10 Ολοστρόγγυλα

Πέρασαν κιόλας 10 χρόνια! Ναι, 10 όμορφα, ενδιαφέροντα χρόνια, διδακτικά και γεμάτα εμπειρίες. Το γεγονός σήκωνε "έξοδο" και, παρόλο που είχα σχεδιάσει κάτι άλλο, καταλήξαμε στο Κεφαλάρι. Δεκάξι (16) χλμ από Δράμα, με πολλά νερά, όμορφο τοπίο, παραποτάμιες καφετέριες, ωραία διαμορφωμένο κέντρο. Και πολύ ζωντάνια, θα πρόσθετα, αν ήταν καλοκαίρι. Τέτοια εποχή όμως η κίνηση είναι υποτονική. Κι από τις ταβερνούλες που υπάρχουν μόνο τρεις ήταν ανοιχτές. Διαλέξαμε τον "Αλέκο". Πήραμε πέστροφα, μια και ήταν ολόφρεσκη από το παραπλήσιο ιχθυοτροφείο. Δεν είχαν έτοιμα κάρβουνα (;!!) μας είπαν και αποφασίσαμε να την δοκιμάσουμε τηγανητή. Ήταν μια εμπειρία γεύσης κι αυτή. Και μάλιστα καλή. Μένω μόνο σ' αυτά γιατί δε είναι η καλή τους εποχή αυτό τον καιρό και ίσως τους αδικήσω. Και, κυρίως, επειδή απ' αυτή τη μέρα θέλω να θυμάμαι τα καλά κι ευχάριστα.

Στη Ξάνθη

Η σημερινή είναι μια ιδιαίτερα μέρα, για μας. Αποφασίσαμε λοιπόν να την περάσουμε εκτός "των τειχών". Ο καλός καιρός μας διευκόλυνε. Σε αντίθεση με την πρόγνωση, έμοιαζε ανοιξιάτικος. Υπήρχε ένα ψυχρό αεράκι που μας υπενθύμιζε την εποχή αλλά αυτό ήταν όλο. Ούτε βροχές ούτε καν έντονες συννεφιές, Μάλιστα ο ήλιος έκανε εντονότερη την παρουσία του κάθε ώρα που περνούσε.

Διαλέξαμε την ανατολική έξοδο και μέχρι το μεσημεράκι είχαμε πια φτάσει στην Ξάνθη. Μια Ξάνθη που βρήκα πολύ διαφορετική, ειδικά στο κέντρο. Οι παρεμβάσεις που έχουν γίνει στο κυκλοφοριακό (για παράδειγμα, δεν μπορείς πια να κάνεις το γύρο της κεντρική Πλατείας!!) με ξένισαν και με δυσκόλεψαν. Είχα συνηθίσει αλλιώς. Κατευθυνθήκαμε (υποχρεωτικά) προς το χώρο όπου τα Σάββατα, γίνεται το παζάρι. Αφήσαμε το αμάξι και περπατήσαμε προς το Πανεπιστήμιο και τους στρωμένους με γρανιτένιους κυβόλιθους δρόμους της Παλιάς Πόλης. Μιας συνοικίας με παλιά αρχοντικά, στενά γραφικά δρομάκια, παραδοσιακή αρχιτεκτονική αλλά και εγκαταλειμμένα ή και μισογκρεμισμένα σπίτια. Χάνεσαι μέσα στο καλντερίμια. Και ξαναβρίσκεις εύκολα τον δρόμο σου, κατηφορίζοντας κι ακολουθώντας την βοή από τις γεμάτες φοιτητόκοσμο καφετέριες που συναντάς την μια δίπλα στην άλλη, σε κάθε σχεδόν βήμα, σε κάθε στροφή.

Για φαγητό, διαλέξαμε ένα εστιατόριο που έφερε αυτό ακριβώς το όνομα "Παλαιά Πόλη". Στο κατάλληλα διαμορφωμένο ισόγειο ενός αρχοντικού, με δυσδιάκριτη είσοδο από την οδό Χασιρτζόγλου. Το βρήκαμε "τυχαία".

Ο κατάλογός του ήταν όμορφος και πολυσέλιδος. Δεν ξέραμε τι να πρωτοδιαλέξουμε. Ανατολίτικες γεύσεις; Σπεσιαλιτέ; Παραδοσιακή κουζίνα; Αποκλείσαμε τα συνηθισμένα πιάτα και επικεντρωθήκαμε σε συγκεκριμένα. Καταλήξαμε στα εξής: Μπεϊτί Τοπτσί (μοσχάρι, μελιτζάνα, φέτα και σάλτσα ντομάτα σε ατομική γάστρα) και Μεξικάνικο Χοιρινό (πικάντικο με σάλτσα, κόκκινα φασόλια και καλαμπόκι, συνοδευόμενο από κάτασπρο ρύζι και κόκκινο ψιλοκομμένο λάχανο). Ένα άλλο που ήθελα να δοκιμάσω, το Χουνκιάρ Μπεγιεντί, είχε τελειώσει. Πήραμε επίσης μια ποικιλία με σφολιατοειδή και κροκέτες (Χανούμ μπουρέκ, φλογέρες, μπουρεκάκια, Τσιγάρ μπουρεκ κλπ). Αυτά, με μια μερίδα τζατζίκι και λίγο κόκκινο ημίγλυκο κόστισαν 30 ευρώ. Συνοδεύτηκαν με ένα ορεκτικό ντιπ πολύ αφράτο, πολύ δροσιστικό με μαγιονέζα, γιαούρτι και μυρωδικά και με φρέσκα ψωμάκια/πίτες. Μας αποχαιρέτησαν με Ξανθιώτικο ρεβανί και παγωτό.

Το απομεσήμερο κάναμε μια βόλτα στη πόλη. Με τα πόδια στην αρχή, με το αυτοκίνητο αργότερα. Συνειδητοποίησα ότι εμείς δεν έχουμε τέτοια μαγαζιά. Όχι μόνο φαγάδικα. Στην επιστροφή πήραμε τον παλιό δρόμο στα Δυτικά, από την έξοδο του "Φόρου"  και συνεχίσαμε προς Τοξότες και Παράδεισο για να περάσουμε πάνω από το ποτάμι και ν' αποφύγουμε την απρόσωπη Εγνατία. Μέχρι ένα σημείο, τουλάχιστον. Μετά ακολουθήσαμε την … "πεπατημένη".

 Αξιολόγηση:

"Παλαιά Πόλη":
Γεύση 5 – ποιότητα 4 – ποσότητα 4 – περιβάλλον 4 – εξυπηρέτηση 4 – τιμή/απόδοση 5
Σύνολο: 26 - Μ.Ο: 4,33

Αντίο, φιλενάδα

Η γνωριμία μας μετράει περίπου 23 χρόνια. Συνομήλική μου. Θα μπορούσαμε, εκτός από φίλοι, να ήμασταν και συμμαθητές. Και, από μια άποψη, ήμασταν.

Την Κυριακή την είδα για τελευταία φορά. Πολύ καταβεβλημένη, πολύ ταλαιπωρημένη. Με δυο αυτοκόλλητα μορφίνης στους ώμους της, για να κρατιέται ο πόνος σε ανεκτά επίπεδα. Δε νομίζω ότι με αναγνώρισε.

Τους τελευταίους μήνες υπέφερε. Από σήμερα το πρωί σταμάτησε να το κάνει. Την αποχαιρέτησα το μεσημεράκι μαζί με όλους τους υπόλοιπους συμμαθητές.