Ήρωες

Χτες συνειδητοποίησα ότι γνωρίζω έναν ήρωα (με την παραδοσιακή έννοια).
Λάθος. Όχι έναν. Δύο.
Δηλαδή την οικογένεια του ενός και τον άλλον προσωπικά.
Σκεφτόμουν ότι οι μεγάλοι κάθε εποχής δεν χαίρουν πάντα εκτίμησης και αναγνώρισης στον καιρό τους. Ίσως και να μην «αναγνωριστούν» ποτέ. Αλλά εάν ναι, τότε ίσως σταματήσεις κάποια στιγμή και πεις: για δες! μ’ αυτόν τον άνθρωπο εγώ ήμουν συμφοιτητής, γειτονάκια, συστρατιώτες, συνάδελφοι.
Αυτός που εγώ ξέρω προσωπικά, είναι ένας παλιός στρατιωτικός. Τον γνώρισα μέσω του γιου του. Είναι ένας άνθρωπος προσηνής, απλός, λιγομίλητος. Κάποτε, λόγω θέσης και σύμφωνα με την εξουσία και τις δυνάμεις του άλλαξε το πρόσωπο της Καβάλας. Ύστερα τα πράγματα άλλαξαν και έφυγε στο Εξωτερικό. Σε λίγο μπόρεσε να πάει και η γυναίκα του. Επέστρεψαν μετά από χρόνια άσημοι και ανώνυμοι. Πάντοτε Έλληνας, πάντοτε ήρωας, αφανής, σωστός, χωρίς απαιτήσεις.
Τον άλλον δεν τον γνώρισα ακόμη. Περιμένω να τον γνωρίσω όταν κάποτε μπορέσει να γυρίσει στα πατρώα. Τώρα είναι δέσμιος των πράξεών του για τη Ελλάδα. Ξέρω την γυναίκα του, άλλη ηρωίδα αυτή, που κρατά το σπίτι τους και τις ισορροπίες. Μια ήρεμη δύναμη. Που προσπαθεί να σταθεί δίπλα του και δίπλα στο με «ειδικές ικανότητες» παιδί τους. Όχι "δίπλα τους", «πίσω τους» έπρεπε να γράψω, στήριγμα δυνατό, μάνα, σύζυγος, θεραπεύτρια, δικηγόρος, σπόνσορας, …