Ελληνική γλώσσα

Μ’ αρέσει η σωστή χρήση της γλώσσας. Πάντα μου άρεσε. Και θαύμαζα αυτούς που μπορούσαν να την χρησιμοποιούν με …τέχνη. Ίσως γιατί εγώ δεν τα κατάφερνα. Αλλά μ’ ενδιέφερε πολύ. Και πιο πολύ οι ρίζες των λέξεων, η καταγωγή τους, το συντακτικό, η ανάλυσή τους.
Στην εποχή μου μαθαίναμε Αρχαία Ελληνικά και διδασκόταν η «απλή» καθαρεύουσα και το πολυτονικό. Και μετά ήρθε η Δημοτική και βίωσα την μετάβαση στο μονοτονικό και την απλοποίηση. Άργησα να χωνέψω το αβγό με βήτα και το τρένο με έψιλον. Και είναι πολλά άλλα που ακόμα με ξενίζουν.
Θέλω να μιλάω και να γράφω σωστά. Αλλά παρά τις προσπάθειές μου αρχίζω να πιστεύω ότι αυτό δεν θα το καταφέρω ποτέ. Η κυρά-Γραμματική της νέας Ελληνικής, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, μου είναι θαρρείς μια ξένη. Η γλώσσα που μιλώ (ή μιλάω;) και, ακόμα περισσότερο, αυτή που γράφω είναι ένα υβρίδιο παλιάς, με στοιχεία κανόνων που δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν και της ομιλούμενης, που δεν ξέρω πως εφαρμόζονται. Και η ομιλούμενη ακόμα εξελίσσεται και με προσπερνά.