Αύριο δίνω Αγγλικά. Κι αυτό μου θύμισε ένα παλιό μύθο που με ευλάβεια μεταφέρεται από γενιά σε γενιά για το πως πήραν το όνομά τους οι ημέρες της εβδομάδας (στα Αγγλικά εννοείται).
Ο μύθος λέει πως αφού έμαθε όλες τις γλώσσες της περιοχής ο Αδάμ είπε να μάθει και Αγγλικά. Μετά από λίγο καιρό, όταν θεώρησε ότι μπορεί να χειριστεί κάπως την γλώσσα, σκέφτηκε να επιδοθεί στο παλιό του άθλημα και να δώσει και αγγλικά ονόματα σ’ όλα. Και βέβαια και στις μέρες της εβδομάδας.
Σκέφτηκε λοιπόν να ονομάσει την πρώτη μέρα προς τιμή του γιου του, «Ημέρα του Υιού»: Son-Day. Με τον καιρό (εκ παραφθοράς), κατέληξε να λέγεται Sunday.
Tην δεύτερη αποφάσησε να τη ονομάσει προς τιμήν του ιδίου «Ημέρα του Άνδρα»: Man-Day = (εκ παραφθοράς πάντα) Monday.
Για την επόμενη μέρα ήταν σε δίλημμα. Του ερχόταν στο μυαλό ονομασίες όπως Good-Day ή Nice-Day αλλά και πάλι δεν ήταν σίγουρος. «Αύριο θα αποφασίσω» είπε «με το που θα ξυπνήσω. Το πρώτο που θα ξεστομίσω» υποσχέθηκε στον εαυτό του, «θα ‘ναι το όνομα της μέρας». Η Εύα θεώρησε πως ήταν καιρός να ζητήσει να υπάρχει και μια ημέρα προς τιμήν της. Πρωί-πρωί λοιπόν το είπε στον Αδάμ ο οποίος ξαφνιάστηκε και πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι φωνάζοντας θυμωμένα «Τι; Ουστ». Δέσμιος της υπόσχεσής του ονόμασε την τρίτη μέρα Tioust-Day = (εκ παραφθ. εννοείτε) Tuesday.
Όλο το υπόλοιπο της μέρας η Εύα δεν μιλιότανε. Περιμένοντας να καταλαγιάσει ο θυμός της, ο Αδάμ πέρασε την επόμενη μέρα μουρμουρίζοντας συνεχώς «when, when, when, …;!!». Δεν είναι σίγουρο αν εννοούσε «πότε επιτέλους θα της περάσει» ή «πότε θα μάθω να κρατώ το στόμα μου κλειστό». Πάντως εκείνη η μέρα, η τέταρτη στη σειρά, ονομάστηκε When-Day = Wednesday.
Η επομένη ήταν μια πολύ ζεστή μέρα. Και σ’ εκείνα τα κλίματα αυτό συνεπάγεται και μεγάλη δίψα. Αγγλιστί: thirst. Με συνέπεια η μέρα να ονομαστεί Thirst-Day = Thursday.
Εν τω μεταξύ η Εύα, ακόμα θυμωμένη, του είχε ψήσει το ψάρι στα χείλη του ανθρώπου. Τώρα, ή αυτός ήταν ο λόγος ή το ότι έσκασε από την ζέστη που συνεχίστηκε και ‘κείνη τη μέρα (τόσο που μπορούσες να τηγανίσεις αυγό στη πέτρα), πάντως ονόμασε την μέρα Fry-Day = Friday.
Την επομένη θέλησε να τα βρει με την γυναίκα του. Πόσο ν’ αντέξει ο άνθρωπος. Την πλησίασε λοιπόν με σκοπό να ονομάσει την τελευταία μέρα με ό,τι του προτείνει η Εύα. Εκείνη όμως, του το κρατούσε Μανιάτικο (τότε νομίζω το έλεγαν Παλαιστιναίικο ή κάπως έτσι). Κουτσοέμαθε στα κρυφά τα Αγγλικά και χολωμένη, μόλις της μίλησε, «shut your mouth» του απάντησε. «Καλάάά» είπε ο Αδάμ. «Πως το είπες; Shatr ; Sater ; Sutr ; Έτσι θα λέγεται στο εξής αυτή η μέρα: Saturday».
Για την ιστορία αναφέρω πως μετά από αυτό το τελευταίο, χρειάστηκε να περάσουν χιλιάδες χρόνια για να δοθεί μια μέρα προς τιμήν της γυναίκας. Αλλά κι αυτή είναι μια φορά τον χρόνο, στις 8 του Μάρτη.
Πέρασε, για φέτος. Προσοχή, να μη την ξεχνάω!!
Ο μύθος λέει πως αφού έμαθε όλες τις γλώσσες της περιοχής ο Αδάμ είπε να μάθει και Αγγλικά. Μετά από λίγο καιρό, όταν θεώρησε ότι μπορεί να χειριστεί κάπως την γλώσσα, σκέφτηκε να επιδοθεί στο παλιό του άθλημα και να δώσει και αγγλικά ονόματα σ’ όλα. Και βέβαια και στις μέρες της εβδομάδας.
Σκέφτηκε λοιπόν να ονομάσει την πρώτη μέρα προς τιμή του γιου του, «Ημέρα του Υιού»: Son-Day. Με τον καιρό (εκ παραφθοράς), κατέληξε να λέγεται Sunday.
Tην δεύτερη αποφάσησε να τη ονομάσει προς τιμήν του ιδίου «Ημέρα του Άνδρα»: Man-Day = (εκ παραφθοράς πάντα) Monday.
Για την επόμενη μέρα ήταν σε δίλημμα. Του ερχόταν στο μυαλό ονομασίες όπως Good-Day ή Nice-Day αλλά και πάλι δεν ήταν σίγουρος. «Αύριο θα αποφασίσω» είπε «με το που θα ξυπνήσω. Το πρώτο που θα ξεστομίσω» υποσχέθηκε στον εαυτό του, «θα ‘ναι το όνομα της μέρας». Η Εύα θεώρησε πως ήταν καιρός να ζητήσει να υπάρχει και μια ημέρα προς τιμήν της. Πρωί-πρωί λοιπόν το είπε στον Αδάμ ο οποίος ξαφνιάστηκε και πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι φωνάζοντας θυμωμένα «Τι; Ουστ». Δέσμιος της υπόσχεσής του ονόμασε την τρίτη μέρα Tioust-Day = (εκ παραφθ. εννοείτε) Tuesday.
Όλο το υπόλοιπο της μέρας η Εύα δεν μιλιότανε. Περιμένοντας να καταλαγιάσει ο θυμός της, ο Αδάμ πέρασε την επόμενη μέρα μουρμουρίζοντας συνεχώς «when, when, when, …;!!». Δεν είναι σίγουρο αν εννοούσε «πότε επιτέλους θα της περάσει» ή «πότε θα μάθω να κρατώ το στόμα μου κλειστό». Πάντως εκείνη η μέρα, η τέταρτη στη σειρά, ονομάστηκε When-Day = Wednesday.
Η επομένη ήταν μια πολύ ζεστή μέρα. Και σ’ εκείνα τα κλίματα αυτό συνεπάγεται και μεγάλη δίψα. Αγγλιστί: thirst. Με συνέπεια η μέρα να ονομαστεί Thirst-Day = Thursday.
Εν τω μεταξύ η Εύα, ακόμα θυμωμένη, του είχε ψήσει το ψάρι στα χείλη του ανθρώπου. Τώρα, ή αυτός ήταν ο λόγος ή το ότι έσκασε από την ζέστη που συνεχίστηκε και ‘κείνη τη μέρα (τόσο που μπορούσες να τηγανίσεις αυγό στη πέτρα), πάντως ονόμασε την μέρα Fry-Day = Friday.
Την επομένη θέλησε να τα βρει με την γυναίκα του. Πόσο ν’ αντέξει ο άνθρωπος. Την πλησίασε λοιπόν με σκοπό να ονομάσει την τελευταία μέρα με ό,τι του προτείνει η Εύα. Εκείνη όμως, του το κρατούσε Μανιάτικο (τότε νομίζω το έλεγαν Παλαιστιναίικο ή κάπως έτσι). Κουτσοέμαθε στα κρυφά τα Αγγλικά και χολωμένη, μόλις της μίλησε, «shut your mouth» του απάντησε. «Καλάάά» είπε ο Αδάμ. «Πως το είπες; Shatr ; Sater ; Sutr ; Έτσι θα λέγεται στο εξής αυτή η μέρα: Saturday».
Για την ιστορία αναφέρω πως μετά από αυτό το τελευταίο, χρειάστηκε να περάσουν χιλιάδες χρόνια για να δοθεί μια μέρα προς τιμήν της γυναίκας. Αλλά κι αυτή είναι μια φορά τον χρόνο, στις 8 του Μάρτη.
Πέρασε, για φέτος. Προσοχή, να μη την ξεχνάω!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου