Χτες σκεφτόμουν πολύ τους φίλους μου. Το πως …εμφανίστηκαν στη ζωή μου, πως δεθήκαμε, την εξέλιξη που είχαν οι σχέσεις μας, το πως περπατήσαμε μαζί, το τι ρόλο έπαιξαν και παίζουν ακόμα. Δεν ήμουν εύκολος στο να κάνω φίλους! Το αντίθετο μάλιστα. Έπρεπε να περάσω από λουτρό παλιγγενεσίας, να θάψω το παλιό για να μπορέσουν να πλησιάσουν στο νέο. Πρώτοι ο Άγγελος των γενεθλίων, και, ιδιαίτερα, οι Τάσος και Μιχάλης της 6ήμερης (εξ’ αιτίας τους έχω κάτι ευχάριστο να θυμάμαι απ’ τα παλιά χρόνια). Κι ύστερα η ζωή γύρισε σελίδα. Και με πλαισίωσε μ’ άλλους, μα κυρίως με τους «ψηλούς», που μένουν και μέχρι σήμερα. Και δίπλα σ’ αυτούς πρόσθεσε την ομάδα της Θεσ/νίκης που μας ενσωμάτωσε πρόθυμα και δεν μας άφησε να νοιώσουμε …επαρχιωτόπουλα. Και μετά τα χρόνια της άνευ αιτίας επανάστασης, έβαλε εκεί δα και τις Δραμινές και τις …ντόπιες. Και άλλους. Κι όταν οι παλιοί φίλοι ο ένας μετά τον άλλο φεύγανε ή χάνονταν ή παντρεύονταν, η Δύναμη έφερε δίπλα μου και στέριωσε τον Ζυγοσιανό (και την γυναίκα του) και ιδίως τον Πασχάλη και την δικιά του Ελένη, που με κράτησαν ζωντανό στη θερμοκοιτίδα τους μέχρι τον γάμο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου