Μήπως εγώ;

Αναδημοσιεύεται αναθεωρημένο "επί τη επετείω" (+19Υ)

Μυστήριο αυτοί οι ...ανω-θρόσκοντες! Θέλουν να με πλησιάσουν. Όμως... θέλουν;
Φωνάζανε για να με προσκαλέσουν κι έστηναν οδοφράγματα στις διαβάσεις μου.
Με καλούν, μα οι πέτρες πέφτουν βροχή σαν κάνω δυο βήματα. Δεν μπορούν να με δεχτούν, εκτός κι αν θελήσω να φορέσω το δικό τους χρυσόμαλλο δέρας. Μπορώ να ‘χω οποιαδήποτε γνώμη, μπορώ και να την πω αλλά θα παραδεχτούν μόνο αυτή που ταυτίζεται με την δική τους.
Δεν συμφωνούμε; Ε, είμαι πολύ μικρός για να ξέρω ή με ελλιπή ενημέρωση ή με παρωχημένες ιδέες. Πάντως κάπου κάνω λάθος. Αλλά δεν πειράζει, με συγχωρούν. Ας μη ξαναμιλήσω όμως, αλλιώς φοβάμαι πως θα συναντήσω τα σηκωμένα αγκάθια τους.
Γιατί απλώνουν το χέρι; Για να προτείνουν ...τούβλα; Τα δικά τους τούβλα; Για να κτίσω την φυλακή μου;
Κι έτσι απομονώνομαι κι εγώ και όλοι μας. Αυτοπεριοριζόμαστε και παραπονιόμαστε. Γιατί τα πάντα να οδηγούν στην απομόνωση; Γιατί σε κάθε πίκρα να κτίζω από αντίδραση άλλο ένα τούβλο στον τοίχο μου; Φταίει η εποχή μας; Η κοινωνία; Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, ο ρυθμός της, το σύστημα; Μήπως εγώ;
Γύρω μου μόνο σκαντζόχοιροι. Κι αυτοί σε θέση άμυνας.
Κι όταν προστατευθώ πίσω από τον τοίχο μου, κι όταν απομονώσω το περιβάλλον που θέλω, πόσοι θα χωράνε στο κάστρο μου;
Μη κτίζεις τόσο εφαρμοστά, τόσο γερά τα τούβλα μεταξύ τους. Ίσως χρειαστεί να ρίξεις τους τοίχους. Ίσως χρειαστεί να μαζέψεις τ’ αγκάθια σου.
Είσαι έτοιμος για μεγαλύτερο ορίζοντα;