Διαβαλκανικό

Σήμερα θα ξεκινήσω ένα ακόμη ταξίδι. Έναν ακόμη δρόμο. Δύσκολο δρόμο. Έχω κάνει την εγγραφή μου. Ξέρω το πρόγραμμα και την διαδρομή. Υπολόγισα το κοστολόγιο και έκανα τις απαραίτητες ενέργειες. Τώρα ετοιμάζω τις προμήθειες και τον εξοπλισμό.
Είμαι έτοιμος. Όσο γίνεται.
Θα καλύψω αποστάσεις, θα κοιμηθώ σε ξένα μέρη, θα περάσω μεγάλες πόρτες. Θα ιδρώσω και θ' αγωνιώ. Θα βαριανασαίνω κάποιες στιγμές. Θα προσεύχομαι. Εκεί προς το τέλος θα αναρωτιέμαι, θα αδημονώ, θα αποκάμω ίσως. Θα το περάσω όμως κι αυτό το μονοπάτι. Έτσι πρέπει.
Από μεγάλες πόρτες έχω ξαναπεράσει. Σε τέτοιες καταστάσεις έχω ξαναβρεθεί. Πάντα όμως είναι και θα 'ναι δύσκολο. Ένα απ' τα τερτίπια της ζωής, απ' αυτά που συνηθίζει να βάζει μπροστά μας για να μας δυσκολεύει, να μας εκπαιδεύει, να μας καθιστά ικανούς και δόκιμους.
Ναι, έχω ξαναπεράσει από 'δώ. Για πρώτη όμως φορά θα κάνω αυτή την "ειδική διαδρομή", μ' αυτές τις συνθήκες. Για πρώτη φορά θα τρέξω για κάποιον άλλον. Κάποιον που χρειάζεται να τρέξει για πρώτη φορά. Θα πρέπει να είμαι και οδηγός του και στήριγμά του. Τώρα εγώ έχω την ευθύνη.
Μακάρι να περνούσα αυτές τις ατραπούς για μένα. Θα 'ταν πιο εύκολο.