Ναι, τον βρήκαμε. Αφού ρώτησα γύρω στα 2000 άτομα, αφού έγιναν αμέτρητες συνεννοήσεις και ματαιώσεις και αναβολές και αφού καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ό,τι κάνουμε θα το κάνουμε μόνοι μας, ξεκινήσαμε.
Φτάνοντας στην περιοχή, οι οδηγίες και ο μικρός χάρτης-σχεδιάγραμμα που είχα με βοήθησαν αρκετά. Στο δρόμο Αμυγδαλεώνα - Παλιά Καβάλα, 200 μέτρα μετά την διασταύρωση για Ζυγό, στα δεξιά του δρόμου, υπάρχει μάλιστα και σήμανση, μια ξύλινη πινακίδα που έσβησε την αγωνία και τον δισταγμό μας. Μπήκα με το αμάξι στο χωματόδρομο, πέρασα από τις στάνες που είχα σημειωμένες και συνέχισα για την αλάνα με τα πλατάνια που χρησίμευσε και σαν χώρος στάθμευσης. Μπορούσα να πάω το αυτοκίνητο ακόμα ψηλότερα, στη θέση "λατομεία", αλλά αποφασίσαμε να …ξεπεζέψουμε. Άλλωστε ήρθαμε για περπάτημα.
Δεν κάναμε άσχημα. Η διαδρομή ήταν καλή και μικρή. Μέχρι εκεί που φτάσαμε βέβαια. Σε μόλις ένα τέταρτο (περίπου) βρεθήκαμε στη κορυφή μιας κατηφορικής διακλάδωσης, στ' αριστερά, που οδηγούσε στο ποταμάκι που τόση ώρα ακούγαμε ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές, και στο σκοπό της μικρής εκδρομής μας, τον διπλό Καταρράκτη της Π.Καβάλας. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια η δροσιά και τα πλατάνια μας περικύκλωσαν. Στη μισή απόσταση παρουσιάστηκε σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, ανάμεσα από τα φυλλώματα, ρέοντας στη καθαρή επιφάνεια του βράχου που σκάβει και γλύφει υπομονετικά τόσα χρόνια. Στη βάση αυτής της διαδρομής διασχίσαμε μια μικρή, ξύλινη, θολωτή γέφυρα και περάσαμε σ' ένα μικρό πλάτωμα με κομμένους κορμούς δέντρων για καθίσματα, ξύλινα μεγάλα τραπέζια, πάγκους και κάποιες πρόχειρες πυροστιές. Ιδανικό μέρος για πικ-νικ. Αλλά για λίγα άτομα. Αυτή την ώρα ευτυχώς δεν ήταν κανείς. Μια πεζούλα περιόριζε το νερό που έπεφτε από αρκετό ύψος, σχηματίζοντας βαθιά λιμνούλα. Θα ήθελα να μπω, είχα έρθει προετοιμασμένος γι' αυτό, αλλά τα νερά, εκτός του ότι πρέπει να 'ταν παγωμένα, ήταν και θολά. Οι βροχές και ο αέρας των δύο τελευταίων ημερών είχαν κάνει την ζημιά τους και η ιδέα να βουτήξω δεν φαινόταν πια τόσο δελεαστική. Κι ας με παρότρυναν γι' αυτό τα σχοινιά που κρέμονταν απ' τον γερμένο πλάτανο ακριβώς γι' αυτό το λόγο.
Σκαρφαλώσαμε σ' ένα μονοπάτι, αριστερά της γεφυρούλας, μήπως και βρεθούμε στη πάνω λεκάνη που σχημάτιζε στο βράχο ο ίδιος καταρράκτης αλλά αυτό οδηγούσε στο …πουθενά. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Κατεβήκαμε με δυσκολία.
Ξεκουραστήκαμε, απολαύσαμε το μέρος για όσο χρόνο μπορούσαμε περισσότερο και τελικά, αφού πήραμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, τα μαζέψαμε για να φύγουμε.
Στη κορυφή της σκάλας, για μια στιγμή σκέφτηκα να συνεχίσουμε ν' ακολουθούμε το μονοπάτι προς τον νερόμυλο και την άλλη έξοδό του (κάτι λιγότερο από 2 χλμ) αλλά το πρόγραμμά μας είχε άλλα.
Να ξανάρθουμε. Πιο οργανωμένοι. Και σύντομα γιατί απ' ό,τι έμαθα το νερό κάποιες εποχές εξαφανίζεται.
Φτάνοντας στην περιοχή, οι οδηγίες και ο μικρός χάρτης-σχεδιάγραμμα που είχα με βοήθησαν αρκετά. Στο δρόμο Αμυγδαλεώνα - Παλιά Καβάλα, 200 μέτρα μετά την διασταύρωση για Ζυγό, στα δεξιά του δρόμου, υπάρχει μάλιστα και σήμανση, μια ξύλινη πινακίδα που έσβησε την αγωνία και τον δισταγμό μας. Μπήκα με το αμάξι στο χωματόδρομο, πέρασα από τις στάνες που είχα σημειωμένες και συνέχισα για την αλάνα με τα πλατάνια που χρησίμευσε και σαν χώρος στάθμευσης. Μπορούσα να πάω το αυτοκίνητο ακόμα ψηλότερα, στη θέση "λατομεία", αλλά αποφασίσαμε να …ξεπεζέψουμε. Άλλωστε ήρθαμε για περπάτημα.
Δεν κάναμε άσχημα. Η διαδρομή ήταν καλή και μικρή. Μέχρι εκεί που φτάσαμε βέβαια. Σε μόλις ένα τέταρτο (περίπου) βρεθήκαμε στη κορυφή μιας κατηφορικής διακλάδωσης, στ' αριστερά, που οδηγούσε στο ποταμάκι που τόση ώρα ακούγαμε ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές, και στο σκοπό της μικρής εκδρομής μας, τον διπλό Καταρράκτη της Π.Καβάλας. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια η δροσιά και τα πλατάνια μας περικύκλωσαν. Στη μισή απόσταση παρουσιάστηκε σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, ανάμεσα από τα φυλλώματα, ρέοντας στη καθαρή επιφάνεια του βράχου που σκάβει και γλύφει υπομονετικά τόσα χρόνια. Στη βάση αυτής της διαδρομής διασχίσαμε μια μικρή, ξύλινη, θολωτή γέφυρα και περάσαμε σ' ένα μικρό πλάτωμα με κομμένους κορμούς δέντρων για καθίσματα, ξύλινα μεγάλα τραπέζια, πάγκους και κάποιες πρόχειρες πυροστιές. Ιδανικό μέρος για πικ-νικ. Αλλά για λίγα άτομα. Αυτή την ώρα ευτυχώς δεν ήταν κανείς. Μια πεζούλα περιόριζε το νερό που έπεφτε από αρκετό ύψος, σχηματίζοντας βαθιά λιμνούλα. Θα ήθελα να μπω, είχα έρθει προετοιμασμένος γι' αυτό, αλλά τα νερά, εκτός του ότι πρέπει να 'ταν παγωμένα, ήταν και θολά. Οι βροχές και ο αέρας των δύο τελευταίων ημερών είχαν κάνει την ζημιά τους και η ιδέα να βουτήξω δεν φαινόταν πια τόσο δελεαστική. Κι ας με παρότρυναν γι' αυτό τα σχοινιά που κρέμονταν απ' τον γερμένο πλάτανο ακριβώς γι' αυτό το λόγο.
Σκαρφαλώσαμε σ' ένα μονοπάτι, αριστερά της γεφυρούλας, μήπως και βρεθούμε στη πάνω λεκάνη που σχημάτιζε στο βράχο ο ίδιος καταρράκτης αλλά αυτό οδηγούσε στο …πουθενά. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Κατεβήκαμε με δυσκολία.
Ξεκουραστήκαμε, απολαύσαμε το μέρος για όσο χρόνο μπορούσαμε περισσότερο και τελικά, αφού πήραμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, τα μαζέψαμε για να φύγουμε.
Στη κορυφή της σκάλας, για μια στιγμή σκέφτηκα να συνεχίσουμε ν' ακολουθούμε το μονοπάτι προς τον νερόμυλο και την άλλη έξοδό του (κάτι λιγότερο από 2 χλμ) αλλά το πρόγραμμά μας είχε άλλα.
Να ξανάρθουμε. Πιο οργανωμένοι. Και σύντομα γιατί απ' ό,τι έμαθα το νερό κάποιες εποχές εξαφανίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου