Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+19Υ)
«Σήμερα» έκλαψα, έτσι, χωρίς λόγο, για πράγματα που ίσως συμβούν στο μέλλον. Ίσως το ταξίδι, ίσως η βροχή, δεν ξέρω. Ίσως κάτι πιο βαθύ. Ίσως από αντίδραση στο κόσμο που σφίγγει τα χείλη, σκληραίνει το πρόσωπο, νεκρώνει τα μάτια, σε μια απρόσωπη, ανόητη και τόσο «φυσική» αυτό-απομόνωση. Μάθαμε να ζούμε χωρίς τους «άλλους». Να κοιτάζουμε μέσα από τους άλλους, πίσω από τους άλλους τους αγκαθωτούς τοίχους του φόβου. Να βλέπουμε μόνο αυτούς που θέλουμε, να μη μας βλέπουν αυτοί που θέλουμε να μας δουν. Να εκπέμπουμε SOS με κάθε μας κίνηση, με κάθε στάση μας, με κάθε βλέμμα μας, με κάθε αναπνοή μας. Τριγυρνάμε λοιπόν τις νύχτες μόνοι ή με κάποιον/ους δίπλα μας, που δεν είναι δίπλα μας ή γράφουμε «νυχτερινά κείμενα» για το blog (ή την Μανίνα) ή βυθιζόμαστε στη ψευδαίσθηση που δημιουργεί το stereo στη διαπασών ή αφηνόμαστε στο ένστικτο ενός Xsara με τέρμα τα γκάζια κι ανοικτά παράθυρα Χειμώνα καιρό. Αύριο; Πολλά όνειρα και σχέδια και υποσχέσεις και … Το Αύριο είναι αύριο. ΕΥΤΥΧΩΣ.
Ευτυχώς, γιατί μπορείς να ελπίζεις.
Όμως για πόσο; Πόσο μπορείς να περιμένεις και ν’ αγωνίζεσαι και ν’ αγωνιάς και να ελπίζεις και να …
Πόσο μπορείς ν’ αντέξεις;
Μπορείς να δεις πίσω από όλα αυτά;!! Πάντως εγώ θα ανα-στηθώ. And …I keep walking.
«Σήμερα» έκλαψα, έτσι, χωρίς λόγο, για πράγματα που ίσως συμβούν στο μέλλον. Ίσως το ταξίδι, ίσως η βροχή, δεν ξέρω. Ίσως κάτι πιο βαθύ. Ίσως από αντίδραση στο κόσμο που σφίγγει τα χείλη, σκληραίνει το πρόσωπο, νεκρώνει τα μάτια, σε μια απρόσωπη, ανόητη και τόσο «φυσική» αυτό-απομόνωση. Μάθαμε να ζούμε χωρίς τους «άλλους». Να κοιτάζουμε μέσα από τους άλλους, πίσω από τους άλλους τους αγκαθωτούς τοίχους του φόβου. Να βλέπουμε μόνο αυτούς που θέλουμε, να μη μας βλέπουν αυτοί που θέλουμε να μας δουν. Να εκπέμπουμε SOS με κάθε μας κίνηση, με κάθε στάση μας, με κάθε βλέμμα μας, με κάθε αναπνοή μας. Τριγυρνάμε λοιπόν τις νύχτες μόνοι ή με κάποιον/ους δίπλα μας, που δεν είναι δίπλα μας ή γράφουμε «νυχτερινά κείμενα» για το blog (ή την Μανίνα) ή βυθιζόμαστε στη ψευδαίσθηση που δημιουργεί το stereo στη διαπασών ή αφηνόμαστε στο ένστικτο ενός Xsara με τέρμα τα γκάζια κι ανοικτά παράθυρα Χειμώνα καιρό. Αύριο; Πολλά όνειρα και σχέδια και υποσχέσεις και … Το Αύριο είναι αύριο. ΕΥΤΥΧΩΣ.
Ευτυχώς, γιατί μπορείς να ελπίζεις.
Όμως για πόσο; Πόσο μπορείς να περιμένεις και ν’ αγωνίζεσαι και ν’ αγωνιάς και να ελπίζεις και να …
Πόσο μπορείς ν’ αντέξεις;
Μπορείς να δεις πίσω από όλα αυτά;!! Πάντως εγώ θα ανα-στηθώ. And …I keep walking.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου