Την προηγούμενη Κυριακή, 1η
Ιουνίου, πίστεψα πως ήταν καιρός ν’ αρχίσω επιτέλους τα μπάνια στη θάλασσα.
Πήγα λοιπόν και έκανα μια βουτιά. Μόνο μία.
Πρώτο μπάνιο, ας μη ζορίζουμε το πράγμα, σκέφτηκα. Εκεί μείναμε, στο πρώτο και
μοναδικό μπάνιο, αφού από κει και μετά άρχισε ο …κατακλυσμός. Και βροχές και
δυνατές μπόρες και χαλάζι ακόμα. Τις δυο τελευταίες μέρες έστρωσε κάπως ο
καιρός και είπα να κάνω το δεύτερο. Κυριακή λοιπόν, με καλή διάθεση και τα
μπανιερά, πήγα στο κάστρο. Ε, τι το ‘θελα; Ξέσπασε και πάλι η φύση όλη. Στεκόμουν
και σκεφτόμουν πως είτε έξω μείνω είτε στη θάλασσα μπω το ίδιο μούσκεμα θα γίνω. Άφησα να περάσει λίγος χρόνος, ο ήλιος βγήκε
και πάλι και τα πάντα στέγνωσαν γρήγορα. Αφού είχα έρθει ως εδώ, δεν μου
πήγαινε η καρδιά να μη κάνω έστω μια βουτιά. Το νερό ήταν πεντακάθαρο,
δελεαστικό, ήρεμο. Δεν μπήκα εύκολα. Τσιμπούσε λίγο. Αλλά εγκλιματίστηκα
γρήγορα. Και βγήκα γρήγορα. Ίσως όχι τόσο γρήγορα όσο θα ‘πρεπε. Να ‘μαι λοιπόν
από χτες βράδυ με πονόλαιμο, αντιπυρετικά, με βαρύ στομάχι και κακή διάθεση.
Σήμερα θα πηγαίναμε για φαγητό με
φίλους. Ακυρώθηκε βέβαια. Θα μείνω μέσα αναγκαστικά. Ίσως μπορέσω να
αποκρυπτογραφήσω το μήνυμα. Αν υπάρχει!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου