαλέξεις. Διαλέξαμε την ακτή Αλυκή(ές) γιατί ήταν κοντά και είχε εύκολη και καλή πρόσβαση. Πολλοί μάλιστα, πάνε με τα πόδια. Ίσως γι' αυτό είχε τόσο κόσμο που αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω. Δοκιμάσαμε να πάμε στην Μεγ.Άμμο. Περάσαμε σε απόσταση έξω από το αλιευτικό καταφύγιο, διασχίσαμε τον όρμο Γλαστρί και βρεθήκαμε σε "αδιέξοδο" με το που αφήσαμε πίσω μας το ξενοδοχείο "Αγιονήσι". Απογοήτευση. Αρχίσαμε να επιστρέφουμε αλλά στην άκρη του όρμου, κάτω από το "Αγιονήσι", μια παράκαμψη μας οδήγησε στη μικρή, δική του, προσεγμένη και φροντισμένη ακτή (που έχει και Γαλάζια Σημαία). Το απολαύσαμε.
Την επομένη πήγαμε στα Καραγάτσια (ή Καραγάτσι). Μας θύμιζε τις παραλίες Ατσπάς και Αλυκή της Θάσου. Ωραία αμμουδιά, ωραία καταγάλανα νερά, δωρεάν ξαπλώστρες, ελεύθερος χώρος για αθλοπαιδιές και όσους δεν θέλουν την ... τυποποίηση. Καλά που φτάσαμε σχετικά νωρίς. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο μεγάλωνε το πλήθος και φαινόταν ότι ερχόντουσαν για να μείνουν. Μέχρι το βράδυ. Αν και η καντίνα της περιοχής διαθέτει τα πάντα, είπαμε να ψάξουμε κάτι άλλο για το μεσημεριανό μας. Πήγαμε στον Γλάρο που τον είχα σταμπάρει από την προηγούμενη. Είναι στη χώρα, αριστερά από το λιμάνι, δίπλα στη θάλασσα (για να μη πω μέσα σ' αυτήν). Το χταποδάκι το είχε 12 ευρώ (πανάκριβα και του το 'πα) αλλά γενικώς είχε καλύτερες τιμές. Μια μικρή συναγρίδα, γαύρος, μύδι σαχανάκι, αγγουροντομάτα και χύμα λευκό γέμισαν το τραπέζι μας. Το απόγευμα κατεβήκαμε για βόλτες ανάμεσα στα μαγαζάκια αναμνηστικών και τις πολλές καφετέριες. Περάσαμε μια όμορφη, ζεστή βραδιά δίπλα στο κύμα. Τελευταία στο νησί.
Την επομένη, 14 Αυγούστου, ξεκινήσαμε με "το πάσο μας". Όταν το ένα (1) από τα τρία (3) F/B που εκτελούν το δρομολόγιο μας έβγαλε στην Τρυπητή, πήραμε τον δρόμο για Ουρανούπολη. Στο δρόμο είδαμε ωραίες παραλίες και πολυτελή συγκροτήματα Ξενοδοχείων. Η ίδια η Ουρανούπολη ήταν κατάμεστη από κόσμο και αυτοκίνητα και εντελώς αλλαγμένη. Ελάχιστα πράγματα μπορούσα να αναγνωρίσω απ' όσα θυμόμουν από την προηγούμενη φορά που την είχα επισκεφτεί. Προ αμνημονεύτων χρόνων, είναι αλήθεια.
Όπως και στην Αμμουλιανή έτσι κι εδώ το κυκλοφοριακό είναι μείζον πρόβλημα. Κινούμασταν σε στενά δρομάκια που όχι μόνο ήταν γεμάτα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα αλλά, παρότι φαινόταν απίστευτο, δεν ήταν μονόδρομοι. Όταν επιτέλους πήραμε το δρόμο του γυρισμού, κάναμε προς τα πίσω όλο τον δρόμο μέχρι τα Ν.Ρόδα, τα οποία επιλέξαμε να επισκεφθούμε. Μετά περάσαμε μέσα κι από την Ιερισσό, για μια βιαστική ματιά. Την ώρα που διαμαρτυρήθηκε το στομάχι μας, ήμασταν στο Σταυρό κι αφού βρήκαμε ένα μέρος σκιερό και για τ' αμάξι και για μας, καθίσαμε στο κέντρο του χωριού, στον Στρατή. Είχε πλούσια κουζίνα. Μετά από αρκετές διαβουλεύσεις καταλήξαμε στα εξής: κοκκινιστό, παϊδάκια, γαλέο σκορδαλιά, χύμα μπύρα, κλπ κλπ.
Από 'κει και πέρα απέμενε ο άχαρος δρόμος της επιστροφής. Κάπου σταματήσαμε για μπάνιο, κάπου ήπιαμε ένα καφέ και ... τέλος. Σπίτι, μαύρα φασόλια.

 Αξιολόγηση:
"Τζανής":
Γεύση 5 – ποιότητα 4 – ποσότητα 4 – περιβάλλον 5 – εξυπηρέτηση 5 – τιμή/απόδοση 3
Σύνολο: 26 - Μ.Ο: 4,33 
"Γλάρος":
Γεύση 5 – ποιότητα 5 – ποσότητα 4 – περιβάλλον 5 – εξυπηρέτηση 5 – τιμή/απόδοση 4
Σύνολο: 28 - Μ.Ο: 4,66
"Στρατής":
Γεύση 5 – ποιότητα 5 – ποσότητα 5 – περιβάλλον 4 – εξυπηρέτηση 5 – τιμή/απόδοση 5
Σύνολο: 29 - Μ.Ο: 4,83 

Μπλε Error και Windows 8.1

Από την 20^η του προηγουμένου μήνα, λίγο πριν φύγουμε για «διακοπές», είχα παραδώσει το Lenovo στον τεχνίτη, αγανακτισμένος από τις αλλεπάλληλες «μπλε οθόνες». Υπήρχε κι ένα άλλο πρόβλημα, από την φθορά της καλωδίωσης που συνδέει οθόνη και πληκτρολόγιο. Χτες, μετά από τόσες μέρες και αρκετά τηλεφωνήματα, το είχα επιτέλους και πάλι στα χέρια μου. Φαίνεται ότι το βασικό πρόβλημα λύθηκε. Όχι όμως κι αυτό των «μπλε οθονών» που, για λίγο, πίστεψα ότι ήταν αλληλένδετα.

Το μήνυμα που μιλά για «πρόβλημα στον υπολογιστή», για ανάγκη «επανεκκίνησης» και τελειώνει με το σφάλμα «Whea Uncorrectable Error» συνεχίζει να με κατατρέχει.
Ψάχνοντάς το στο Google, ανακαλύπτει κανείς ότι είναι (γνωστό) πρόβλημα των W8.1
Εκεί προτείνονται και κάποιες λύσεις. Στ’ αγγλικά βεβαίως-βεβαίως
Γιατί δεν τα γράφουν και στα Ελληνικά να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα;