Όταν πρωτοέκανα την διαδρομή διαρκούσε (με λεωφορείο) τουλάχιστον 4 ώρες και υπήρχε ενδιάμεσος σταθμός για καφέ και άλλες ...ανάγκες, στην Ασπροβάλτα.
Ύστερα έγινε ο παραλιακός αυτοκινητόδρομος (κάποιοι το λέγανε "Εγνατία" αλλά δεν είναι) από Καβάλα μέχρι την παλιά σιδερένια γέφυρα του Στρυμόνα και το "Λιοντάρι", και γλιτώσαμε τη δαιδαλώδη διαδρομή από τα χωριά του Παγγαίου μέσω Ελευθ/πολης.
Αργότερα έγινε η νέα γέφυρα και χάσαμε το "Λιοντάρι". Μετά χάσαμε την διαδρομή κάτω από τις λίμνες, από Ρεντίνα μέχρι Δερβένι και τελευταία χάσαμε την ίδια την Ασπροβάλτα και τα Μακεδονικά Τέμπη.
Ένα μικρό κομμάτι έχει μείνει της παλιάς διαδρομής έτσι όπως την γνώρισα εγώ. Γλιτώσαμε ώρες οδήγησης, καθυστερήσεις, αγωνίες, μποτιλιαρίσματα, ζαλάδες. Γλιτώσαμε και τα πρόστιμα της Τροχαίας στην Ασπροβάλτα. Αυτό πια κι αν ήταν!! Είχε γίνει βραχνάς. Να φοβάσαι κάθε χιλιόμετρο από τα Κερδύλια μέχρι τον Σταυρό. Και να βιάζεσαι! Για να πας σπίτι σου, στις δουλειές σου, σε ραντεβού με γιατρούς, στο Νοσοκομείο ή απλώς για να τελειώσει πια ο δρόμος που σ' έχει φάει. Όλοι ανακουφιστήκαμε πιστεύω. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει για Ασπροβάλτα πια.
Και η Ασπροβάλτα έχανε σιγά - σιγά την κίνησή της, τους πελάτες της, τον δυναμισμό της, την ζωή της. Το παρατήρησα να συμβαίνει.
Και μετά άρχισα να σκέφτομαι. Καλά η Ασπροβάλτα, είναι παραθεριστικό θέρετρο, είναι στο μέσον της διαδρομής, είναι αρκετά μεγάλη και αυτόνομη. Θα τα καταφέρει να
προσαρμοστεί και να επιβιώσει. Αν και δεν νομίζω ότι θα 'χει πλέον την αίγλη που είχε την εποχή της κυριαρχίας της. Ούτε την κίνηση, ούτε την ανάπτυξη, ούτε την ζωή που είχε συνηθίσει. Τα άλλα χωριουδάκια όμως; Τι γίνονται; Πρώτα αυτά στη παλιά διαδρομή κάτω από τις λίμνες; Ξεχάστηκε κι ο Αγ. Βασίλειος, και τα Λαγκαδίκια και η Απολλωνία και άλλα πόσα!!
Και τώρα, σταδιακά, αυτά που είναι πάνω από τις λίμνες, που δεν τα ήξερε κανείς και ξαφνικά είδανε να περνάνε απ' τους κεντρικούς τους δρόμους, ουρές τα αυτοκίνητα, κόσμο να σταματά για ένα καφέ, για φαγητό, για βενζίνη. Να αφήνουν τα λεφτά τους (και τα σκουπίδια τους). Κι έτσι πάλι, απότομα, πρώτα η Νυμφόπετρα, σε λίγο η Μικρή και η Μεγάλη Βόλβη θα ξεχαστούν. Μόλις ολοκληρωθεί το τελευταίο κομμάτι της Εγνατίας στην περιοχή θα γυρίσουν στη αφάνεια απ’ όπου τόσο βίαια και προσωρινά βγήκαν.
Και τώρα που θα έχουν καλομάθει;;
Ύστερα έγινε ο παραλιακός αυτοκινητόδρομος (κάποιοι το λέγανε "Εγνατία" αλλά δεν είναι) από Καβάλα μέχρι την παλιά σιδερένια γέφυρα του Στρυμόνα και το "Λιοντάρι", και γλιτώσαμε τη δαιδαλώδη διαδρομή από τα χωριά του Παγγαίου μέσω Ελευθ/πολης.
Αργότερα έγινε η νέα γέφυρα και χάσαμε το "Λιοντάρι". Μετά χάσαμε την διαδρομή κάτω από τις λίμνες, από Ρεντίνα μέχρι Δερβένι και τελευταία χάσαμε την ίδια την Ασπροβάλτα και τα Μακεδονικά Τέμπη.
Ένα μικρό κομμάτι έχει μείνει της παλιάς διαδρομής έτσι όπως την γνώρισα εγώ. Γλιτώσαμε ώρες οδήγησης, καθυστερήσεις, αγωνίες, μποτιλιαρίσματα, ζαλάδες. Γλιτώσαμε και τα πρόστιμα της Τροχαίας στην Ασπροβάλτα. Αυτό πια κι αν ήταν!! Είχε γίνει βραχνάς. Να φοβάσαι κάθε χιλιόμετρο από τα Κερδύλια μέχρι τον Σταυρό. Και να βιάζεσαι! Για να πας σπίτι σου, στις δουλειές σου, σε ραντεβού με γιατρούς, στο Νοσοκομείο ή απλώς για να τελειώσει πια ο δρόμος που σ' έχει φάει. Όλοι ανακουφιστήκαμε πιστεύω. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει για Ασπροβάλτα πια.
Και η Ασπροβάλτα έχανε σιγά - σιγά την κίνησή της, τους πελάτες της, τον δυναμισμό της, την ζωή της. Το παρατήρησα να συμβαίνει.
Και μετά άρχισα να σκέφτομαι. Καλά η Ασπροβάλτα, είναι παραθεριστικό θέρετρο, είναι στο μέσον της διαδρομής, είναι αρκετά μεγάλη και αυτόνομη. Θα τα καταφέρει να
προσαρμοστεί και να επιβιώσει. Αν και δεν νομίζω ότι θα 'χει πλέον την αίγλη που είχε την εποχή της κυριαρχίας της. Ούτε την κίνηση, ούτε την ανάπτυξη, ούτε την ζωή που είχε συνηθίσει. Τα άλλα χωριουδάκια όμως; Τι γίνονται; Πρώτα αυτά στη παλιά διαδρομή κάτω από τις λίμνες; Ξεχάστηκε κι ο Αγ. Βασίλειος, και τα Λαγκαδίκια και η Απολλωνία και άλλα πόσα!!
Και τώρα, σταδιακά, αυτά που είναι πάνω από τις λίμνες, που δεν τα ήξερε κανείς και ξαφνικά είδανε να περνάνε απ' τους κεντρικούς τους δρόμους, ουρές τα αυτοκίνητα, κόσμο να σταματά για ένα καφέ, για φαγητό, για βενζίνη. Να αφήνουν τα λεφτά τους (και τα σκουπίδια τους). Κι έτσι πάλι, απότομα, πρώτα η Νυμφόπετρα, σε λίγο η Μικρή και η Μεγάλη Βόλβη θα ξεχαστούν. Μόλις ολοκληρωθεί το τελευταίο κομμάτι της Εγνατίας στην περιοχή θα γυρίσουν στη αφάνεια απ’ όπου τόσο βίαια και προσωρινά βγήκαν.
Και τώρα που θα έχουν καλομάθει;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου